SORU: Ezher üniversitesinin yönetimini çok sayıda değerli ilim adamlarımız üstlenmişlerdir. Bunlardan bazılarının hayatlarını ve eserlerini tanıtır mısınız?

CEVAP: Ezher Üniversitesi'nin tarihi çok uzun ve geniştir. Bu konuda araştırma yapan bir kimse araştırmak için birden çok araştırma yönü ve konusu bulabilir.

Konunun dini, fikri, siyasi, sosyal ve edebi olmak üzere pek çok yönü vardır.

Ezher kurulalı bin yıl geçmiştir. Bu Hz. Allah'ın bu büyük İslâmî araştırma kurumuna sonsuza kadar ayakta kalması için gereken faktörlerden pek çoğunu verdiğini göstermektedir. Ki Ezher kendisini kuşatan zorluklara ve engellere rağmen bu kadar uzun süre ayakta kalabilmiştir.

Ezher ile ilgili bu yazıp söylediklerimiz tüm Ezherlileri kapsamayacaktır. Ancak Ezher'in on asır boyunca kat ettiği yolu anlatacak ve Ezher'in kapılarını ilme açışından 19. asrın sonlarına 20. asrın başlarına kadar olan dönem içerisinden bazı âlimler ele alınacaktır.

20. yüzyılda yetişen âlimlere gelince bunların sayısı bir hayli çok olduğu gibi, fikir üretimi olan eserleri de pek çoktur. Bunların ayrıca tek başına ele alınması söz konusudur. Bu satırların yazarı olarak ben ve başkaları Ezher Üniversitesi'nden gelip geçmiş âlimlerin kitaplarını saymaya güç yetiremeyiz. Yapılacak şey önceden veya sonradan gelenlerin Ezher'i tanıtan eserleri incelemek suretiyle bu derya hakkındaki dalgalardan seçim yapmaktır. Seçilen örnekler Ezher'in fikir üretimi ve eser vermedeki detaylı kültür yapısını ortaya koymada bir gösterge olacaktır.

İbn Tağriberdi Nücûm'uz-Zahira Fi Mülük-i Mısra ve'l-Kahira isimli kitabında asırlardan beri Ezher'in ileri gelenleri arasında yer alan bir grup âlimi tanıtmıştır.

Abd'ur-Rahman Ceberti de Tarihinde iki yüzyıl içerisinde yetişen bir grup Ezherliyi tanıtmıştır.

Çağdaş araştırmacılar eskiden ve yeni olarak Ezher'de yetişen âlimleri tanıtmışlardır. Bu çalışmaları ve eserleri yapanlar şunlardır:

Prof. Muhammed ve Abdullah Anan, Târih'ul-Cami'ul-Ezher

Dr. Abd'ul Hamid Yunus, Câmi'ul-Ezher,

Dr. Kamil Fakı, Ezher ve Esrahüfi'n-Nehdit'il-Edebiyet'il-Hadise,

Dr. Muhammed Abulmun'im Hafaci, Ezher fi Elf-i-Am, Vakıflar Bakanlığı, Tarih'ul Islah Fi'l-Ezher,

Dr. Ahmed Şerbâsî, Fi Alem'il Mekfûtin. Bu eserde tanıtılanlar arasında Ezher'in ileri gelen âlimleri de vardır.

Prof. Hayreddin Zirikli, A'lâm. Bu eserde Ezherlilerden pek çoğunun tercüme-i hali ile ilgili bilgiler bulunmaktadır.

Ezherli bu meşhur âlimler, ya Ezher'de okuyarak yetişmiş veya Ezher'de ders vermişler, veya yetişmelerinde doğrudan yahut dolaylı olarak Ezher'in etkisi olmuştur. Bir kısmının da Ezher'in yürüdüğü yol üzerinde doğrudan veya dolaylı etkisi olmuştur.

Bu çalışmada Ezherli âlimlerin hayatı ve yaşadığı olaylar hakkında bilgi vererek sözü uztamanın bir faydası olmayacaktır. Onlar bilinen kişilerdir. Az önce bildirdiğimiz kaynaklardan veya başkalarından kolaylıkla bu zatlar hakkında bilgi alınabililir.

Biz biraz da hakkında söz ettiğimiz âlimlerin eserlerini tanıtacağız. Bu suretle ilim, düşünce ve kültür alanında bu zatların yönünü bildiren tarihi bir birikim meydana gelmiş olacaktır.

Burada bir kaç noktada düşüncelerimizi belirtmek yerinde olacaktır:

1. Bu çalışmada adını vereceğimiz kitaplardan kimisi basılmıştır. Fakat piyasada ya az sayıda vardır veya çok nadir bulunur. Bazıları da kaybolmuş, akıbetinin ne olduğu belli değildir. Pek çoğu da yazma nüshalardır ki karanlıktan ışığa çıkarıp insanlara sunacak çalışkan ve güvenilir elleri beklemektedirler. Pek çoğunu ise günümüz kuşağı, hatta çağdaş Ezherliler bile tanıtmamıştır.

2. Bu eserlerin çoğu ya dinî veya dil ile ilgili konulan ele almıştır. Bazılarının konusu ise insanların sandığı gibi Ezher Üniversitesi ile ilişkisi olmayan tıp, geometri, metametik, cebir ve astronomidir.

3. Bu kitapların bir çoğu ya Ezher'de ders kitabı olarak okutulmuş kitplar veya bunların şerhleridir. Geçmişte bu bilim dalları Ezher'de okutulduğuna göre bu dallarda kitapların yazılması doğaldır.

4. Bu kitapların bir grubu Ezherlilerce bilindiği üzere Ezher'e mahsus bir yol izlenerek yazılmıştır. Bu izlenen yol yakın bir zamana kadar bilinmekte idi.

Bunu dikkatli bir söyleyişle ifade edersek kitapların meydana gelmesinde takip olunan sırayı şöyle sıralayabiliriz: Metin, şerh, haşiye, ta'lik ve takrir.

1966 yılında Kültür ve Medeniyetin Yayılmasında Caminin Rolü isimli kitabımda ifade ettiğim gibi Ezher de okutulan bir ders -o dersin kitabı aracılığı ile- en aşağıdan, küçüklerden başlayarak büyüklere doğru aşamalar halinde geçiş yapar. Bazen de büyüklerden küçüğe doğru geçiş yaptığı olur.

Bazen Ezher'de okutulan bir ders çok kısa şekilde Özetlenmiş yoğun ifadeli bir metin olur. Daha sonra bir şahıs gelerek metni ayırıp onun tefsirini yaparak anlamlarını açıklar. Buna şerh adı verilir.

Daha sonra üçüncü bir şahıs gelerek bir önceki yapılan şerhi daha fazla açıklamıştır. Buna da Haşiye denmiştir.

Dördüncü bir şahıs gelip haşiyedeki bilgileri incelemiş, kimi yerlerine uymuş, kimi yerlerin kaynaklarına inerek açıklamalar yapmıştır. Buna da Takrir denmiştir.

Bir şahıs da aynı eser üzerinde kendisinden önce yapılan çalışmalara bakmış bir takım eklemelerde bulunmuştur. Buna da Ta'lik denmektedir.

Zincirleme halinde eserin meydana gelişine bakarsak, zincirin ilk halkasını hacmi en az olan Metin teşkil etmektedir. Daha sonra "Metinin şerhi" geliyor. Daha sonra şerhin de şerhi geliyor ki bu Haşiye* dir. Bundan sonra da üçüncü bir şerhle yeni bir eser ortaya çıkıyor ki bu Takrir'dir. En sonunda önceki şerhe yapılan dördüncü bir şerh ile Ta'lik meydana geliyor.

Bazen de çok geniş bir kitabı bir zat ötezler. Daha sonra gelen birisi bu özeti Özetler. Aynı özeti üçüncü ve dördüncü kere özetleyenler de olur. Böylece kocaman bir kitap peşpeşe yapılan özetlemeleden

sonra metin haline dönüşür.

5. Bu eserlerin isimlerinde kafiyeli (uyaklı) ifadelerin yaygın olduğunu görmekteyiz. Bu tür isimlendirmeler son devirlerde ortaya çıkmıştır. Yüzlerce kitabın kafiyeli olduğunu görmek mümkündür. Örnek olmak üzere bunlardan bir kaçının adını buraya alıyoruz:

Deâim'ul İslâm Fi'l-HelâV i ve'l-Haram El-Burhânfi Tefsir'il-Kur'an El-Muhtâr fi Zikr'il-Hıtat-i ve'l-Asâr Menhec'üs-Sülük ilâ Nasihat'il-Müluk Dekâ'ul-Ahbâr Ve Hadâk'ul-Ttibâr El-Iyzah ve't-Tebsir fi Fadl-i Yevm'il-Gadir El-Bahr'ul-Mevrudfi'l Mevâsik-i ve'l-Uhûd

6. Burada sözünü ettiğimiz Ezher'in ileri gelen âlimlerinin hepsi Mısırlı değildir. Her biri çeşitli ülkelerdendir. Kimisi başka Arab ülkelerinden olduğu gibi kimisi de İslâm dünyasının çeşitli yerlerindendir. Bu doğal bir şeydir. Çünkü Ezher, bir Mısır Üniversitesi veya bir Arab Üniversitesi değildir. Ezher dünyanın dört bir yanındaki tüm müslü-manlara hizmet veren bir üniversitedir.

Şimdi bu çalışmamızda örnek kabilinden kendilerini tanıtacağımız âlimlere sıra gelmiş bulunuyor.

1. Ezher'in meşhurlanndan önümüze ilk çıkan pek çok eserin sahibi Ebu Hanife en-Nu'man b. Ebi Abdullah b. Muhammed el-Kayra-vani'dir. Fâtımiler'den el-Muiz li Dinillah'ın kadısı olan Kayravani, Fatmilerde yaygın olan Şii mezhebinin devetçilerinin ileri gelenlerin-dendir. Hicri 363'te vefat etmiştir.

El-İktisar fi Fıkh-ı Al-i Beyt isimli kitabı Ezher'de ilk okutulan ders kitabıdır. Kayravani'nin başka kitapları da vardır. Bunların isimlerini aşağıya alıyoruz:

1. Muhtasar' ul-Asarfî-mâ Eimmef il-Athâr,

2. Deâimü fil-Mezheb 'il-İsmaili

3. Deâim'ul-Islâm fi'l-Helâl-i ve'l-Haram,

4. El-Yenbu,

5. El-Mecalisu ve'l-Mesârât

6. Ihtilâf-u Usul'il-Mezâhib 1. EUAhbâr

Bu eserlerin çoğunlukla içerdiği konu ve meseleler fıkıh ve itikad meseleleridir. Bu eserler İsmaili-Şii mezhebine mensup bir âlimin kaleme aldığı eserlerdir.

Bu dönemde Mısır'da yaygın olan Fatimiliğe bu zât sözleri ile davette bulunduğu gibi yazdığı kitapları ile de davetini yapmıştır.

2. Ebu'l-Ferec Yakub b. Yusuf b. İbrahim b. Harun b. Kils.

Bu zat Bağdat'ta dünyaya gelmiş hicri 334'de Mısır'a göçmüştür. Yahudi asıllı olan bu zât 356 hicri yılının Şaban ayında müslüman olmuştur. Daha sonra Mağrib'e giden Ebu'l-Ferec orada Fatımi yöneticilerinden Muiz Lidinillah ile tanışıp ondan itibar gördü. Hatta Muizrin Mısır üzerine yaptığı seferde askere rehberlik etti. 362 h. yılında Muiz ile birlikte Mısır'a gelen Ebu'l-Ferec Ezher'de ders okutmuştur. Çok güzel konuşan bu zat derslerini de aynı güzellikte anlatmıştır. Varlıklı ve cömert bir insan idi. Muiz'in vezirleri arasında yer alan Ebu'l-Fe-rec'e Muiz "en yüsek mertbede vezir" lakabını vermiştir. Ebu'l-Ferec 380 yılında vefat etmiştir.

Bu zatın kitaplarından bazıları şunlardır:

1. Er-Risalet'ul-Veziriyye fi'l-Fıkh 'ış-Şii

2. Kitabun fi'l-Kıraat

3. Kitabun fi Adab-i Rasûlullah

4. Kitabun fi'l iIm'il-Ebdan-i ve's-Sıhha

Görüldüğü üzere ilk kitabın adı da bu eserin İsmaililiğe davet için kaleme alındığını göstermektedir. Eserlerinde dini yön ağır basmakta ise de onlar arasında tıb ile ilgili olanlar da vardır. Bu Ezherli âlimlerin sadece dini bilimlerle meşgul olmayıp bilimle de ilgilendiklerini göstermektedir.

3. Ilım ve eserleri ile Ezher'in tarihinde parlayanlardan biri de Ebu'l-Hasen Ali İbrahim b. Said el-Havfi'dir. Arabça ile ilgili ilimlerde ve gramerde allame olan Havfi h. 430'da vefat etmiştir. Eserlerinden bazıları şunlardır:

1. El-Burhan fi Tefsiri'l-Kur'an

2. El-Muvaddah fi'n-Nahvi

3. Vrab'ul-Kur'an

4. Muhtasar'u Kitab'il-Ayn bi'l-Halil

Bu kitaplardan bazıları Kur'an'ın tefsirine önem vermektedir. Çünkü İslâm âlimleri için Allah'ın kitabını anlamak en başta gelen meseledir. Diğer kitaplar ise dil ve dilin grameri ile ilgilidir. Ezher eski yüzyıllardan beri dile ve gramere önem vermekle meşhurdur. Olabilir ki Havfi dil konusundaki eserleri ile Ezher içerisinde dile verilen önemi göstermektedir.

Şia mezhebine daveti öngören kitaplarda da Kur'an'a ve Arabça ilimlerine önem verildiğini görmekteyiz.

4. Ebu Abdillah Muhammed b. Selame b. Ca'fer el-Kuzai. Bu zat Mısır'da doğmuş olup Tefsir, Fıkıh ve Hadis dallarında yetişmiştir.

Fatimi yöneticilerden Halife Mustansır Billah döneminde kadılık görevine getirilen Kuzai, halife tarafından hicri 447 yılında Kostanti-niyye (İstanbul) kayseri Teodor'a Mısır'la sulh yapması için elçi olarak gönderilmiştir.

Kuzai Ezher'den etkilenmiş, Ezher'i de etkilemiş bir ilim adamıdır. Mısır'da hicri 454 yılında vefat etmiştir,

Kuzai'nin büyük çapta eserleri vardır. Bu eserler şunlardır:

1. Tefsir'ul-Kur'an, (20 cilt)

2. Tevarih'ul-Hulefa,

3. Hutat-ı Mısır,

4. Dürret'ul-Vaizin ve Zühr'ul-Abidin

5. Nüzhet'ul-Elbâb

6. Dekaik'ul-Ahbar ve Hadâik'ul-ftibar,

7. Düstur'un Mealimi'il-Hakim,

8. Elfün ve Mieta Kelimetin min Hadis-i Rasûlullah (s.a)

9. Eş-Şıhab fi'l-Mevaiz,

10. Müsned'üs-Sahab,

11. Ebna'ul-Enbiya,

12. Menakıb'ul-İmam eş-Şâfii

13. Uyun'ul-Mearif ve Fünün-u Ahbav'il-Halaif,

14. El-Muhtarfi Zikr'il-Hutat ve'l-Âsâr.

Görüldüğü üzere bu eserlerin eğilimi tarih ve nasihat üzerinedir. Ancak Düstür-u Mealim 'il-Hikem isimli eserin adı bize Ezher âlimlerinin siyaset, hikmet ve toplumu ilgilendiren eserleri olduklarını göstermektedir. Bu Kuzai gibi bir âlimin şahsi katkısıdır. Kuzai'nin benzerleri Ezher'in tarihi boyunca bu tür konuları geniş bir şekilde ele almışlardır.

5. Ebu'l-Hasan Tahir b. Ahmed el-Mısri. Bu zat İbn Bâbşad lakabı ile meşhur olup zamanında dil ve gramerde imam derecesinde idi. Bu zat mücevher ticareti ile uğraşıyordu. Aynı zamanda Mısır'da Divan'ul-înşa tarafından çıkarılan kitapların düzeltmesini yapardı. Ömrünün sonlarında kendisini zühd ü takvaya vermiştir. H. 465 yılında vefat etmiştir.

Kitaplarından bazıları şunlardır:

1. El-Mukaddimetu fi'n-Nâhv. Bu kitaba Mukaddimet'ul-Muhsi-niyye fi Fenni'l-Arabiyye de denmektedir.

2. Şerh'ul-Cemel bi'z-Zücâci

3. Şerhu'l-Usûl li-îbn'is-Serrah

4. Şerh'un-bluhbe,

5. Talikun fi'n-Nahvi, (15 cilt)

6. El-Muhteseb fi'n-Nahvi

Açıkça görülüyor ki İbn Babşad'm kitaplarında başlıca konu dil-graemer üzerinedir. Bu bir çeşit, Havfi ve benzerlerinin yolundan giderek ortaya konulan çalışmadır. Bu eserlere, Ezher'de ders kitabı olarak okutulan eserler de diyebiliriz.

6. Ebû'n-Nasr el-Müeyyed fi'd-Din Hibetullah b. Musa eş-Şirazî.

Şirazi'nin lakabı kapılar kapıcısı ve davetçiler davetçisidir. Asıl memleketi Şiraz'dır. Oradan Ehraz'a, daha sonra da Mısır'a göçmüştür. Şirazi de Fatimiliğe davette bulunanlardandır. Ezher'de ders veren ve şair olan Şirazi aynı zamanda münazara (tartışma) yapmıştır.

Şirazi hicri 470 yılında 80 yaşında iken Mısır'da vefat etmiş, arkasında yazdığı pek çok kitab bırakmıştır. Bunlardan bazılannın adlan şöyledir:

1. El-Mecalis'ül-Müeyyediyye,

2. Es-Siyer'ul-Müeyyediyye,

3. Divan'ul-Müeyyed fi'd-Din,

4. Esâs'üî-Tevil (Farsça)

5. Müraselat Maa Ebi'l-Alâ el-Maarri,

6. Te'vil'ul-Ervah,

7. El-Murşid ila Edeb'il-İsmaüiyye

8. Kitab'ul-İbtida ve'l-İntiha,

9. Kitab'ul-Mes'eleti ve'l-Cevab,

10. El-Mesâil'us-Seb'ün

11. Nehc'ul'Hidayeti li'l-Mühtedin

12. Nehc'ul-İbad ve Şerh'ul-Mead

13. El-İydah ve't-Tebsir fi Fadli Yevm'il-Ğadir

Verdiğimiz bu listedeki Şirazi'nin kitaplarında onun Fatimi-Şii mezhebine meylettiği açıkça görülmektedir. O dönemde müslümanlar Ezher'de İslâm fıkhının daha geniş ve kapsamlı olarak ele alınmasını arzu ediyorlardı. Yapılan çalışmaların sadece bir mezhebi esas almamasını ve tek yönlü olmamasını arzu ediyorlardı.

7. Çok geçmeden Ezher tarihinde gözlerimiz bir büyük ilim adamının saçtığı ışıkla aydınlanıyor. Bu zat hem Ezher'den etkilenmiş, hem de Ezher'i etkilemiştir. Bu zat, Allame Şeyh'ul-İslâm İzzu'd-Din Ebu Muhammed Abd'ul-Aziz b. Abd'us-Selam b. Ebi'l-Kasım b. Hasan b. Muhammed b. Miihezzeb Es-Sülemi ed-Dımeşki'dir. İzz b. Abd'us-Selam veya İzz'ud-Din b. Abdüs-Selam adı ile şöhret bulmuştur. Kendisi "Sultan'ul-Ulema" lakabı ile tanınmıştır.

Hicri 587 yılında Şam'da doğan İzz'ud-Din Abd'us-Selam fıkıh ilminde parlayıp fetva verdiği gibi kitap da yazmış, fıkıhta ictihad mertebesine ulaşmıştır. Talebeler Abd'us-Selam'dan ilim öğrenmiş, yüzlerce imam mertebesinde âlim yetiştirmiştir.

Eski Mısır'da bir süre kadılık yapan Abd'us-Selam çeşitli yerlerde ders okutmuştur. Hicri 660 yılında Kahire'de vefat etmiş ve arkasında pek çok kitap bırakmıştır. Bunlardan bazılarının isimleri aşağıdadır:

1. El-Ilmamfi Edillet'il-Ahkam,

2. Et-Tefsir'ul-Kebir

3. Kavaid'uş-Şeria

4. Tergib-u Ehli'l-İslâm fi Sühna'ş-Şam

5. Bidayet'üs-Seûl fi Tafdil'ir-Rasûl

6. El-Fark-u Beyn'el-İman ve'l-İslâm,

7. Kavaid'ul-Ahkâm fi Islah'il-Enam,

8. Risalet'ün fi't-Tasavvuf,

9. El-İşaratu ilâ'l-Iycaz Fi Ba'dı Enva'ıl-Mecaz

10. El-Gayetufi ihtisar'in-Nihay<e

11. El-Fevaidfi Şekl'il-Kur'an

12. Hal lur-Rumûz (Tasavvuf)

13. Mesâil'ut-Tarika (Tasavvuf)

14. Şecret'ul Meârif ve'l-Ahval ve Salih'ul-A'mal-i ve'l-Akval

15. Mekasıd'us-Salat

16. Menasik'ul-Hac

Görüldüğü üzere İzz b. Abd'us-Selam'm kitapları çeşitli konuları içermektedir. O tefsir, usul, fıkıh, tarih, sosyoloji ve tasavvuf dallarında eserler vermiştir.

Ezher uleması arasında tasavvuf araştarmaları dikkati çekecek bir derecededir. İzz b. Abd'us-Selam'ın tasavvuf konusunda eser vermesi de bunu göstermektedir. Abd'us-Selam dışındakiler, İslâmî araştırmada bu ruhi konuyu daha da genişletmişlerdir. Nitekim ilerde bunun örneğini göreceğiz. İzz b. Abd'us-Selam'ın çeşitli konularda eser vermiş olması Ezher'in çeşitli ilim dallarında geniş çalışmalar yaptığının delilidir.

8. Bir vakit sonra Ezher âlimlerinin ileri gelenleri arasında yer alan bir zatın ortaya çıktığını görüyoruz. Bu zat Ebu Zekeriyya b. Muhammed b. Mahmud el-Ensari'dir. Ebu Zekeriyya zamanının sultanını ziyarete gider ve nasihatta bulunurdu. 813 yılında doğan Ebu Zekeriyya Ezher'de okudu. Okuduğu dersler arasında dini dersler kadar, geometri, cebir ve vakit hesaplaması gibi kültürel dersler de var idi.

Bir ara baş kadılık görevinde bulundu. Hicri 926 yılında vefat etti.

Ebu Zekeriyya da fıkıh, tefsir, hadis, dil, tasavvuf, edebiyat, mantık, tıb, cebir, geometri ve astronomi dallarında kitap yazmıştır. Kitaplarından bazıları aşağıdadır.

1. Feth'ur--Rahman fi Tefsir'il-Kur'an

2. Tuhfet'ul-Bari Alâ Sahih'il-Buharî

3. Şeh'u Elfiyet'il-lraki fi Mustalah'il-Hadis

4. Feth'ul Vehhab Şerh'ui-Âdab,

5. Gayet'ul-Vusul fi'l-Usul,

6. Şerh-u Isağuci fi'l-Mantık

7. Mehec'ut-Tullab fi'l-Fıkh

8. Tuhfet-u Nüceba'il-Asr fi't-Tecvid,

9. Şerh-u Şüzür'iz-Zeheb fi'n-Nahv

10. El-lü"Îu'ün-Nazm fi Ruh'it-Teallümi ve't-Talim

Burada Celal'üd-Din Abd'ur-Rahman b. Ebi Bekir es-Suyuti'nin adına yer vermedim. Hicri 849'da doğup 911 yılında vefat eden Suyuti müfessir, hafız, tarihçi ve edebiyatçıdır. Suyuti'nin kitapları burada yer vermeyeceğimiz kadar çoktur.

Tefsir, hadis, fetva, tarih, dil, edebiyat, gramer, biyografi ve diğer dallarda Suyuti'nin yaklaşık 600 kadar kitabı vardır.

Bu muazzam ilim serveti sadece işaret ederek değil, geniş ve özel bir araştırma ile ortaya koymaya ihtiyaç göstermektedir.

9. Büyük mutasavvıf Abd'ul-Vehhab b. Ahmed b. Ali eş-Şa'rani Ezher âlimleri arasında yer almaktadır.

Şa'rani Mısır'da Kalkaşende şehrinde 868 hicri yılında Menufiy-ye'nin köyünde yetişmiş, Şa'ra köyüne nisbetle Şarani lakabı ile bilinmektedir. Şarani Ezher'e girmiş orada uzun yıllar geçirmiştir. Hocası Ali eş-Şuni ve diğer hocaların elinde yetişen Şa'rani Ezher'in ileri gelenleri ile görüşüp irtibat kurmuştur. Bunlar arasında Suyuti, Ensari, Lekkani, Remli ve Semhudi vardır.

Şa'rani köyünü terkedip Kahire'ye geldiğinde Ezher'de okuduğu dersleri ve kitapları kendisi şöyle anlatıyor:

Mısır'a geldiğimde Nevevi'nin Minhac'ım, İbn Mâlik'in Elfiyesini, İbn Hişam'm Tevdıh'mi ezberledim. Daha sonra şu kitapları ezberledim: Cem'ul-Cevami, Iraki'nin Elfiye'si, Telhis'ul Miftah, Şatı-biyye, İbn Hişam'ın Kavaid'i, ve diğerleri. Bu kitapların hepsini adeta Kur'an gibi ezberledim. Her bir kitapta birbirine benzeyen yerleri ayırabiliyordum.

Daha sonra Kavda isimli kitabın muhtasarı olan Ravd isimli kitabı ezberlemeye önem verdim. Zira bu kitap Şafii mezhebinin en derli toplu kitabı idi. Bu kitabı en son bölümü olan "Gaib kişi hakkında mahkeme karan vermek" bölümüne kadar ezberledim. Züveyle kapısının dışında Halk kapısı denen yerde bir tasavvuf erbabı ile karşılaştım. Benim durumum sanki ona malum olmuştu. Bana: "Gaib olan kişiye mahkeme karan vermek bölümünde dur ve gaip olan hiçbir kimse hakkında hüküm verme!" dedi. Bu olaydan sonra kitabı yüz defa okuyup gözden geçirmeme rağmen hiçbir şey ezberleyemedim. Daha önce ezberlediğim metni şerh içerisinde okuyordum. Anlamakta durakladığım yerlere ayrı ayrı bakıyordum. Şeyh Zekeriyya'nın şerhi devamlı gözümün önündeydi.

Daha sonra Şeyh Ahmed Behlül ile karşılaştım. Benim iç dünyamı aydınlatacak şu sözleri söyledi: "Bugüne kadar öğrendiğin bilgiler sana yeter. Artık Allah ile meşgul olmaya yönelmelisin." Durumu hocalarıma anlatıp onlara danıştım. Onlar bana şöyle dediler: "Bugüne kadar ezberleyip öğrendiklerini şeyhlere açıklamadan onların yoluna girme. Onlara bugüne kadar öğrendiklerini anlatıp geniş bir şekilde bilgilendiğin zaman onların yoluna girebilirsin."

Şarani'nin bu sözlerini aktarmaktan maksadım onun eserlerindeki yönelişi açıklamak içindir.

973 hicri yılında vefat eden Şarani hocalarının tavsiyesine uydu. O güne kadar ezberlekdiklerini 50 kadar âlime okudu ve onlardan açıklamalarını dinledi. Bundan sonradır ki tüm gayretini tasavvuf çalışmalarına ve bu konuda kitap yazmaya yöneltti.

Çoğunluğu tasavvuf, hikmet ve ruhi yönlendirme konularında olmak üzere yaklaşık 60 kadar kitap yazdı. Bunlardan bazılarının ismi aşağıdadır.

1. Lelâiful-Minen

2. Muhtasar'u Tezkiret'il-Kurîubi,

3. Meşarik'ul-Envar,

4. El-Yevakit ve'l-Cevâhir

5. Medarik'us-Salihin

6. Mineh'ul-Minne fi't-Telbis bi's-Sünne

7. Behcet'un-Nüfus

8. Tenbih'ul-Muğteribin,

9. El-Evcibet'ul-Mardiyye an Eimmet'il-Fukaha'is-Sufiyye

10. El-Bahr'ul-Mevrudfi'lMevsik ve'l-Uhud,

11. El-Envar'ul-Kudsiyye

Şaranî'nin bu kitapları kendisi ile Ezherli âlimler arasında şiddetli münakaşalara sebep olmuştur.

Onun şeriat ve hakikat üzerine konuşmaları ve tasavvuf hususundaki görüşleri "Şa'rani ve Ezher" başlığı altında müstakil bir yazı konusu olmaya elverişlidir.

Burada dikkati çeken bir husus vardır. Şaranî'nin döneminde Ezher âlimlerinden kimisi tasavvufu desteklemiş, kimisi karşı çıkmıştır. Bunlardan Şaranî'yi destekleyenler bulunduğu gibi, ona karşı çıkan, hücum eden, hatta iftira edenler de bulunmuştur.

10. Ezher'de Meşihat makamı kurulduktan sonra bu makamı ilk işgal eden zat Şeyh Ebu Abdillah Muhammed b. Abdullah el-Huraşi el-Mâliki'dir. Bahira'da Ebu Huraş köyünden olan Huraşi 1010 hicri yılında Kahire'de doğmuştur. Ezher'de bir çok hocadan ders alan Huraşi faziletli, ehl-i takva bir fıkıh adamıdır. 1101 yılında Kahire'de vefat etmiştir. Kitaplarından bazısı aşağıdadır:

1. El-Feraid'usSeniyye Şerh'ul-Mukaddemet'is-Sunüsiyye

2. Eş-Şerh'ul-Kebir Alâ Metn-i Halil (Mâliki fıkhı)

3. Cüz ün fi'l-Kelâm Alâ'l-Besmele

4. Eş-Şerh'us-Sağır Alâ Metn-i Halil

Burada dikkati çeken şey Huraşi'nin kitaplarının Mâlikî fıkhı ağırlıklı olmasıdır. Çünkü kendisi Mâlikî mezhebindendir. Diyebiliriz ki bu eserler Ezher âlimlerinin talebelerine okuttuğu kitaplar derecesindedir.

11. Daha sonra âlimlerden ve aynı zamanda şairlerden olan Şeyh Abdullah b. Muhammed b. Amir eş-Şebravi Ezher'in Meşihat makamına oturanlardan birisi olarak karşımıza çıkmakatadır.

Şebravi 1091 h. yılında doğmuş ve Ezher'de okumuş, şiir ve bilimde ilerlemiştir. Yüksek mertebe sahibi olan Şebravi'nin kitaplarından bazısı şunlardır:

1. Menaih'ul-Eltaf fi Medaih'il-Eşraf,

2. Unvan'ul-Beyan,

3. Şerh'us-Sadr fi Gazvet-i Bedr

4. Divan'us-Şür'iş-Şebravi

Şebravi'nin kitaplarında dikkatimizi çeken şey şiir yanının üstün olmasıdır. Ezher'in ileri gelenlerinden hatta Meşihat makamında bulunan bu zatın şiirle meşgul olması ilgi çekicidir. Oysa daha yakın bir zamana kadar yaygın olan kanaat edebiyat ve şiirle meşgul olan Ezherli-nin ilmi ve fikri yönden kendisini yetiştirmemiş olduğu yolundadır.

Fakat görünen odur ki Şebarvi bu anlayışı, yaklaşık üç yüzyıl önce yıkmıştır. Daha sonraları Ezher edebiyat ve şiirle geniş bir şekilde ilgilenmiştir. Böylece Ezher'de onlarca edebiyatçı ve şair yetişmiştir ki onları anlatmak yüzlerce sahifeye ihtiyaç göstermektedir.

12. Şaranî'nin vefat ettiği yıl olan hicri 1101 yılında Şemseddin Muhamrned b. Salim b. Ahmed el-Hafni (veya Hafnavi) dünyaya gelmiştir.

Hafnavi Mısır'ın doğusunda Hafne'de dünyaya gelmiş, Ezher'de okuyup Şafii mezhebi fıkıh âlimleri arasında yerini almıştır. Hafnavi aruz ilminde ileri dereceye ulaşmış, az da olsa şiir de söylemiştir. Aşağıdaki halk türü şiir onundur:

Tutturmuşum bir şarkı Yağ ile yoğrulmuş bir hamurdan Yememeye yemin ettim Satan tüccar gelene kadar.

Hafnavi de Ezher Meşihat makamına gelenlerdendi. Pek çok kitabı olan Hafnavi'nin kitaplarından bazılarını aşağıya alıyoruz:

1. Haşiyet'un Alâ Şerh'il-Eşmuni fi'n-Nahv,

2. Enfesu Nefais'id-Dürer

3. Fevaidu Avaid-i Cebriyye,

4. Risaletun fi't-Taklid, (matematik)

5. Hasiyetim Alâ Şerh'is-Semerkandi H'l-Yaseminiyye, (Cebir, Matematik)

6. Ha§iyetun Alâ Şerh'il Azizi li'l-Cami'is-Sağir,

7. Haşiyetun Alâ'ş-Şinnevri fi'l-Feraiz-i ve'l-Mevaris

8. Es-Semert'ul Behiyyefi Esma'is-Sahabet'il-Bedriyye

9. Haşiyetun Alâ Şerh'il-Adud li's-Sad, (Edebiyat)

10. Haşiyetun Alâ Muhtasar'is-Sa 'd, (Edebiyat).

Ezher'in başkanlığı derecesine yükselmiş bir zatın Ezher'de yüksek derecede olmasına rağmen şiir söylemesi dikkat çekicidir. Aynı zat matematik ve cebirdc de eser kaleme almakta, halk şiiri de söylemektedir.

13. Ahmed b. Abd'vn-Mun'im b. Yusuf b. Siyam ed-Demenhuri. Bu zat isminden de anla^ağj üzere hicrj ııoı yılında Demenhur'da doğmuş, akli ve tıp bilimlerini Ezher'de öğrenmiştir.

Demenhurı Meşihat makamına gelmiş ve Ezher âlimi olarak idarecilerin yanında heybem idi. Hak sözü söylemekte ve iyiliği emretmekte üzerine düşeni

Dört mezhebin fıkh,m bildiği için kendisine "Mezahibi" derlerdi.

Demenhuri h. 1192 y^mda vefat etmiştir. Kitaplarından bazılarını aşağıya alıyoruz:

1. El-Feyz'ul-Amini fi Ma na'l-Kuran'il-Azim,

2. İydah'ul-Müttehe^ min Ueani es-Süllem,

3. Sebil'ur-Reşadfi ,Wefü-İbad

4. Hılyet'ul-Lübb'il Masun bi Şerhil-Cevahir'il-Meknun

5. Münteha'l İr adat fi Tahkik'il İstiarat,

6. El-Kavl'üs-Sarihfi İlmit-Teşrih

7. Ez-Zehr'ul Basim fi flm'ü-Talasim

8. Tarik'ul İhtida Bi ahkam il-Ümmeti ve'l-İbtida

9. El-Feth'ur-Rabbani bi Müfredati İbn Hanbel eş-Şeybani

10. Nihayt'ut-Tarifla Aksam'il-Hadis'id-Daîf

11. Menhec'us-Sülüi^fi Nasihat'il-Müluk,

12. İhya'ül-Fevaid Marifet-i Zavahir'il-A'dad,

13. Ayn'ul-Hayat fi htVmal'ü-Miyah,

14. er-Rekâik'ul el-A4âiyye Alar-Risalet'il-Vad' iyye.

