NUMARALI
HADİS-İ ŞERİF:
159 - (1911) حدثنا
عثمان بن أبي
شيبة. حدثنا
جرير عن الأعمش،
عن أبي سفيان،
عن جابر قال:
كنا
مع النبي صلى
الله عليه
وسلم في غزاة.
فقال (إن
بالمدينة
لرجالا ما
سرتم مسيرا
ولا
قطعتم
واديا، إلا
كانوا معكم.
حبسهم المرض).
{159}
Bize Osman b. Ebi Şeybe
rivayet etti. (Dediki): Bize Cerir A'meş'den, o da Ebû Süfyan'dan, o da
Cabir'den naklen rivayet etti. Cabir şöyle demiş:
Bir gazada Nebi
(Sallallahu Aleyhi ve Sellem)'le birlikte idik :
«Gerçekten Medine'de
öyle adamlar var ki siz bir yolda yürür veya bîr vadiyi geçerseniz sizinie
beraber olurlar. Kendilerini hastalık hapsetmiştir.» buyurdular.
(1911) - وحدثنا
يحيى بن يحيى.
أخبرنا أبو
معاوية. ح
وحدثنا أبو
بكر ابن أبي
شيبة وأبو
سعيد الأشج.
قالا: حدثنا
وكيع. ح
وحدثنا إسحاق
بن إبراهيم.
أخبرنا عيسى
بن يونس. كلهم
عن الأعمش.
بهذا الإسناد.
غير أن في
حديث وكيع
(إلا شركوكم
في الأجر).
[ش
(شركوكم) قال
أهل اللغة:
شركه، بكسر
الراء، بمعنى
شاركه، وفي
هذا الحديث
فضيلة النية
في الخير. وإن
من نوى الغزو
أو غيره من
الطاعات،
فعرض له عذر منعه،
حصل له ثواب
نيته. وإنما
كلما أكثر من
التأسف على
فوات ذلك
وتمنى كونه مع
الغزاة ونحوهم،
كثر ثوابه].
{…}
Bize Yahya b. Yahya da
rivayet etti. (Dediki): Bize Ebû Muaviye haber verdi. H.
Bize Ebû Bekr b. Ebî
Şeybe ile Ebû Saîd el-Eşecc de rivayet ettiler (Dedilerki): Bize Vekî' rivayet
etti. H.
Bize ishak b. ibrahim
dahi rivayet etti. (Dediki): Bize îsa b. Yûnus haber verdi. Bu râvilerin hepsi
A'meş'den bu isnadla rivayette bulunmuşlardır. Ancak Vekî'in hadisinde:
«Ecirde sîze ortak
olurlar,» cümlesi vardır.
izah:
Hadisi Şerifde gönülden
harbe giden gazilerle beraber olup hastalık veya başka bir sebeple fiilen
iştirak edemeyenlerin hali beyan, edilmektedir. Veki’in rivayetinde
böylelerinde fiilen harb eden gaziler gih sevaba nail olacakları
bildirilmiştir. Hadisin zahiri âmm'dır. Şu halde cihada farz-ı kifaye yahut
farz-ı ayn olarak yani umumi seferberlikte iştirak etmeye niyetlenmek her
mü'mine farzdır. Cihadın farzı ayn olduğunu söyleyenler bu hadisle istidlal
etmişlerdir. Hadisi şerif hayırlı bir işe niyet etmenin faziletine, gazaya veya
her hangi bir ibadete niyet edipte bir özrden dolayı yapamayan kimsenin yapmış
gibi sevap kazanacağına ve yapamadığına üzüldüğü nispette sevabının
artırılacağına delildir.