NUMARALI
HADİS-İ ŞERİF:
65 - (1420) حدثنا
أبو بكر بن
أبي شيبة.
حدثنا
عبدالله بن إدريس
عن ابن جريج. ح
وحدثنا إسحاق
بن إبراهيم
ومحمد بن
رافع. جميعا
عن عبدالرزاق
(واللفظ لابن
رافع) حدثنا
عبدالرزاق. أخبرنا
ابن جريج. قال:
سمعت ابن أبي
مليكة يقول: قال
ذكوان مولى
عائشة: سمعت
عائشة تقول: سألت
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم عن
الجارية
ينكحها أهلها.
أتستأمر أم لا
؟ فقال لها
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم " نعم.
تستأمر" فقالت
عائشة: فقلت
له: فإنها
تستحي. فقال
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم:
"فذلك
إذنها إذا هي
سكتت".
{65}
Bize Ebu Bekr b. Ebî
Şeybe rivayet etti. (Dediki): Bize Abdullah b. idris, ibnî Ciireyc'den rivayet
etti. H.
Bize ishâk b. ibrahim
ile Muhammed b. Rafi' dahi hep birden Abdurrezzak'dan rivayet ettiler. Lâfız
ibni Rafi'nindir. (Dedilerki): Bize Abdurrezzâk rivayet etti. (Dediki): Bize
ibnî Cüreyc haber verdi. (Dediki): ibni Ebî Müleyke'yi şunu söylerken işittim.
Âişe'nin âzathsı Zekvân dediki, ben Âişe'yi şöyle derken işittim:
Resulullah (Sallallahu
Aleyhi ve Sellem)'e, ailesinin evlendirdiği bîr kızdan nikâh hususunda enir
alınacak mı alınmıyacak mı? diye sordum.» Resulullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem)
Âişe'ye :
«Evet, ondan emîr
alınacak.» cevâbını vermiş. Âişe dedikî: Bunun üzerine ben kendisine:
— Ama kız utanır, dedim.
Resulullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) :
«Kız sustu mu işte bu
onun iznidir.» buyurdular.
İzah:
Bu hadîsi Buhârî ile Nesâî
«Nikâh» bahsinde tahric etmişlerdir.
Bakire kızın susması
nikâh için izin sayılınca gülmesi de delâleten izin sayılmıştır. Çünkü gülmek
işittiği şeye sevindiğine alâmettir. Bazıları istihzaya benzeyen gülüşü rıza
saymamışlardır.
Ağlamak rıza göstermemeye
delil sayıldığı için izin sayılmamışsa da sessizce ağlamak yine de izinden
sayılır.
Bakire kızın utanması
seran özür kabul edilerek susması izin sayıldığı halde dul kadına bu hakkın
tanınmaması onun evvelce kocaya vararak erkekle mümâresede bulunmasındandır.