Demenhuri'nin kita|piannda da dikkati çeken husus çeşitli ilim dallarında olmasıdır. O k itaplarında sadece din ve dil ile ilgili konularla ilgilenmekle kalmamış tıpj matematik, su çıkarma, siyaset ve toplum bilim gibi konularda da kitap yazmıştır.

14. Ahmed b. Ahmed b. Muhammed Es-Secai el-Bedravi el-Ezhe-ri (v.1197 hicri). Bu zad Mısır'ın batı bölgesinde Secaa köyünde doğmuştur. Şafii fıkhında yetişmiş olan Secai ders okutmuş, fetva vermiş ve eser yazmıştır. Kitaplarından bazıları şunlardır:

1. Ed-D ürer fi Î'rab'is-Süver,

2. Hasiyetlin Ala Şerh'il-Katr li-lhn Hişam

3. Şerhu Muallakat-i İmru'ul-Kays

4. Şerhu Lâmiyet'is-Sumül

5. Hasiyetlin Ala Şerh-i Ibn Akil li'l-Elfiyye

6. Manzümetün fi'l-Istiârât.

15. Ebu'l-Berakat Ahmed b. Muhammed b. Ahmed el-Advi. Bu zat Şeyh Dirdir olarak meşhurdur. Hicri 1127 yılında Asyut vilayetinde Adiyoğullan arasında dünyaya gelmiş, Ezher'e giderek orada okumuştur. Hocaları arasında özellikle Saidi ve Hafni yer almaktadır. Yıldızı parlayanlar arasında yer alan Şeyh Dirdir tasavvufla meşgul olmuş ve fetva vermiştir.

İffetli yaşamakta örnek olmuş, Mâlikilerin Şeyh'ul İslâmı, Saavi-de vakfının nazırı ve bu vakfın revaklarının şeyhi olmuştur.

Şeyh Dirdir devlet başkanlarının baskısından çekinmez, bilakis zalim hükümdar karşısında halkın yanında yer alarak zalimlere direnirdi. Bu sebeple idareciler onun halk nazarındaki yerini bildiklerinden onu takdir eder ve ondan çekinirlerdi. Hicri 1201 yılında vefat eden Şeyh Dirdir'in eserlerinden bazıları şunlardır:

1. Akrab'ul-Mesalik li Mezheb-i Mâlik

2. Tuhfet'ul ihvan fi Adab-i Ehli'l-İrfan,

3. Risaletün fi'l-Meani ve'l-Beyan

4. Risaletün fi Tarikat-i Hafs fi'l-Kıraat,

5. Risaletün fi Mütesebihat'il-Kur' an

Şeyh Dirdir'in çoğunluğu tasavvuf ve tevhid ilmine ait şiirleri de vardır. Haridet'üs-Seniyye ve Haridet'ül-Behiyye kasideleri bunlardan birer örnektir.

16. Ezher tarihinde meşhur âlimlerden birisi de Şeyh Abdullah b. Hıcazi b. İbrahim eş-Şerkavi'dir.

Şerkavi Mısır'ın doğusunda Tavile denilen şehirde hicri 1150 yılında dünyaya gelmiştir. Ezher'de okuyan Şerkavi 1208 yılında Ez-her'in yönetimine getirilmiş, onun zamanında Ezher'de Şarakut revakı yapılmıştır.

Şerkavi değerli bir âlim, siyasi bir önder ve fedakar bir mücahid idi. Hicretin 1227 yılında vefat eden Şerkavi'nin kitaplarından bazıları şunlardır:

1. Muhtasara Muğn'il-Lebib fi'n-Nahv,

2. EuTuhfet'ul-Behiyye fi Tabakat'iş-Şafiyye (900 ile 1121 hicri yılları arasındaki Şafii âlimlerinin hayatını içeren biyografik bir eser)

3. Tarihu Mısır,

4. Metn'ul-Akaid'il-Meşrikıyye ve Şerhuhâ

5. Tuhfet'un-Nazırin Eimen Velîâ Mısra min'es-Selatin

6. Hasiyetlin Ala Şerh'it-Tahrir

7. Şerh-u Hikem b. Atâullah el-hkenderi

8. Şerh'ul Yasaya el-Kürdiyye

9. Feth'ul-Mübdi Bi-Şerh-i Muhtar'ız-Zebidi

10. Muhtasar'uş-Şemail Mea Şerhihi

17. Ezher tarihinde meşhur ilim adamlarından birisi de Şeyh Ebu İrfan Muhammed b. Ali es-Sabban eş-Şâfii en-Nahvi'dir. Bu zat Ezher'de okumuş, Arabça gramerinde yüksek derecelere ulaşmıştır. Hicri 1206 yılında vefat eden Ebu'l-İrfan'ın eserlerinden bazıları şunlardır:

1. El-Kâfiyet'uş-Şâfiiyye fi İlmey il Aruzi ve'l-Kafiye

2. İthaf-u Ehl'il-İslâm bi-ma Yeteallaku Bil Mustafa ve Ehlih'il-Kiram

3. Ürcüzetün fi'l-Aruzi ve Şerhiha,

4. Hasiyetim Alâ Şerh'il-Eşmuni li'l-Elfiye

5. Er-Risalet'ul-Kühra Fi'l-Besmele

6. Is'afur-Rağıbiyn

7. Haşiyetün Alâ Şerh'il-Melevi li'l-Müslim

8. Takririm Alâ Mukaddimeîi Cem'il-Cevami

9. Haşiyetün Aîâ Şerh'il-Risalet'il-Adudiyye

10. Ilm'ul-Heyeti

11. Risaleîun fi'l-lsüârât.

18. Muhammed b. Muhammed b. Ahmed el-Emir el-Mâlikî. Meşhur olan lakabı Şeyh Emir'dir. Asıl memleketi Mağrib olup Mısır'da hicri 1154 yılında Senbu denilen şehirde doğmuştur. Şeyh Emir Ez-her'de okumuş ve Mâlikî mezhebinin meşhur fıkıh âlimlerinden olmuştur.

Hicri 1232 yılında vefat eden Şeyh Emir'in kitaplarından bazısı şunlardır:

1. Haşiyetün Alâ Mugn'il-Lebib li-İbn Hişam fi'n-Nahv

2. Haşiyetün Alâ Şerh'iz-Zürkani H'l-İzziyye

3. İklilfi Şerh-i Muhtasar-ı Halil (Mâlikî fıkhı) A.Mecmufi'l-Fıkh

5. Haşiyetün Alâ Şerh-i İbn Türki li'l-Uşmaviyye, (fıkıh)

6. Haşiyetün Alâ Şerh'iş-Şüzur fi'n-Nahv,

7. Haşiyetün Alâ Şerh'iş-Şeyh Hâlid Ali el-Ezheriyye

8. Tefsir'ul-Muavvizeteyn

9. inşirah'us-Sadri fi Beyan-i Leylet'il-Kadr

10. Haşiyetün Alâ Şerh~i Cevher'it-Tevhid

11. Dav'uş-Şumûs Şerh'ul-Mecmu

19. Şeyh Hasan b. Muhammed b. Mahmud Attar. Şeyh Attar derin bir kültüre, geniş bir ufka sahip din ve dünya ilimlerini kendisinde toplamış bir âlimdir. Hicri 1190 tarihinde Kahire'de doğan Attar'ın aslı Mağriblidir. Fransız kampanyasını yürüten kimselerle ilişki kuran Attar onlardan da bilgi öğrenmiş, hicri 1246 yılında Ezher'in yönetimine getirilmiştir.

Şeyh Attar, Ezherlileri çeşitli ilimler ve modern bilgilerle ilişki-lendirme gayreti içinde olmuştur.

"Ülkemizin durumu mutlaka değişmelidir. Ülkemizde bulunmayan eğitim türleri bir yenilik olarak ülkemize girmelidir" anlayışını Attar parola haline getirmiştir.

Şeyh Attar geceli gündüzlü çalışmayı en güzel şekilde yapan biri idi.

Attar'ın tıp, ameliyat, ve diğer beşeri ilimlerle ilgisi vardı. Duygulu şiirleri olan Attar'ın aşk üzerine de bir kasidesi vardır.

Hicri 1250 yılında vefat eden Attar'ın kitaplarından bazıları aşağıdadır:

1. Haşiyetün Alâ Cem'il-Cevâmi

2. Haşiyetün Alâ Mekulat'iş-Şeyh Secai

3. Risaletunfi Keyfiyet'il-Amel bi'l-Vsturlap (vakit belirleme konusu ile ilgilidir)

4. Risaletun fi't-Tıb ve'r-Reml ve'z-Zayirce ve't-Teşrif

5. Risaletun fil Besmeleti ve'l-Hamdele

6. İnşa'uş-Şeyh Attar,

7. Haşiyetu Şerh-i Kavaid'il-Î'rab

8. Haşiyet'ul Ezheriyye Fi'n-Nahv

9. Hasiyet'ul-lslâm Ala'l-Vadiyye

10. Şerh'ul Manzumeti Fi Adâb'ü-Bahs,

11. Şerh'u Manzumet'it-Teşrih,

12. Şerh'u Nüzhet-ış-Şeyh Davud Fit-Tıb

13. Haşiyetu Şerh-i Eşkal'it-Te'sis fi İlm'il-Handese

14. Mazhar'ut-Takdis Bi Zehab-i D evle?il-F ramız

15. Divan'uş-Şeyh Atlar

20. Ezher âlimleri arasında deha derecesinde bir âlimle karşılaşıyoruz: Şeyh Hüseyin Ahmed el~Mursafi. Bu zat gözleri görmeyen biridir. Kalyubiyye bölgesinde Mursefa köyünde hicri 1815 senesinde dünyaya gelmiştir.

Mursafi üç yaşında iken gözlerini kaybetmiş eğitimini Ezher'de yapmıştır. Çok güçlü bir hafızaya ve üstün bir mantığa sahip olan Mursafi Ezher'de ders de okutmuş sonraları üç ay içerisinde Fransızcayı öğrenmiştir. Fransızca mütalalanndan yararlanmış, üniversitede ve A'malar okulunda ders okutmuştur. Bu okul Mısır'da ilk açılan ilkokul idi. Eğitim Yüksek Kuruluna üye seçilen Mursafi'nin arkadaşı ve şair Mahmud Sami ile yazışma ve ses kayıtları olmuştur.

Mursafi hicri 1270 yılında Kahire'de vefat etmiştir. Mursafi için geniş bir hal tercümesine Amaların Dünyası isimli kitabımda yer verdim.

Mursafi'nin kitaplarından bazıları şunlardır:

1. El-Vesilet'ül Edebiyye ilâ'l-Ulum'il-Arahiyye

2. Delil'ul Müsterşid ila Fenni'l-İnşa

3. Risalet'ul Kelim'is-Siman

Burada unutmamamız gereken bir nokta var: Mursafi iki büyük şairin; Ahmed Şevki ve Hafız İbrahim'in hocasıdır.

21. Doğu ve Batı kültürünü benliğinde toplayan bir Ezherli de Ri-faha Rafi et-Tahtavi'dir.

Tahtavi hicri 1216 tarihinde Tahta'da doğmuş ve Ezher'de eğitim görmüş, tahsilini Muhammed Ali zamanında Mısır'dan Fransa'ya gönderilen öğrencilerin başkanı olarak gittiği Fransa'da tamamlamıştır.

Tahtavi'nin bilim ve düşünce alanındaki kalkınmada büyük etkisi olmuştur. Tahtavi dil okulunu ve Vakai gazetesini kurmuştur. Tercüme ve te'lif olarak pek çok kitapları olan Tahtavi hicri 1290'da vefat etmiştir.

Kitaplarından bazıları şunlardır:

1. Kalaid'ul Mefahir fi Ğarabi kdat'il-Evâil-i ve'l-Evâhir (tercüme)

2. El-Meadin'un-Nafia

3. Mebadi'ul-Hendese

4. El-Mürsid'ul'Emin fi Terbiyet'il-Benat ve'l-Benîn

5. Nihayet'ül İcaz fi's-Siret'in-Nebeviyye

6. Envar-u Tevfik'il Celilfi Tarih-i Mısır

7. Ta'rib'ul Kanun'il-Medeni el-Fransi

8. Bidayet'ul-Kudema

9. Tarih-u Kudama'il-Mısriyyin

10. Et-Ta'ribat'uş-Şafiye Li Murid'il-Coğrafiyye

11. Hulasat'ul İbriz Fi Rıhlet-i Paris

12. Coğrafiyyet-i Bilad'iş-Şam

13. Coğrafiyyet-u Muttabrın

22. Ezher tarihinde meşhur olan âlimler arasında yaptığımız gezintinin sonunda Prof. Muhammed Abduh'u görerek bu gezintiyi tamamlıyorum.

Abduh? Mısır'ın edebi ve fikri kalkınmasında büyük gayret sahibidir. Onun hayatı burada tekrarlamaya ihtiyaç göstermeyecek kadar meşhurdur.

Miladi 1905'de vefat eden Abduh'un kitaplarından bazıları aşağıdadır:

1. Risale?ut-Tevhid

2. Şerh'u Nehc'il-Belağa

3. El-Varidat fi't-Tevhid Alâ Tarikat'is-Sufiyye

4. Felsefet'ul İçtima' ve't-Tarih

5. Tefsir'ul Menar (Nisa suresinin sonuna kadar)

6. Şerhu Makamat-i Bedi'uz-Zaman Hemadani

7. Tefsiru Cüz-i Amme

8. Nizam'ut Terbiye ve't-Talim Bi Mısır

9. El-lslâm ve'n-Nesraniyye Meal İlmi ve'l-Medeniyye

10. Şerh'ul Basair'in-Nusayriyye fi'l-Mantık

Meşhurlar arasındaki yolculuğumuzu Abduh ile tamamladık. Çünkü onun vefatı 19. aşırın sonlarında, 20. asrın başlarındadır.

Prof. Abduh'tan sonraki Ezher'in meşhurları ise pek çoktur. Bu çalışmada bunların hepsini ele almadım, istesem de alamazdım. Burada adı geçenlerden başka değerli Ezherli bilim adamları ve bunların kitapları vardır. Bunlardan bir kısmını anlatmakla yetinmek kaçınılmaz olmuştur.

Ezher'in Meşhurları adı altında bir ansiklopedi hazırlanmasını çok arzu etmişimdir. Böyle bir çalışma bin yıl boyunca Ezher'de yetişen binlerce kişinin biyografisini verecek, imkan ölçüsünde çalışmalarını ve eserlerini tanıtacaktır. Bu ilmi ve tarihi bir dilektir. Arzu edildiği gibi gerçekleştiği takdirde on asır boyunca Ezher'de yetişenlerin ruhlarına ve Ezher'e takdim edilecek en iyi selam ve saygı olur.

Bu önerimin gerçekleştiğini görmek ümidi ile Ezher sorumlularının huzuruna bir emanet olarak koyuyorum.

Sonuca ulaştıracak yolu ancak Allah gösterir.

Tibyan Sahibi Tıybi

SORU: Tibyan fi'l-Meâm ve'l-Beyan isimli eserin sahibi Tıybi'nin hayatı hakkında bilgi verirmisiniz?

CEVAP: Senelerden beri Şeref ud-Din Tıybi ile ilgili sorular almaktayım. Bu sorulara, kaynaklara başvurmadan cevap vermek bana zor geliyordu. Hafızamda bu isme dair dikkate değer bir şey yoktu. İmkanlar ölçüsünde kaynaklara başvurdum. Sonuçta bir kaç satırdan başka bir bilgi bulamadım. Bu özet bilgiyi de bu kitabın önceki ciltlerinden birisinde yayınladım. Orada Tıybi'nin en önemli eserinin Tibyan fi'l-Meâni ve'l-Beyan olduğunu ifade etmiştim. Tabii ki gaybı bilemezdim.

Cenab-ı Hak Tıybi için bir araştırmacıyı muvaffak etti. Bu sabırlı araştırmacı Tıybi'nin hayatını ve kitabının tahkikikini akademik bir seviyede incelemiş, bu çalışma ile Ezher Üniversitsi Arab Dili ve Edebiyatı Fakültesinde doktorluk unvanı kazanmıştır.

Bu çalışmayı yapan, değerli Doktor Abd'us-Settar Hüseyin Zem-vut olup kendisi fakültede hocadır.

Tez'in adı İmam-ı Tıybi ve Tibyan ve'l-Beyan isimli eserin tahkiki dır.

1977 yılı Aralık ayının 22'sinde tez'in tartışması kalabalık bir dinleyici huzurunda yapıldı. Tezin tartışmacıları olan jüri şu değerli hocalardan oluşuyordu:

Prof. Dr. Kamil Havli, Tez yöneticisi

Prof. Dr. Muhammed Abd'ur-Rahman Kürdi tartışmacı olarak jüride yer aldılar.

Üç saatten fazla süren tartışmadan sonra araştırma hakkında jürinin kararı şöyle açıklandı: Araştarmacıya birinici derecede şeref unvanı ile Doktorluk payesinin verilmesine, eğer Ezher Ünivesirsitesi tezleri basma cihetine gidecek ise bu tezin kitap olarak basılmasına, öneminden dolayı kitabın diğer üniversitlere gönderilmesine karar verilmiştir. Çünkü araştırmacının tahkikini yaptığı bu kitap hala pek çok ilim adamınca bilinmeyn yazma bir kitaptır. Araştırmacı bu çalışması ile eserin üzerinedeki yılların tozunu temizleyip onu gün ışığına çıkarmıştır. Bu haliyle kitap, elden ele dolaşmaya ve basılmaya layıktır. Arab edebiyatı araştırmacıları ondan fayadalanacaklardır.

Araştırmacıyı tezi için bu konuyu seçmeye sevkeden sebepler şöyle ifade edilmiştir:

1. Yazma bir eserin tahkikini yaparak Arab-İslâm kültürünü canlandırma çalışmalarına katılma isteği,

2. Arab Edebiyatının yenilenmeye ihtiyacı olduğuna inanması, bu yenilenmenin ilk yolunun eski edebi eserlere başvurmakla olacağını benimsemesi,

3. Tibyan isimli eser sahibinin yeni şeyler çıkarmaya ve çeşitli yönleri biraraya getirmeye olan gayreti,

4. Tıybi'nin adı bazen dil ile ilgili kaynaklarda, bazen edebiyat ve hadis kaynaklarında geçmektedir. Araştırıcının Tıybi'nin hayatını açıklığa kavuşturup detaylı olarak anlatmayı istemesi.

Araştırmacı tezini iki ana kısma ayırmıştır:

1. Tıybi ve kitabı hakkında yeterli bilginin verildiği kısım,

2. Tibyan ve'l-Beyan isimli kitabın tahkik edildiği kısım.

Dr. Abd'us-Settar kitabının birinci kısmını da üç alt başlık halinde ele alıyor.

1. İmam Tıybi. Bu başlık altında Tıybi'nin soyundan, doğum yerinden ve isminden söz ediliyor. Buna göre Tıybi, orada doğmuş olması muhtemel olan Tıyb şehrine mensuptur. Daha sonra Tevriz -ki Tebriz'dir- şehrine göçmüş, hicretin 743 yılında vefat etmiştir.

Dr. Abd'us-Settar daha sonra Tıybi'nin hocalarından ve talebelerinden söz ediyor. Aslında biyografik kitaplar bu konuda yorum ve bilgi vermemektedir. Fakat araştırmacımız taradığı kaynaklardaki bilgiler arasından Tıybi'nin iki tane hocasını tesbit etmiştir. Bunlardan birisi Şeyh Ahmed Caberdi, diğeri Şeyh Şahabeddin Muhammed b. Muham-med Suhreverdi'dir.

Tıybi'nin öğrencileri ile ilgili bilgiler üstü kapalı haldedir. Araştırmacımız bunlardan da iki tanesini tesbit etmiştir. Birisi Hadâiki'ul Beyan isimli eserin sahibi Ali b. İsa olup, diğeri Mişkat'ul Mesabih isimli kitabın sahibi Veliyyü'd-Din Muhammed b. Abdullah el-Hatib et-Tebrizi'dir.

2. İkinci alt başlıkta kitabın adı incelemektedir. Buna göre Tıybi'nin kitabınn adı Et-Tibyan fi'l-B ey andır. Her ne kadar çoğunlukla bu

kitaptan sadece Tibyan olarak söz ediliyorsa da doğrusu az önce ifade edildiği gibidir.

Kitabı çoğaltmak maksadı ile yazanların pek çoğu Tibyan fi'l-Me-ani ve'l-Beyan demişlerdir. Araştırmacı daha sonra kitabın Tıybi'ye ait olduğunun güvenilir derecede olduğunu ifade ederek kaynaklarının birden çok olduğunu ortaya koymuştur. Buna göre kitap sadece belâ-ğât kitaplarından yararlanmamış lügat, tefsir ve edebiyat kitaplarından da istifade etmiştir. Bu Tıybi'nin geniş bir kültürü olduğunu ve kendisinden öncekilerin görüşlerinden ve kitaplarından haberdar olduğunu göstermektedir.

Araştırmacı elde edebildiği ve çalışmasını dayandırdığı eserin nüshalarından da söz ediyor. Ayrıca kısaca kelam ve edebiyat ekollerinden kısaca behsedip bunların özelliklerine değindikten sonra Tıybi'nin metodunu ortaya koymuştur.

Dr. Abd'us-Settar'm anlattığına göre belâğât ilk dönemlerinde edebiyat özelliği taşıyordu. Daha sonra Razi ve Sekkâki'den itibaren felsefi ve kelamı özellik kazanmıştır.

Araştırmacı Kudame b. Ca'fer, Abdulkadir el-Cürcani ve Carullah Zemahşeri'nin Kelam ekolünün ileri gelenlerinden olduğunu ileri sürenlere katılmamış, bunların edebiyat ekolüne daha yakın olduklarını söylemiştir.

Araştırmacının ifadesine göre edebiyat ekolünün özelliği düz yazı ve şiir olarak pek çok belgeye başvurması, tarif, kaide ve kısımlara ayırma gibi özelliklerin az olmasıdır. Edebiyat konusunda hüküm vermek için sanat ölçülerini kullanmak ve edebiyat üslubunun anlaşılır ve kolay olması da bu Özelliklerindendir.

Tıybi'nin kitabındaki metodunu ortaya koymak için araştırmacı kitabın içinden bulup çıkardığı belirli metod özelliklerini ortaya koymuştur. Araştırmacı bunu yapabilmek için önce kitabın içerdiği konuları özetle sunmuş Tıybi'nin planına vakıf olarak Tıybi ile Sekkaki arasındaki metod benzerliği ve yakınlığının kesin olduğunu ifade etmiştir.

Tıybi'nin metodunu gösteren Özelliklerin onun yalnız kendine mahsus fikirleri olduğunu ifade ettiğini ve bunların aşağıda ifade edilen hususlardan olduğunu söylemiştir:

1. İsnad'da[1] mütekellimin (konuşanın) durumunu dikkate almak. Tıybi'nin ifadesine göre bazen söyleneni kabul etmeyen muhatap, kabul eden gibi değerlendirilebilir. Bazen bunun aksi de olur. Mütekellim de muhatap gibi dikkate alınabilir.

Demek ki Tıybi'ye göre konuşanın durumunu dikkate almak sadece muhataba göre değildir. Mütekellim de muhatap gibidir.

2. Tıybi'ye göre teşbih (benzetme) beyan ilminde asıl kısımlardan biridir. Bu itibarla Beyan'ın kısımları teşbih, mecaz ve kinaye olmak üzere üçtür. Ona göre teşbih mecazın bir kısmı olan istiarenin mukaddimesi değildir. Oysa Sekkaki ve diğerleri bu konuda kendisinden Öncekilerden ayrı biryol tutmuş ve teşbihi beyanın temel esaslarından birisi saymışlardır. Bunu yaparken delaletlere dayanmamış, beyan ilminde aranan bir amaç olan mübalağalara bakmışlardır.

3. Tıybi Bedi ilmi konusunda kendisinden önce Sekkaki ekolünden olanların dışında yeni bir tavır almıştır. Sekkaki ekolüne göre belâğât; meani, beyan ve bedi kısımlarına ayrılır. Tıybi ise belagatın tanımını daha geniş tutarak bedi'i de içine alan bir tarif yapmıştır. Daha sonra Bedi'i üç kışıma ayırmıştır. Tarif ve taksim şöyledir: "Bedi ilmi sözü güzelliştirme yollarını bilmektir. Bu da ya anlam veya kelime ile ilintilidir. Bazen ikisi ile de ilgili olabilir. Kelime ile ilgili olacak olan fesahatin, mana veya kelime ile ilgili olacak olan ise belâ-ğât'ın görevidir."

Araştırmacının ortaya koyduğuna göre Tıybi'nin belâğât ilmini üç kışıma ayırıp bedi ilmini fesahat ile belagat arasında müşterek görmesi yeni bir durum olup, onun Bedi' ilmini daha sevimli karşıladığını göstermektedir. Tıybi Belâğâti Meani ve beyan derecesine indirmiş, Sekkaki ekolünden olanlar gibi Belâğâti, Meani ve Beyana tabi bir ek olarak görmemiştir. Sekkaki ise Belâğâtin tarifini yaparken Bedi'i Belâğâtın içinde saymamıştır. Çünkü Sekkaki'ye göre Belâğât, Beyan ve Meani ilimlerine mahsus bir daldır. Buradan Tıybi'nin beyan ve Bedi ilimlerinin önemine işaretinin mükemmelliğini anlamış oluyoruz.

4. Tıybi'nin kitabını tetkik ederken onun kişiliğini ortaya koyan ve onu Sekkaki ekolünden ayıran hususlardan birisi de İbn Sinan Ha-faci ve İbn Esir gibi eskilerin önem verdiği derecede fesehata önem vermesidir.

Tıybi Fesahati özel bir bölümde ele almış, kitabını iki bilim dalına ayırarak birinde üç alt başlığı ile Belağat'ı, diğerinde Fesahat'ı ele almıştır. Böylece Fesahati da Belagata paralel bir çizgide incelemiştir.

Araştırmacının belirlediğ Tıybi'nin özelliklerinden birisi de onun anlattığı meseleyi Kur'an'dan verdiği örneklerle şahitlendirmesidir. Bu ise Tıybi'nin geniş bir Kur'an birikimi olduğunu, Kur'an meyvesinden çokça toplamış, ilahi kelamın menbamdan kana kana içmiş olduğunu gösterir. Tıybi'nin Kur'an ayetlerinin birbiriyle ilgisini açıklamada kendine has bir zevki vardır, bu onun müstakil ve güzel fikri olduğunu gösterir. Bunda garip bir durum yoktur. Zira Tıybi Kur'an'ı tefsir eden bir müfessirdir. Aynca onun hadis, Kur'an ve kıraat dallarındaki geniş kültürünü gösteren Keşşaf tefsiri üzerine yazdığı bir haşiyesi de vardır.

Tıybi'nin metodunun göstergelerinden biri de kitabındaki edebiyatla ilgili teşekküre değer gayretlerinin bulunmasıdır.

Tıybi'nin bu konuda fazla ilerleme kaydedememesi söz konusudur. Fakat onun yaşadığı dönem -ki o bu dönemde tefsir, hadis ve edebiyat âlimi olarak yaşamıştır- onu yenilikçi olmaya daha yakın bir tutumda olmaya sevketmiştir. Tıybi'nin edebiyat eserlerinde tek başına fikirlerinin olması açık bir şekilde onun bunları ilk ortaya koyan kimse olduğunu gösterir.

Tıybi kitabında, yaşadığı çağın tabiatına uygun hareket etmiştir. O dönem -ki sekizinci hicri asırdır- âlimleri toplama, şerh ve Özetleme çalışmaları yaparlardı. Bu tür çalışmalarda en ileri derecede eserler verenler Arab olmayan âlimlerdir.

Dr. Abd'üs-Settar tezinde Tıybi'nin kendisinden sonra gelenlere olan etkisinden söz etmiş ve ortaya koymuştur ki pek çok edebiyatçı ondan açıkça nakiller yapmış, edebi eserlerine başvurmuşlardır. Baha-ud-Din Sübki, Ebu Ca'fer Gırnâti, Celal'üd-Din Suyuti ve İbn Ma'sum Medeni bunlardandır.

Bundan dolayı Dr. Abd'us-Settar'a göre bu dört kişiden her biri üzerinde Tıybi'nin etkisini ortaya koyacak derecede ayrı ayrı durulmalıdır. Tez sahibi ayrıca Tıybi'nin kendilerinden etkilendiği kimseler olarak Zemahşeri, Sekkaki ve İbn'ul Esir'in adını vermektedir.

Tezin ikinci kısmı Tibyanfil-Beyan isimli eserin tahkikidir. Bu çalışma akademik düzeyde ilmî ve ciddi bir çalışmadır. Bu çalışma araştırıcının sabrını, inceleme gücünü ve yazma eserlerdeki ilmî tahkikteki başarısını göstermektedir.

Araştırıcı bu çalışmasında şunları gerçekleştirmiş bulunmaktadır:

1. Yazma nüshaları toplamış en eskisini araştırmasına esas almıştır. Sonra nüshaları karşılaştırarak bir cihetle aralarındaki çelişkileri ortaya koymuş, bir yandan da asıl nüshada herhangi bir sebeple eksiklik varsa onu gidermiştir.

2. Kitaptaki Kur'an ayetlerini incelemiş ve Tıybi'nin zikrettiği kıraat vecihlerini vesikalandırmıştır.

3. Kitaptaki hadisleri tahric ederek kaynağını göstermiştir.

4. Kitaptaki şiirlerin sahiplerini göstermiş varsa çelişkileri ortaya koyarak kaynaklarını bildirmiştir.

5. Bazı ifadelere yorumlar ekleyerek açıklamalar yapmış ve anlaşılması zor kelimeleri izah etmiştir.

6. Kitapta adı geçen kişilerin kısaca hal tercümesini gösteren bir biyografi meydana getirmiştir.

7. Belagat (edebiyat)la ilgili belgelerin hepsinin kaynağını göstermiştir.

8. Kitaptan yararlanmayı kolaylaştırmak üzere sonuna çeşitli fihristler koymuştur.

Dr. Abd'üs-Settar'ın bu muazzam çalışması gereken takdiri görmüştür. Bu çalışma tarafımızdan teşekkür ve takdirle karşılanmıştır.

Henüz ilmî araştırmasının sona ermekte olduğu, Ezher Üniversitesindeki akademik çalışmasını tamamladığı şu aşamada edebiyat alanında yıldızı böylesine parlayan Dr. Abd'us-Settar'ın gelecekte daha ileri noktalara geleceğini ümit ediyoruz. İlerde üniversite profesörleri arasında layık olduğu yeri alması ve geleceğin ilim ve edebiyat alanlarında hizmet verecek değerli öğrencilerin onun eliyle yetişmesini arzu ederiz. İslâm'ın ve Arab dünyasının kaynağı olan Ezher'in tarihi şöhretinin de böylece korunacağını ümid ediyoruz.

Ayrıca bu büyük doktora tezinin basılarak, Tıybi'nin hayatı ve kitabı hakkındaki bilgilerden ilim erbabının yararlanması dahi ümitlerimiz arasındadır.

Gerçeğe ulaştıracak yolu ancak Allah gösterir.

İslâm Gençliği

SORU: Abd'ul-Aziz Caviş'in müslüman gençliğin oluşmasında büyük payı vardır. Abd'ul-Aziz Caviş hakkında bilgi vermenizi rica ediyoruz.

CEVAP: Merhum A. Aziz Caviş, düşüncesi, yaptıkları ve davranışları ile İslâm gençliğini meydana getirenlerin ilklerinden sayılmaktadır.

A. Aziz Caviş miladi 1876-1909 yılları arasında hüküm süren Sultan Abd'ul-Hamid'in dönemini yaşadı. Ayrıca miladi 1871-1879 yılları arasında Mısır'da bulunan Cemaleddin Efgani'nin tesirinde kaldı.

Caviş'in mücadelelerinde birtakım olaylara karşı koymada kendisine örnek ve önder kabul ettiği iki kişi vardı: Bunlardan birisi Mu-hammed Abduh, diğeri Cemaleddin Efgani idi. Caviş'in bu iki âlim ile olan ilişkisi ihtimalki onun din ve eğitim alanlarında, basın ve İslâmî yönlendirme hususlarında ıslahatçılar arasında adının parlamasına sebep olmuştur.

Abd'ul-Aziz Caviş, 1876 yılının 31 Ekim günü dünyaya gelmiştir. O sıralarda Cemaleddin Efgani ıslahat ekolünün temellerini atmakla meşgul idi.

Caviş'in ailesi aslen güney Tunus'tan gelmiş bir aile olup İskenderiye'ye yerleşmiş idi. Caviş'in ailesi yöresel işlerle ve ticaretle uğraşır idi. Böyle bir ortama rağmen Caviş, Kur'an'ı ezberledi ve Arab-çanın temelini öğrenerek belli bir İslâm kültürü elde etti. Eğitimini tamamlamayı planlamıştı. Bunda ısrarlı idi. Bu konuda ailesi ile anlaşmazlığa düştü. Bu yüzden ailesi ile arası açılan Caviş, bir mescid-de kalmaya devam ederek sadece zenci bir mürebbiyenin ilgisi sayesinde eğitimini sürdürdü. Babası onun okumaktaki ısrarını görünce Ezher ortamında tahsilini sürdürmesi için Kahire'ye gitmesine izin verdi.

Caviş, 1892 yılında beraberinde hayatı boyunca arkadaşı olduğu Hasan Mansur ile birlikte Kahire'ye geldi. O sıralar1 da Ezher Üniversitesi vatanın kurtuluşu ile ilgili hareketlerin, ayaklanma girişimlerinin merkezi idi.

Caviş'in delikanlılık döneminde benliğinde derin izler bırakan Muhammed Abduh ile gençlik lideri Mustafa Kamü'in yaptığı konuşmalar hep zihnini meşgul ediyordu. Bu iki değerli ıslah adamından biri dini yönden diğeri de vatan aşkı yönünden Caviş'i etkilemişti.

Abd'ul-Aziz Caviş Kahire'ye geldiğinde on altı yaşında idi. Fakat ingiliz işgalinin baskısının ülkenin her tarafına yaydığı üzüntü verici karamsar ortama rağmen Caviş'in üzerinde soyluluğun ve seçkin bir insan olduğunun belirtileri görülüyordu.

Caviş Ezher Üniversitesinde okumaya başladı. Oranın menbaın-dan alabildği kadar ilim aldı. Daha sonra Ezher'deki eğitiminin devamı olarak yeni bir ufuk ve değişiklik olmak üzere arkadaşı Hasan Mansur ile beraber bir diğer üniversiteye geçti.

Bu arada Mustafa Kamil'in Ehram gazetesi ile ilişki kurması bir altın fırsat oldu. Caviş'in Mustafa Kamil ile irtabatı vardı. Onun bu bağlantısı şöhret noktasına ulaştığı Ehram'da yazı yazmasına bir geçit oldu.

