NUMARALI
HADİS-İ ŞERİF:
حَدَّثَنَا
مُوسَى بْنُ
إِسْمَعِيلَ
حَدَّثَنَا
حَمَّادٌ
أَخْبَرَنَا
يَعْلَى بْنُ
عَطَاءٍ عَنْ
أَبِي
هَمَّامٍ
عَبْدِ اللَّهِ
بْنِ يَسَارٍ
أَنَّ أَبَا
عَبْدِ الرَّحْمَنِ
الْفِهْرِيَّ
قَالَ
شَهِدْتُ
مَعَ رَسُولِ
اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ وَسَلَّمَ
حُنَيْنًا
فَسِرْنَا
فِي يَوْمٍ قَائِظٍ
شَدِيدِ
الْحَرِّ
فَنَزَلْنَا
تَحْتَ ظِلِّ
الشَّجَرَةِ
فَلَمَّا
زَالَتْ الشَّمْسُ
لَبِسْتُ
لَأْمَتِي
وَرَكِبْتُ فَرَسِي
فَأَتَيْتُ
رَسُولَ
اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
وَهُوَ فِي فُسْطَاطِهِ
فَقُلْتُ
السَّلَامُ
عَلَيْكَ يَا
رَسُولَ
اللَّهِ
وَرَحْمَةُ
اللَّهِ
وَبَرَكَاتُهُ
قَدْ حَانَ
الرَّوَاحُ
قَالَ أَجَلْ
ثُمَّ قَالَ
يَا بِلَالُ
قُمْ فَثَارَ
مِنْ تَحْتِ
سَمُرَةٍ
كَأَنَّ
ظِلَّهُ
ظِلُّ
طَائِرٍ فَقَالَ
لَبَّيْكَ
وَسَعْدَيْكَ
وَأَنَا فِدَاؤُكَ
فَقَالَ أَسْرِجْ
لِي
الْفَرَسَ
فَأَخْرَجَ
سَرْجًا
دَفَّتَاهُ
مِنْ لِيفٍ
لَيْسَ فِيهِ
أَشَرٌ وَلَا
بَطَرٌ
فَرَكِبَ
وَرَكِبْنَا
وَسَاقَ
الْحَدِيثَ
قَالَ
أَبُو دَاوُد
أَبُو عَبْدِ
الرَّحْمَنِ
الْفِهْرِيُّ
لَيْسَ لَهُ
إِلَّا هَذَا
الْحَدِيثُ
وَهُوَ
حَدِيثٌ
نَبِيلٌ جَاءَ
بِهِ
حَمَّادُ
بْنُ
سَلَمَةَ
Ebû Hemmâm Abdillah b. Yesar'den
(rivayet edildiğine göre); Ebu Abdurrahman el-Fihrî şöyle demiştir:
"Rasûlullah
(s.a.v.)'le birlikte Huneyn'de bulundum. Şiddetli sıcağın iyice kızıştığı bir
günde yolculuk ediyorduk. (Bir ara) bir ağacın gölgesi altına indik. Güneş
(batıya) kayınca harp aletlerimi kuşandım ve atıma bindim. (Doğru) çadırında
bulunan Rasûlullah (s.a.v.)'in yanına geldim:
"Esselâmu aleyküm
ya Rasûlullah ve rahmetullahi ve berekâtühu, (savaş için) öğle sonu yola çıkma
vakti geldi dedim.Evet, dedi, sonra (Hz. Bilâl'e):
Ey Bilal! haydi kalk,
buyurdu. Bunun üzerine (Hz. Bilal) hemen: "Lebbeyk ve sadeyk ve ene fadâuk
(:Buyur ben sana feda olayım)" diyerek ağacın altından (hızla) sıçradı.
Sanki gölgesi bir kuş gölgesi gibi (küçük ve ince) idi. (Hz. Nebi de:)
Bana atımı eğerle,
buyurdu. (Hz. Bilal) hemen iki tarafı lifden olan böbürlenme ve gösterişten
uzak bir eğer çıkardı (ve atı eğerledi). Hz. Peygamber de (ata) bindi. Biz de
(atlarımıza) bindik (ve yol'a koyulduk). Sonra Ebu Abdurrahman hadisi (sonuna
kadar) rivayet etti.
Ebû Davud dedi ki: Ebu
Abdurrahman el-Fihrî'nin bu hadisten başka (rivayet ettiği) bir hadis yoktur.
Bu hadis (kendi sahasında) çok mahir (bir kimse) olan (Yala b. Atâ)nındır. Onu
(kendisinden talebesi) Hammâd b. Seleme rivayet etti.
İzah:
Ahmed b. Hanbel. V,
286.
Olay, Mekke'nin
fethinden sonra vuku bulan Huneyn savaşında geçmiştir.
Huneyn, Taif ile Mekke
arasında Mekke'ye on mil kadar uzaklıkta olan bir yerdir. Bu savaş, İslam tarihinde
çok meşhurdur. Mevzumuzu teşkil eden bu hadisin devamı meâlen şöyledir:
"O gece onlarla
(düşmanlarla) karşılıklı saf hâlinde durduk. Atlar birbirine yaklaştı ve
Allah'ın "Sonra siz gerisin geri dönüp gitmiştiniz"[Tevbe 25]
buyurduğu gibi, müslümanlar gerisin geri dönüp gittiler. Allah'ın Resulü de:
Ey Allah'ın kulları!
Ben Allah'ın kulu ve elçisiyim, dedi. Sonra atından indi ve bir avuç toprak
aldı. O'na benden daha yakın olan birinin bana haber verdiğine göre toprağı
(düşmanların) yüzlerine atmış ve: "Yüzleri çerkinleşsin" buyurmuştu.
Allah Teâlâ'da onları bozguna uğrattı.
Ya'lâ b. Atâ der ki:
Bana oğullarının babalarından rivayetine göre onlar şöyle demişler:
Bizden hiç kimse
kalmamacasına, gözleri ve ağızlan toprakla doldu, gökle yer arasında demirin
yeni bir tasa sürülmesi gibi bir gümbürtü (veya çınlama) işittik."[Ahmed
ibn Hanbel, V, 286.]