Caviş üniversiteden 1897'de mezun oldu. Bu sırada Muhammed Abduh ile ilişki kurmaya başladı. Onu Abduh'a Reşid Rıza takdim etmişti. Abduh'un Ayn'uş-Şems Ünivesitesindeki bürosunda toplantıları olur, Caviş de bu toplantılara katılarak yararlanırdı. Doğa bilimi ve astronomi gibi bilim dallarında çok ilerlemişti. Bu aşamada iken Şeyh Muhammed Abd'ul-Muttalib onu şöyle anlatıyor: Genç olmasına rağmen zengin bilgisi, coşkun edebiyatı, yüksek seviyede bir ağır başlılığı, arı bir hayali, güzel bir görünümü olan bir delikanlı.

Abd'ul-Aziz Caviş bu özelliklerinin yanında iyi bir konuşmacı ve şair idi. Üniversiteden mezun olduktan sonra Ziraat okulunda öğretmenliğe başladı. Bir süre sonra Berword Üniversitesinde eğitim ve öğretim üzerine araştırma yapmak üzere İngiltere'ye gitti. Orada üç yıl geçirdikten sonra Oxford Üniversitesinde beş yıl ders okuttu.

Caviş İngiltere'de iken Avrupalıların ahlakından hoşlanmıştı. Bu durumu şu sözlerle anlatmıştı:

Avrupa'ya gittim. Oradaki insanları dindar gördüm, ben de kendi dinime sıkı sıkıya sarıldım. Dillerine çok düşkün olduklarını gördüm, kendi dilime daha düşkün oldum. Kendilerini feda edercesine ülkelerini savunduklarını, bir takım işlerine mallarına, davranış biçimlerine yabancıların karışmasının yasak olduğunu söylediklerini gördüm. İşgal ettikleri şanssız ülkelerde yaptıklarını kendilerine anlattığımda, açık konuşmayı sevdiklerini, bunun sonucundan kormadıklarını, haklı oldukları sürece karşılaşacakları sıkıntı ve zorluktan çekinmediklerini gördüm. Onlara bu güzel Özelliklerini söyledim.

Çalışmayı sevdiklerini, tembellikten hoşlanmadıklarını, faziletli olmaya teşvik ettiklerini gördüm. Ülkeme döndükten sonra bıkmak usanmak bilmeyen bir arzu ve gayretle çalışmaya koyuldum.

Abd'ul-Aziz Caviş Batı'da eğitim görmek suretiyle İslâm-Arab kültürüne çağdaş Avrupa kültürünü ekleme imkanı bulmuştur. Böylece ahlâk, hukuk, tarih, ekonomi, doğal bilimler ve diğer bilimlerde hatırı sayılır bilgi sahibi olmuştu. Yeniliğe açık gayretli bir Ezherlinin Ox-ford üniversitesinde senelerce kaldıktan sonra bu duruma gelmesinde bir tuhaflık yoktur.

Caviş Avrupa'dan döndükten sonra Eğitim Bakanlığında müfettiş olarak göreve atandı. Fakat bir sene sonra tekrar Oxford'a öğretim üyesi olarak döndü. İngilizleri sevmemesine, onların amansız düşmanı olmasına rağmen onların arasına öğretim elemanı olarak gitti. Bizzat Ca-viş'in ifadesine göre İngilizler onun kendi üniversitelerinde Arabça Öğretim üyesi olmasından pişmanlık duymuşlardır.

Daha sonra Caviş, Mısır okullarında İngilizce dersi için Müfettiş olarak çalışmıştır. Abdulaziz Caviş'in en çok hoşlandığım yanı, Batı sitilinde elbise giymesine rağmen sarıklı bir kimse olmasıdır. Kıyafetinin böyle olmasına rağmen Mısır okullarında İngilizce derslerinin müfettişi idi. Bu sarıklı bilgin bundan da öte Arabça-İngilizce tercüme tekniğinde bir kitap yazarak adını Tercümanın Rehberi koymuştur.

Anlatıldığına göre A. Aziz müfettiş olduğu sıralarda sarıklı bir vaziyette İngilizce öğretmenlerinden birini teftiş etmek üzere sınıfa giriyor. Onu gören öğretmenin bu durum tuhafına gidiyor. Sarıklı hocanın yanlışlık yaparak sınıfına girdiğini sanıyor. A. Aziz Caviş'e: "Bu sınıf İngilizce sınıfıdır" diyor. Caviş Öğretmenin elinden kitabı alarak bir parçayı çok güzel bir İngiliz aksanı ile okuyor. Daha sonra okuduğu parçayı Arabça'ya tercüme edip öğretmenle ve öğrencilerle okuduğu parçanın anlamı üzerinde konuşuyor. Sınıfta bulunanlar: "Siz kimsiniz?" diye soruyorlar. O da şu cevabı veriyor: "Ben Tercüman Rehberi isimli kitabın yazarı Abd'ul-Aziz Caviş'im."

Caviş'in dini kültür ile medeni kültürü kendisinde toplamış olması onun kale gibi güçlü ve metin olmasına sebep olmuştur. O, hayatı boyunca Kur'an'ın, İslâm'ın ve Mısır'ın dili olan Arabça ile gurur duymuştur.

A. Aziz Caviş 1905 yılında Cezayir'de gerçekleştirilen Oryantalistler kongresine katılmıştı. Bu kongrede Alman müsteşriklerinden birisi Kur'an hakkında münasebetsiz bir şey söylemişti. Caviş toplantıya katılanların takdirini kazanacak şekilde bu adamın yanlışını ortaya koyup iddiasını çürüttü. Hatta bu durum bizzat Alman oryantalistin arzusuna uyularak kongre raporuna konulmadı.

1908 yılının Nisan ayında Liva gazetesinde baş yazar olmak üzere Caviş Eğitim Bakanlığındaki müfettişlik görevinden ayrıldı. Zaten aynı gazetede geniş çapta gazeteci olarak faaliyeti vardı.

Atılgan, kahramanca ve kesin tavırlarla işgalci ve sömürgecilere karşı koyusu ile gazetede adı parladı.

Caviş 1908 yılı 3 Mayıs tarihinde Liva gazetesindeki ilk yazısında şunları yazıyordu:

Allahım! Senin adınla bir hayatı geride bırakıyorum. Bu hayatta bolca korkaklık, bitkinlik vardı. Bu hayatın kullandığı araç iki yüzlülük ve kargaşa idi. Bu hayatın çarşısında nice canlar, kalp paralarla satın alınmakta, nice gönüller ve kişiler bir tebessüm ve baş sallama karşılığında satılmaktadır.

Allahım! Senin vereceğin bereketle yeni bir hayata açılıyorum. Bu hayat açık sözlülüğün, hürce görüş açıklamanın, konuyu aydınlatmanın, aziz vatanı savunma yoluna meyletmenin yaşandığı bir hayat olacaktır. Böyle bir hayata, daha önceki hayatımda geçirdiğim sekiz yıldan sonra giriyorum. Bu sekiz yılda şimdi bulunduğum makama geldim. Bu makama gelmemi arzu edenler bulunduğu gibi benim burada olmamı kıskananlar da vardır.

Pek çok tehlikelerle kuşatılmış bir hayata atılıyorum. Ya hedefime veya kabre ulaşacağım. Keskin bir inanç içerisindeyim ki Hz. Allah ihlasla çalışan kullarına zafer ve apaçık bir fetih vaadetmiştir. Biliyorum ki canlı ancak bir kere ölür. Acı bir hayatı yaşamaktansa ölmek daha tatlıdır...

Caviş'in prensiblerinden biri şudur: İşgal kuvvetleri ile normal şartlar altına imiş gibi yaşanmaz. O, baskıcı hükümetlerin düşmanı idi. Şöyle derdi: "Tek kişinin hükmettiği hükümetlerin pratik olarak doğru dürüst olması imkansızdır. Böyle hükümetler uzun ömürlü olamaz. Böyle bir hükümetin idaresi altında bulunan halkın gönlü huzur bulamaz. Böyle bir hükümetin zararlarından biri de şudur: Bunların yönettiği halk koyun sürüsü gibidir. Ne aklını kullanabilir, ne de düşünebilir."

Caviş şiddetli yazıları sebebiyle mahkemelere verilmiş, hapis cezasına çarptırılmıştır. Üç kere mahkemeye verilmiştir. Birincisi 1908 yılında Sudan'da meydana gelen bir olay sebebiyledir.

İkincisi 1908 senesinde meydana gelen Danşvay olayının yıldönümü sebebiyle olmuş, mahkemesi 1909 yılında olmuştur.

Üçüncüsü Ali Gayati'nin Vatanım isimli divanına yazdığı mukaddime sebebiyle olmuştur. Bu üçüncü mahkemeye, aynı divana başka bir mukaddime yazan arkadaşı Muhammed Ferid de katılmıştır.

A. Aziz Caviş 1912 yılında vatanı olan Mısır'ı terketmek zorunda kalmış senelerce Türkiye ve Almanya'da dolaşmış, Mısır'a ancak 1923 yılında dönebilmiştir.

Vatandan ayrı kalışını kendisi şöyle anlatıyor: "İnsanın kendi vatanında yaşaması gerekir. Bunun iki sebebi vardır: Danışma içinde olmak ve adalet. Vatanda adaletin temelleri yıkılınca insanın gönlü vatandan başka yere göçmeye meyleder. Bu vatanı sevmemekten veya ondan kaçmaktan ileri gelen bir şey değildir. Fakat zorunlu haller insanı vatanından çıkmaya zorlayınca, insan vatanından kovulup dışarı atılınca ona daha çok bağlanır, vatanım daha çok hatırlar ve daha çok sever."

A. Aziz Caviş arkadaşları Abd'ul-Hamid Said ve Muhammed Ferid ile Mısır heyeti olarak İsviçre'de Henderson'un bakanlığında yapılan sosyalizm kongresi fırsatını değerlendirerek Almanya'ya da gitmiştir. Caviş, Henderson ile görüşüp Mısır'ın kongrede temsil edilmesini istemiş, Henderson da ondan bu konuda bir rapor hazırlamasını istemiştir.

Caviş 1919'da Mısır'da çıkan ayaklanmaya katılarak bir marş yazmıştır. Marşın baş tarafı şöyle başlıyor:

İstedi bizden Mısır feda etmeyi-kanımızı

İste ey sevgili! Biz yarınlara kefiliz, vererek canımızı

1920'li yıllarda Caviş Medine-i Münevvere'ye gitti. -Cenab-ı Hak orada bulunan Peygamber'e salat ü selam eylesin- Orada İslâm Üniversitesini kurarak esaslarını belirledi. Daha sonra Kudüs'te Selahad-din Fakültesini ıslah ederek yönetimini üstlendi.

Caviş, hayatının son döneminde ilk öğretim müdürü olarak tayininden sonra eğitim öğretim ve sosyal ıslahat alanına yöneldi. Okur yazar olmayan hiç kimsenin kalmaması için geniş kapsamlı bir atılım gerçekleştirdi. Bu yolda iyi sonuçlar veren gayretler sarfetti. Özgür eğitimi teşvik etti ve bunun için bağış toplama işlemlerini düzenledi. İngiliz işgalciler bundan sıkıntıya düştüler.

Allah'ın bir hikmetidir ki Caviş hayatını öğretmen olarak geçirdi. Hayatı eğitimle başladı, eğitimle bitti. 1901 yılında Eğitim Bakanlığında Müfettişlik görevine getirildi. 1925'ten vefat ettiği 1929 yılma kadar İlk Öğretim müdürlüğü görevini sürdürdü.

Caviş'in eğitimle ilgili görüşleri şöyleydi: •

Milletin kalkınması eğitimin güçlü olmasına bağlıdır.

Bir milletin varlığı için eğitim esastır.

Ezher Üniversitesine önem verilmelidir. Ezher'den dış ülkelere öğrenciler gönderilmeli, bunlar geriye dönüşlerinde Ezher'in kalkınmasına katkıda bulunmalıdır.

Bunun yanında kadının eğitimine önem verilmelidir. Kadınların eğitimi için din ve dil derslerinin verileceği gruplar oluşturulmalıdır.

Bu öneriye merhum Şeyh Mahmud okullarda gösterilecek itina ile bu ihtiyacın karşılanacağı gerekçesişle karşı çıktı. Caviş buna itiraz ederek ısrarla Ezher'e kız Öğrencilerin alınmasını istedi. Sonra yazan olduğu İslâm Dergisi'ndv kadın için bir bölüm ayrılmasını istedi ve bunu gerçekleştirdi.

A. Aziz Caviş'in meşgul olduğu çalışma alanlarından biri de ülkenin çeşitli yerlerinde Halk Yardımlaşma Cemiyetleri ve İşçi Sendikalarının kurulmasını gerçekleştirmek olmuştur.

Caviş'in yayınlanmış kitapları da vardır. Daha önce Tercüman'ın Rehberi isimli bir kitabı olduğunu ifade etmiştik.

1902 senesinde yazdığı Gunyeful Müeddibin isimli bir kitabı daha vardır ki eğitimcinin önemli başvuru kaynaklarından biridir. Ayrıca İslâm Fıtrat Dinidir ve içkinin Kötülükleri ve Zararları isimli iki kitabı daha vardır.

A. Aziz Caviş'in sonsuza dek söylenecek özdeyişli sözleri de vardır. Bunlardan bazılarını aşağıya alıyoruz:

Allah'ın öyle kullan vardır ki bunlar ölünce ebedileşir. İnsanlar sıkıntıya düştükleri devrede çokça ortaya çıkarlar. Cehennemlik öyle insanlar vardır ki bunlar yaşarken ölmüştür. Karanlık işleri arasında dünyada yaşıyorken sendeleyip duruyorlar.

Tarihin gören bir gözü, (her) milletin de bir hesabı vardır.

Zulüm içerisinde yaşamaya, bizi bir yabancının yönetmesine razı olamayız. Çarşıda satılık eşyalar gibi satılmayı kabul etmeyiz. İşkence ve zulme karşı sabırlı davranmayız. İşgalcilere aramızda otorite sağlayıp bizi etki altına alacak, onları meşru bir yönetim olarak tanıyacak imkan tanımıyoruz.

ir Bir insanın sarsılmaz ve köklü inancı olursa, çoluk çocuk ne varsa hepsini feda eder. Bu uğurda düşmandan göreceği zulüm ve sıkıntıya göğüs germek kolay gelir.

Eğitimin en önemli esaslarından birisi insanı sürekli insan olduğu ve şerefini koruması gerektiği anlayışı içerisinde yetiştirmektir. İnsanın değerini koruması bir zorunluluktur. İnsan düşüncesinde bağımsız olmalı, Allah'tan sonra kendisine güvenmelidir. Kendisi dışında bir dış desteğe bel bağlamamalıdır. Çünkü bu, insanın bağımsız olmasına asla elverişli değildir.

Dikkat çeken ve işaret edilmesi gereken bir nokta var ki A. Aziz Caviş İslâm gençliğinin yetiştirilmesi için en sağlıklı yolu anlamış bir kimse idi. Bu yol ahlaki, bedeni, ve akli eğitimden geçmektedir. Caviş'in beden eğitimine önem vermesi dikkat çekicidir. O, bu konuda şöyle derdi: "Önemli derecede dikkat edilmesi gereken cihet spor yapmanın cidden önemli bir husus olmasıdır."

Caviş'in bu anlayışı, beden eğitimine önem verilmesi gerektiğini ifade ettiği gibi, İslâm'ı anlamada bir düzeltmeye gidilmesi gerektiğini de ifade eder.

İslâmiyet'i öyle anlamalı ki bu, İslâm dininin büyüklüğünü ortaya koysun, hakkı arayanların yolunu açsın. Bunun gerçekleşmesi İslâm esaslarından birisi olan ictihad mekanizmasının işlemesine bağlıdır. Caviş, bu noktada bunun gerekliliğine inanmakta ve ictihad kapısının açılması çağrısında bulunmaktadır.

Caviş bu konuda şöyle diyor:

Ey müslümanlar topluluğu! Bizim malımızın bize geri verilmesi nasip olunca, İslâm'ın ihtiyaç duyulan meselelerinde yeterli ve yetenekli müctehidlerimiz hüküm çıkarma ve akıl yürütme işlemini yaptıkları zaman bunu bireysel olarak yapmayacaklardır. Öyle ki Mısır'da bir müctehid (bir konuda) ictihad yapınca etrafında top-lanmiş bir cemaatı olacaktır. Hind'de de aynısı olacaktır. Mücte-hidlerden birisinin ister kendi ulaştığı sonuç, isterse daha önceki imamların bir görüşü olsun bunun uygulanması güzel olacaktır. Özellikle kamu yararını, siyaseti, kanun yapmayı ve sosyal yapıyı ilgilendiren hususlarda ictihad mekanizmasının işlemesi iyi olacaktır.

Caviş'e göre "faydalı olma" prensibini göz önünde bulundurarak zaman ve yerin ihtiyacına göre hükümler vermek İslâm dininde bulunan bir özelliktir.

Merhum Abd'ul-Aziz Caviş 1929 yılında Ocak ayının 25'inde cuma günü Hakkın rahmetine kavuşmuştur.

Muhammed B. Abd'ul-Vehhab

SORU: Vehhabilik ve onun imamı hakkında çok şeyler söylenmektedir. Bu konuda bilgi verirmisiniz?

CEVAP: Şeyh Muhammed Abd'ul-Vehhab'a nisbet edilen Vehhabilik akımı belirli bir grubun mezhebi değildir. Bu akımı, İslâm anlayışını yenilemek şeklinde ifade etmek daha doğrudur. Bu sebeple bazıları Abd'ul-Vehhab'ı 13. hicri asrın müceddidi saymaktadırlar. Taraftarları onu şu hadis-i şerifin ifade ettiği manaya dahil olduğunu düşünüyorlar. Hadis şöyledir: "Şüphe yok ki Hz. Allah her yüz yıl başında bu ümmete bir müceddid gönderir".

Bazıları bu hareketi "Tevhid'e davet" olarak isimlendirmektedir. Çünkü bu akımın özü tevhidi açıklamak ve onu yerleştirmektir.

Bazı kimseler bu harekete "Selefilik" adını vermektedir. Bazıları da bu harekete uyanlara "Tevhid ehli" demektedir. Bazen bu harekete uyanlara "Allah'a itaat eden kardeşler" denmektedir.

Bazı kimseler Abd'ul-Vehhab'm adından hareketle bu akıma "Vehhabilik" demektedir. Fakat bu harekete gönül verenler bu isimlendirmeyi hoş karşılamamaktadırlar. İhtimal ki oryantalistler böyle isimlendirmekte titizlik göstermektedirler.

Cahil kimselerin Muhammed b. Abd'ul-Vehhab'ın davetine karşı haksızlık ettiği kadar insanlar hiç bir dini ıslahat davetine haksızlık etmemişlerdir.

Uzun bir süre önce Kahire'de Münire Camiinde okuduğum bir hutbede Muhammed b. Abd'ul-Vehhab'ın davetinin İslâmi bir yenilenme daveti olduğuna işaret etmiştim. Bu sözün zıddına pek çok kimseler gürültü kopardı. Bu olay bana şunu hatırlattı: 1940'larda Müslüman Gençler Cemiyetinin kürsüsünde konuşma yapıyordum. Birisi bana şu soruyu sordu: "Vehhabiler müslüman mıdır?" Bu soru dar ufukluluk ve bilgisizlik üzerine bir şakalaşmaya yol açtı. O zaman Abd'ul-Vehhab'ın <wetınm sadece İslâm ruhunun yenilenmesi ve Ahmed b. Hanbel'in nmtıebınin yenilenmesinden ibaret olduğuna işaret etmiştim.

İlk başta bu daveti ortaya koyanlar hakkında insanların kötü düşünmelerine pek çok sebep olduğunda şüphe yoktur.

Bir kere bunlardan bazıları insanları yollarına çağırırken nefret ettirici bir düzeyde katı davranmışlardır. Bunun yanında çeşitli siyasi faktörler de kötü tanınmada rol oynamıştır. Bu faktörleri uzun uzadıya burada anlatmaya durum elverişli değildir.

Her ne hal ise bu hareket kendilerini anlamayan kimselerden pek çok düşman kazanmıştır. Çünkü çoğu kere bu davetin öğretileri şiddete başvurarak uygulanmıştır. İnsanların gönlüne girmeden müslüman-lar arasında yüksek bir mevkii bulunan zatların türbesini yıkmaya girişmeleri bunun bir örneğidir.

Burada bizi ilgilendiren bu hareketin başını tanıtmaktır. Bu zat Arab Yarımadasında yeni bir dini kalkınma hareketinin lideri sayılmaktadır.

Sözünü ettiğimiz kimse, Muhammed b. Abd'ul-Vehhab b. Süleyman et-Teymî en-Necdî el-Hanbelî'dir.

Abd'ul-Vehhab hicretin 1115 yılında doğmuş 1206 yılında vefat etmiştir. Bazı kaynaklar doğum tarihini 1116, vefat tarihini de 1204 olarak bildirmektedir. Her iki duruma göre de Abd'ul-Vehhab 90 yılın üzerinde yaşamıştır. Gençliğini İslâm üzere geçiren Abd'ul-Vehhab Necid bölgesinde Uyeyne şehrinde dünyaya gelmiştir. Bazı kimseler bu şehrin adını Uveyne olarak yazmaktadır.

Söylendiğine göre dedesi Süleyman Hz. Peygamber sülalesine mensup imiş. Anlatılana göre rüyasında göbeğinden çıkan bir ateşin tüm çölü aydınlattığını görmüş. Bu rüyayı bazı kimseler onun soyundan bir kimsenin çıkıp ümmeti aydınlatacağı ve büyük bir krallık kuracağı şeklinde tabir etmişler. Rüyada işaret edilen kimse rüyayı gören Süleyman'ın torunu Muhammed b. Abd'ul-Vehhab imiş.

Abd'ul-Vehhab doğduğu şehir olan Uyeyne'de yetişti. Şehirde bulunan Hanbelî mezhebi âlimlerinden dini ilimlerin temellerini öğrendi. Dini ilimlerdeki tahsilini Medine-i Münevvere'de tamamladı. Medine'nin ileri gelen âlimlerinin derslerim izleyerek yetişti. Şam'ı ziyaret ederek orada ilim öğrendi. Basra'ya gidişinde bir takım sıkıntılar yaşadı.

Abd'ul-Vehhab gençliğinde pek çok Arab ve İslâm ülkesini gezip dolaştı. Bağdat'ta beş, Basra'da dört yıl kadar kaldı. Daha sonra İran'a geçip meşhur Kum şehrine ilgi duydu. İsfehan'da iki yıl kalarak bilgisini artırdı. Tasavvuf ve İşrakıyyun felsefesi üzerine incelemeler yaptı. İki yıl Hemedan, bir yıl da Kürdistan'da kaldı. Bu dolaşmalardan sonra kendi memleketi olan Necid'e, Uyeyne şehrine döndü. Bir süre babasının kadı olduğu Harimla şehrinde kaldı. Artık insanları samimi bir şekilde tevhid akidesine davet etmeye başladı.

Abd'ul-Vehhab'm hocaları arasında büyük imamlar vardı. Bunlar arasında İbn Teymiye, İbn'ul Kayyım Cevziyye ve İbn Urve el-Hanbe-lî'yi sayabiliriz. Bunların en önemlisi ve Abd'ul-Vehhab üzerinde en etkili olanı yedince hicri yüzyılın müceddidi olan îbn Teymiye'dir.

İbn Teymiye'nin kitaplarını okuyup incelereyerek onlardan yararlanan Abd'ul Vehhab kitapları aracılığı ile İbn Teymiye'yi imam edinmiş ve onun talebesi olmuştur.

Abd'ul-Vehhab ictihad ve açıkça İslâm'a davet konularında belli bir sınıra kadar İbn Teymiye'nin yolundan gitmiştir.

Abd'ul-Vehhab ilmi çalışma ile ilgili seyahatlerini doğum yeri olan şehirde bir kaç aylık devam eden biryere kapanma dönemi yaşayarak sona erdirmiştir.

O, bu davranışı ile Öğrendiklerini tekrar ediyor ve onları düşünüyordu. Sonra tevhide daveti önemli ve yoğun olarak dikkate alıp, iyiliği emredip kötülüğü yas aklaray arak, bidat ve hurafelere karşı koyarak selefin yoluna girdi.

Abd'ul-Vehhab, miladi 1730 hicri 1143 yılında davetini açıktan açığa yapmaya başlayarak İslâm alemini uyandırdı. İnsanlaın düşünce ve gönüllerini (ciddi bir şekilde) meşgul etti.

Abd'ul-Vehhab hareketine şehri olan Uyeyne'de başladı. Burada bir takım güçlüklerle karşılaştı. Oradan Deriyye şehrine geçti. Kader onun davetinin bu şehirde parlamasını dilemişti. O davetini Deriyye şehrinin yöneticisi olan Muhammed b. Suûd'a sundu şehrin yöneticisi bunu kabul etti. Abd'ul-Vehhab'm yolunu açmaya ve onu gerek söz gerekse kılıçla savunmaya söz verdi. Böylece Abd'ul-Vehhab'ın hareketi yayılmaya, pek çok kimse bu harekete katılmaya başladı. Osmanlı hükümeti bu davet hareketinin kendisi için tehlikeli olduğunu hissetti. Bunun üzerine Mısır'ın yöneticisi Mehmet Ali Paşa'ya bu harekete karşı çıkması için gereken talimatı gönderdi. Böylece Abd'ul-Vehhab'ın hareketi savaş meydanına girmiş oldu. Bu girişimlerin kimisinde Abd'ul-Vehhab'ın adamları başarılı oldu, kimisinde de yenildi.

Abd'ul-Vehhab'ın davetinin esası arı bir tevhiddir. Buna göre tevhid tanıklığının anlamı Lâilâhe illellâh; Allah'tan başka ilah yoktur sözünü ihlasla söylemekle gerçekleştir. Bu hareketin bağlılıkları kendilerine muvahhidler adını vermektedirler.

Bu hareketin esası tevhide karışan herşeyden müslümanlarm inançlarını soyutlayıp arıtmaları gerektiği üzerine kuruludur. İbadet edilecek tek varlık Allah'tır. O'nun ne insan, ne hayvan, ne de cansız varlıklardan hiç bir ortağı yoktur. Kur'an'ın ifadesiyle: Dikkat et! Hâlis din yalnız Allah'ındır. (Zümer/3)

Abd'ul-Vehhab'a göre "Lâilâhe illellâh" inancının anlamı nıüslü-manlar katında gerçekleşince üstün bir güce sahip olurlar. Öyle bir itibar elde ederler ki bunun ötesinde bir itibar yoktur. Böyle olunca da eski şerefli günlerine dönerler.

Zira böyle bir inanç müslümanı herhangi bir insana boyun eğmekten ve kulluk etmekten kurtararak onu tek olan Allah'a ibader eder hale getirecektir. Allah'tan başka varlıklardan hiç birinin Hz. Allah'ın otoritesinde etkisi yoktur. Yaratan Allah'tır, rızık veren Allah'tır. Dilediğini yapan Allah'tır, her şeye gücü yeten Allah'tır. Fayda veren Ö'dur, zarar veren O'dur. Herşeyin mülkiyeti O'nun elindedir. Şam yüce Allah bu hususta Al—i İmran suresinde şöyle buyuruyor:

(Rasûlüm!) De ki: "Mülkün gerçek sahibi olan Allahım! Sen mülkü dilediğine verirsin ve mülkü dilediğinden geri alırsın. Dilediğini yüceltir, dilediğini de alçaltırsın. Her türlü iyilik senin elindedir. Gerçekten sen herşeye kadirsin." (AI-i İmran/6)

Şuara suresinde de şöyle Duyuruluyor:

"(Rasûlüm!) Onlara İbrahim'in haberini de naklet. Hani, o babasına ve kavmine: "Neye tapıyorsunuz?" demişti. "Putlara tapıyoruz ve tapmaya devam edeceğiz" diye cevap verdiler. İbrahim "Peki" dedi "yalvardığımzda onlar sizi işitiyorlar mı, yahut fayda veya zarar verebiliyorlar mı?"

Şöyle cevap verdiler: "Hayır, ama biz babalaramızı böyle yapar bulduk."

İbrahim dedi ki: "İyi ama, sizin, ve önceki atalarınızın neye taptığını (biraz olsun) düşündünüz mü? İyi bilin ki onlar benim düş-manımdır; ancak alemlerin rabbi (benim dostumdur). Beni yaratan ve bana doğru yolu gösteren O'dur. Beni yediren, içiren O'dur. Hastalandığım zaman bana şifa veren O'dur. Benim canımı alacak, sonra beni diriltecek O'dur. Ve hesap günü hatalarımı bağışlayacağını umduğum O'dur." (Şuara/69-82)

Abd'ul-Vehhab ayrıca tevhid akidesini tüm sebepleri var eden tüm varlıkların rabbi olan Allah'a inanma eksenine oturtmuştur. Hüküm koyma yetkisi sadece Allah'ındır. ,Allah'ın hükmünden başka hüküm yoktur. Birşeyi helâl ve haram kılma hakkına O'ndan başka sahip olan yoktur. Kur'an'm ifadesiyle:

Bilesiniz ki hüküm yalnız O'nundur. (En'am/62)

Kanun koyucu yalnız Allah'tır. Helâl ve haram kılan sadece O'dur. Peygamber ise elçisi ve gönderdiği kitabın tebliğ edicisi ve açıklayıcı-sıdır. Kitap ve sünnet din hükümlerinin dayanağı ve kaynağıdır. Bu iki kaynağın dışında hiç bir kimesenin sözü din konusunda delil olamaz. Kelâm ve fıkıh âlimleri bir din ortaya koyamazlar. Onların içtihatları kitap ve sünnet doğrultusunda olduğu sürece kabul edilir.

Abd'ul-Vehhab'ın davetinin başka çalışma alanları ve onlara göre tevhid inancına ters düşen olgular vardır. Bir örnek olarak bunları şöyle ifade edebiliriz:

1. İnsanların ziyaret edip (el ve yüz) sürdükleri türbeler.

2. İnsanların, evliyaların hürmetine kendilerine gelecek kötülükleri defedip onlardan iyilikler bekleyip onlara adakta bulunması.

3. İnsanların birtakım ağaç, taş ve mekanların kendilerine mutluluk veya fayda vereceğine inanması.

4. Yüksek, sağlam, süslü ve boyalı kabirler. Bunlar dikili taş veya put gibidir.

5. Çeşitli puta tapma ve cahiliye dönemi kalıntısı uygulamalar.

Tevhide aykırı olan ve İslâm'ın ruhuna uymayan bu olgulara, Abd'ul-Vehhab'a göre kendisine uyanlarla birlikte karşı koymak vacibtir.

Yolu kesilmesi gerekli bir takım işler de vardır. Bunlar bazı insanlardan şefaat ummak, onları Allah'a yaklaşmak için aracı kılmak, onlardan yardım dilemek ve onlara adakta bulunmak gibi uygulamalardır.

Belirli camileri ziyaret için yolculuğa çıkmak, (bazı kimselerin kabirlerine) kubbe ve türbe yapmak, buraları ipekli bezlerle örtmek çevresini dolaşarak buralara el yüz sürmek gibi uygulamalar da bu türdendir.

Diğer dinlerdeki ruhbanlığa benzer şekilde İslâm'da yalancı sufi-ler türemiştir. Bunlar oluşturdukları toplantıları ile, çaldıkları tefleri, zıplayarak yaptıkları zikirleri, söyledikleri şarkıvari ilahileriyle, okudukları dualar ve takındıkları muska gibi şeyler ile ve (içinde bulundukları yolu ve şeyhlerini) aşırı şekilde Övmeleri ile bilinmektedirler. Abd'ul-Vehhab'a göre bütün bunlara karşı çıkılmalıdır ki din sırf Allah için olabilsin.

Acayip bir şeydir ki Abd'ul-Vehhab gençliğinde tasavvuf araştırmaları ve işrak felsefesi ile meşgul olmuştur. O bu çalışmalarının sonunda selef yolunu seçmiş, tasavvufçuların iddialarını ve sapıtmalarını, bir takım kuruntu ve bidatleri inkar etmiştir. Sonuç itibariyle Abd'ul-Vehhab ile tasavvufçular arasında kuvvetli bir düşmanlık ortaya çıkmış ve bu husus meşhur hale gelmiştir.

Bu düşmanlık zaman zaman sakinleşse de günümüze kadar gelmiş ve süratli alevlenmeler göstermiştir.

Abd'ul-Vehhab'da olduğu gibi Muhammed Abduh ve onun en büyük talebesi ve kendisinden sonra yerine geçen Reşid Rıza da ilk başlarda tasavvuf kitaplarına yönelmişler daha sonra bunları bırakıp selef yoluna yönelmişlerdir.

Şeyh Abd'ul-Vehhab'ın inancına göre müslümanların zayıflamasının sebebi itikatlanndaki bozulmadır.

Ahmed Emin bu noktayı şu sözleri ile açıklamaktadır:

Muhammed Abd'ul-Vehhab ve onun yolundan gidenlere göre günümüzde müslümanların zayıflayıp kişilik değerlerinin düşmesinin tek sebebi inanç meselesidir.

İlk zamanlarda İslâm inancı her türlü şirkten temiz ve berrak bir şekilde idi. Lâ ilahe illalah'ın manası insanın benliğinde taşlara, putlara, büyük bilinen kimselere değer vermekten daha üstün idi. Tevhid inancı hak yolda ölmekten korkmamak idi. Sonunda ne çeşit eziyet olursa olsun iyiliği emredip kötülüğe karşı koymaktan çekinmemek idi. Zulmü ortadan kaldırmak ve hakkın bayrağını yükseltmek uğrunda harcanmayan hayatın bir değeri yoktur. İşte müslüman Arablarla ca-hiliye dönemi Arabları arasındaki tek fark budur. Onlar İslâm dininin berrak inancı ile gazalar yaptılar, ülkeler fethettiler ve hakim oldular. Sonra ne oldu? Sonra İslâm akidesinin değişmesinden başka bir şey olmadı. Sonraları müslümanlar tevhidin yüceliğinden şirk bataklığına düştüler. Ağaçtan, taştan, tahta parçasından, ermişlerin kabirlerinden ilahlar edindiler. Genel hayatlarında Allah'a ortak koşmaya yöneldiler. Mesela bazı kimseler evliyadan birinin hoşnutluğunu kazanırsa mahsulünün iyi olacağına, fakat onu kızdırırsa tarlasından mahsul alamayacağına inanıyor. İneğini Seyyid Bedevi'ye adarsa inek Ömürlü olur, adamazsa Ölürmüş! Bir takım hastalık, zenginlik ve fakirlik problemlerinde de benzer düşüncelere sahip olanlar vardır. Bunlara göre bu olayların hepsi Allah'ın tabiata koyduğu kanunlara değil, ruhların gazabına veya rızasına bağlıdır.

Böylesine taşa, ağaca ve ruhlara boyun eğen zayıf kişilikli kimseler, zalim yöneticilere ve devlet adamlarına karşı duramaz, onlara iyiliği emredip kötülüklerine engel olamaz. Bunlar tahta ve taş parçalarına boyun eğdikleri gibi zenginlere ve yöneticilere de boyun eğerler. Geçen her yüzyılda ilahların sayısı artıyor. İlah sayısı arttıkça insanların perişanlığı da artamaktadır. Nihayet İslâm dünyası efendiliğini kaybetmiş gücü kuvveti yok olmuştur. İslâmiyet'in ilk zamanları ne ile düzgün ve mükemmel hale gelmiş ise, sonu da onunla düzelecekitr. Mutlaka gerçek tevhidin ve gerçek şerefin hükümran olduğu İslâm'ın ilk günlerindeki hayata dönülmelidir. Ortadaki bidat ve hurafeler ise mutlaka yıkılmalıdır; bu husus iyilikle gerçekleştirilebilirse ne ala, yoksa kuvvete baş vurulmaladır. Yardım edecek olan Allah'tır.

Abd'ul-Vehhab'ı giriştiği bu harekette gösterdiği gayret ve sabır sebebiyle takdir ederken Diriyye emiri İbn Suûd'un gayretlerini gözar-dı etmemek insaflı olmanın gereğidir.

Abd'ul-Vehhab ilk sıralarda Uyeyne emiri olan Osman b. Hamd b. Ma'mer'in yardımlarını görmüş idi. Fakat bu zat bir süre Abd'ul-Veh-hab'ı giriştiği harekette desteklemişken daha sonra ona olan yardımını kesmiştir. Bunun üzerine Abd'ul-Vehhab 1157 hicri tarihinde Necid bölgesindeki Diriyye şehrine gitti. Diriyye emiri olan, bugün Suudi Arabistan'ı yöneten ailenin başı Muhammed b. Suud, Abd'ul-Vehhab'ı iyi bir şekilde karşılayıp, onu destekleyerek kendisine sevecen davrandı.

Muhammed b. Suud.Şeyhin davası uğruna askerleriyle onu'des-teklereyerek bu yolda para ye kan dökerek pek çok fedakarlıklar yaptı. Muhammed b. Suud sağ oldukça bu desteğini sürdürdü. Ondan sonra kral Abd'ul-Aziz ve onun oğlu Suud bu desteği sürdürerek Abd'ul-Vehhab'a karşı gelenlerle savaştılar. Böylece Abd'ul-Vehhab'in hareketi Arab yarımadasının doğusunda, Hicaz ve Yemen'de yayıldı.

Abd'ul-Vehhab'ın çocukları ve torunları Suud yöneticileri katında Önemli bir yere sahip bulunmaktadır. Abd'ul-Vehhab'ın soyundan gelenlere Beyt'uş-Şeyh denmektedir.

Abd'ul-Vehhab hicretin 1206 yılında (Miladi 1792) Şevval ayının 29. gününde Diriyye şehrinde vefat etmiştir. ,

Abd'ul-Vehhab'ın 18 çocuğu olmuş, arkasında insanların akıllarını ve fikirlerini hala meşgul etmekte olan ve yankılar bırakan sesler bırakıp gitmiştir.

Abd'ul-Vehhab'm çoğunluğu küçük hacimli olan bir hayli kitabı vardır. Bu kitapların listesi aşağıdadır:

l. Kitab'ut-Tevhid

2. Keşfüş-Şübühat

3. Tefsir'ul-Fatiha

4. Tefsir'uş-Şehadet-i Lâ ilahe illellah,

5. Müfid'ul Müstefid

6. El-Emru bil Ma'ruf ve'n-Nehy-i an'il-Münker

7. Kitab'ul-Kebâir

8. Risaletunfi enne't-Taklide Caizun La Vacibun

9. Marifet'ul Abd-i Rabbehu ve Dinehu ve Nebiyyehu

10. El-Mesailu Elleti Halefe fiha Rasûlullah'ı Ehl'el-Cahiliyyet

11. Fadl'ul-İslâm

12. Nasihat'ul-Müslimin

13. Mecmuatu-Huteb

Abd'ul-Vehhab'ın başlattığı hareket, müslümanlar arasında yenilikçi ve ıslah davetçisi olan pek çok kimseyi doğrudan veya dolaylı olarak etkilemiştir. Bunlardan bazılarının adını aşağıda anıyoruz:

1. Hindistan'da dini bir lider olan Seyyid Ahmed.

Bu zat miladi 1822 yılında hacca gitmiş, orada Abd'ul-Vehhab'ın davetinden haberdar olmuş ve bu hareket hoşuna gitmiştir. Memleketine döndüğü zaman Pencap'da inşaları Abd'ul-Vehhab'm yoluna davete başlamıştır. Şiddetli bir şekilde bidat ve hurefelere savaş açan Seyyid Ahmed adeta devlet gibi bir Vehhabi teşkilatı kurmuştur. İşgalci İngiliz Hükümeti Seyyid Ahmed sebebiyle pek çok güçlükle karşılaşmıştır.

2. Muhammed b. Ali Şevkani.

Yemenli olan bu zat hicri 1172 yılında doğmuş, 1255 yılında vefat etmiştir. Şevkani fıkıhta içtihatta bulunmuş, İslâmi düşünce alanında ıslahat yapılmasına taraftar olmuştur. Şevkani, İbn Teymiye'nin Munteka'l-Ahbar isimli kitabını şerhettiği Neyl'ul Evtar adlı kitabı ile meşhur olmuştur."

Şevkani içtihada davet etmiş, taklidçilik, mezarları ve mezarlara gömülen kimseleri Allah'a aracı gibi değerlendirme fikri ile savaşmıştır.

3. Bağdat'ta Âlûs'ul Kebir

4. Afganistan'da Cemaleddin Efgani

5. Mağrib ülkelerinde geniş bir şekilde yayılan Senusi hareketini gerçekleştiren Muhammed b. Ali Senusi

6. Şam'da Cemaleddin Kâsimi

7. Tunus'da Hayereddin Tunusi

8. Behubalde Sıddik Hasan Han.

9. Kalkütada Emir Ali

10. Muhammed Abduh.

Abduh bidatlere karşı savaşmış, ictihad kapısının açılması ve Kur'an'ın akılcı bir şekilde tefsir edilmesi çağrılarında bulunmuştur.

Abduh'un geniş kültürü, Fransızca bilmesi ve siyasetle olan ilişkileri çalışmalarında kendisine yardımcı olmuştur.

Abd'ul-Vehhab'ın hareketinden etkilenenlerin hepsini saymak işi uzatacaktır.

13. hicri asrın müceddidi sayılan Şeyh Abd'ul-Vehhab'a Allah rahmet eylesin

Tarihçi Ve Edebiyatçı Ebu Şâme

SORU: Ebu Şâme adını çok işitmekteyiz. Bu zat kimdir? Halen var olan eserleri nelerdir?

CEVAP: Ebu Şâme bize şamme kelimesinin ifade ettiği anlamı hatırlatmaktadır. Şamme vücutta bulunan, bulunduğu vücudun yapısına ters düşen bir alemettir. Bir diğer deyişle bedende bulunan siyah bir izdir.

Ebu Şâme Eyyubiler döneminde Şam'ın bildiği en büyük ilmi şahsiyetlerden birinin künyesidir.

Ebu Şâme her biri araştırmaya, yayınlamaya layık değerli eserlerin sahibidir. Sol kaşı üzerinde bulunan büyük bir ben yüzünden kendisine Ebu Şâme denmiştir. Lakabı ve soyu ile meşhur olmaktan çok bu künyesi ile meşhur olmuştur. O aynı zamanda Ebu Muhammed ve Ebu'l-Kasım lakapları ile de tanınmaktadır.

Ebu Şâme hadis âlimi, fakih, kıraat âlimi, lugatci, hafız, müctehid, allame ve değerli kitaplar kaleme alan bir ilim adamıdır.

Zamanında dindarlık, ilim, namus ve emanete riayet hususunda onun bir benzeri yoktu.

Asıl adı Şehabeddin Abd'ur-Rahman b. İsmail b. İbrahim b. Osman b. Bekir b. İbrahim b. Muhammed el-Makdis'tir. Kendisi Şamlı ve Şafii mezhebindendir.

Ebu Şâm'nin dedeleri Kudüslüdür. Büyük dedesi Muhammed b. Ahmed Tûsi kıraat âlimi, sufi ve Sahra caminin imamı idi. Kudüs Avrupalılar tarafından işgal edildiğinde hicri 492 tarihinde işgalciler tarafından öldürülmüştür. Bunun üzerine aile diğer göç edenlerle birlikte Şam'a göçmüş ve orasını vatan edinmiştir.

Ebu Şâme, hicretin 599 yılında Rabi'ul-Âhirin 23. Cuma gecesinde Şam'da doğu kapısı bölgesinde Derb'ul-Fevahir denilen yerde dünyaya gelmiştir.

Ebu Şâme'nin aslı Kudüs'ten olmakla beraber, kendisi Şam'da doğup, orada yetişmiş ve orada vefat etmiştir.

Ebu Şâme hayata gözlerini açar açmaz gizli ve ulvi bir güç onu Kur'an'a doğru çekmiştir. Henüz on yaşında iken Kur'an'ı ezberlemiş, 17 yaşında iken yedi kıraat'i tamamlamıştır.

Hz. Allah küçüklüğünden beri ona Kur'an'ı ezberlemeyi ve ilimle meşgul olmayı sevdirmiştir. Babası onun bu durumunu "Kur'an'ı ezberledim" deyinceye kadar anlayamamıştır. Kur'an'ı ezberledikten sonra kıraat ilimleri, fıkıh, Arabça, hadis, tarih ve biyografi gibi diğer ilimlerle meşgul olmuş, bu ilim dallarında pek çok kitap yazmıştır.

Kendi yazdığı Zeyl'ül Ravdateyn adlı kitabında bildirdiğine göre 616 hicri tarihinde yedi kıraati Buharı adında bir hocasının huzurunda okumuş ve Muvaffak, Abd'ul-Celil b. Mendûye ve bir grup âlimden ilim almıştır.

Fevat'ul Vefeyat isimli eserin sahibi Ebu Şâme hakkında şöyle diyor:

On yaşıdan önce Kur'an'ı ezberlemiş, 616 yılında tüm Kur'an'ı Alem'ud-Din Sehavi isimli hocasına okumuş, İskenderiyye'de Şeyh Ebu'l-Kasım Abd b. Abd'ul-Aziz'den ve başkasından ilim tahsil edip 39 yaşlarında iken hadis ilmine özen göstermeye başladı. Hadisleri bizzat kendisi okur, çocuklarına dinletirdi. Bir çok ilim dalında kitap yazdı, iyi derecede fıkıh tahsil etti, ders okutup fetva verdi, Arabçada üstün bir seviyeye geldi.

Ebu Şâme, İbn'ul-Cevzi'nin torunu tarafından verilen her vaaz toplantısına katılırdı. Bu toplantılar Ebu Şâme için yararlı olmuş ve onun çeşitli ilimler öğrenmesine imkan tanımıştır. Onun ilimde olgunluğu dışarıya da vurmuş erken yaşlarda henüz 25 yaşında iken saçı ve sakalı ağarmıştır.

Ebu Şâme fetva hususunda güçlü bir hale geldi. Pek çok ilim adamından ilim almışır. Hafız Ebu Tahir Selefi, Ebu'l-Ferec Sekafi, Ebu Tahir Berakad b. İbrahim Huşui bunlardandır.

Ebu Şâme Alem'ud-Din Sehavi, Muvaffak el-Makdis, Fahr b.

Asâkir, İzz b. Abd'us-Selam ve Takiy b. Salah gibi zamanının ilim adamları ile devamlı birlikte olmuştur.

Ebu Şâme kendisinden söz ederken küçük yaşta iken Şam camisinde Kur'an'ı ezberlediğinden söz ediyor. Ayrıca Fahreddin Ebu Man-sur b. Asâkir gibi ilim adamlarına bakar, müslümanlara nasıl fetva verdiğini, insanların ona olan ihtiyacını, Hz. Peygamber'in hadislerini âlimlerden nasıl dinlediklerini rivayet edermiş. Kartal kubbesi denilen yerin altında hadis derslerini, Takviye medresesindeki fıkıh derslerini insanların ne derece bir ilgi ile izlediklerini görünce kendisinin de ilimde bu dereceye ulaşmasını temenni eder, insanların fetvalarından yararlanmasını düermiş. Hz. Allah Ebu Şâme'yi temennisinden daha yüksek derecelere ulaştırmıştır.

Ebu Şâme, babası ile beraber 621 hicri yılında haccetmiş, bir sene sonra tekrar hacca gitmiştir. 624 yılında da Kudüs'ü ve 628 yılında Mısır'ı ziyaret etmiştir. O sıralarda Iskenderiyye, Dimyat ve Kahire'de bulunan ilim adamları ile toplantılar yapmıştır. Daha sonra fetva ile meşgul olmak, eserlerini yazmak ve ilmi çalışmalar yapmak üzere sürekli Şam'da kalmayı tercih etmiştir.

Ebu Şâme Şam'da Eşrefiyye ve Rukniyye medreselerinde ders verir, Adiliyye de fetva verirdi. Kendisi hakikati söylemek ve bidatlere karşı savaşmak hususlarında cesareti ile meşhur idi. İhtimal ki bu, hocası İzz b. Abd'us-Selam'ın Ebu Şâme üzerindeki etkisindendir.

Ebu Şâme çeşitli vazifeler üstlenmiştir. Eşrefiyye türbesinde Şeyh'ul-Kurralık gene Eşrefiyye medresesinde hadis hocalığı ve Rukniyye medresesinde ders okutmak bunlardan bazılarıdır.

Ebu Şâme ictihad mertebesine ulaşmış bir âlimdir. Kendisinden istifade eden talebeleri olduğu gibi camide ve Eşrefiyye türbesinde tarih konusundaki derslerini, Ravdateyn isimli kitabını ve diğer kitaplarını dinlemek üzere memleketin ileri gelen değerli insanları toplanırdı.

Talebelerinden birisi olan Kalan'ıs oğullarından Muhsin'ud-Din b. Ali b. Muhammed Teymi -ki bu soylu ve içinde bulunduğu topluluğun başıdır- bir şiirinde hocası olan Ebu Şâme hakkında şöyle diyor:

Yemin ederim ki hoşnuduz tüm cemaat ve ben

Bir bahçeyi dolaşırcasına senin tarihini dinlemekten

Öyle bir bahçe, ki senin tarihin Çiçeklerini salıvermiş Kitab-ı Ravzateyn'in

Allah desteklemiş hocamızı, o bir tanedir. Kısa ve uzun açıklamalarda şahanedir.

O akılda zirvedir, yücelikte yoktur eşi Fetvanın parlayan yıldızıdır, ilmin güneşi.

Şu kimseler kendisinden kıraat ilmini almışlardır: Şeyh Şehab'ud-Din Kefevi, Şahab Ahmed Lebban, Zeyn'ud-Din EbubekirYusuf Mez-zi ve bir grup kimse. Ayrıca Şeyh Şeref ud-Din Fezâri el-Hatib, Şatı-biyye şerhini Ebu Şâme'nin huzurunda okumuştur.

Ebu Şâme Şam'da yaşadığı sıralarda Şâfiilerle Hanbelîler arasındaki ateşli düşmanlıktan kendisini kurtaramamıştır. İhtimal ki karşılaştığı güçlükler, onun genç yaşta saçında ve sakalında ihtiyarlık belirtisi olan beyazlığın ortaya çıkmasına sebep olmuştur. O genç yaşında Allah tarafından hem şekil, hem manevi bakımdan ihtiyarlığın olgunluğuna erdirilmiştir.

Onun bu durumunu fazilet erbabından bir zat aşağıdaki şiirde dile getirmiştir:

Yirmi beşinde ağarırsa saçları bir kişinin Ayıplanacak yanı yoktur yaptığı işinin

İnsanlar bilemediler kadrini ak saç var diye başında Nurlandırdı ilim onu, ağarttı saçını genç yaşında

Nur dolu idi hem kalbi, hem de yüzü Göremedi ondaki nuru şüphecilerin gözü

Genç idi ama yaşlılardan ayrılmazdı vallaha Bu hali yaklaştırmıştı onu Allah'a

Ebu Şâme alçak gönüllü, güçlükleri göğüsleyen bir kimse idi. Ömrünü sakin bir şekilde geçirmiştir. Dünyalığa sahip kimselerin yanına gitmez, makam sahibi olmak için gayret etmezdi. Kendisine yetecek kadar bir şeye ve sağlığa sahip olmayı hiç bir şeyden üstün tutmazdı.

Ebu Şâme hayatı hakkında yazdıklarında kendisi hakkında görülen rüyaları anlatmaktadır. Kendisinin ifade ettiğine göre çağdaşları onu ilimde, içtihatta, vera ve takvada bir önder olarak görmekte idi. Hatta çağdaşlarından bazıları onu peygamber gibi görmüşler. Ebu Şâme hayatını anlatırken yer verdiği bu rüyaları hangi gerekçeye dayanarak zikrettiğini az sonra söyleyecektir.

Bu rüyalardan birisi annesinin gördüğü rüyadır. Küçük yaşlarda iken annesinin haber verdiğine göre annesi şöyle bir rüya görmüş. O zamanlar, Ebu Şâme okula gidiyormuş. Tüm öğrencilerin aksine o okumayı seviyor ve bu konuda hırslı davranıyormuş. Babası da bu durumdan çok memnun imiş. Annesinin anlattığına göre daha Ebu Şâme'ye hamile iken rüyasında kendisini bir minarenin tepe noktasındaki hilalin yanına çıkmış vaziyette orada ezan okurken görmüş. Kadıncağız rüyasını bir tabîrciye anlatmış. Rüyasını şöyle tabir etmiş: "Yer yüzünde hayır ve ilimle her yerde anılacak bir erkek çocuk dünyaya getireceksin."

Ebu Şâme 624 yılında daha çocukluk çağında iken gördüğü bir rüyayı şöyle anlatıyor: Ebu Şâme Hz. Ömer'in Frenklere karşı Şamlıları desteklemek üzere geldiğini görüyor. Hz. Ömer Ebu Şâme'ye Özel bir ilgi göstererek kendisine müslümanlarm işleri ile ilgili bazı hususları havale ediyor ve özel olarak konuşarak omuzunu kendi omuzuna dayıyor. O derece ki insanlar, Hz. Ömer'in ne yapmak istediğini Ebu Şâ-me'den soruyorlar.

Bu rüyanın gösterdiğine bakılarsa Ebu Şâme insanlarla Hz. Ömer arasında aracı olmaktadır.

Hicri 623 yılında Ebu Şâme bir rüya daha görüyor. Ebu Şâme ile fakih İzz b. Abd'us-Selam Mescid-i Aksa'da rahmet kapısı denilen kapının iç kısmında bulunuyorlarmış. İzz b. Abd'us-Selam kapıyı açmak stiyormuş. Fakat bir kimse kapının açılmasına engel olmakta imiş.

Ebu Şâme ile birlike İzz b. Abd'us-Selam kapının kanatlarını ardına kadar açmışlar.

Bundan bir sene önce Cumadiye's-Saniye ayında Ebu Şâme bir rüya görüyor. Rüyasında müslümanlar çok sıcak bir ortamda Cuma namazı kılıyorlarmış. Ebu Şâme susuzluktan bir zarar gelecek diye korku-yormuş. Yakınlarda da bir su yokmuş. Ebu Şâme yakınlarda bir su ve boş bir havuz görmüş. Müslümanların namazdan çıktıklarında bu sudan içmeleri için yakındaki sudan havuza dökmeyi düşünmüş. Kendisinden önce tanımadığı bir adam havuza bir iki kova su dökmüş. Daha sonra Ebu Şâme sayısını bilmediği kadar kovalarla havuza su dökmüş.

Minhar b. Mazin el-Harabi Ebu Şâme'yi üzerine bir heykel takmış olduğu halde "rüyasında görmüş. Minhar, ona: "Bakın filan adama, Allah'ın kelamını üzerine nasıl asmış?" diyormuş.

Büyük bir kadın, Ebu Şâme'yi rüyada şöyle görmüş: İyi insanlardan oluşan bir topluluk Şam'ın sulak ve otluk bölgesindeki Beyt-i Se-va köyünde camide toplanmışlar, kendilerine "Bu durum nedir?" diye sorulduğunda, "Bir peygamber beklemekteyiz gelip bize namaz kıldıracak" cevabını vermişler. Rüyayı gören kadın diyor ki: "Bekleyen kimselerin yanma Ebu Şâme gelip namaz kıldırdı."

Ebu Şâme gerek kendi gördüğü, gerek başkaları tarafından görülen rüyaları anlatmasının gerekçesini şöyle anlatıyor: "Bu satırları sadece Kur'an'da emredildiği üzere Allah'ın nimetini dile getirmek üzere yazmış bulunuyorum. Cenab-ı Hak şöyle buyuruyor:

Rabbinin nimetini minnet ve şükranla an. (Duha/11) Hz. Peygamber de şöyle buyuruyor:

Müjdeli şeylerden sadece müminin gördüğü veya ona gösterilen rüyalar kalmıştır.

Allahım! Bu nimetlerine şükretmeye muvaffak kıl ve sonunu hayırlı eyle. Bizim (hatalarımızı) dünyada ve ahirette ört. Bir kötülüğe düşmekten koru ve seni anmayı bize unutturma.

Ebu Şâme, tarihçilerin ifade ettiğine göre pek çok şiir yazmıştır: Bu şiirlerden bazıları hoş, bazıları iyi düzeyde değildir. Allah onu da bizi de bağışlasın.

Onun şiirlerinden biri sevdiği ve gönlünün meylettiği yalnız yaşamakla ilgilidir. O bu şiirinde şöyle diyor:

Nefsim ve ırzımla insanlardan uzak dururdum Böylece onları olacak saldırılardan korurdum

Evimde uzun süre yapayalnız oturdum

Sözüm, fiilim ve niyetimle herşeyden uzak durdum

Ancak fıkıh medreselerine takıldı kaldı gönlüm Onlardan da kurtulurum vallahi bir gün

Ben güçsüz ve zayıf bi kul'um Korkarım ölüme uğrar bir gün yolum

Rabbim kaderime yazmış bir yazı Ölünceye kadar yalnızlığa değilim razı

Herkes gibi bana da bir gün ölüm gelecek Rabbim çektiklerime inanırım ki ecir verecek.

Ebu Şâme çoğu kere kanaatkar ve şerefli olmak hususunda şiir söylerdi. Bu husustaki şiirlerinden biri şöyledir:

Bir giysi bir de lokma için dökmeli ter Kanaat etmeli bu kadarı yaşamaya yeter

Fazla mülküm olsun dese de insan her ne kadar Çok dünyalığın insan nefsine zararı var.

Aynı konuda bir diğer şiiri de şudur: Kanaatle şerefli sona ererim ben Bereket yağar kanaatkâr'a her dem

Allahım, kanatkârlığımı hayırlısıyla tamam et Lutfeyleyip bana ihsan eyle sıhhat ve afiyet.

Ebu Şâme, bir gün kendisinde, yazan Sehavi'nin elyazısı ile yazılmış Vesile isimli kitabı gördüğü kimseye bir şiir yazarak, kitabı emanet olarak şöyle istemiştir:

Ey! Kendisini saydığım her dem Kendisinde var olan güzellik ve erdem

Sen gayret eder çırpınırsın ömür boyu Sevinsin dostlarım diye, gösterirsin güzel huyu

Hâlâ meşakkat var ermek için kemâle Yoruluyor insan sevdiğine ermek için visale

İlim peşinden koşan, dinlemez mükafat ve ceza Aşık olur ilim Öğrenmeye bakmaz çoğa aza

Dinle de şu dostunun gönülden hitabını Gönder ona emanet olarak Vesile kitabını

Ebu Şâme, hadis-i şeriflerde insanlara zararlı olduğu bildirilen tehlikeli halleri şiir halinde ifade etmekten hoşlanırdı. Bunlardan birisi şu hadiste bildirilen hususları dile getiren şiirdir. Önce hadisi görelim:

Helak edici (öldürücü) yedi şeyden sakınınız. (Hz. Peygamber'in etrafındakiler) "Onlar nelerdir ey Allah'ın Rasûlü?" dediler. Hz. Peygamber şöyle buyurdu: Allah'a şirk koşmak, büyü yapmak, haklı olmanın dışında Allah'ın haram kıldığı nefsi öldürmek, faiz yemek, yetim malı yemek, savaştan kaçmak, namuslu kadınlara iftira etmek.

Ebu Şâme bu hadisi şiir halinde şöyle ifade etmiştir:

Şirk koşmak, sihir yapmak bir de malını yemek yetimin Faiz yemek ve namuslu kadına iftira etmek neyine senin.

İnsan Öldürmek ve savaştan kaçmak insanı yer bitirir Bu kötülükler hadiste sayılmış, hepsi yedidir.

Bir başka örnek de şudur: Hadiste buyuruldu ki:

Yedi kimseyi, Hz. Allah kendi gölgesinden başka hiçbir gölgenin olmayacağı günde gölgelendirecektir: Adaletli yönetici, Allah'a İbadet ederek yetişen genç, kalbi (namaz hususunda) camiye takılı olan kimse, Allah sevgisi üzerine birleşip ayrılan iki (dost) kimse, kendisini güzel ve itibarlı bir kadın zinaya davet edip de "Allah'tan korkarım" diyerek, kadının davetini reddeden kimse, sağ elinin verdiğinden sol elinin haberi olmayacak şekilde verdiğini gizleyerek veren kimse, kimsenin bulunmadığı bir yerde Allah'ı zikrederek göz yaşı döken kimse.

Ebu Şâme bu hadiste bildirilenleri şiirle şöyle ifade etmiştir:

Bir yönetici şayet olursa adaletli Bir genç ibadetinde olursa istekli

Bir de Allah'ı anıp döken gözünden yaş Allah için birbirini seven iki arkadaş

Allah korkusundan günahtan kaçan Sadakasını Allah yolunda cömertçe saçan

Kalbini namaz yüzünden camiye bağlayan Gölgelendirecek bunları esirgeyip yarlığayan

O gün Allah'ın gölgesinden başka gölge yok Bunları unutursan hatırlamaya bu şiirin faydası çok.

Aynı hadisi bir başka şiirinde şöyle ifade etmektedir:

Diyor ki Habibullah Mustafa yedilisi var Bunlar Allah'ın gölgesinde yerlerim alacaklar

Biri Allah için seven ve kendini ibadete veren Birisi Allah için kötülük yapmamanın zevkine eren

Diğeri bir gençtir ki ömrünü ibadetle geçirir Bir başkası da sadaka verip yedirir içirir

Bir diğeri Allah için aşk ile göz yaşı döken Biri de adaletten ayrılmaz yönetici iken

Söylendiğine göre Ebu Şâme'nin bazı görüşleri öldürülmesine sebep olmuştur. Hiç suçu olmayan konularda kendisini suçlamışlar ve Hanbelîleri onun üzerine kışkırtarak onu ezdirmişlerdir.

Hadis âlimlerinden bir gruba göre Ebu Şâme zulme uğramıştır. Kendisini öldürenler, daha Önce gelip onu öldürmek için dövmüşler, fakat o ölmemiştir. Kendisine, "şikayet etmeyecek misin?" diye soranlara şu şiiriyle cevap vermiştir:

Dedim ki şikayetin yok mu? diyene ne gam ne de yük Tecelli eden kader ne muazzamdır; ne büyük?

Yüce yaradan kulları hakkında hükmünü verir Hakkı olanın hakkını verip gönülleri dindirir.

Tevekkül ederek dertlere derim ki çekil! Bize Allah yeter, o ne güzel vekil.

Ebu Şâme'yi döven kimseler daha sonra geri dönüp, hicretin 665 yılı Ramazan ayının 19. salı gecesi onu öldürdüler. Cenazesi Feradis kapısı denilen yere veya Kisan kapısı kabristanlığına defnedildi.

Ebu Şâme'nin şöhreti en çok tarih dalında yazdığı Ravdateyn isimli kitabı ile yayılmıştır. Bu kitap İbn'ul-Esir, Imad el-Isbahani, İbn Şeddad, Kalanisi, Kadi Fadıl ve Halepli şii bir tarihçi olan İbn Tay'yin eserlerini incelemek için çok önemli bir başvuru eseridir.

Kitap Selahaddin Eyyubi'nin vefat yılı olan hicri 589 yılı olaylarına kadar bilgi veriyor. Ebu Şâme daha sonra Ravdaîeyn'e Ek isimli kitabını kaleme alıyor. Bu eserinde Ebu Şâme net bir şekilde ve dikkat çekecek bir tarzda olaylan vermekte zamanının olaylarım en güzel bir şekilde kaydetmektedir. Bu eser 665 yılının olaylan ile sona ermektedir.

Ebu Şâme'nin eser yazmakta üstün bir başarısı vardı. Pek çok ilim dalında kısa veya uzun değerli kitaplar yazmıştır. Ebu Şâme'nin kitaplarının bir listesini veriyoruz:

1. Şerh'ul Kasaia" in-Nebeviyye. Bu eser bir cild halindedir.

2. Ibraz'ul Meânifi Hırz'il Emani, Bu kitap Şâtıbi'nin kasidesinin büyük küçük olmak üzere iki adet şerhidir. Küçük olanı iki cilttir.

3. Ibn Asakir'in Tarih-i Dımesk isimli kitabının ihtisarı (Özetlemesi). Ebu Şâme bu eseri iki kez ihtisar etmiştir. Birincisi 20 cilt, ikincisi 5 cilttir.

4. Kitab'ur-Ravdateyn fi Ahbar'id-Devleteyn'in-Nuriyyeti ve's-Sa-lahiyye. Bu kitap iki cilt olup, küçük bir cilt halinde de özetlenmiştir.

5. Ez-Zeylü Alâ'r-Ravdateyn

6. El-Kitab'ul Merkum fi Cümlelin Min'el-Ulûm. İki cilt halindeki bu kitap çeşitli ilim dallarına ait bilgiler içermektedir. Birinci cildinde Huîbet'ul Kitab'il Müemmel Li'r-Reddi ile'l Emri'l-Evvel adını verdiği büyük ilim hutbesi vardır.

7. Kiîabu Nur'il Mesrafı Tefsir-i Ayet'il-îsra.

8. Şerli ul Hadisi'l Muktefafi Meb'as'ın-Nebiyyil Mustafa

9. Dav'us-Sâri ila Ru'yeti Ma'rifet'il Bari

10. El-Muhakkak min İlm'il-Usulfima Yeteallaku bi Efâl-ir-Rasûl. lî. Kitab'ul-Besmele.

12. El-Bâis'u Ala İnkar'il-Bidei Vemâ ve'l-havadis

13. Kitab'us-Sivak ve ma Eşhebe Zalik

14. Muhtasaru Kitab'il Besmeleti ve Gayri Zalik.

15. Kesfu Hâl-i Beni Abid.

16. El-Vadıh'ul Halebi fi'r-Reddi Ale'l-Hanbelî

17. İkamet'ud-Delil

18. En-Nasihu Li Cüz'il Fâsıh

19. El-Usûl Min'el usul.

20. Müfredaî'ul Kıraati.

21. Şüyuh'ul Hafız el-Beyhaki

22. Mukaddimetün fi'n-Nahvi

23. El-Elfaz'ul Muarrebe

24. EUKasideî'ud-Dafia ve Kasidetanifi Menazil-i Tarik'ilHac.

25. Nazm-u Mufassal'iz-Zemahşeti

26. Nazm-u Uruz ve'l-Kavâfi

27. Nazm-u Şey'in min Mütesâbih'il Kur an

28. Şerh-u Arus'is-Semer

29. Camiu Ahbar-i Mekke

30. Refun-Niza Li'r-Reddi ilâ'l Etba

31. El-Mezhebu fi İlm'il Mezheh

32. Niyyet'us-Siyam Vemâfi Yevmis-Şekki min'el-Kelam

33. Şerh-u Nazm'il Mufassal

34. El-Vlam Bima'na'l Kelimeti ve'l-Kelam

35. Şerh-u Lübab'it-Tehzib.

36. El-Urcûzetu fi'l-Fıkh

37. Zikr u Men Rakib'el-Hımar

38. Müşkilat'ul Ayât

39. Müşkilat'ul Ahbar

40. Kitab'ul Kıyame Al. Şerhu Ahadis'il Vasit

42. Belli bir düzeni olmaksızın çeşitli ilim dalları ile ilgili yorumlar. Bu yorumlar Ebu Ali el-Farisi'nin Tarikat'ut-Tezkire kitabına, Amali Ta'lib ve Amali ez-Zeccac ve Kitab'ul Mücalese kitaplarına ait yorumlar ve bir takım şiir divanlarının ihtisarıdır.

43. îhtisar-u Tarih-i Bağdat

44. Takyid'ııl Esma'il Müşkile

45. El-Mürsid'ul Veciz ilâ Ulumin Teteallaku bi'l-Kiîab'il Aziz.

Ebu Şâme'nin yazdığı kitapları bir liste halinde toplamak bizi yormuştur. Tarihin ifade ettiğine göre Ebu Şâme tüm kitaplarını ve yazdı-ğı eserleri Şam'daki Adiliyye Kütüphesine vakfetmiş, fakat ne yazık ki bir yangın kitapların çoğunu yok etmiştir.

Kütüphanenin büyük bir kısmına böyle bir musibet isabet etmiş olmasına rağmen, orada hala Ebu Şâme'nin kitaplarından büyük bir kısmı mevcuttur. Bunlardan bir kısmı yazma, bir kısmı ise basılmış haldedir.

Bu dev ilim adamının eserleri, incelemek ve yayınlamak için sar-fedilecek gayretlere muhtaçtır. Bu zatın ilimdeki derinliğini ve üstünlüğünü ortaya koymak, eserlerini telef olmaktan koruyup ebedileştirmek için gerekli çalışmalar yapılmalıdır.

Hz. Allah Ansiklopedi çapında bir tarihçi ve hadis âlimi olan bu zâta rahmet eyleyip, Kur'an'm dili olan Arabçaya pek çok değerli eserler vererek yaptığı hizmetlerden dolayı onu mükafatlandırsın.

İbn Kalâkıs

SORU: Muhterem hocam, İbn Kalâkıs hakkında bilgimiz eksiktir. Bu zatın hayatı ve eserleri hakkında aydınlatıcı bilgi verir misiniz?

CEVAP: Bu zat hakkında fazla bilgi olmayan, önemli bir şahsiyettir. Okuyucular yeterince bilgi sahibi değildirler. Oysa İbn Kalâkis altıncı hicri yüzyılın önemli kişilerinden ve zamanının büyük mektup türünde yazı kaleme alan yazarlarındandır.

İbn Kalâkıs Selahiyye devletinin şairlerinden idi. Yakut Hamevi onun hakkında şöyle diyor: "O değerli bir edebiyaçtı, iyi bir şair idi." Buna rağmen İbn Kalâkıs adının ne manaya geldiği bilinmemekte, bu isim garip ve bilinmez isimler arasında yer almaya devam etmektedir.

Halbuki bu dönemin şairlerinden olan İbn Kalâdis, İbn Meksene gibi şairlerin künyeleri yaygın olarak bilinmektedir. Gene de bu isimler hakkında kaynaklarda yeterli bilgi bulamıyoruz.

Kalâkıs kelimesi kalkas'm çoğuludur. Kalkas ise Mısır'da yetişen meşhur bir bitkinin adıdır. Kâmus'da bu bitki hakkında şöyle denmektedir: "Kalkas bir bitkinin köküdür ki pişirilerek yenir. İnsanı yağlandırır ve cinsel gücü arttırır."

Söylendiğine göre bu zatın başı Kalkas bitkisinin köküne benzediği için İbn Kalâkıs künyesini almıştır.

îbn Kalâkıs'm soyunu ve adını tanıyarak işe başlamak iyi olacaktır.

Onun adı, Ebu'l-Futûh Nasr'ullah b. Abdullah b. Mahluf b. Ali b. Abd'ul-Kavi b. Kalâkıs el-Lehmi el-Ezheri el-İskenderi'dir.

İbn Kalâkıs'ın ismi hakkında çeşitli rivayetler vardır. Şöyle ki:

îmad el İsbehani, Nasr b. Abdullah b. Ali el-Ezheri olduğunu söylüyor.

Ebu Şâme, Nasr b. Abdullah el İskenderi olduğunu ifade ediyor.

İbn Hallikan ise Nasrullah b. Abdullah b. Mahluf b. Ali b. Abd'ul-Kavi diyor.

Künyesi Ebu'1-Feth veya Ebu'l-Fütuh'tur. Nasrullah Nusayru'd-Din veya Nusayrullah da lakabıdır.

Kâdi Eazz ifadesi de lakaplarından biridir.

Ezheri ifadesi de lakapları arasında yer almaktadır. İhtimal ki öğrenimini Ezher'de tamamladığı için böyle denmiştir.

Şiirleri arasında yer alan aşağıdaki beyt de bunu gösteriyor: Ezher, sevgi ile bağlandığım yerdir. Bu benim Ezherli olduğumu gösterir.

Lahmi ifadesi de onun lakapları arasındadır. Böyle denmesi, soyunun Yemen'de bir Arab kabilesine dayandığmdandır. Kendisi bunu bir şiirinde şöyle dile getiriyor:

Ben Lahm kabilesindenim fakat size komşuyum Komşuluk hakkından daha üstün değildir soyum

Yemen'de çoğalıp üremiş bizim soyumuz Temizdir kökümüz, kalitelidir huyumuz

İsmindeki İskenderi ifadesi^ İskenderiyeli olduğunu göstermektedir.

İbn Kalâkıs İskenderiye şehrinde deniz kıyısında hicretin 532. yılında Rebi'ul-Âhir ayının dördünde çarşamba günü dünyaya gelmiştir. Bu tarih miladi 1130 yılına tekabül etmektedir.

İbn Hallikan Vefeyat Yakut el-Hamevi Mucem'ul Üdeba Süyûti Hun'ul-Muhadara isimli eserinde İbn Kalâkıs'ın doğumuna dair bilgi vermiştir.

Hayatı hakkında bilinmeyen, kapalı kalan taraflar olmasına rağmen, İbn Kalâkıs'ın doğumu hakkında tarihçiler görüş birliği içerisindedirler.

Hayatı hakkında verilen tarihi bilgilere göre, İbn Kalâkıs bir takım güzel özelliklere sahip bir kimse idi. İbn Kalâkıs erdemli ve asil bir insan, değerli bir şair, sıcak gönüllü bir kimse, iyi tabiatlı bir adam, keskin zekalı, edepli ve yüksek ahlaklı birisi idi. Kanaatkar, dünyaya değer vermez, mevcutla yetinir, atılgan ve zorluklan hafife alan bir kimse idi.

İbn Kalâkıs'ın fıkıhta ve hadis ilminde geniş bir kültürü vardı. Övgü içeren şiirler söylerdi. Kendisinin bazı büyük devlet adamlarını öven şiirleri vardır. Edebiyat yolu ile geçimini temin etmeye gayret etmiş ise de, bu yol ile bir servet elde edememiş ve fakir olarak yaşamıştır.

İbn Kalâkıs'ın şiirleri grup gruptur. Şiirlerinden bir grubunda buluş denebilecek derecede anlamlar dile getirilmiş, bir grup şiirinde üstün dereceye ulaşmıştır. Bir grup şiirinde ise kelimeleri güzel bir şekilde kullanmış, kelimeleri becerikli olarak kullanmaktan aşağıya inmemiştir. Bir grup şiirinde ise hem anlam, hem kelime kullanımı bakımından orta derecenin üstüne çıkamamaştır. Bir diğer grubunda ise, şiiri oldukça aşağı derecede kalmıştır.

İbn Kalâkıs'ın şiirlerinde bir takım genel etkiler vardır. Bunlardan birisi, insanı büyüleyecek derecede güzelliklere sahip olan ve şairin vatanı olan İskenderiye şehridir.

Ayrıca hazır bulunduğu ilmî toplantılardan ve Sünnilikten etkilenmiştir. Özellikle hocası Hafız Selefi yoluyla bu konuda etkilenmiştir.

Vaktiyle Ezher'de incelediği Şiilikten de etkilenmiştir. Bunlara ek olarak yaptığı yolculuklar, gezip dolaştığı yerler de onu etkilemiştir.Sıtma hastalığını anlattığı şu iki beyti güzel sayılan şiirlerindendir:

Öfke ile davet ediyor etmez olsun yüreğime batıyor Beni kahrediyor ciğerimle tenim arasında yatıyor.

Kaybolup gidişinden yanıp kavruluyor özüm O kadar dostuz ki ayrılınca yaş döküyor gözüm

İbn Kalâkıs bu şiirinde Mütenebbi'nin sıtmayı anlattığı aşağıdaki şiirine nazire yapmaktadır:

Ziyaretçisi öyle utangaç ki gün haya perdesini deliyor Utancından gecelen karanlık iken geliyor.

Ayrılınca hasreti ıslatıyor beni tepeden tırnağa Sanki çıkmamacasına girip saklanmış barınağa

Fakat zamanı gelince sadıkane sözünde duruyor. Ne kötü bir sözde duruş en büyük darbesini vuruyor.

İbn Kalâkıs seyahat etmeye aşırı derecede düşkün idi. Çok gezer, şehirden şehire dolaşırdı. Zamanının şartlarında deniz ve kara yolculuğu yapmış, çöllerde dolaşmış, dağlara çıkmış, ovalara inmiştir. Neredeyse bir yerde devamlı kalmazdı. Nitekim aşağıdaki şiirinde şöyle demektedir:

İstiyorsan kadr u kıymet, durma dolaş gez Hilal, dolunay menzilinde dolaştıkça her kez

Su çağlayan gibi aktıkça artıyor tadı

Gölet gibi durgun olursa illetliye çıkıyor adı

Denizlerde dolaşarak inciler kazanır değer

Kim bilecek değerini hep kalırsa denizin dibinde eğer

İbn Kalâkıs hicri 565 yılında Aden'e gitmiş, Aden'den deniz yoluyla bir ticaret kafilesi ile ayrılmış, yolda bir takım sıkıntılar yaşamıştır.

Sıkılliyye şehrine giden îbn Kalâkıs orada iki yıl kaldıktan sonra Mısır'a gitmiş oradan da Yemen'e geçmiştir. Kızıldeniz kenarında yer alan Ayzap şehrinde vefat etmiştir.

Ayzap şehri, Hicaz'a giden Mısırlıların Kus yolu ile uğrayıp bir gecede Cidde'ye oradan da Mekke'ye geçtikleri yerdir. Yüzyıldan fazla bir zamandan beri Mısır ve Mağrib'ten hacca gidenler, ancak Ayzap çölü yolu ile Mekke'ye varmaktadır. Bu yolculuk, Fustat'tan Kûs'a gitmek üzere Nil nehri yoluyla hareket edilerek başlar. Kûs'a varınca deveye binilerek sahra geçilip Ayzap'a varılır. Oradan da deniz yolu ile Cidde'ye ulaşılır.

Hind, Yemen ve Habeşistan tüccarları da deniz yoluyla Ayzap'a gelirler. Daha sonra da çölü geçerek Kûs'a varırlar. Oradan da Mısır ziyaretini gerçekleştirirler. Ayzap ikiyüz yıldan fazla bir zamandan beri bu gidiş dönüş yolunun uğrak yolu olmaya devam etmektedir.

Marizi diyor ki: Ayzap dünyanın en büyük limanlarından biri idi.

İbn Kalâkıs'ın vefatı hicri 567 yılının Şevval ayında, miladi 1171 yılındadır. Vefatı hakkında İbn Hallikan ve Suyûti bilgi vermektedir. İbn Kalâkıs'in vefatı genç yaşta olmuştur. Zira o, yaklaşık 35 yaşında iken vefat etmiştir.

İhtimal ki tutulduğu bir hastalık sonunda sağlığı bozulmuş ve genç yaşında vefat etmiştir. Aslında o zaman insanlar uzun ömürlü olurlardı. Nitekim şairin hocası Hafız Selefi yüz yaşın üzerinde yaşamıştır.

İbn Kalâkıs'ın hastalık konusunda şöyle bir şiiri vardır:

Hastalanınca dökülüp oldum tepe taklak Dolunay hilal olunca ne hale geliyor bak

Kafam bir tasa benziyor acayip bir hoş İçinde hastalık da olmasa tamamen boş

Kimisi basılmış kimisi yazma olmak üzere İbn Kalâkıs'ın kitapları vardır. Bunlardan bazılarını aşağıya alıyoruz:

1. Basılmış bir şiir divanı. Halil Matran seçerek bu divanı oluşturmuştur. Fakat şiirlerin pek çoğu zayi olmuştur.

2. Divan-u Teressül. (Yazma)

3. Kitab-u Nevatır. (Yazma)

4. Kitab'uz-Zehr'il Bâsimfi Evsafı Ebi'l-Kasım.

Bu kitapta sözü edilen kişi, kumandan Ebu'l-Kasım b. Hacer'dir. Bu zat, İbn Kalâkıs'ın da değerini itiraf edip işaret ettiği şekilde şaire çok iyilik etmiştir.

ibn Kalâkıs'ın hakkında tarihin az bilgi verdiği hocaları vardır.

Bunların en önde geleni Hafız Selefi'dir. İbn Kalâkıs bu hocasına pek çok kereler işarette bulunmuştur. Bu zatın adı Ebu Tahir Imâd'ud-din Ahmed b. Muhammed b. Ahmed Selefi'dir. Aslı İsfehanlıdır. Fakat İskenderiye'de doğmuş ve orasını vatan edinmiştir. Kendisi zamanının hadis ilminde tek âlimi ve rivayet kanunlarım en iyi bileni idi. Sünni bir medresesi vardı. Selah'ad-Din Eyyubi, çocukları ve devletinin ileri gelenleri ile birlikte bu hocanın huzurunda bulunup derslerini dinlerdi.

Adaleti ile bilinen vezir Zafir el-Abidi tarafından hicretin 546 yılında Hafız Selefi için İskenderiye'de bri medrese yapılmıştır. Hafız Selefi hicretin 576 yılında İskenderiye'de vefat etmiş ve orada defne-dilmiştir.

İbn Kalâkıs İskenderiye'deki Haziyye medresesinin fıkıh âlimlerine önem verir ve onlara saygı gösterirdi. Onlara yazdığı bir mektubunda şöyle demiştir: "Bu mektubu Mısır'dan, fıkıh âlimlerinin efendisi, hidayete erenlerin yıldızına yazıyorum. Allah onun ömrünü uzun etsin. Mısır'ı da muhafaza eylesin. Bir cuma gecesi devlet idarecileri ile birlikte Mısır dışına gezintiye çıkmıştım. Allah idarecilerimizin üzerindeki gölgesini devamlı eylesin."

Bu mektubun içinde bir kasidiye yer vermiş olup, bu kaside şöyle başlıyor:

Görüyorum ki uzaklaşıp yaraladı hayat beni oldu muzur Yakınlaşarak mutlu etti beni bana dolu dolu verdi huzur

Kimi zaman isabet olmadı, ok hedefi şaştı Bazen de tam isabet oldu rahat doldu taştı

Bal gibi tattım hayatı, olunca bana talih yakın Ayrılığı yudumlayınca paramparça oldum, işe bakın.

Kaynaklar İbn Kalâkıs'ın talabeleri hakkında yeterli bilgi vermemektedir. Fakat tarihçiler Sıkıliyye şehrinden olan Ebu'l-Hasan Ali b. Ebu'1-Feth b. Halefin onun talebeleri arasında yer aldığını bildirmektedir.

İbn Kalâkıs'a iyilik edenlerden birisi de Eyyübi devletinin ileri gelenlerinden Emir Necm'ud-Din b. Nassal'dır. Çünkü bu zat, onun şiirlerini daha sonrakilere aktarmak suretiyle pek çok kasidesinin unutulmamasını sağlamıştır.

Daha önce de geçtiği üzere İbn Kalâkıs Salahiyye devletinin şairlerindendir. Devletin Şii mezhebini benimsemiş olmasına rağmen şair sünni mezhebindendir.

İhtimal ki bu duruma hocası Hafız Selefi sebep olmuştur. Zira hocası sünni idi. İbn Kalâkıs da hocası gibi Şafii mezhebindendir.

îbn Kalâkıs'ın hayatı anlatılırken bildirildiğine göre şair, Sıkıliyye şehrini 563 senesinde ziyaret etmiştir. Bu şehirde meşhur kumandan Ebu'l-Kasım b. Hacer bulunmaktadır. Şair, kumandana yukarda da geçtiği üzere Eı-Zehr'ul-Bâsim fi Evsaf-i Ebi'l-Kasım isimli kitabım takdim etmiş, komutan da ona ikram edip güzel muamelede bulunmuştur. Şair bu kumandanın himayesinde orada bir süre kalmıştır.

İbn Kalâkıs oradan Mısır'a gitmek üzere bir gemiye binmiş, fakat fırtınalı bir rüzgar onu bir adaya atmıştır. Şair bu durumu kumandan arkadaşına şu şiiri ile anlatmıştır:

Engel oldu dilediğim yere ulaşmama kış Ülkemden başka yere sürükledi beni akış

Sonra dolaştırıp döndürdü beni kader yurduma Yandım istemeden içine düştüğüm derdime

Bazen kayar da ayağı binitin düşüp tökezler Belki kervancı bu ayağın kaymasını özler

Bazı araştırıcılar İbn Kalâkıs'm şiirlerinin güzel olduğunu, ince duygulu olup hoş benzetmeler içerdiğini, bazen sözel güzellikleri kullandığını ifade etmektedirler.

Onun siyah bir cariyeyi anlatan garip manalı iki beyti şöyledir: Nice rengi siyah olan vardır ki iç dünyası beyazdır O siyah dilberin yanında misk hiç kalır desem azdır.

Dikkat edin her gözde siyah bir nokta bulunur.

Oysa gözbebeği kara olsada dünyayı aydınlatan nurdur.

Hz. Allah ilim ve edebiyat dünyasına ifa ettiği güzel hizmetler kadar İbn Kalâkıs'a rahmet edip ondan hoşnud olsun.

Yahudilik Ve Hristiyanlık

SORU: Yahudilerle Hz. İsa arasında bir ilişki var mıdır? Niçin Yahudiler Hz. İsa'ya düşmanlık etmektedirler?

CEVAP: Hz. İsa, Allah'ın kulu ve elçisi, ruhu ve kelimesi Mesih aleyhisselamdır.

Mesih denmesinin sebebi, (doğduğunda) zeytin yağı ile meshedil-miş olmasından veya Cebrail'in onu bereketle meshetmiş olmasından, veya Allah'ın ondan günahı silip yok etmiş olmasından veya kötü huyların ondan yok edilmiş olmasındandır. Bu konuda çeşitli sözler söylenmiştir.

Kur'an-ı Kerim'e başvuran kimse Hz. İsa'dan, pek çok Özelliği ile birlikte şeref ve şanla söz edildiğini görür. Nitekim aşağıdaki ayetlerde Hz. İsa'dan ve annesi Meryem'den şöyle söz edilmektedir:

(Rasûlüm!) Kitapta Meryem'i de an. Hani o, ailesinden ayrılarak doğu tarafında bir yere çekilmişti.

Meryem onlarla kendi arasına bir perde çekmişti. Derken, biz ona Ruhumuzu (Cebrail'i) gönderdik de o, kendisine tastamam bir insan şeklinde göründü.

Meryem dedi ki: "Senden çok esirgeyici olan Allah'a sığınırım! Eğer Allah'tan sakınan bir kimse isen (bana dokunma)!"

Melek: "Ben, yalnızca sana tertemiz bir erkek çocuk bağışlamak için rabbinin bir elçisiyim" dedi.

Meryem: "Bana bir erkek eli değmediği, iffetsiz de olmadığım halde benim nasıl çocuğum olabilir?" dedi.

Melek: "Öyledir" dedi; "(zira) rabbin buyurdu ki:" 'Bu bana kolaydır. Çünkü biz, onu insanlara bir delil ve kendimizden bir rahmet kılacağız. Bu, hüküm ve karara bağlanmış (ezelde olup bitmiş) bir iş idi."

Meryem ona hamile kaldı. Bunun üzerine onunla (karnındaki çocukla) uzak bir yere çekildi.

Doğum sancısı onu bir hurma ağacına (dayanmaya) şevketti. "Keşke" dedi "bundan önce ölseydim de unutulup gitseydim!"

Aşağısından (İsa yahut melek) ona şöyle seslendi: "Tasalanma! Rabbin senin alt yanında bir su arkı vücuda getirmiştir. Hurma dalını kendine doğru silkele ki, üzerine taze, olgun hurma dökülsün. Ye, iç, gözün aydın olsun. Eğer insanlardan birini görürsen de ki: "Ben çok merhametli olan Allah'a susma orucu adadım. Artık bugün hiçbir insanla konuşmayacağım."

Nihayet onu (kucağında) taşıyarak kavmine getirdi. Dediler ki: "Ey Meryem! Hakikaten sen iğrenç bir şey yaptın! Ey Harun'un kızkardeşi! Senin baban kötü bir insan değildi. Annen de iffetsiz değildi."

Bunun üzerine Meryem çocuğu gösterdi. "Biz" dediler, "beşikteki bir sabi ile nasıl konuşuruz?"

Çocuk şöyle dedi: "Ben Allah'ın kuluyum. O, bana kitabı verdi ve beni peygamber yaptı. Nerede olursam olayım, O beni mübarek kıldı. Yaşadığım sürece bana namazı ve zekatı emretti. Beni anneme saygılı kıldı ve beni bedbaht bir zorba yapmadı. Doğduğum gün, öleceğim gün ve diri olarak kabirden kaldırılacağım gün esenlik banadır." (Meryem/16-33)

Bu ayetlerde tertemiz bir hayatın mis gibi kokuları hissedilmektedir. Allah'ın kulu ve rasûlü olan Hz. İsa'nın doğumunu anlatan bu ayetler, müslümanların dilinde dolaşmakta, Kur'an okuyanlar heybet ve saygı duygulan içinde Hz. İsa'yı ve temiz annesini anmaktadırlar.

Âl-i İmran suresinin aşağıdaki ayetleri Hz. İsa'nın annesinden şöyle söz etmektedir:

İmran'ın karısı şöyle demişti: "Rabbim! Karnımdakini azatlı bir kul olarak sırf sana adadım. Adağımı kabul buyur. Şüphesiz (niyazımı) hakkıyla işiten ve (niyetimi) bilen sensin."

Onu doğurunca, Allah ne doğurduğunu bilip dururken: "Rabbim! Ben onu kız doğurdum. Oysa erkek, kız gibi değildir. Ona Meryem adını verdim. Kovulmuş şeytana karşı onu ve soyunu senin korumanı diliyorum" dedi.

Rabbi Meryem'e husn-i kabul gösterdi; onu güzel bir bitki gibi yetiştirdi. Zekeriyya'yı da onun bakımı ile görevlendirdi. Zeke-riyya, onun yanına, mabede her girişinde orada bir rızık bulur ve "Ey Meryem! Bu sana nereden geliyor?" der. O da: "Bu, Allah ta-rafmdandır. Allah dilediğine sayısız rızık verir" derdi." (Al-i İm-ran/35-37)

Bu ayetlerden az sonra Kur'an-ı Kerim aynı surede Hz. Meryem ve İsa konusuna dönerek şu ayetlere yer veriyor:

Hani melekler şöyle demişlerdi: "Ey Meryem! Allah seni seçti. Seni tertemiz yarattı ve seni bütün dünya kadınlarına tercih etti. Ey Meryem! Rabbine ibadet et; secdeye kapan, (O'nun huzurunda) eğilenlerle beraber sen de eğil!"

(Rasûlüm!) Bunlar, bizim sana vahiy yoluyla bildirmekte olduğumuz gayb haberlemizdendir. İçlerinden hangisi Meryem'i himayesine alacak diye kura çekmek üzere kalemlerinizi atarlarken sen onların yanında değildin; onlar (bu yüzden ) çekişirken de yanlarında değildin.

Melekler demişlerdi ki: "Ey Meryem! Allah sana kendisinden bir kelimeyi müjdeliyor. Adı Meryem oğlu İsa Mesih'dir; dünyada da ahirette de itibarlı ve Allah'ın kendisine yakın kıldıklarındandır. O, salihlerden olarak beşikte iken ve yetişkinlik halinde insanlarla konuşacak."

Meryem: "Rabbim!" dedi. "Bana bir erkek eli değmediği halde nasıl çocuğum olur?" Allah şöyle buyurdu: "İşte böyledir, Allah dilediğim yaratır. Bir işe hükmedince ona sadece "ol" der, o da oluverir."

(Melekler, Meryem'e hitaben İsa hakkında sözlerine devam ettiler:) Allah ona kitabı, hikmeti, Tevrat'ı, İncil'i öğretecek. Onu İsrail oğullarına elçi olarak gönderecek (ve onlara şöyle diyecek:) "Size rabbinizden bir mucize getirdim: Size çamurdan bir kuş sureti yapar, ona üflerim ve Allah'ın izni ile o kuş olur. Yine Allah'ın izniyle körü ve alacalıyı iyileştirir, ölüleri diriltirim. Ayrıca evlerinizde ne yeyip ne birktirdiğinizi size haber veririm. Eğer inanan kimseler iseniz, bunda sizin için bir ibret vardır. Benden önce gelen Tevrat'ı doğrulayıcı olarak ve size haram kılınan bazı şeyleri de helâl kılmak için gönderildim. Size rabbinizden bir mucize getirdim. O halde Allah'tan korkun, bana da itaat edin. Allah benim de rabbim, sizinde rabbinizdir. Öyle ise O'na kulluk edin. İşte bu doğru yoldur." (Al-i İmran/42-51)

Enbiya suresinde Hz. Meryem hakkında şöyle buyuruluyor:

Irzını iffetle korumuş olanı (Meryem'i de an) biz ona ruhumuzdan üfledik; onu ve oğlunu cümle alem için bir ibret kıldık. (Enbiya/91)

Kur'an'dan sonra Hz. Peygamber de Hz. İsa'yı şan ve şerefle anmaktadır.

Buharı ve Müslim'in rivayet ettiği bir hadiste Hz. Peygamber şöyle buyurur:

Dünyada da ahirette de İsa'ya en iyi dost benim. Peygamberler, anneleri ayrı olmak üzere aynı babanın çocuklarıdır. Hepsinin dinleri birdir. Benimle İsa arasında başka peygamber yoktur.

Gene Buharı ve Müslim'in rivayet ettiği bir hadiste şöyle buyurulmuştur:

Doğan her bir çocuğu mutlaka şeytan bir dürter. Bu dürtmeden dolayı çocuk feryad ederek ağlamaya başlar. Ancak Meryem ve oğlu böyle değildir.

Hadisi rivayet eden Ebu Hüreyre "Dilerseniz 'Kovulmuş şeytana karşı onu ve soyunu senin korumanı diliyorum' (Al-i imran/36) ayetini okuyun" dedi.

Hz. Peygamber Hz. İsa'nın annesi Meryem'in zamanının kadınlarının en hayırlısı olduğunu bildirmiştir. Hz. Peygamber bir hadisinde şöyle buyurmuştur:,

İmran kızı Meryem'in cennette benim eşim olacağı bana bildirilmiştir.

Gene Hz. Peygamber kadınlardan kemale erenlerin dört kişi olup, bunlardan birinin İmran kızı Meryem olduğunu haber vermiştir.

Bu satırlara burada yervermemiz, İslâm dininin ve Kur'an'ın Hz. Isa karşısındaki durumunu ortaya koyması ve İslâm'ın Hz. İsa'ya verdiği şerefle Yahudilerin Hz. İsa'ya karşı tutumu arasındaki farkı ortaya koyması bakımından yararlı olmuştur.

Burada şunu da hatırlamalıyız ki Hz. İsa İsrailoğullarından olup onların arasında yetişmiştir. Cenab-ı Hak İsa'yı Yahudilere peygamber olarak göndermiştir. Tâ ki Yahudilerin yere çaldığı insanlık şerefini iade etsin ve onlara iyiliği, insanları sevmeyi anlatsın.

Nitekim Luka İncili'nin altıncı ıshah'ında ifade edildiği üzere Hz. İsa Yuhdilere şöyle demiştir: "....fakat ey beni dinleyenler! Size şunu söylüyorum: Düşmanlarınızı seviniz. Kızdığınız kimselere iyilik ediniz. Size yardımcı olabilmem için azim ve sebat içinde olunuz. Size kötülük yapanlarla ilişkinizi kesmeyiniz. Bir yanağınıza vuran kimseye öbür yanağınızı da uzatın! Birisi abanı alırsa elbiseni de almasına engel olma. Her kim senden bir şey isterse, ona istediğini ver. Senden bir şeyi alandan onu geri alma isteğinde bulunma.

Yahudiliğin Evrensel Tehlikesi isimli eserde de ifade edildiği üzere Hz. İsa'nın Öğretileri pek yücedir. Yahudilerin tabiatı ve huyu bu öğretilerle bağdaşmamaktadır. Öfke, kötülük ve kindarlığa ahşan kimseler arasında alçak gönüllülük, tolerans, mübarek duygular ve sevgi nasıl yer alabilirdi?

Yahudiler iyiliği inkar eder ve inatla ona karşı dururlardı. Onlar başkalarının malını ve kanını helâl sayarlar. İbadetlerini ancak mal ve altın elde etmek için yaparlar. Bu sebeple onlarla kendilerine peygamber olarak gönderilen Hz. İsa arasında bir kavga başlamıştır. Oysa Hz. İsa onları içinde bulundukları durumdan kurtarıp hidayete erdirmeye çalışmaktadır. Hz. İsa, onları servete tapmaktan, serveti yaratan Allah'a tapmaya yönlendiriyordu.

Hz. İsa onları ıslah etmek için çeşitli yollara başvurmuştur. Ümit vermek de korkutmak da hiçbir işe yaramamıştır. Nitekim İncil bundan şöyle sözetmekdir:

Hz. İsa Allah'ın tapınağına girdi. Tapmakta alım satım işlemi yapanların hepsini dışarı çıkararak oradaki altın satıcılarının sergilerini ve güvercin satanların yerlerini devirip yok etti ve şöyle dedi: "Benim evim namaz kılacak evdir, orada dua edilir. Siz ise orayı hırsız yuvası haline getirdiniz."

Bu vaad ve tehdit ifade eden sözler Yahudiler katında itibar görmemiştir. Çünkü kötülük onların mayalarında vardır ve gurur onların benliğini doldurmaktadır. Bu özelliklerinden dolaı onlardan, insan cinsi arasında benzeri bulunmayan katı kalpli yıkıcılar ortaya çıkmıştır.

Bunun içindir ki İncil onlara keskin bir dil ile hücum etmiş, Matta İncilinde ifade edildiği üzere şöyle hitap etmiştir:

Ejderha yavrusu yılanlar! Yaklaşan cehemmeden nasıl kaçıyorsunuz? Sizin bu durumunuzdan dolayı size nebiler, hikmetli sözler söyleyenler ve yazıcılar gönderdim. Bunlardan kimisini kabul ettiniz ve astınız. Kimisini toplantı yerlerinizde kırbaçladınız, şehirden şehire sürgün ettiniz. Adem'in oğlu Habil'in kanının dökülmesinden tapmak ile boğazlama yeri arasında öldürdüğünüz Berhiya oğlu Zekeriyya'nın kanına kadar kan dökmeye devam ettiniz. Şimdi size yere dökülen en temiz kanı gönderiyorum.

Hz. İsa Yahudilerle karşılaştığında onlara acı hakikati haykırmıştır. Çünkü onlar sapıtmış ve zulüm ehli olmuşlardır. Riyakar ve aldatıcıdırlar. İçleri başka dışları başkadır. Ağızları ile söyledikleri kalplerinde olandan değişiktir. Bundan dolayıdır ki İncil onlara şöyle seslenmiştir:

Ey katil riyakarlar! Yazıklar olsun size! Siz kabın dışına gereken önemi veriyor ve harcamayı yapıyorsunuz. Fakat kabın içi kapkaççılık ve çirkin huylarla doludur. Ey kör katil! Önce kabın içini temizle ki içi de dışı da temiz olsun. Yazıklar olsun size! Çünkü siz aydınlatılmış kabirlere benziyorsunuz. Zahire kibar ve güzel davranıyorsunuz. Oysa içiniz ölülerin kemikleri ve pisliklerle dolu. Böylece insanlara dışardan iyi kimseler olarak görünüyorsunuz. Fakat içiniz riya ve günah ile dolmuştur.

Hz. İsa, onların hırsı ve aşırı derecede mal sevgisi yüzünden Yahudilere keskin bir dil ile hücum etmiştir.

Markos İncilinde bu durum şöyle anlatılmaktadır:

Hz. İsa çevresine bakınıp talabelerine şöyle dedi: "Zenginlerin Allah'ın melekûtuna girmeleri ne zordur?" İsa'nın talebeleri bu sözden şaşırdılar. İsa onlara tekrar şöyle dedi: "Oğullarım! Hep mal üzerine ko-

nuşanların Allah'ın huzuruna girmeleri ne zordur? Devenin iğnenin deliğinden geçmesi, zengin birinin Allah'ın melekûtuna girmesinden daha kolaydır."

İncil'deki bu sözlerinden maksat yahudilerin durumuna bir işaret idi. Onlar altın ve gümüşü biriktirip, Allah'a küfreder ve emirlerine karşı gelirlerdi.

Kur'an'da Yahudilerin Hz. İsa'nın peygamberliğini inkar ettikleri bildirilmiştir. Onlar Hz. İsa'ya uymamışlar, ancak havarileri ve öğrencileri ona inanıp yolundan gitmişlerdi. Bu hususa şu ayette işaret edilmektedir:

İsa, onlardaki inkarcılığı sezince: "Allah yolunda bana yardımcı olacak kimlerdir?" dedi. Havariler: "Biz, Allah yolunun yardımcılarıyız; Allah'a inandık, şahid ol ki bizler müslümanlarız" cevabını verdiler." (Al-i İmran/52)

Kur'an-ı Kerim Yahudilerin kafirliğini bir kere daha ifade ederek kendisinin ve kendisinden önce gelen Musa'nın peygamber kardeşi, peygamberlerin sonuncusu Hz. Muhammed'in geleceğim şu ayetle müjdelemektedir:

Bir zaman Musa kavmine: "Ey Kavmim! Benim, Allah'ın size gönderdiği elçisi olduğumu bildiğiniz halde niçin beni incitiyorsunuz?" demişti. Onlar yoldan sapınca, Allah da kalplerini saptırmıştı. Allah, fasıklar topluluğunu doğru yola iletmez.

Hatırla ki, Meryem oğlu İsa: "Ey İsrailoğulları! Ben size Allah'ın elçisiyim, benden Önce gelen Tevrat'ı doğrulayıcı ve benden sonra gelecek Ahmed adında bir peygamberi de müjdeleyici olarak geldim" demişti. Fakat kendilerine açık deliller getirilince: "Bu apaçık bir büyüdür" dediler. (Saf/5-6)

Bunun yanında Kur'an Hz. İsa'ya da şerefli bir konumda şu ayetlerde yer vermektedir.

Çocuk (iken Hz. İsa) şöyle dedi: "Ben Allah'ın kuluyum. O, bana kitab verdi ve beni peygamber yaptı. Nerede olursam olayım, O beni mübarek kıldı, yaşadığım sürece bana namazı ve zekatı emretti. Beni anneme saygılı kıldı, beni bedbaht bir zorba yapmadı. Doğduğum gün, öleceğim gün ve diri olarak kabirden kaldırılacağım gün esenlik banadır." (Meryem/30-32)

Kur'an aynı zamanda namuslu bakire Meryem'i de şerefli olarak zikrediyor:

İffetini korumuş olan, İirran kızı Meryem'i de (Allah örnek gösterdi). Biz ona ruhumuzdan üfledik ve o rabbinin sözlerim ve kitaplarını tasdik etti. O, gönülden itaat edenlerdendi. (Tahrim/12)

Kur'an'ın Hz. İsa ve annesi Hz. Meryem hakkında ifadelerine, Hristiyan bir şair olan Faul Selame şöyle işaret ediyor:

Yüce bir ilişki var İsa ile Mescid-i Aksa arasında hem Ulvi bir temizliğe sahip idi İsa'nın annesi Meryem

Meryem daha doğduğunda pak idi tertemiz Layıktır ona "temizlik ve namus timsali" deseniz.

Yüce Kur'an'da Meryem'i kutsadı Cenab-ı Hak O, su gibi temiz idi, güneş gibi parlak.

Öte yandan Yahudilerin Hz. İsa'yı Yahudilikten dönmüş bir putperest saymakta olduğunu görmekteyiz.

Yahudilerce mukaddes kitap olarak bilinen Talmud'da Yahudi hahamın dilinden şöyle denmektedir:

Hristiyan İsa kara katran ve ateşten oluşan cehennemin dalgaları arasındadır. Onu anası işlediği bir hata ile bir askerden meydana getirmiştir.

Hristiyan kiliseleri ise pislik yuvasıdır. Orada vaaz veren rahipler havlayan köpekler gibidir. Bir Hristiyanı Öldürmek emderildiği-miz Öğretilerdendir. Bir Yahudinin, Hristiyanlağın ileri gelenlerini üç kere lanetlemesi vazifesidir.

Kur'an'ın aşağıdaki ifadelerinde görülen yücelik nerede bu bayağı ifadeler nerede? Cenab-ı Hak Maide suresinde şöyle buyurur:

İnsanlar içinde iman edenlere düşmanlık bakımından en şiddetli olarak Yahudiler ile müşrikleri bulacaksın. Onlar içinde iman edenlere sevgi bakımından en yakın olarak da "Biz Hristiyanız" diyenleri bulacaksın. Çünkü onların içinde keşişler ve rahipler vardır. Ve onlar büyüklük taslamazlar. Rasûle indirileni duydukları zaman, tanış çıktıkları gerçekten dolayı gözlerinden yaşlar boşandığını görürsün. Derler ki: Rabbimiz! İman ettik, bizi (hakka) şahit olanlarla beraber yaz!" (Maide/82-83)

Merhum kumandan Abdullah Tel, Belanın Kökleri isimli kitabında şöyle der:

"Hz. Muhammed İsa'nın peygamberliğine inandı. Bu yahudiler tepki ile karşıladılar. Çünkü onlar İsa'nın risaletini küfürle karşılıyor, pey-gambeliğini inkar ediyorlardı. Hz. Allah bunun üzerine şu ayeti indirdi:

(Onlara) şöyle de: "Ey kitap ehli! Yalnızca Allah'a, bize indirilene ve daha önce indirilene inandığımız için mi bizden hoşlanmıyorsunuz? Oysa çoğunuz yoldan çıkmış kimselersiniz." (Maide/59)

İslâmiyet, Hz. İsa'yı şan ve şerefle anıyor ve bakire Meryem'in namusunu savunuyorken, Yahudiler Hz. İsa'ya ve Hristiyanlığa karşı savaşa devam ediyorlardı. Çirkin üslûpları ile Hz. Meryem'e hücum ediyorlar, ne kadar eksiklik ifade eden şey varsa onu Hz. Meryem'e yapıştırıp lekelemeyi öğütleyen Talmud öğretilerini uygulamakta idiler.

İslâm dininin Hz. İsa ve annesi hakkındaki görüşlerini okuyup, bu konudaki Yahudilerin görüşlerini İslâm'ınkilerîe karşılaştıran kimse, gözleri ve kalpleri kor olmuş batılı Hristiyanlarm tutumuna hayret etmekten kendisini alamaz.

Çünkü onlar dinlerine, vatandaşlarına, hatta tüm insanlığa düşman olan Yahudilerle yardımlaşma içinde olmaya devam etmektedirler.

Yahudilerin yaptıkları çirkinlikler ve işledikleri suçlar çoktur. Bunların en büyüğü, Hz. Meryem'e, İsa'yı bir erkekten peydahladığı iftirasını atmaları ve sonra Hz. İsa'yı öldürme girişiminde bulunmalarıdır.

Bizzat Kur'an-ı Kerim buna kısa bir şekilde aşağıdaki ayetlerde temas etmektedir:

Biz de inkar etmelerinden ve Meryem'in üzerine büyük bir iftara atmalarından; ve "Allah'ın elçisi Meryem oğlu İsa'yı öldürdük" demelerinden dolayı (onları lanetledik). Halbuki onu ne Öldürdü-»ler, ne de astılar. Fakat (öldürdükleri) onlara İsa gibi gösterildi. Onun hakkında ihtilafa düşenler bundan dolayı bir kararsızlık içindedirler. Bu hususta zanna uymak dışında hiç bir (sağlam) bilgileri yoktur. (Onlar) kesin olarak onu öldürmediler.

Bilakis Allah onu (İsa'yı) kendi katına kaldırmıştır. Allah izzet ve hikmet sahibidir. (Nisa/156-158)

Menar Tefsiri'ne başvurunca orada şu bilgilerle karşılaşıyoruz: Yahudiler kendilerine hidayet yolunu göstermek üzere gönderilen peygamberleri öldürmek, Allah'ın ayetlerine küfretmek, helâli haram; haramı helâl saymak suretiyle Allah'a verdikleri sözü bozmuşlardır.

Bunun üzerine Hz. Allah onlara gazap ederek lanetlemiş, ellerinde bulunan malik oldukları şeyleri ellerinden almış, onları zillet ve meskenet içinde bırakmıştır. Çünkü onların işlediği günahlar, birliklerini dağıtmış ve ahlaklarını bozmuştur.

Onların Hz. Meryem'e yaptıkları iftira ve Hz. İsa hakkındaki iddiaları da işledikleri günahlardandır. Meryem'e iftira ederek fahişe olduğunu söylemişler, İsa'yı da öldürdüklerini iddia etmişlerdir.

Halbuki Kur'an, gerçek durumu bildirmiş onların sandıklan gibi Hz. İsa'yı öldürmediklerini, insanlar arasında yaygın hale gelen şekilde iddia ettikleri gibi onu aşamadıklarını ifade etmiştir. Kur'an'ın ifadesine göre İsa'yı öldürdüklerini sananlar şüpheye düşmüşler bu sebeple onu öldürdükleri zannma kapılmışlar, öldürdüklerinin bizzat İsa olduğundan emin olamamışlardır. Çünkü öldürdüklerini tam olarak tanımıyorlardı.

Hristiyanların ellerinde bulunan çeşitli İnciller, açıkça ifade ediyor ki Hz. İsa'yı askere teslim eden Iskarıot Yahuda'dır. Askerlerle öptüğü kişinin İsa olduğu üzerinde önceden anlaşma yapmıştır.

Hz. İsa'nın başlattığı yeni dinin davetini, Yahudiler kendileri ün tehlikeli bulduralr. Zira o onların işledikleri günahlara karşı durmakta, yaptıkları rezilliklere, fırsatçı davranışlara direnmektedir. Bizzat Hz. İsa onların kötülüğünü ve bayağılığını "Ejderha yavruları yılanlar!" olduklarını söylemekle ifade etmiştir.

Bundan dolayıdır ki Hz. İsa hakkında bir plan kurup ondan kurtulmak istediler.

İncil şöyle der: O zaman kahinlerin ve yazıcıların başkanları, halkın ileri gelenleri bir tuzakla Hz. İsa'yı yakalayıp öldürmek istediler, fakat, "bu bayramda olmasın. Halkın birbirine girmesine sebep olur" dediler.

Yahudiler bu planı kusurlu buldu. Hz. İsa'nın havarilerinden biriyle anlaşma yapıp kendilerine İsa'nın olduğu yeri göstermesini istediler. Nihayet Yehuda dünyalığa olan hırsı sebebiyle 30 gümüş karşılığında bu işi yapmaya razı olup vicdanını satmayı kabul etti.

Luka İncilinde aynı konu şöyle anlatılıyor:

Iskarıot denilen Yahuda'nın içine şeytan girdi. O aslında Hz. İsa'nın 12 talebesinden biri idi. Yahuda kahinlerin başkanları ve askerlerin komutanları ile Hz. İsa'yı onlara nasıl teslim edeceğini konuştu. Sevinerek Yahuda'ya yapacağı iş karşılığında gümüş vermek üzere anlaştılar.

Matta İncili de bu olayı şöyle anlatmaktadır:

Vali her bayramda halk için bir esiri serbest bırakmayı adet edinmişti. O zamanlar Barabbas adıyla meşhur bir esir vardı. Toplu vaziyette olan halk acaba kim için toplanmıştı?

Vali Platus halka şöyle dedi: "Kimi serbest bırakmamı istiyorsunuz? Barabbas'ı mı yoksa İsa'yı mı serbest bırakayım?"

Vali koltuğunda otururken karısını İsa'ya gönderdi. Gönderirken eşine şöyle dedi: "Bu şünahsız adamdan sakın! Çünkü ben bugün bu kimse hakkında çok düşündüm. Fakat kahinlerin başkanları ve halkın ileri gelenleri toplanan halkı Barabbas'ı isteyip İsa'yı öldürmek üzere kışkırtıyorlardı.

Vali bir kere daha sordu: "İki kişiden hangisini istiyorsunuz?" Halk bu soruya "Barabas'ı istiyoruz" diye cevap verdi. Vali onlara: "Mesih denen İsa'yı ne yapayım?" diye sordu. Halk: "Asılsın!" diye bağırdı. Vali: "Ne kötü iş!" dedi. Halkın İsa'nın asılmasını isteyen bağırışları artıyordu. Vali Platus hiç bir şeyin fayda vermediğini görünce koşarak bir miktar su alıp topluluğun önünde ellerini yıkayarak "Ben günahsız bir adamın kanından beriyim. Siz de gördünüz" dedi. Halk: "Onun kanı bizim ve yavrularımızın üzerinedir" diye bağırdılar. Bunun üzerine Vali Barabbas'ı serbest bıraktı. İsa'yı ise asılmak üzere halka teslim etti.

Akkad'm Mesih İsa'nın Hayatı isimli kitabında Hz. İsa'nın yakalanması ile ilgili düzenlenen planların tasviri vardır. Bu tasvirde İncil-deki anlatımlar göz önünde bulundurularak Hz. İsa'nın asılması olayı ile ilgili tafsilatta birbirini tutmayan açıklamalar vardır.

Bu kitapta ifade edildiğine göre Hz. İsa Kudüs'te ilk andan beri düşmanlarının tuzaklar kurduğunu ilham yolu ile anlamıştı. Her adımda kendisini bekleyen gizli planların olduğunu hissetmişti. Bunu kendisine halkın çokça sorduğu kendisinin yok edileceğine ilişkin sorulardan anlamıştı. Bu soruların hepsinin tek bir hedefi vardı. O da derece derece devlete karşı bir başkaldırma veya direnmeyi, küfrü veya kanun tanımamayı dile getiren bir sözün Hz. İsa tarafından söylendiğini isbat etmeye yönelik idi.

Hz. İsa'nın bu sorulara verdiği cevaplar belgeye dayalı olarak peygamberlik göreviyle bağdaşan ve soranı sıkıntıya sokacak, kendisini sıkıntıya sokmak isteyeni mahcup edecek şekilde, riyakar davrananların riya perdesini yırtacak şekilde oluyordu.

Hz. İsa'nın böyle davranmasında acayip bir durum yoktur. Zira hakkında planlanan tuzakların hikayesini tapınağın başkanlarından

duymuştu. Çünkü bunlardan biri -Nekodomis- Hz. İsa'yı geceleri ziyaret ederdi.

Daha sonra kaçınılmaz olan oldu. Yeni bir davete soyunan, onun yayılması için kendini feda eden ve kahramanca davayı sahiplenen insanlarla öfke dolu insanlar arasında bir bayram gününde kapışma oldu. Hz. İsa ile tapınaktaki simsarlar arasındaki sözlü tartışma, kavgaya dönüştü.

Hz. İsa, tapınaktaki mücevheratçılarla kurbanlık satanların tezgahını devirip, onlara ve tapınaktaki simsarlara haykırarak Allah'ın evinde olduklarını, temizlik ve ibadet yeri olması gereken tapmağı, hırsız yuvasına döndürdüklerini söyledi.

Bu olay, iki grubun arasını keskin bir çizgi ile ayırmıştı. Belki de Hz. İsa durumunu bir şekilde ortaya koymak için bu olayı planlamıştı. Çünkü kalpler öfke ile dolmuştu. Kopabilecek bir fitneyi uzaklaştırmak için bir eylem yapmak gerekiyordu. Hz. İsa ile ilgili olayları anlatanların farklı anlatımlarına göre, Hz. İsa'nın eylemi böyle başlamıştı.

Bu noktada tarihin rolü sona eriyor, inancın rolü başlıyor.

Tarihin tapmaktaki olaydan sonra Hz. İsa'nın yakalanışı ve hapse-dilişi hakkında kesin bir sözü yoktur. Olayları takip eden bir kimse anlar ki, Hz. İsa'yı kimin hapsettiği, onun yerini kimin gösterdiği tam olarak belli değil. Acaba bu kimse tapınağı ziyaret eden biri olduğu için Hz. İsa'nın yerini biliyor muydu? Veya Hz. İsa'nın yerini bilmiyordu da birisinin göstermesi ile mi bilmişti? Bu konularda kesin bilgi yoktur.

Hz. İsa'nın mahkemesine dair haberler onun geceleyin mahkeme edildiğini bildirmektedir. Onunla ilgili karar bir gün içerisinde verilmiştir. Oysa o zamanın yahudi mahkeme sistemine göre geceleyin muhakeme etmek yasaktı. Bu sistemde kan ile ilgili davalarda bir gün içerisinde ve bir celsede verilen kararlar geçersiz sayılırdı. Ayrıca oy birliği ile alınmayan kararlar uygulanmazdı.

Hz. İsa ile ilgili verilen kararın infazı ile ilgili haberlere göre Romalı hakimin, Hz. İsa'nın beraatına karar vermiş olmasına rağmen, infaz yapılmıştır.

Yuhanna İnciline göre infaz, saat altı sularında gerçekleşmiştir. Markus İnciline göre ise infaz saat üç sularında' yapılmıştır.

Bununla beraber Kur'an Hz. İsa'nın Yahudiler tarafından asıldığını kabul etmemektedir. Kur'an'ın bu iddiayı reddetmesi, onlann giriştikleri asma eylemini gerçekleştirememeleri durumuna göre suçlu olmadıklarını ifade etmek istememektedir. Yukarda da geçtiği üzere Kur'an bu konuda şöyle buyurmaktadır:

Onu ne öldürdüler, ne de astılar. Fakat (öldürdükleri) onlara İsa gibi gösterildi. (Nisa/157)

Olayların böyle gelişmesi Allah'ın iradesi iledir. Yahudilerin bayağı istekleri ile değildir. Onlar suçlarında ısrar edip, suçu işlemeye devam etmişlerdir.

Hz. İsa bir başkasına benzetilmiş, onlar İsa'yı asıyoruz sanarak başkasmı asmışlardır. İşlenen suç onları ve çevrelerindekileri aşmaktadır. Kıyamete kadar onlar bu suçun vebali ile çepe çevre kuşatılmışlardır.

Menar Tefsiri'nde bu konuda şunları görmekteyiz:

Hz. İsa'nın asılması meselesi, tarihte pek çok benzeri bulunan meselelerdendir. Eskiden krallar ve yöneticiler asar keserlerdi. Bu konuda Romalıların tarihte bilenen katı uygulamalarını ve yahu-dilerin fanatik davranışlarını bilmek yeterlidir.

Bunlar pek çok peygamberi Öldürmüştür. En meşhurları Zekeriy-ya ve Yahya peygamberdir. Tarihin bu tür olayları bildirmesinin faydası şudur: İnsanlar bu tür olayları yapan milletlerin ahlakının, sapıklığının, düştüğü alçaklığın derecesini ve o dönemlerin idarecilerinin hayatını öğrenirler.

Yahudiler Hz. İsa'nın zamanında Romalıların yönetimi altında idi. O zaman Kudüs'te yönetici olan Platus Hz. İsa'yı asmak istemiyordu. Bu hususta Yahudilerin Hz. İsa'yı kötülemelerine aldırış etmiyor, onlann dediklerine kulak asmamakla halkı yönetmekte otoritesini kaybetmiş bir idareci olmaktan korkmuyordu. Hristiyanların kitapları böyle bildirmektedir.

Hz. İsa'yı öldürmeyi isteyenler Yahudilerdir. Çünkü İsa peygamber onlan, maddecilikten alıkoyan bir ıslahata davet ediyordu. Onlar Yahya ve Zekeriyya peygamberleri öldürmekle, peygamberlerin ve ibadet edenlerin kanını dökme hususunda hırslı olduklarım ortaya koymuşlardır. Onların Hz. İsa'yı öldürüp asma haberleri doğru da olsa asılsız da olsa bir şey değişmez; bu konudaki haberin doğru olması onlann bilinen bir halini ortaya koyar ki bunda ibret alınacak yeni bir şey yoktur. Bu haberlerin aslı olmadığını varsaysak, bu onların ahlakı ve zamanlan hakkında bildiklerimizden bir şey eksiltmez.

Yahudiler, işledikleri suçu tamamlamak üzere Hz. İsa'yı yakaladıklarında sanki adi bir suçlu, bir hırsız yakalamış gibi katı davranarak onu iple bağlayıp Romalı yönetici Platus'a teslim ettiler. Hz. İsa'yı suçlama ve onu cezalandırılmasını isteme hususunda tüm yahudiler katılımda bulundular. Hepsi onun öldürülmesini istiyordu. İçlerinden hiç bir kimse ve grup çıkarak ona yapılanları kabul etmediklerini dile getirmedi.

Hz. İsa'nın yakalanması onu rüsvay edercesine çirkin bir şekilde olmuştu. O derece ki bu olayda vicdan ve ahlaki değer denilen şeylerden eser yoktu. Onu yakalayanların insanlık duygusu ölmüş, katılıkları somut hale gelmiş idi.

Yahudiler Hz. İsa'yı yalan söylemek ve devlete karşı gelmek suretiyle, devlet başkanına karşı koymak ve dini değiştirmek suçları ile itham ediyorlardı.

Görünüşe göre devlet yöneticisi Platus bu suçlamalarda onlara katılmamıştır. Fakat o Yahudilerin körü körüne başkaldırmaları ve kopardıkları gürültü karşısında onlann söylediklerini kabul etmek zorunda bırakılmıştır.

İnsana öyle geliyor ki Yahudilerin Hz. İsa aleyhinde iftiraları çok eskilerde olan bir olay, geçmiş zamanda kalmış şeyler değildir. Onlann Hz. İsa hakkında tutuşturdukları çirkin iftira ateşinin alevleri hala yanmaya devam etmektedir.

Bu iftiralar, Hz. İsa'nın kişiliğine sataşan dergi ve kitaplar yoluyla yapılmaktadır. Bazen onun hakkında şüpheler uyandırarak, bazen de çirkin iftaralarla bu hareket bugün de devam etmektedir.

Bir örnek verelim: Amerika'nın ortasında Newyork'da pek çok sayıda büyük yayınevleri vardır. Bunlar Siyonist ve Yahudilerin elindedir. Bu yayınevleri Hz. İsa'yı suçlayan ve alçak bîr şekilde çirkin olaylar hikaye ederek, onun durumunu lekeleyen yayınlar yapmaya önem vermektedirler. Bu yayın-evlerinden biri, Simon Shwester Yaymevidir. Son yayınlarından birisi Mesih isa'nın Son Deneyimindir.

Bu çirkin kitabın 25. sahifesinde şunlar yazmaktadır:

Mesih, kendisine bir eş seçmek üzere, annesinin köyü olan Filistin'deki Gana köyüne gitmişti. Bunu İsa'nın annesi istemişti. O, oğlunun kendisine bir eş bulması ile ferahlayacaktı.

İsa elinde bir kırmızı gül olduğu halde köyün ortasında durdu. Bir ağaç altında dans etmekte olan köy kızlarını gözetlemekte idi. Böyle bir yerde bulunan kimse kızların hepsini görecek ve herbi-rini diğeri ile karşılaştıracak durumda idi. Kızları izleyen İsa'da bunlardan birini seçmeye hal kalmamıştı. O kızların hepsini istiyordu. Dayısının tek kızı Mecdeliya çıkageldi. Saçları omuzlarından aşağıya iniyor, ağır bir şekilde salınarak yürüyordu. Delikan-lanın gözü bu kıza takılınca aklı başından gitti. Elindeki gülü kıza vermek için elini uzatırken "İşte istediğim kız budur!" diye haykırıyordu.

Bu çikrin kitabın 86. sahifesinde şunlar yazılıdır:

Mecdeliya çıplak bir vaziyette sırt üstü döşeğe uzanmıştı. Her tarafı terden ıslanmıştı. Kömür gibi siyah saçları yatağının üzerine yayılmış, birbirine geçmiş vaziyette elleri başının altında duruyordu. Şafaktan beri erkekle yatmaktan güçsüz halde idi. Bedeninden her milletin kokusu yayılıyordu. Meryem'in oğlu bakışlarını indirerek odanın ortasında hareketsiz kalakalmıştı.

452. sahifesinde yazar şöyle diyor:

İsa kızı tuttu ve ağzına ateşli bir öpücük kondurdu. Renkleri bozulmuş, dizlerinin dermanı kesilmişti. Çiçek açmış bir limon ağacının altına düştüler. Yerde yuvarlanmaya başladılar. Güneş doğmuş, tepelerine dikilmişti. Esen hızlı bir rüzgar, limon ağacının yapraklarını, onların çıplak bedenlerinin üzerine döktü. Mecdali-ya İsa'yı kucaklayarak, onun bedenini ateşli bedenine yapıştırdı.

482. sahifede yazar Yahudanm dilinden şunları söylemektedir:

Sahte mesih İsa, çarmıh ile karşılaşınca perişan oldu ve* bayıldı. Orada bulunan kadınlar kendisinden çocuk elde edebilmek için onu birlikte yatmaya zorluyorlardı. Yahuda Mesih'e şöyle seslendi: "Senin görevin çarmıhın üzerine çıkmaktır. Sen ölümün üstesinden gelmekle övünüyorsun. Yazıklar olsun sana! Böyle kadınlarla yatarak mı ölümün üstesinden geleceksin?"

Bunlarda utanma arlanma kalmamıştır! Fakat bunların asırlardan beri damarlarında dolaşan pis biat işte budur. Allah'ın kulu ve elçisi olan Meryem oğlu İsa'ya karşı bu kafir ve günahkarların düşmanlıkları işte bu boyutlardadır.

Allah'ın salat ve selamı İsa Peygamber'e ve bizim Peygamberimize olsun.

İslamiyet Ve Masonluk

SORU: Bu günlerde Masonluk ve Masonluğun Siyonizmle ilgisine dair şeyler okuyoruz. İslâmiyet'in masonluğa ilişkin görüşlerini açıklar mısınız?

CEVAP: Masonluk, alçak sömürgeciliğin yardımı ile ortaya çıkmış Yahudiliğin en çirkin tuzaklarından biridir.

Masonluk gizli yıkıcı bir topluluğun adıdır. Kelimenin asıl anlamı "Özgür yapı ustası"dır. Sadece Mason kelimesi bu anlamın ne aslıdır, ne de tercümesidir. Çünkü masonluğu ifade eden deyim aslında iki Fransızca kelimeden oluşur. Bunlardan biri "franc" olup anlamı "Özgür" demektir. İkinci kelime ise "Maçonnerie" olup anlamı "Yapı Ustası" demektir. Bu iki kelime birlikte olmak üzere anlamı "özgür yapı ustası" demektir.

Bunun içindir ki masonluğa bağlı olanların cemiyetine "Özgür Yapı Ustaları Cemiyeti" denir. Aslında bunlar yalan söylemektedirler. Eğer doğru söylemiş olsalardı "Şerli Yıkıcıların Cemiyeti" demeleri gerekirdi.

Masonluk; acayip, merak uyandıran ayinleri olan bir yahudi terör cemiyetidir.

İlk kuruluşunun Hz. Süleyman'ın mabedinin yapım zamanı olduğu söylenmektedir.

Her ne kadar masonluğun başlangıcının Firavunlar zamanına, Hindistan, Yunan veya İran'a kadar gittiğini söyleyenler varsa da, Masonluğun miladi 18. asırda oluştuğu görüşünde olanlar da vardır. 1616 tarihinde Haçlı Gül Cemiyeti tarafından kurulduğu söylenmiştir. Kimilerine göre Haçlı savaşları sırasında kurulmuştur. İhtimal ki bu şer fikri ortaya koymak için birden çok girişim olmuştur. Fakat çeşitli faktörler bunu engellemiş, nihayet 18. yüzyılda resmen ortaya çıkmıştır.

Bundan dolayıdır ki bazı tarihçiler şöyle demişlerdir: Öz olarak ifade edilirse, Özgür Yapı Ustaları Cemiyetinin esasları tek bir kaynağa dayanmaz. İhtimal ki -daha önce dile getirilen- kaynakların hepsinden yararlanmış olmasıdır. Bu cemiyetin maddi sistemi Romalılardaki ortaçağ döneminin yapı ustaları cemiyetinden alınmıştır.

Aynı cemiyetin prensibleri patriklerin öğretilerinden ve putperestlerin sırlı fikirlerinden alınmıştır.

Bununla beraber bu esrarlı fikirler onlara Roma cemiyetinden de gelse, İranlılardan da gelse, Haçlı Gül Cemiyetinden de gelse 18. asır Yahudilerinden de gelse değişen bir şey yoktur. Ama masonluğun fikirlerinin kaynağının yahudilikteki "Kabala" doktrini olduğunda şüphe yoktur. Bunun en kesin delili Yahudilikteki sistem ve öğretilerin 1717 yılında kurulan en büyük mason mahfeli için esas alınması ve yahudilikteki aynı sembollerin masonluk için de kabul edilmiş olmasıdır.

Masonluk Öğretilerinin yahudilikteki kabala doktrininden alındığını destekleyen olgulardan biri de masonluktaki terimlerin, tanıtım sözcüklerinin ve makam bildiren isimlerin çoğu yahudilikte kullanılan şevler olmasıdır.

En büyük mason mahfelinde kullanılan zırh'ı bir yahudi mitolojisinin sembolü olmak üzere çizen yahudi bir kişidir.

Masonluğun en büyük hedefi Yahudilik dışındaki semavi dinleri yıkmaktır. Bunu, karşı olduğu dinlerde katı düşünceli olmaktan kaçmak düşüncesinden yardım alarak yapmaktadır. Masonluğun muradı Siyonist İsrail'in varlığının baki kalmasını temin etmek üzere Hristi-yanlığı ve İslâmiyet! yok etmektir.

Masonlar bunu işaret ederek değil, açıkça söylemektedirler. Masonların resmi yayınlarından birisinde aşağıdaki ifadeler yer almıştır:

Biz masonların dinler ile aramızdaki savaşı durdurmamız mümkün değildir. Çünkü ya onların ya da bizim zafere ulaşmamız kaçınılmazdır. Tüm ibadethanelerin kapıları kapanmadıkca sonsuza kadar bize rahat yoktur.

Prof. Seyfeddin Bostani şöyle diyor:

Masonluk dinlerle barış içinde imiş gibi görünür. Oysa masonluk yahudiliğin dışındaki dinlerle gerçekte savaş halindedir.

Masonluk ortaya çıkışından beri Hristiyanlıkla çatışma halindedir. Çünkü Hristayanlık Masonluğa zaman bakımından bitişik durumdadır. Protestanlık ortaya çıkınca masonluk onunla da barış içinde imiş gibi görünerek katolikliğe karşı savaş açtı.

İslâm dininin ortaya çıkmasından beri yahudiler ve masonlar ona açıktan açığa karşı koymakta elinden geleni eksik etmemiş, islâm'ı zayıf düşürmek için tuzaklar kurmuş ve fitneler ortaya çıkarmıştır.

Hristiyan yazarlar Hristiyanlağın düşmanı olan Masonlara keskin bir dil ile saldıran yazılar kaleme alırlar. Papa Luis Şeyho masonluğu karanlık sırlarla örtülü Hristiyanlığın ilk zamanlarında ortaya çıkan gizli cemiyetlerden saymaktadır. Ona göre Masonluk dış görünüşte bilimde ilerlemeye veya Allah'a yakınlaşmaya çağıran bir akımdır. Fakat gerçekte masonluk, ahlaksızlık ve fesat yuvasıdır. İşi gücü yalanlar uydurmak, tabiat güçlerine saygı fikrinin benimsenmesine çalışmak ve insanı Allah yerine koymaya gayret etmektir.

Tarihçi Hurter 1840 tarihinde yayınalanan kitabında şunları söylemektedir:

Altmış yıldan beri Katolik kilisesine düşmanlık besleyen gizli mason teşkilatının sistemini ve kurduğu tuzakları inceleyen sonra da bunları meşhur Albiuis (Albejuva)ların oluşturduğu grubun durumu ile karşılaştıran kimse aralarında tam bir uyum olduğunu ifade etmekten kendini alamaz. Bu uyum sadece genel prensiblerde olmayıp en ince ayrıntılarda da dikkati çekmektedir. Şöyle ki:

a. Her ikisi de insanın her türlü otoriteden sıyrılıp tam bağımsız ve özgür olmasını açıktan savunmaktadır.

b. Her ikisi de sosyal düzene, mamur şehir düzenine ve özellikle kilise kanunlarına düşmandırlar.

c. Her ikisi de gizlilik prensibinde titizdir. Teşkilatın sırrını ancak uzun süre denemeden geçirdiği kimseye açarlar. Aksi hade açıklandığında kendilerini zora sokacak bir meseleyi yabancı birine söylemek surda dursun, dost ve aile çevresinden olan birine bile söylemezler.

d. Her ikisinin de meçhul başkanları vardır. Bu başkanları ancak belli kimseler tanıyabilir. Her ikisinde de üyeler başkalarının bilmediği gizli sembol ve şifrelerle birbirlerini tanırlar.

e. Her ikisinin de mensupları kendine bir zarar gelmesinden korktuğu zaman riyakar davranıp, toplumu aldatmak için dindar görünürler.

Kesin bir ifade ile söyleyebilirim ki Avrupa'da meydana gelen kargaşa ve siyasi değişimler yarım asırdan fazla bir zamanden beri hep bu gizli teşkilatların işidir.

Oysa İslâm dini her şeyi yaratan ve herşeyde dilediğini yapan Allah'a iman etmek temeli üzerine kurulmuştur. Kur'an aşağıdaki ayetlerde bunu bildirmektedir:

Allah, O'ndan başka tanrı yoktur. O, hayydır, kayyûmdur. (Bakara/255)

Göklerde ve yerdekilerin hepsi Allah'ındır. (Bakara/284) Dikkat et! Hâlis din yalnız Allah'ındır. (Zümer/3)

İslâmiyet bu prensibini ortaya koyarken, inkarcı ve hain masonluk, Allah'ı inkar etmekte, Allah inancının sonradan ortaya çıkmış, aslı olmayan bir şey olduğunu söylemektedir. Gizli ve dahiyane yollarla yahudiliği yaymak için dinlere savaş açan masonluk ilerici görünümü ile ortaya çıkar. Fakat gerçek yüzüyle masonluk dinleri ortadan kaldırmak, Hz. Süleyman'ın mülkünü geri getirmek ve tüm bunları Yahudilik adına yapmak durumundadır.

Bu söylediklerimizi şöyle delillendirebiliriz:

1. Mason misyonerlerden birisi şöyle diyor: "Tapınaklarımızdan birine bir müslümanan veya Hristiyanın girmesine izin veremeyiz. Şayet buna izin verirsek, gençliğinden beri inandığı şeylerden vazgeçip, kendisine öğretilen inançları bırakması, batıl inanış ve vehimlerine değer veren bir insan olmaması gerekir."

2. 1866 yılında yayınlanan bir mason neşriatmda şunlar yazılıdır:

Allah'ın varlığına dair olan tüm inançlardan masonlar olarak kurtulmak görevimizdir. Çünkü nefsin ebediliğine ve Allah'a aptal ve ahmaklardan başka inanan kalmamıştır. Biz masonlar, Allah inancını baskı ve zulmün kaynağı olarak tasavvur etmeliyiz.

3. 1895 yılı Mason yayınlarında ise şunları görmekteyiz:

Masonluk, dinin farz kıldığı tüm görevlerin insanlığa hakaret eden, insanlığın akıl ve edep yönünden mükemmel olmasını aşağılayan şeyler olduğunu kabul etmektedir.

Bir kimsenin masonluk derecesine ulaşabilmesi, ancak çocuklarının hiç bir dini ibadete katılmayacağına dair bir belge imzalaması ile gerçekleşebilir.

4. 1897 yılında yayınlanan Masonluğa dair bir belgede şunlar yer almaktadır:

Masonluğun, dindar kimseleri kabul etmemesi gerekir. Çünkü mason dindar olmaz!

5. Şark-ı A'zam locasının yöneticisi Delis 1901 yılında şöyle demiştir:

Görkemli zaferimiz 20 kuşak boyunca devam etmiştir. İşte bizim gayretli çalışmamız neticesinde yalancı ilahlar düşmüştür. Peygamberlerin yalancı olarak bilinip değerden düşmesi biz masonları sevindirir. Masonluk, tüm dinlere düşmanlık ilan edip onlarla savaşmak için kurulmuş bir teşkilattır.

6. 1903 yılındaki bir yayında şöyle denmektedir:

ibadethaneleri ve dinleri yenilgiye uğratmak yeterli değildir. Maksat dinleri yok etmektir. Dini devletten ayırdıktan sonra Allah inancı ile savaşa başlayacağız.

7. 1911 yılındaki bir yayında şöyle denmektedir:

Unutmayınız ki biz masonlar din düşmanıyız. Bunun içindir ki biz toplumumuzda gücümüz yettiğince en küçük din olgusunu yok etmeye çalışırız.

8. 1922 yılındaki bir yayında şöyle denmektedir:

Yakında dinin yerini masonluk, ibadethanelerin yerini ise mason locaları alacaktır.

9. 1923 yılında "Doğu Locası"nda verilen bir konferansta şöyle bir ifade yer almaktadır:

Masonluk tek bir din olarak ayakta kalmalıdır. Buna göre tüm dinlerin ve o dinlere uyanların yok edilmesi gerekir.

10. Yusuf Rozen Şeytan ve Ortakları isimli kitabında şöyle diyor:

33 derceye gelmiş bir mason, dinleri yok etmeye çalışmak görevi ile yükümlüdür. Çünkü dindarlık hainliktir. Amacımıza ulaşmak için kullandığımız araçların hepsi başarılı olmak şartı ile iyidir. Bize göre amaç, her türlü aracı mubah kılar.

Masonluk adamına, yerine ve zamanına göre kılıktan kılığa girer, çeşitlenir, münafıklığın en tehlikelisi masonluktur. Bu masonluğa bizim yapıştırdığımız bir yafta değildir. Bilakis tarihçi yazar Hurter'in ifade ettiği bir gerçektir.

Hurter'in açıklamasına göre masonluk gelişme gösterdiği memlekete göre şekil alır. Fransa, İtalya ve İspanya'da açıktan açığa, tepeden tırnağa küfür içinde bir masonluk görürsünüz.

İngiltere, Almanya ve Amerika'da toplumun ahlak değerlerine ve dine karşı biraz titizlik gösteren bir masonlukla karşılaşırsınız.

Masonluk başarısızlıktan korktuğu yerlerde, dine karşı olan savaşı hafifleterek sürdürür. Nitekim doğu ülkelerinde de böyledir. Fakat masonluğun prensibleri esas olarak din hakkında şüphe uyandırıp, dini yıkmak amacına yöneliktir. Ta ki yıktığı dinlerin enkazı üzerinde fanatik yahudi milliyetçiliğinin öğretilerini ve yahudiliğin Talmud esaslarını yerleştirsin.

Prof. Muhammed Anan da Gizli Cemiyetlerin ve Yıkıcı Cereyanların Tarihi isimli kitabında bu fikri desteklemektedir.

Prof. Anan'ın naklettiğine göre mason misyonerlerden Delbis 1902 yılında yaptığı bir konuşmada Hristiyanlığa ve din fikrine saldırmış, bu konuşmasında aptalca ve ahmakça Allah fikrinin -haşa- hurafe olduğunu söylemiştir. Bu masonun yaptığı konuşma şöyledir:

Din hurafesi gerçekten çok uzun sürmüştür. Fakat yalancı ilahların rolü gizli kalmış (ortaya çıkmamıştır. İnanılan Allah (geçen) yüzyıllar (sonun)da Hintlilerin, Mısırlıların, Yunanlı ve Romalıların tanrılarının yanına giderek (ortadan) kaybolmuştur. Bu milletler kendilerini tapmakların içine gömen uydurma hurafeleri uzun süre yaşatmışlardır.

Bu utanmaz ve yüzsüz ahmak adamın zırvaları nerede İslâm dininin üzerinde yükseldiği, parlak ezeli gerçek nerede? O gerçek tek Allah'ın varlığı gerçeğidir.

Hikmetli sözler söyleyen şair bunu şöyle ifade etmiştir: Her şeyin varlığı Allah'ı gösterir

Her varlık söyleyip durur Allah bir.

Kur'an'da bu açık gerçek onlarca yerde ifade edilmektedir. Bunlardan birisi aşağıdaki ayetlerdir:

Mutlak hükümranlık elinde olan Allah, yüceler yücesidir ve O'nun her şeye gücü yeter. O ki, hanginizin daha güzel davranacağını sınamak için ölümü ve hayatı yaratmıştır. O, mutlak galiptir, çok bağışlayıcıdır. O ki, birbiri ile ahenktar yedi (kat) göğü yaratmıştır. Rahman olan Allah'ın yaratışında hiçbir uygunsuzluk göremezsin. Gözünü çevir de bir bak, bir bozukluk görebiliyor musun? (Mülk/1-3)

Müsiümamn her durumda yanından (ve zihninden) ayırmaması gereken şu hadis-i nebevi de bu hakikati desteklemektedir:

İhsan, O'nu görüyormuşsun gibi Allah'a ibadet etmendir. Çünkü sen O'nu görmüyorsan da O seni görüyor.

Daha önce işaret edildiği üzere, bazıları Masonluğun "Kabala" -ki bazı yazarlar ona "Yahudi Kabala Doktrini" demektedir- topluluğunun etkisi altında kalarak ortaya çıktığını ifade etmişlerdi. Gerçekten kabala doktirini ile masonluk arasındaki bağ güçlüdür.

Kabala topluluğu orta çağda meydana çıkmıştır. Bir takım felsefi öğretilerle sapık büyücülerin fikirlerinin birbirine karışması ile oluşan Kabala Doktrini bir takım sırlarını, rütbelerini, ayin ve sembollerini masonluğa taşımıştır. Hatta bazı Hristiyan papazlar şöyle demişlerdir: "Masonluk bunun arkasında kendisine derelerin döküldüğü bir büyük nehir olmuştur. Bu nehire dökülen sular bir takım derneklerde meydana getirilen şer hareketleridir. Bu şer hareketler, Hristiyanlığın ilk zamanlarından itibaren başlamış 18. aşıra kadar oluşmaya devam etmiştir.

Yahudilerin masonluk hareketini bir fırsat olarak değerlendirmesi Süleyman'ın mülkünü ve Yahudi devletini geriye getirmek için bir araçtır. Bu düşüncenin üzerindeki örtüyü yıkıcı masonluk cemiyetinin kurucusu ilk oturumunda kaldırmış, şöyle demiştir: "Bizim bu cemiyetimizin amacı, dünyayı yahudiliğe döndürüp, Hristiyanlağın öğretilerini yok etmektir."

Bu yıkıcı cemiyetin kurucularından ve en büyük suçlularından biri şöyle diyor: "Bu cemiyetin görevi, isterse öldürerek veya her haram şeyi yaparak da olsa Yahudiliğin korunmasıdır."

Masonluğun yayılmasında İngiltere'nin oynadığı rolü unutmamamız gerekir.

Masonluğa başarı vaadi veren hilebaz sömürgeci İngiltere'dir. İsrail devletini ortaya çıkaran İngiltere'dir. Filistinlileri dağıtıp perişan eden İngiltere'dir.

Müslümanların ve Arabların aleyhine gerçekleşen trajediler hep İngiltere'nin başının altından çıkmaktadır.

Orada bulunan masonluğun ahtopot gibi yayılmasını sağlayan odur.

En büyük mason locasını açan en eski devlet odur.

En büyük mason locası 1717 yılında İngiltere'de kurulmuştur.

Ansiklopedia Britanica'ya başvurduğumuzda, İngiltere'den sonra doğuda ve batıda açılan en büyük mason localarının nerelerde olduğunun bir liste halinde verildiğini görmekteyiz. Bu liste şöyledir:

İlk mason locası Paris'te 1723'de, Cebel-i Tank'da 1728'de, Almanya'da 1733'de, Portekizde 1735'de, Hollanda'da 1745'de, İsviçre'de 1740'da Danimarka'da 1745'de, İtalya'da 1763'de, Belçika'da 1765rde, Rusya'da 1771'de, İsveç'de 1773'de, Hindistan'da 1752'de açılmıştır.

Masonların gizli ve manası anlaşılmaz ayinleri vardır. Bunlardan biri Loca içinde büyük insan heykeli önünde yapılan ayindir.

Bir mason masonluğa girişini ve Locaya kaydoluşunu şöyle anlatıyor:

Locaya girmezden Önce gözlerimi bağlayarak beni bir odaya aldılar. Odaya girdiğimde gözümün bağını çözdüler. Odada zayıf bir ışık vardı. Kefil bana: "Burada bekle, bir şey düşünme!" dedi. Yan tarafımda büyük bir insan heykeli vardı. İşte beşerin heykeli dediler.

Sonra kefil dönerek bana şöyle dedi: "Sen o heykeli satın almaya hazır mısın?" Ve benden paralarımı alarak odadan çıktı.

Daha sonra odaya bir başkası girdi. Evvela sol bacağımın pantolon paçasını dizime kadar sıvadı. Arkasından sağ kolumu pazıya kadar açtı. Boynumu ve göğsümü de açtı. Boynuma bir ip bağlayıp gözlerimi kapattıktan sonra ipten çekerek beni bir süre yürüttü.

O sırada boynum üzerinde kınından çıkarılmış bir kılıç bulunduğunu hissettim. Odada bulunan başkan bana: "Ne hissediyorsun?" diye sordu. Ben: "Kılıca benzer bir şeyin üzerimde olduğunu hissediyorum" cevabını verdim. Bunun üzerine başkan şöyle dedi: "Ey teşkilatımıza girmek isteyen kişi! Şunu anla ki eğer buraya ait sırları gizlemezsen bu kılıç senin hayatım tehdit etmektedir."

Bundan sonra gözümdeki bağı alıp boynumdaki ipi çözdüler. Öylesine parlak ışıklar yaktıklar ki gözlerim kamaştı. Gördüm ki odada bulunan herkes ellerinde başımın üzerinde kılıçlar, göğsüme çevirdikleri oklar tutuyorlar. Bundan sonra boynuma bir önlük astılar.

Bu mason daha sonra şöyle diyor:

Masonlukta adı "Güllü Haç" olan 18. dereceye yükseldim. Sonra 33. dereceli mason oldum. Böylece masonlukta seçkinler safında yerimi aldım. Derecemin yüksekliğine rağmen ne ben, ne de başkanımız bize gelen kapalı emirlerin ilk kaynağını bilmiyorduk.

Davet ettiği yolu, prensiblerini gizleyen masonluk nerede? İslâmiyet'in herşeyinin apaçık ortada olması nerede!

İslâm'da gizlilik, kapalılık, terör ve ne olduğu belirsiz ayinler yoktur.

İslâm dini kolaylık ve tolerans dinidir. Bunu Kur'an şu ayeti ile bildiriyor:

Peygamber, rabbi tarafından kendisine indirilene iman etti. Mü'minler de (iman ettiler). Her biri Allah'a, meleklerine, kitaplarına ve peygamberlerine iman ettiler. "Allah'ın peygamberlerinden hiçbiri arasında ayırım yapmayız. İşittik, itaat ettik. Ey rabbi-miz! Affına sığındık, dönüş sanadır" dediler. Allah her şahsı ancak gücünün yettiği ölçüde mükellef tutar. (Baraka/285-286)

Allah'ın Peygamberi de İslâm'ın temel prensiblerini şu sözüyle bildiriyor:

İslâm dini beş şey üzerine kurulmuştur:

• Allah'tan başka ilah olmadığına ve Muhammed'in Allah'ın elçisi olduğuna tanıklık etmek,

• Namaz kılmak,

• Zekat vermek,

• Ramazan orucunu tutmak,

• Yoluna gücü yetene hacca gitmek.

Hz. Peygamber bu açık yönlendirmesini her müslüman için geçerli olmak üzere şu sözleri ile pekiştirmiştir:

Allah'a iman et, sonra dosdoğru ol.

Nerede olursan Allah'tan kork. Yaptığın bir kötülüğün peşinden onu yok edecek bir iyilik yap. İnsanlara güzel davran.

Masonluğa giren kimseden bir yemin istenir. Bu yemin masonluğun üzerine kurulduğu terörist unsuru açık bir şekilde ortaya koymaktadır. Masonluğa giren kimse şöyle yemin eder:

Saygıdeğer Locamda kainatın en büyük mühendisine yemin ederim. Burada hazır bulunanlar önünde bana tevdi edilen masonluğa ait sırları koruyacağıma, onlardan hiç bir sırrı başkasına vermeyeceğime söz veririm.

Masonluğun bana verilen sırlarını yazmayacağıma, bunları basılı olarak ortaya koymayacağıma, hiç bir kimseye bunların ne olduğunu göstermeyceğime yemin ederim. Bütün gücümle teşkilatımız mensupları dışındakilere sırlarımızın açılmasına engel olacağıma yemin ederim.

Bu yeminimi koruyacağıma ayrıca net olarak yemin ediyorum.

Kardeşlerime ve Locamız üyerine sevgi ve dostluk göstereceğim. Onlara ihtiyaç duydukları hususlarda yardım edeceğim. Gücüm yettiğince locadaki oturumlara devam edeceğim. En büyük Locanın kanunlarına itaat edeceğim.

Eğer yeminimi bozarsam boynumun vurulmasını, dilimin kökünden kesilmesini, bedenimin kuşlara ve balıklara yem olarak atılmasını hak etmiş olacağım.

Yeminimi bozarsam, benden sonra masonluğa girenlere ibret olmak üzere vücudumun mason Locasında asılmasına, sonra yakılıp küllerimin havaya saçılmasına razı oluruyorum,

Hiç bir dinin ve kanunun benimsemeyeceği bir terörist tehdit olan bu yemin masonluk için yeterli değildir. Masonluk rütbelerinde ilerleyen bir kimse başkanlarının güvenini kazanabilmek için bu ilk yeminine ilaveten bir yemin daha yapar. Bu ikinci yeminde masonluk, insan kişiliğini yok edip onu toplumundan, ailesinden, vatanından ve hükümetinden koparır.

Bu yemin şöyledir:

Ana, baba, kardeş, eş, akraba, dost, hükümdar ve başkan gibi kimselerle olan tüm bağlarımı keseceğime yemin ediyorum. Kendilerine karşı emaneti koruyacağıma, gerektiğinde itaat edip hizmet edeceğime söz verdiğim kimselerle olan ilgimi keseceğim.

Masonluğun en yakınlarla bile bağını kopartan bu uygulaması nerede? İslâm dininin tüm insan oğullarını kardeş ve insanlık yönünden akraba sayan uygulaması nerede?

Hz. Allah şöyle buyuruyor:

Ey insanlar! Sizi bir tek nefisten yaratan ve ondan da eşini yaratan ve ikisinden bir çok erkekler ve kadınlar üretip yayan rabbi-nizden sakının. Adını kullanarak birbirinizden dilekte bulunduğunuz Allah'tan ve akrabalık haklarına riayetsizlikten de sakının. Şüphesiz Allah sizin üzerinizde gözetleyicidir. (Nisa/l)

İslâm dini ana baba hukuku ile ilgili olarak şöyle buyurur:

Rabbin, sadece kendisine kulluk etmenizi ve ana-babanıza da iyi davranmazım kesin bir şekilde emretti. (İsra/23)

İslâm dini yöneticilere itaat hususunda da şöyle buyurur:

Ey iman edenler! Allah'a itaat edin. Peygamber'e ve sizden olan ülülemr'e (idarecilere) de itaat edin. (Nisa/59)

Sahtekar masonluk kendisini üç aşamaya ayırmaktadır:

1. Sembol seviyesi olan başlangıç aşaması. Bu kısımda yahudi olmayan masonlar bulunur.

2. Orta krallak aşaması. Bu kısma yahudi olmayıp 33 derece mason olanlar girebilir.

3. Evren aşaması. Bu kısımda yahudi yöneticiler bulunur. Bunlar tüm mason localarının yönetimini üstlenirler.

İslâm dininde böyle bir kısım ve aşama olmadığı gibi İslâmiyet böyle bir şeye razı da olmaz.

Masonluk, tüm hile ve tuzaklarıyla vatan duygusunu ve her türlü faziletli milliyetçilik eğilimini yok etmeyi amaçlar.

Oysa müslümanların hislerini ifade eden bir sözde "Vatan sevgisi imandandır" denmiştir. Hz. Peygamber de bir hadisinde şöyle buyuruyor:

Her kim, milletini savunma uğrunda öldürülürse şehittir.

Günaha gömülmüş masonluk kadını çirkin bir şekilde sömürmeyi aşırı derecede ileriye götürmüştür. Amaçlarına ulaşmak, dileklerini gerçekleştirmek için kadını tuzak olarak kullanmıştır.

Masonların sivri akıllılarından biri olan Dor Foyel şu çirkin cümleyi söylemiştir:

Mutlak olarak namus telakkisi mason bay ve bayanlara göre rezil bir anlayıştır. Çünkü namus anlayışı olağan eğilime zıt düşer.

Masonluğun bu anlayışı nerede? İslâm dininin kadını her yönden kuşatıp onu koruyan, şeref ve namusun korunmasında yardımcı unsur olarak benimseyen anlayışı nerede?

Masonculuk aile yapısını yok etmek için elinden geleni yapar. Oysa İslâmiyet aileyi toplumun temel taşı sayar. Hatta İslâm'a göre ailenin oluşturduğu küçük toplulukların meydana getireceği büyük topluluklar inançlı bir milleti meydana getirir.

Masonluğun gizli öğretilerinden biri şöyledir:

İnsanları teşkilatımıza çekmenin Özünde yatan en esaslı nokta, onları ailesinden koparıp ahlakını bozmaktır. Teşkilata çekeceğiniz kişiyi cezb edip sürükleyiniz. Onu ailesinden ve çocuklarından koparınız. Ona aileye karşı görevin zorluğunu, ev hayatının zorluklarını iyi bir şekilde anlatın, ayrıca özgür yaşamayı teşvik ediniz. Öte yandan kalbine dinden usandırıp bıktırıcı fikirler sokunuz. Ondan sonra ona masonluğu sevdirecek şeyler söyleyip en yakınında bulunan bir mason locasındaki safta yerini almaya davet ediniz.

Burada karı-kocadan oluşan aileye İslâm dininin verdiği önemi hatırlatmamız yerinde olacaktır. Hatta yerinde olmaktan öte bir görevdir.

Kur'an, evlilik hayatının Allah'ın kullarına ihsan ettiği bir nimet olduğunu bildirmektedir. Aile hayatı yaşayanların başında peygamberler gelmektedir.

Kur'an'da aile yapısına şu ayetlerle işaret edilmektedir:

Andolsun senden önce de peygamberler gönderdik ve onlara da eşler ve çocuklar verdik. (Ra'd/38)

Hz. Allah Rahman'ın hayırlı kullarını anlatırken şöyle buyurur:

(Ve o kullar): "Rabbimiz! Bize göz aydınlığı eşler ve zürriyetler bağışla ve bizi takva sahiplerine önder kıl!" derler. (Furkan/74)

Hz. Peygamber de aile yapısının önemine şu buyruğunda işaret ediyor:

(Harcamaya) önce kendinden başla. Sonra bakımını üstlendiğin (aile bireyi olan) kimselere (masraf et).

Masonların günahkarlığı o derecededir ki şaraba kutsallık tanıyarak her toplantı ve karşılaşmalarında onu içerler.

İçki içme kötülüğünü İslâm kabul etmediği gibi içilmesine de razı olmaz. Nasıl olabilir ki İslâmiyet içkiyi kötülüklerin anası kabul etmiş, içkinin dert olup şifa olmadığını bildirmiştir.

İslâm içkiyi nasıl benimseyebilir ki onun yüce kitabı şöyle der:

Ey iman edenler! Şarap, kumar, dikili taşlar (putlar), fal ve şans okları birer şeytan işi pisliktir. Bunlardan uzak durun ki kurtuluşa eresiniz. Şeytan içki ve kumar yoluyla ancak aranıza düşmanlık ve kin sokmak; sizi, Allah'ı anmaktan ve namazdan alıkoymak ister. Artık (bunlardan) vaz geçtiniz değil mi? (En'am/90-91)

Kur'an bir yerinde "kendisinden biri şahitlik etti" (Yusuf/26) buyurduğuna göre biz de burada masonlardan birinin tanıklığına başvuracağız.

Masonlukta yüksek derece ve makamlara geldikten sonra, masonluğa ve onun pisliğine bulaşmış olmaktan dolayı tevbe edip dönüş yapmaya Allah'ın muvaffak ettiği eski bir mason olan Hacı Yusuf un söylediklerine kulak; verelim. Hacı Yusuf, Gerçek Yalımda isimli kitabında masonluğun tuzaklarını ortaya koyarak, kepazeliğini göstermiş, bir takım sembol ve ayinlerini aşağıdaki noktalarda ortaya koymuştur:

1. Sembolcü masonlar toplantı yaptıkları yere "Allah'ın mabedi" nin sembolü olmak üzere "mahfel" veya "mabed" adını verirler.

Kral derecesine gelen masonlar ise toplantı yerine yahudiliğin milli vatanının ve belirtisinin sembolü olmak üzere "Süleyman'ın mabedi" derler.

2. Masonlar ışığı insan aklının nurunun sembolü olarak kullanırlar. Kral derecesindeki masonlara göre ışık, Hz. Musa'ya tecelli eden Allah'ın nurunu ve İsrail oğullarının Mısır'dan çıkışından sonra onlara eşlik eden ateş sütununu sembolize eder.

3. Genel olarak masonlarda kılıç hak, adalet ve özgürlük yolunda savaş vermenin sembolüdür. Kral derecesindeki masonlara göre ise, İs-railoğullarının Kudüs'te mabedin yapımı sırasında Kudüs'ü savunmak için kullanılan kılıcı ve ikinci olarak Babil esaretinden dönüşteki sür'u sembolize eder.

4. Özgür yapı, sembolcü masonlarda insancıl bir işarettir. İnsanın derece derece ilerleyeceğini gösterir. Kral derecesindeki masonlara göre ise Süleyman tapanağı'nın sembolüdür.

5. Yedi nur, gözü açılmayan masonlara göre, masonluk kanunu gereğince kendileri olmaksızın locada oturumun açılmayacağı yedi üyeyi sembolize eder. Kral derecesindeki masonlara göre Süleyman tapınağının tamamlandığı yedi yılın sembolüdür.

6. Loca başkanının koltuğunun üst kısmında, yıldız şeklinde bir şekil, bu şeklin ortasında G harfi bulunur. Bu işaretin arkasından gümüş rengi bir ışık yakılır. Bu sembolün bir şekli daha vardır ki locanın doğu tarafında bulunur. Buna "şark-ı azamın parlayan yıldızı" derler. Bu isim, aynı zamanda Süleyman mabedinin de adıdır.

Mısır'a geçelim; masonluk tufanının yeryüzünde meydana getirdiği felaketten Mısır da nasibini aldı.

İlk başlarda siyasi, sosyal ve ekonomik alanlarda ileri gelen pek

çok şahsiyetin aldanarak masonluğun içine düşmeleri üzücü bir olaydır.

Hatta masonluğun aldatıcı parlak şimşekleri Cemaleddin Efgani ve Muhammed Abduh'u da içine çekmiştir. Fakat bunlar masonluğun iç yüzünü öğrenince derhal masonluk teşkilatından ayrılıp çekilmişlerdir. Ayrıca masonluğun dinsizlik planlarının ve insanlığa olan zararlarının üzerinden sır perdesini kaldırıp insanlara açıklamışlardır.

İşte Muhammed Reşid Rıza hocası Muhammed Abduh'un hayatını yazdığı Prof. Abduh'un Tarihi isimli kitabında masonlarla ilgili şunları söylemektedir:

"Her ne kadar masonların gayesi tüm dinleri yıkmak ise de, teşkilata ilk girecek kimseye göre, din ile ilgilerinin olmadığını ortaya koymak üzere, dinler arasında bir ayırım görmediklerini söylemeyi yararlı sayarlar.

Mısır'da devlet yöneticileri masonluğun suçlarını ve Mısır toplumu için tehlikesini anlayınca 1964 yılında Mısır'daki masonluk cemi-leyetlerini ortadan kaldırmışlardır.

Değerli okuyucu, masonluk hakkında daha fazla bilgi edinmek istiyorsan şu eserlere başvurabilirsin:

1. Bu Kanseri Durdurun, Seyfeddin Bostani

2. Masonluğun Sırları, Cevad Rifat Atilhan

3. Karanlığın Dağılması, Avaz Huri

4. Belanın Kökleri, Abdullah Tel

Buraya kadar masonluk hakkında verdiğimiz bilgilerden sonra özün özü olarak şunu söyleyebiliriz:

Masonluk, İslâm dinine kaşı yahudiliğin tuzaklarından biridir. Hatta o, Allah'ın dinini yıkmayı hedeflemektedir

Bahailik İslâm'a Karşı Düzenlenmiş Bir Komplodur

SORU: Bahailiğin iç yüzü nedir? Bahailik karşısında İslâm'ın durumu nedir?

CEVAP: Zarar ve tehlike bakımından en şiddetli akım 19. asırda veba gibi yayılan sapık Bahai mezhebidir. Bahailiğin belaları 20. yüzyıla da uzanmıştır.

Bahailik ilk günden beri çirkin yüzündeki Örtüyü kaldırmamış, bilakis ilk girişimler diyebileceğimiz öncü davranışlarla gerçek yüzünü perdelemiştir. Giriş mahiyetinde olan bu hareketlerin en önemlisi Bahailiğin temeli olmak üzere "Babilik'tir

Araştırmacı ve tarihçiler Bahalilik ile Babilik arasında tam bir bağlantı olduğunu söylemektedirler.

Babilik ilk defa, liderinin kendisine söylenen "Bab" lakabı ile ilintili olarak İran'da ortaya çıkmıştır.

"Bab" kelimesinin birden çok anlamı vardır. İlim kapısı, hakikat kapısı, göğün kapısı bu anlamlardan bazısıdır. Bir diğer anlamı da "beklenen kurtarıcının yaklaştığını müjdeleyen kimse"dir.

Bazı tarihçilerin rivayetine göre "bah" sözünü İsmailiyye mezhebi, insanlara İsmailliyye mezhebinin sırlarını öğreten şeyhe bir unvan olarak vermiştir.

Nusayriler Selman-ı Farisi'yi "bab" olarak bilirler. Çünkü onların inancına göre Peygamberin ölümünden sonra davet işi ona bırakılmıştır.

Bâtınî mezhebinin bazı kolları ve bazı tasavvufçular bu kelimeyi davetin erkanı anlamında kullanmışlardır. Zira bunlara göre "bab" denilen liderler davet edilen kimsenin aralarına girmesine ve ulaşmasına sebeptir.

Babilik mezhebi İran'da Şiraz halkından Mirza Muhammed Ali Şirazi ardında bir kimseye nisbet edilmektedir.

Mirza Muhammed Hz. Ali'nin oğlu Hz. Hüseyin'e nisbet edilen bir ailenin çocuğu olarak hicretin 1235 yılında doğmuştur. Bu aile ticaretle uğraşırdı.

Mirza 25 yaşına geldiğinde "Bab" olduğunu iddia etti. Şia mezhebinde beklenen mehdinin vekiline "bab" denirdi. Mirza'nın bab olduğunu iddia etmesi hicri 1260 yılında olmuştur. Denizciler süratle onu tasdik ettiler.

Babilik kendisini dine dayandıran bir mezheptir, Bu mezhebin kurucusu peygamber olduğuna inanan bir kişi olup, kendisim "Dinin bab"ı olarak isimlendirmiştir. İddiasına göre Musa, İsa ve Muham-med'in halifesidir. Kısaca Babiliği böyle ifade edebiliriz.

Bu mezhebin kurucusu yahudiliğin, hristiyanlığın ve müslümanlı-ğın birleşmesi çağrısında bulunmuş, mezhebinin bunu gerçekleştireceğine inanmıştır. Mezhebin kurucusu, kendisini üç dinin birleştiği nokta olarak tanımlamıştır.

Şirazi iddialarını aşağıdaki şekilde derece derece geliştirip şunları ileri sürmüştür:

1. Kendisinin beklenen Mehdi'ye açılan "bab" (kapı) olduğunu ileri sürmüş, bu davete "Babilik" adını vermiştir. İnsanlar kendisi aracılığı ile imamla ilişki kurup onun emirlerini alacaklardır.

2. Şirazi daha sonra beklenen Mehdi'nin kendisi olduğunu iddia etmiştir.

3. Daha sonra kendisine vahiy gelen peygamber olduğunu ileri sürmüştür.

4. Daha sonra Allah'ın ruhunun kendisine geçmek suretiyle Allah olduğunu iddia etmiştir.

Şirazi davasını, gördüğünü iddia ettiği rüyalara dayandırıyordu. Mesela bir keresinde şöyle demişti:

Benim kadınlardan el etek çekişim, kendimi ibadete ve namaza verişim, durumumu açıklamazdan bir sene önce gördüğüm bir rüyaya dayanmaktadır. Rüyamda gördüm ki şehitlerin efendisi Hz. Hüseyin'in kesik başı bir ağaçta asılı idi. Kesilen boyun tarafından bolca kan akıyordu. Ağaca yaklaştım. Beni şiddetli bir heyecan kapladı. İki elimi açıp uzatarak bu kutsal kandan birazını elime alıp ihlasla onu içtim. Bu işlem sona erince Allah'ın ruhunun bedenime girdiğini hissettim. Bu ruh bedenimin her tarafını kapladı. Allah'ın içime girmiş olmasının sevincinden kalbimi bir heyecan aldı. Gözümün önünde bütün güzelliği ile ruhi sırlar açıldı.

Devlet yöneticileri ve ilim adamları ile Şirazi'nin arasında düşmanlık şiddetlendi. Şirazi zayıf kişilikli bir kimse idi. Bunu gösteren şöyle bir olay vardır:

Şiraz şehrinin ilim adamları Muhammed Mirza'nm sapıklığını ortaya koyunca Şiraz valisi, cuma günü camide cemaatin önünde Şirazi'nin tevbe etmesini istedi. Şirazi, korkudan yalancıktan minbere çıkarak tevbe ettiğini şu sözlerle açıkladı:

Her kim benim imamın vekili veya babı olduğumu kabul ederse Allah'ın gazabı onun üzerine olsun.

Her kim benim Allah'ı inkar ettiğimi, peygamberlerin sonuncusu olan Hz. Muhammed'in Allah'ın Rasûlü olduğunu inkar ettiğimi, Allah'ın peygamberi, müminlerin emiri Hz. Ali'nin veya arkasından gelen imamların vesayetine sahip olduğumu söylerse Allah'ın gazabı onun üzerine olsun.

Daha sonra bu tevbesinden dönüp tekrar eski saçmalıklarını iddia etmeye devam etmiştir.

Babilik daveti için bol verimli bir alan buldu. Babi Muhammed Mirza'nm arkasından gidenler, ağıt söylemeye layık derecede cahil ve bilgisiz kimselerdi. Bu durum, eski zamanlarda İran'da meydana gelen bir olayı hatırlatıyor: Bir vakitler adamın birisi İran'da peygamber olduğunu iddia etmişti. Zamanın kralı bundan haberdar olunca adamı çağırtıp kendisine şöyle sordu: "Peygamberlik iddia ediyormuşsun, bu doğru mudur?" Adam bu soruya şöyle cevap verir: "Sultanım! Bana uyanlardan bir grubu huzurunuza toplamama izin veriniz." Adamlar

toplandıktan sonra sahte peygamber eşek gibi anırmaya başladı. Adamlar hemen onun yaptığı gibi anırdılar. Bunun üzerine yalancı peygamber şöyle dedi: "Efendim, ben bu eşeklerin peygamberiyim!"

Babilerin davetlerindeki rezalet o derecededir ki iddiaya göre Muhammed Mirza dinde değişiklik yapıp yeni durumlar ortaya koyma hakkı olduğunu söylemiştir.

Şirazi Bedeşt şehrinde bir kongre tertip ederek bu kongreye ait şöyle bir rapor düzenletmiştir:

Namaz, oruç, hac gibi ibadetlerin değiştirilip kaldırılması hususunda araştırmalar yapılmıştır. Uzun tartışmalardan sonra toplantıya katılan büyük dostlarımızın çoğunluğu bu ibadetlerde yenilik yapmanın veya tamamen kaldırmanın gerekliliğine inanmaktadırlar.

Dinin gereği ilahi hikmetin kanunları öyle bir şeyi gerekli kılıyor ki yeni ortaya çıkan daha öncekinden daha yüksek bir mertebede ve daha kapsamlı olmalıdır. Bir başka deyişle sonradan gelen, yerine geldiğinden daha yüce ve mükemmel olur. Bu akıl yürütmeye göre Bab hazretleri makam yönünden ve ortaya koyduğu eserleriyle daha önce geçen peygamberlerin hepsinden üstündür. Onun dini hükümleri değiştirip bozmaya mutlak hakkı vardır.

Toplantıya katılanlardan pek azı İslâm dininde değişiklik yapılamayacağı görüşündedirler. Bunların dayanağı şudur:

Bab hazretleri yeni bir hüküm koyucu veya hükümleri değiştiren değil, ancak o hükümleri düzelten, içerisine karışmış bidat ve bozuklukları temizleyen ve onlara değer kazandıran biridir.

Bab'm ortaya koyduğu görüşleri inceleyen kimse onun iddia ettiği şeyleri çeşitli kaynaklardan almış olduğunu anlar. Aynı zamanda yaptıklarının İslâm dinine karşı gelmek, dini karıştırıp bozmak ve Allah'ın azametine ve Peygamberin makamına dil uzatmak olduğunu görür.

Mesela kendisine Kur'an'dan daha büyük bir vahyin geldiğini iddia etmiştir. Kendisi diyor ki:

Sizin peygamberiniz kendisinden sonra Kur'an'dan başka bir şey bırakmamıştır. İşte size benim Beyan adlı kitabım! Onu okuyunuz. Onu okuduğunuzda Kur'an'dan daha düzgün ifadeleri olduğunu göreceksiniz.

Şirazi'nin bu sözünde işaret ettiği Beyan adlı kitabı, onun kendisine vahyedildiğine inandığı kitaptır. Aslında bu kitap bir sürü dil ve gramer yanlışlıkları ile doludur.

Üzücü ve komik olan bir durum var ki kendisine gramer hataları sebebiyle itiraz edilip, "Allah böyle gramer hataları olan bir vahiy indirmez" dendiğinde şu komik cevabı vermiştir:

Harfler ve kelimeler günahkar olup Allah'a karşı gelmişlerdi. İlk zamanlarda işledikleri bu hatadan dolayı Allah onları gramer kuralları ile zincire vurarak cezalandırdı. Allah beni peygamber olarak gönderince, ben herşeye rahmet olarak gönderildiğimden tüm günahkarlara ve hata işleyenlere, hatta harflere ve kelimelere bile af çıktı. Böylece kelimeler gramer cezasından kurtuldular. Artık gramer kurallarına uymaksızın dileyen dilediği gibi söyleyebilir, bunda hata ve kusur olmaz!

Bundan daha öte aptallık olamaz.

Şirazi kendini Peygamber efendimizden daha üstün görürdü. Şöyle derdi:

Benim Kur'an'ım Muhammed'in Kur'an'ından üstün olduğu gibi, ben de ondan üstünüm. Muhammed insanların Kur'an'ından bir surenin benzerini getirebilmekten aciz olduğunu söylerken, ben insanların benim Kur'an'ımın bir harfinin benzerini getiremeyeceklerini söylüyorum. Muhammed elif harfi makamındadır. Ben ise nokta makamındayım.

Bu mel'un adam yukarıdaki sözünde nokta ifadesiyle ilk varlıktaki ilahi hakikati, elifüe de bu ilahi hakikati anlatan sureti kastediyor.

Bu sapık adamın sapık fikirlerinden ve İslâmiyet'le çatışan görüşlerinden bazıları şunlardır: Beş vakit namaz ve cuma namazı kaldırılmıştır. Cenaze namazı dışında cemaatle namaz kılmak yoktur. Cünüp-lükten temizlenmeye gerek yoktur. Kıble Mirza'nm Şiraz'da doğduğu evdir. Bundan dolayı hac için gidilecek yer burasıdır.

Babilikte oruç 19 gündür, oruca başlamazdan önce Babiler, beş gün boyunca çılgınca eğlenip herhangi bir sosyal ve kanuni kayıt olmaksızın arzu ettikleri her şeyi yapabilirler.

Babilere göre 19 rakamı kutsaldır. Bu sebeple yılın aylarını 19 ay saymışlardır. Bu ise Allah'ın kainata koyduğu kurala ve Kur'an'da bir yılın aylarının 12 olduğunu bildiren ayete açıkça aykırıdır.

19 rakamına ait çılgınlıklarından biri de erkeğin boşadığı karısına 19 kez dönebilmesinin caiz görülmesidir. Kadını erkeğin elinde oyuncak haline getiren ve kadının şerefini hiçe sayan bundan daha çirkin bir anlayış olamaz.

Babiler, kıyameti ve öldükten sonra dirilmeyi inkar ederler. Babilere göre Kur'an'da ve diğer dini kaynaklarda bu konuda yer alan ifadeler ruhi ve manevi birer mecaz ve sembolden ibarettir.

B ahiliğin İslâm dinine karşı gelip ona zarar veren düzenbazlıklarından ve inkarlarından biri de hulul teorisi ile vahdet-i vücut inancına inançları arasında yer vermesidir.

Vahdet-i vücud fikri sapık bir fikirdir. Her şeyde Allah'ın bulunduğu esasına dayanır. Buna göre evren hayalden ibret olup gerçek değildir.

Tasavvufcularm aşırı olanları da bu görüştedir. Bunlara göre Allah'ın zatı ile insanın zatı aynıdır. -Haşa- Yaratıcı ile yaratan arasında fark yoktur.

Hulul teorisine inanlara göre de -haşa-Allah insanın içine girmiştir. Bunlar derler ki: "Allah'a itaat ederek nefsine eziyet edip, şehvetli ve zevkli şeylere karşı sabreden kimse mukarrebler makamına yükselir. Bu makama geldikten sonra devamlı yüksele yüksele, beşer olmaktan çıkar. İşte bu noktada Meryem oğlu İsa'ya giren ruh, bu makama gelen kimseye de geçer."

Babiler zehirlerini saçıp yalanlarını yaymak ve adamlarına çekici görünmek için kadın ve seks unsurundan yardım almışlardır. Babilerin kendisinden yardım aldıkları baştan çıkarıcı güzel bir kadındır. Bu kadın altın saçlı, taşkın kadınlığını fışkırırcasına dışa vurmuş bir kadındır. Çevresinde bulunanlardan bazıları ile şüpheli ilişkileri vardır. Çevresindekiler ona "göz nuru" derlerdi. Asıl adı Ümmü Selma bint i Salih el-Kazvini'dir.

İşin tuhafı cinsel ve ahlaki konularda rezaletinin kokusu dışa vurmuş olmasına rağmen bu kadının lakabı temiz kadın anlamına gelen Tahire idi.

Bu kahrolası kadın hicri 1230, miladi 1814 yılında dünyaya geldi. Güçlü bir konuşma ve tartışma yeteneği vardı. Kadınlığı ve hüebazlı-ğı ile baştan çıkartıcı idi.

Bu kadın Babiler katında fetva otoritesine sahip idi. Öyle ki bir kadının dokuz erkekle evlenmesinin caiz olacağına fetva vermiştir. Be-deşt şehrinde Babiler tarafından düzenlenen kongrede dikkati çeken bir rolü olmuştur.

Bu kadının Babiler arasındaki etkisine ve güçlü otoritesine kendilerinden bir tarihçi şöyle işaret etmektedir:

Mezhepte yeni yükümlülükler getiren emirler, kapalı olup anlaşılmaz durumda idi. Bazı kimseler Babilik hareketinin bu yüzden İslâm dinine bağlı bir bir hareket olduğu görüşünde olmuştur. Bazılarına göre ise Babiliğin öğretile'ri başlı başına bir emir ve yeni bir dindir.

Babiler her bir problemle karşılaştığında "göz nuru temiz kadın"a fetva sorarlardı. O da fetva soranlara cevap verirdi. Sanki bu kadın, bu sahte dinin -haşa- rabbi idi.

Bu kadın, yukarda sözü geçen kongrede "Babiliğin İslâm dinini ortadan kaldırdığı" şeklinde bir kararın alınmasını sağlamıştır. Bu kadın şöyle söylemiştir: "Biliniz ki İslâm dininin hükümleri "bab"ın ortaya çıkması ile ortadan kalkmıştır."

Gene bu kadın kadınlarla erkeklerin hiç bir kayd u şart olmaksı-

zın ilişkide bulunmasına çağrıda bulunmuş ve şöyle demiştir: "Kadınlarınızla erkekleriniz arasındaki engelleri parçlayınız! Onları yaptığınız işlere ortak ediniz ve işlerinizle kadınları aranızda bölüşünüz. Onları yalnızlıktan çekip çıkarın ve aranıza karıştırın. Tatlı bir iletişimden sonra onlara kavuşun. Kadınlar dünya hayatının çiçeğidir. Çiçeklerin mutlaka koparılması ve koklanması lazımdır..."

Bu kahrolası kadın Kur'an'da geçen sur'dan maksadın kendisi olduğunu sanmaktadır. Bir sözünde şöyle demiştir: "Ahiret günü beklediğiniz sur benim!"

Bu kadın sonunda cezasını bulup hicri 1259, miladi 1852 senesinde idam edilmiştir.

Babilik akımı büyük gürültüler koparmış ve birçok insanı günaha sürüklemiştir. Neticede 1848 miladi tarihinde Mirza Muhammed Ali Şirazi hapsedilmiş, ona uyanlar zamanın İran şahma baş kaldırmışlardır. Şah bu kargaşayı Şirazi'yi ve Babilerden pek çoğunu idam etmek suretiyle bastırmıştır. Âlimlerin kafir olup dinden döndüğüne dair hüküm vermesinden sonra Babilerin başı Tebriz şehrinin meydanında kurşunlanarak öldürülmüştür.

Abbas Mahmud Akkad Babiler hakkında şöyle diyor:

Babilerden bazıları vesvseye kapılıp çılgınca şeyler yapmıştır. Sanıyoruz ki "bab" kendisi, işin başında kendisine en çok güvenen kimse idi. Fakat işin sonunda da kendisine en az günvenen bir kimse olmuştu. Bunun içindir ki onlar arasında İslâm inancından en uzak kimse idi.

İran Babilere dar gelmeye başladı. Sonunda 1853 yılında İstanbul'a sonra da Edirne ve Kıbrıs'a geçtiler.

1868 yılında Akka'da kendilerine Bahaeddin adında bir kimsenin liderliğinde bir merkez kurdu. Böylece Babiliğin yerini Bahailik almış oldu. Bir başka deyişle, Bahailik Babiliğin uzantısı oldu. İsimler farklı olsa da sapıkların hepsi bir topluluktur.

Bahailer, Babilerden arta kalan dostları ile birlikte Bahaullah'm geleceğini müjdeleyen Mirza Muhammed Ali Şirazi için Hayfa'da Ker-mil dağında bir mezar yaptılar.

Bahailiği kuran kişi İranlı dini bir liderdir. Adı Hüseyin Ali b. Mirza Abbas Büzürg el-Mazanderi en-Nuri'dir. Miladi 1817 yılında doğmuş, 1892 yılında ölmüştür.

Bu adam kendisine Bahaullah adını vermiş ve Babiliğe iman etmiştir. İnancına göre Babilik kendisinde Allah'ın ortaya çıkacağını haber vermiştir. -Hz. Allah böyle bir şeyden yüce ve uludur.-

Babilikle ilgili bilgiler kaybolmaya yüz tutunca, Bahullah Bahailik hareketini oluşturmuş, böylece Babiliğin mirasına konmak istemiştir. Bundan sonra uzun yıllarını hapiste geçirdi.

Bahaeddin, hocası olan Bab'ın öğretilerini Tahran'da yaymaya başladı.

Daha sonra Mazendaran şehrine yöneldi. Yukarda sözü geçen Be-deşt konferasına "Göz nuru" denen kadınla birlikte katıldı. Bahaad-din'in bu kadın üzerinde büyük bir etkisi ve otoristesi vardı. Kadın Ba-haaddin'in yanından ayrılmaz oldu. Bedeşt konferansında onu harekete geçirip yönlendiren hep o olmuştu.

Şah'ın emri ile hapsedildiği sırada Rus ve İngiliz büyükelçilikleri Şah'a baskı yaparak Şah'ın Bahaaddin'i hapisten çıkarıp 1260 hicri tarihinde Bağdat'ta sürgüne göndermesini sağladılar. Daha sonra Ak-ka'ya sürüldü, ama ölüp defnedildi. Kendisinden sonra yerine oğlu Ab-bas'm geçmesini vasiyet etmişti. Oğluna Abd'ul-Baha adını vermişti. Abd'ul-Baha'ya Halifet-u Baha'ullah da deniyordu.

Baha'nın inancına göre Musa, İsa ve Muhammed peygamberler onun geleceğini müjdelemişlerdir.

Bazı tarihçilerin söylediğine göre Bahâ'nın bilgisi ve kültürü Brahmanizm, Budizm, Zerdüşt, Mani, Mazdek, Yahudilik, Hristiyan-lık, Batmilik ve İslâm karışımı bir kültür idi. Baha'nın üzerinde özellikle vahdet-i vücut hulul ve fena konularında tasavvuf eğilimi en önemli etken idi.

Bahâ, konuşmada etkili bir üsluba sahip idi. Yazılarında ve konuşmalarında özellikle tasavvufun etkisinde idi. Ona ait olan aşağıdaki sözler bunun delilidir:

Ey sevgi ve aşk atmosferine uçup, yaratma gücünün sahibi rab-binin yüzünün nuruna bakan kimse! Ey ariflerin maksudu! Yakınlığının nuru nerede? Uzakta kalmanın karanlığı beni öldürdü. Mahrumiyetin gücü beni mahvetti. Ey muhlislerin sevgilisi! Sana kavuşmanın ışığı nerede? Sana kavuşabilene ne mutlu! İhsanının eliyle kavuşmanın misk kokulu şarabını içebilene ne mutlu!

İlahi, ilahi! Kendilerini yüce beyanının cezbedip, büyük şehitlik makamını ve en yüce zirveyi arzu eden aşıklarının kanları ile ilminde yazılı sırlar ile ve ihsan denizindeki gizli mücevharat ile senden beni ve annemi bağışlamanı istiyorum.

Bahailiğin lideri Bahâ'nın Akdes adını verdiği bir kitabı vardır. Bu kitap sapıklıklarla doludur. Bu kitabın sapıklıklarına bir örnek verelim: İslâm'a karşı gelişinde ve sahtekarlaığında ileri giderek şöyle diyor:

Benim ayetlerimden bir ayet okuyana, gelmiş geçmişlerin kitaplarını okumaktan daha çok sevap vardır!

Bir başka sözünde kendisinin dini emir ve yasaklar koyma hakkı olduğunu şöyle ifade ediyor:

Her kim bir başkasının üzerse 19 miskal miktarı altın vermelidir. Bu, alemlerin mevlasının hükmüdür.

Kur'an'ı tefsir etmeye kalkışıp her türlü yanlışlığı yapmaktan ve ayetteki anlamı bozmaktan çekinmiyor.

İlkin sizi yarattığı gibi (yine O'na) döneceksiniz. O, bir grubu doğru yola iletti, bir gruba da sapıklık müstehak oldu. (A'raf/29-30)

Baha, bu ayetleri şu şekilde tefsir etmiştir:

Allah bir grubu doğru yola iletti de Bahaullah'a iman ettiler, bir grup da ona iman etmedi ve onlara sapıklık müstehak oldu. Rum suresi 56. ayetindeki "Kendilerine ilim verilenler...." cümlesini "Bahaullah'm dininin ilmi verilenler ve ona iman edenler" şeklinde tefsir etmiştir.

Gene Rum Suresi 56. ayetindeki "Andolsun ki siz Allah'ın kitabında (hükmedildiği gibi) yeniden dirilme gününe kadar kaldınız" ifadesini, "Bu ayetteki hitap Muhammed ümmetine olup buradaki kitaptan maksat Kur'an'dır. Yeniden dirilme gününe kadar kalmak, Hz. Mu-hammed'in getirdiği temiz şeriatını uygulamak demektir. Dirilme gününden maksat, Bahaullah'ın ortaya çıkacağı gündür" şeklinde tefsir etmiştir.

Baha, kendisinden önce bâb'm yaptığı gibi kendisinin peygamber olduğunu iddia etmiştir. Oysa peygamberlik Hz. Muhammed ile sona ermiştir.

Bahailerin inançlarından bazılarını onların en büyük propagandacılarından Ebu'l-Fedail -veya bazılarının onunla alay etmek için söylediği üzere Ebu'r-Rez&il-D ürer'ul Behiyye isimli kitabında şöyle anlatıyor:

Biz Bahai ümmeti şuna inanırız ki Allah'ın emrinin ortaya çıktığı ve vahyinin indiği, Allah'ın tüm isimlerinin ve sıfatlarının gerçekte ortaya çıktığı, ayet ve beyyinatın güneşinin doğduğu yer Baha-ilerdir. Allah'ın sıfatlarından her hangi bir sıfat ilk mertebede ancak Bahailerde ortaya çıkar. Allah'ın celal ve cemal sıfatlarından bir tecelli ancak Bahailerde zuhur eder. Zati fiillerin nisbeti hususunda işaretlerin ve zamirlerin anlaşılması ancak Bahailer aracılığı ile olur. Çünkü Allah'ın zatı ve rabbani gerçeği aslında görülmeyen bir şeydir. Allah bir takım vasıfların gerçeğinden yücedir. Bir takım sıfatların oluşumundan ötedir. Onlar akıl ile idrak edilemez. O sıfatları idrak kapsayamaz, gönüller kavrayamaz. Bir isimle isimlendirilip, işaretle işaret edilemez.

Bütün bunlar Kur'an'm anlayışına başkaldırmak, İslâm'da bilinen şeylere el koyup kendine mal etmektir.

Merhum Muhiddin Hatib, Bahailerin bu kıt akıllılıkla ortaya attıkları görüşlere şu yorumu getiriyor: (Bunlar Allah'ın ismi ve sıfatı yok diyorlar). Fakat bizzat Hz. Allah kendisinin Esmau'l-Husna'sı olduğunu ve yüce sıfatlan bulunduğunu bildirmektedir.

Bahailerin utanmazlığı onları bizzat Allah'ın haber verdiği konularda bile Allah'ı yalanlama cüretine sevkediyor. Hayret! Bunlar Allah'tan daha iyi mi biliyorlar? Allah'ın ilmi, izzeti, kudreti ve dilemesi Hz. Allah'ın emirlerini ortaya koyan sıfatlandır.

Bahailiğin kıt akıllı lideri çirkin hileleri ile Allah olduğunu ileri sürmektedir. Bunlar söyleyeceklerini insanları aldatıp kandırmadan söylemelidir. Ne söyleyeceklerse Allah'ın ismini ve sıfatlarını dillerine dolamadan söylemelidir. Bunların inanışlarına göre Allah'ın işleri bile aslında Allah'ın işi değilmiş de, O'nun emrini ortaya çıkaranın işi imiş. Güya Allah'ın emrini ortaya çıkaran da Ba-hullah dedikleri adam imiş!

Peki Bahaaddin'in kitabını -güya kendisine vahyedilen şeylerin yazılı olduğu kitap— kardeşi çalıp ben yazdım diye ortaya attığında bu Bahaullah neredeydi? Ölünceye kadar kalbini parçalayan bu hırsızlığa engel olup onun meydana gelmesinin önleseydi ya!

Allah'ın sıfatlarını daha Önce, Hakim Abidin'in günlerinde İsmaili mezhebinden onlanlar da inkar etmişlerdi. İsmaililerin propagandasını yapanlar bunu açıktan söylemişler ve bu inanca kitaplarında "Tevhid akidesi" demişlerdir. Çünkü bunların iddiasına göre Allah -haşa- sıfatsız olunca vehimden ibaret kalır, Hakim de rab oluverir. Bu saçmalıklar hususunda Hakim, Baha'nın selefi olmuş

Bahailiğin tehlikesi şuradadır: Kullandıkları pislik dolu yol ile ortaya koymaya çalıştıkları inanç -haşa- Allah'ın yok olduğudur. Onlara göre Allah'ın ve başta Hz. Muhammed olmak üzere peygamberlerinin söylediği gibi isimleri ve sıfatları yoktur. Var olduğunda görüş birliği edilen sıfatları ise bunların inancına göre onları ortaya çıkaracak birine muhtaçtır. -Haşa-Allah sıfatlarını ortaya çıkaracak birine muhtaç olunca Bahaullah adını verdikleri birinin sıfatlan ortaya çıkaracağını müjdelemişlerdir. İnançlarına göre o Allah'ın sıfatlarını ortaya çıkaran, Allah'ın ve fillerinin kaynağı olan kimsedir. Hz. Allah bunların uydurduğu şeylerden yücedir.

Bahailerin aşırı sevinç ve taşkınlıkları öyle bir dereceye vardı ki, liderlerinin kitabının vahiy mahsulü olduğunu söylemeye başladılar. Bahailer kitaplarını şöyle anlatıyorlar:

Rabbimiz Baha, ortaya çıktığı günlerde uzun süre büyük belalar ve müthiş problemlerle karşılaşmasına, bilgili bir kimse olmamasına rağmen, Arabça ve Farsça mukaddes kitabı ufukları doldurmuştur. Onun kitabı tüm yeryüzündeki dinlerin ilahi sahifele-rinden ve semavi kitaplarından daha üstündür dersek abartmış olmayız.

Bu ne yüzsüzlük! Ne utanmazlık! Hem Baha'yı rab olarak vasıflandırıyor, hem de başına gelen belaları defedemediğini söylüyor. Aynı zamanda ilim sahibi olmadığını da itiraf ediyor. Daha sonra tuzakları kurup alçak sözlerini söylediler: Onun kitabı tüm semavi dinlerin kitaplarından üstündür!

"Bahailik İslâm'a karşı düzenlenmiş bir komplodur" derken aynı zamanda sömürgecilerin tuzağının da kokusunu alıyoruz. Sömürgeciler Bahaileri İslâm'a saldırmak için desteklemiş ve harekete geçmiştir. İslâm'ı yıkabilmek için düşmanlarını cesaretlendirmiştir. Sömürgeciler onlara İslâm dininin kitabına, peygamberlerine ve Öğretilerine dil uzattırmıştır.

Burada hatırlayalım ki, Bâbilerin lideri için idam kararı verildiğinde, Rus konsolosu onu idamdan kurtarmak için müdahalede bulundu. Fakat adaletin kılıcı müdahaleden öne geçmişti.

Babiliğin ve Bahailiğin Gerçeği isimli kitabın sahibi, sömürgecilerle Bahailerin ilişkisini şu sözlerle anlatmaktadır:

"İngilizler emellerinin gerçekleşmesinin, Bahai lider Mirza Hüseyin'e yardım etmekte olduğunu gördüler. İran üzerinde söz sahibi olabilmek için Babi hareketinin sönmesinden sonra Bahailerin propagandasının başarılı olabilmesi için gereken ortamı hazırladılar. Bu nedenle onun idamdan kurtulması için her yola başvurdular. Bunu yaparken Yahudi ve Ruslarla yardımlaştılar. Çünkü onlar Mirza'yı kendilerine değerli hizmetler yapacak olanağa sahip bir kişi olarak gördüler.

İngilizlerin, Mirza'nın hayatı ile ilgili girişimleri o dereceye ulaştı ki, Bağdat'taki İngiliz Genel Konsolosu aracılığı ile onunla ilişki kurdular. Bahailerin lideri hayatını korumak için Konsolostan İngiliz vatandaşlığına geçme isteğinde bulundu.

İngiltere'de devamlı kalmak istemedği takdirde Hindistan'a gitme imkanı olacaktı. Hindistan onun zevkine uygun düşen bir doğu ülkesi idi.

İngilizlerin Baha'nın oğlu Abbas ile olan ilgisi o derecede idi ki Abbas açıktan onların casuslağunu yapıyor, onlara doğrudan hizmetler ifa ediyordu.

İngiliz casusu olan Abbas, İngilizlerin İslâm'ı yıkmak ve İslâm ülkesinden en değerli bir yeri koparıp Yahudilere teslim etmek için azimle planlarını uygulayarak karanlık tarafta nasıl yer alacağını biliyordu.

Bahailerin itirafı ortaya koymuştur ki İngilizler 23 Eylül 1918 tarihinde Hayfa'yı işgal ettiklerinde, işgal kuvvetlerinin komutanı hemen Abd'ul-Baha'yı ziyaret etmek istemişti.

İngiliz komutan kendisi ile tokalaştıktan sonra ondan Arab şehirlerini fazla zayiat vermeden, riske girmeden, fethedebilmek için yardım istedi.

Komutan Bahailerin liderinin bu işe elverişli ve istekli olduğunu gördü. Onun İngilizlere hizmet yolunda emeklerini gören komutan ona İngiliz kralı tarafından verilen Kahramanlık nişanını sundu. Bu nişan 1920 nisanında İngiliz Büyük elçiliğinde düzenlenen büyük bir törenle kendisine takıldı.

Şunu hatırlamalıyız ki hilebaz sömürgeciler, devamlı olarak müs-lümanların aralarından buldukları satılmışlar aracılığı ile, müslümanla-rı bozmaya ve İslâm'a karşı savaş vermeye çalışırlar. Müslümanların içinden kendilerine elverişli buldukları kimseleri seçip, kendilerine yaklaştırır ve bol ihsanlarda bulunurlar. Daha sonra perde arkasından onlara ne yapmaları gerektiğini söylerler.

Böylece müslümanlar birbiriyle çalışıyormuş gibi görünür. Bu çatışmalar iç savaşa varana kadar çeşit çeşittir.

Oysa gerçek şudur ki habis zehir müslümanların içine melun sömürgeci şeytan aracılığı ile sızmıştır.

Yıkıcı Bahailik, bünyesine bir yerden zehir alma durumunda değildir. Onlar sömürgecilerden komplo, siyonizmden hilebazlık ve Batılı Haçlılardan misyonerlik zehirlerini almışlardır.

Buraya kadar Bahaileri ve İslâm'a karşı komplolarını bir parça anlatmış olduk. Bahailerin Mısır'daki durumuna da bir göz atalım.

İnsanlar bu yüzyılın 19501i yıllarında Bahailerin kötülükleri ve rezaletleri sebebiyle bir hayli gürültüler kopardılar. Bahailerin Mısır'da durumu öyle bir noktaya geldi ki kimliklerinde "dini" hanesine İslâm yerine Bahâi yazdırmaya başladılar. Bunun bir anlamı da Bahai olan kimse müslümanlığı kabul etmiyor demekti. Yöneticiler bundan telaşa düştüler.

Mısır Sağlık Bakanlığı bu konuda Sosyal ve Kültürel İşler Şube-si'nin görüşünü sormak üzere bir yazı yazdı. 18/3/1954 tarihinde adı geçen şube bu yazıya bir cevap verdi. Bu cevapta şöyle deniyor:

Bahailiğin bir din olmup olmadığı konusu mahkemeye intikal etmiş ve mahkeme bu konuda "Bahailik diye bir dinin kanun nazarında varlığı söz konusu değildir" hükmünü vermiştir. Müslümanlardan Bahailiği kabul eden bir kimse dinden çıkmış sayılır.

Mahkemenin bu kararma istinaden şubemiz kimlikte din hanesine Bahailiğin yazılmasının mümkün olmadığı görüşündedir.

Devletin fetva meclisince bu grup ile ilgili şöyle bir fetva da verilmiştir:

Bahailik, İslâm dininin temeline ve inanç esaslarına ters düşen bozuk inançlar yaymaktadır. Bahailiğin faaliyetleri müslümanları,

Peygamberi ve kitabı hakkında şüpheye düşürmektedir. Bunların davranışları semavi dinlerin hepsine aykırıdır.

Hem din adamları, hem hukuk bilginleri, Bahailiğin kafirlik olduğunda ve bunların İslâm'dan çıkmış olduklarında görüş birliği etmişlerdir.

Önceleri "Sünnet-i Muhammediye Taraftarları" cemiyetinin başkanlığını yapmış olan merhum Abd'ur-Rahman Vekil, yukardaki fetvaya şu yorumu getirmiştir:

Bundan açık bir şekilde anlaşılıyor ki Bahailer devleti kendilerini tanımaya zorlama yolunda çalışmalar yapmaktadırlar. Devlet kendilerini tanıdığı takdirde kafirliklerini daha iyi yapacakları, Siyonistlerin suç ortaklığını kanunun gözü kulağı önünde yapacaklar. Üzüntü ve acı veren bir husustur ki doğuda bazı insanlar Bahailiğin kokuşmuş çamuruna yuvarlanıp helak olmuşlardır. Bahailik sebebiyle dram üstüne dram yaşanmıştır.

Merhum Abd'ur-Rahman Vekil, Bahailiğin ve Bahailerin sebep olduğu pek çok dramı sayıp dökmüştür.

Bunlardan ürperti veren bir dramı aşağıda bulacaksınız:

Delikanlı genç kızı üniversitede görmüştür. Genç ve güzel kızın Öldürücü cazibesi delikanlıyı büyülemiştir. Kız da oğlanın gözünde kendisini arzu ettiğine ve kendisine düşkün olduğuna dair sıcak işaretler görmüştür. Genç kız yapacağını yapmış ve genç ile evlenmiştir. Delikanlı evlendiği kızın müslüman olduğunu sanmaktadır.

Daha sonra ortaya çıkıyor ki genç kadın Bahailik ile ilgili dini görevlerini yerine getirmek üzere Bahailerin Kahire'deki toplantılarına katılmaktadır. Bahailerin çılgın merasimlerinde bulunmaktadır.

Delikanlı eşinden bu davranışlarından vazgeçmesini, Allah'a iman etmeye dönmesini istiyor. Kadın bedeni güzelliğinin adamın bu başkaldırmasını yok edeceğine tam olarak güvenmektedir, inatla Bahailerle olan ilişkisini kesmeyeceğini söylüyor.

Bunun üzerine genç koca eşinin ailesinden yardım almak üzere onlara koşar adımlarla gidiyor. Eşinin ailesine vardığında kendisini yıldırım gibi çarpan bir gerçekle yüz yüze geliyor; ailenin tamamı Bahailik zındıklığı içerisindedir!

Delikanlının gönül dünyasındaki huzur, korkunç bir fırtına ve şaşkınlık rüzgarı ile sarsıldı; içine düştüğü bu vahşi fitnenin bedeninde tutuşturduğu yangının alevlerine nasıl dayanacaktı? Kadın yatak odasında ona boyun eğiyor adete onu sarhoş ediyordu. Bu kadınla olan ilişkisinden dünyalar güzeli bir meyve meydana gelmişti. Güzel bir kız çocuğuna sahipti. Bu çocuğun durumu ne olacaktı? Gönlünün derinliğinden gelip kendisine Allah'ın cezasını hatırlatan uyarıcı sese kulağını nasıl tıkayacaktı?

Aldığı bir karar onu tatmin etti ve içindeki dalaşma sona erdi. Derhal mahkemeye başvurarak boşanma talebinde bulundu.

Karar ilamında da belirtildiği üzere mahkeme, kadının aldatıcı bir unsur katarak evliliği gerçekleştirmesi sebebiyle evliliğin sona erdiğine karar verdi. Bu aldatıcı unsur eğer önceden bilinse idi, delikanlı evlenmeyecekti. Bu kusur, kadının Bahaiyye mezhebinde olduğunu gizlemesi idi.

Daha sonra Mısır'da Bahailiğin bel kemiğini kıran ve onun bozgunculuğuna son veren dönem geldi.

Bu dönem ülkenin tüm inananlarım sevince boğdu. 1960 yılında Mısır'da toplantı yerlerinin kapatılmasına karar verildi. Böylece Bahailik faaliyetine son verilmiş oldu. Ayrıca tüm kurum, kuruluş ve kişilere Bahailikle ilgili faaliyetler bu kararla yasaklandı.

Cenab-ı Hak Kur'an'ında buyurdu ki: (Rasûlüm!) De ki: "Hak geldi, batıl yıkılıp gitti. Zaten batıl yıkılmaya mahkumdur. (İsra/81)

Bu kararın son bendlerinde, Bahai merkezlerinin sahip olduğ her türlü mülk ve maddi olanakların Kur'an-ı Kerim cemiyetlerine nakledilmesine karar verilmişti. O Kur'an ki alemlerin rabbi onun hakkında şöyle buyurur:

Şüphesiz ki bu Kur'an en doğru yola iletir. İyi davranışlarda bulunan müminlere kendileri için büyük mükafat olduğunu müjdeler. (İsra/9)

Hz. Allah İslâm dinini ve kitabını muhafaza buyursun. O, (herşe-yi) işiten ve dualara icabet edendir.

İslâm Ve Marksizm

SORU: İslâm ülkelerinde Marksizm gibi bir takım yıkıcı cereyanlar yayılmaktadır. Marksizm ve benzeri akımlar karşısında İslâm'ın durumu nedir?

CEVAP: Markzime karşı İslâm'ın durumundan söz ederken, Marksizm karşıtı olan sistemlere, İslâmiyet'in yakınlık duyduğunu ifade etmek istemiyoruz. Marksizmle bağdaşmayan bu sistemler aynı zamanda İslâm ile de uyuşmaz. Mesela Marksizme karşı çıkarken kapitalizmin yanında yer almıyoruz.

Ancak her bir sistemi ele alışımızda objektif olarak onu inceleyeceğiz. Önce şu hususlerı belirlememiz gerekir:

1. İslâm bölünmez bir bütündür.

2. İslâm kendine has özellikleri olan başlı başına bir sistemdir.

3. İslâm unutma, hata ve eksiklik gibi kusurlardan münezzeh olan Allah'ın vahyettiği bir sistemdir.

4. İslâm başka sistemlerle karşılaştırılamaz. Hatta başka sistemlere yakınlaşması veya onlardan yardım alması söz konusu olmaz.

İslâm, alemlerin rabbi olan Allah'ın hakkında şöyle buyurduğu bir sistemdir:

Şüphesiz ki bu Kur'an en doğru yola iletir. (İsra/9)

İşin başında şu soruyu sormalıyız: İslâm nedir? Veya genel olarak din nedir?

Şimdi bu soruya cevap arayalım:

Din Kur'an'ın örfünde -Ansiklopedik araştırmalarda da ifade edildiği üzere- ebedi gerçekler olan esaslara inanmaktır. Bu esaslarda nesih sözkonusu olmaz. Tüm peygamberler bu esaslarda görüş birliği etmişler, görüş ayrılığına düşmemişlerdir. İşte İslâm, budur. Allah katında ondan başka din yoktur.

Din kelimesinin anlamı boyun eğmek, arı duru olmak ve benliğini yaratana teslim etmektir. Peygamberlerin tümü bu anlamda bir dini tebliğ edegelmişlerdir.

Hz. Nuh'un şöyle dediğini görüyoruz:

Bana teslim olanlardan olmam emrolundu. (Yunus/72)

Kur'an Hz. İbrahim'den söz ederken şöyle der:

İbrahim, ne Yahudi, ne de Hristiyan idi. Fakat O, Allah'ı birleyen dosdoğru bir müslüman idi. O, müşriklerden de değildi. (Al-i İm-ran/67)

Hz. Musa kavmine şöyle diyordu:

Ey kavmim! Eğer Allah'a inandıysanız ve O'na teslim olduysanız sadece O'na güvenip dayanın. (Yunus/84)

Havariler Hz, isa'ya şöyle diyorlardı:

Allah'a inandık, şahit ol ki bizler teslim olanlarız. (Al-i İmran/52)

islâm dini, milletler, cinsler ve renkler arasında ayırım yapmaksızın, tüm insanlığa yönelik bir davettir. Bunun içindir ki Hz. Allah Peygamberine şöyle seslenmiştir:

(Rasûlüm!) Biz seni ancak alemlere rahmet olarak gönderdik. (Enbiya/107)

Akıl sahibi bir kimsenin bilinci ve duygusu üzerinde dinden daha güçlü etki yoktur. Bundan dolayıdır ki yazar Akkad şöyle diyor:

Tarihin deneyimleri ortaya koyumuştur ki, tarihin tüm büyük hareketlerinde dinin asaleti vardır. Bu asalet, hiç bir kimsenin dini inançların toplum tarafından ortadan kaldırılabileceğini zannetmesine müsaade etmez. Toplumu oluşturan bireyin toplumla olan ilişkilerinde veya vicdanı ile en yakın akrabalarından biri de olsa çevresindekilerle olan ilişkilerinde dine ihtiyaç duymadan da bu ilişkileri sürdürebileceğine müsaade etmez.

Gene tarih ortaya koymuştur ki insani hiç bir harekette hiç bir faktör, din faktöründen daha etkili değildir. Milletlerin hareketlerinde din faktörünün dışındaki faktörler, ancak dini inanç ile arasındaki bağ ölçüsünde farklı etkiler gösterirler. Herhangi bir faktörle dini inanç arasında köklü bir bilinç ve gönüllere yerleşmiş bir vicdan arasında benzerlik oldukça o faktör etkide güç sahibi olabilir. Milliyetçilik, vatan, örf, ahlak ve kanun faktörlerinden hiç birinin gücü bir din faktörünün gücüne benzemez. Çünkü bu faktörlerden her biri kişinin ya vatanı ile, ya toplumu ile veya farklı vatan ve milletlerde yaşamakta olan kendisi gibi insanlarla ilişkilerini oluşturur veya bağlantısını sürdürür. Fakat din faktörü, kişinin benliği ile varoluşu arasındaki bağı oluşturur.

Dinin alanı öylesine geniştir ki iç, dış, gizli, açık, geçmiş, gelecek, ezel ve ebed sayılamayacak kadar her şeyi kapsamına alır. Bu söylediklerimiz, tüm çağlardaki dindarların gönlünden geçenleri içine almazsa da en azından dini inançlarının en yüksek örnek ve zirve konumunda olması durumunu ifade etmektedir.

Dinin asaleti (köklü etkisi) gerçeğinin delili dindar bir toplum ile dinsiz bir toplum karşılaştırılınca görülür.

Kapsamlı bir dini inanca sahip olan birey ile, bilinci düzensiz, vicdanı yok olmuş, sığınabileceği bir ekseni ve kendisini yüceltecek bir ümidi olmayan bireyi karşılaştırınca bu asalet görülecektir. Örnek olarak verdiğimiz bu iki toplum ile iki birey arasındaki fark, kökü derinlere inen bir ağaç ile kökü toprağın yüzeyinde olan bir ağaç arasındaki fark gibidir.

Vicdanında her hangi bir görüş ve saygı olmayan, vicdanı boş bir kimsenin vicdanına dini inanç yerleştirildiği takdirde, bu insan eski halinden daha güçlü olacaktır. Böyle olmayacak pek az insan bulunur.

Buraya kadar söylediklerimiz İslâm'ı, asaletini ve etki gücünü gözler önüne seriyor. Peki, Marksizm ve onun teorisyeni Kari Marx'ın durumu nedir? Şimdi bu sorunun cevabını arayalım:

1818 yılında doğup, 1883 yılında ölen Marx yahudi asıllıdır. Yahudiliğini inkar ederek Hristiyanlığa girmişse de sonra Yahudiliği, Hristiyanlığı ve tüm dinleri inkar etmiştir. Onun inkar etmediği ve kendisi için şeytan veya Allah edindiği tek sistem inkarcı materyalizmdir. Üstün ahlaktan nasibi olmayan Marx'ın düzenli bir kişiliği yoktur.

Hayatın şiddetli baskısı altında yaşayan Marx insanlığı da inkar etmiştir. Fakirlik içinde sefil bir yaşantısı olan Marx'm gönlünde kıskançlık duygusu gelişti. Tembellik ve işsiz yaşama eğilimi ağır bastı. Akrabaları ve arkadaşları ile olan ilişkisnden faydalanma yolunu seçerek onlardan Ödünç ve borç diyerek para alır, onunla geçinirdi. Kendi el emeği ile geçinmek diye bir şey bilmezdi.

Okulda, üniversitede, geçimini temin etmede başarılı olamayan bir kimseden ne beklenir?

Marx Bon Üniversitesinde okudu, sonra Paris'e geçerek orada düşünce ve eylem arkadaşı olan Engels ile karşılaştı. Bu iki arkadaş yardımlaşarak ilk kominist yayını 1848 yılında yayınladılar. Başarısızlıkla sonuçlanan ayaklanma hareketlerine katıldı. Daha sonra İngiltere'ye geçerek hayatının sonuna kadar orada kaldı.

Marx'ın Kapital adını verdiği bir kitabı vardır. Marx'ın ölümünden sonra Engels bu kitabı iki cilt halinde yayınlamıştır.

Marx 1864 yılında dünya sosyolist kongresini oluşturmuştur. Alman felsefesi ile ekonomik doktrinleri birbirine karıştırarak kendi doktrinini "Bilimsel sosyolizm" olarak ortaya koymuştur. Oysa Marx araştırmasını hiç bir zaman bilime ve gerçeğe ulaşmak amacıyla yapmamıştır. Fakat o kendi eğilimlerini ve coşkun ayaklanma hareketlerini "bilimsel analiz" elbisesi giydirerek sunmuştur. Oysa Marx'ın ortaya koyduklarında bilimsel analiz söz konusu değildir. Marx'ı kısaca tanıdıktan sonra bir ekol halinde ortaya koyduğu Marksizmi Arab Ansiklopedisi'nden aktararak görelim:

Marx'ın düzenli olmayan fikirlerine göre toplumların tarihi, sınıflar arası mücadele tarihinden ibarettir. Toplumda sınıflar olduğu sürece, mutlaka bu sınıflardan biri diğerini sömürecektir. İşte bu sömürü, sömüren sınıfın çökmesi ile sonuçlanacak çatışmaları doğurur. Böylece galip gelen sınıf sömürmeye başlar. Bu sınıf çatışması, sınıfsız bir toplum oluşturuncaya kadar sürer gider.

Marx'ın ifade ettiğine göre feodal sistem, derebeylerin kendine bağlı kimseleri sömürmesi esasına dayanır. Daha da güçlenerek sanat ve ticaret erbabından oluşan burjuvazi sınıfını meydana getirir. Burjuva sınıfının oluşması feodaliteyi ortadan kaldırır. Fakat bu yeni hakim sınıf ırgatlardan oluşan işçi sınıfını sömürmeye başlar.

Marx'ın ortaya attığı nazariyelerden biri de "artı değer" teorisidir. Bu teorinin Özeti şöyledir:

İşçinin tükettiği malın değeri, ürettiği malın değerinden daha azdır. İşçinin ürettiği mal daha değerli olduğuna göre aradaki fark burjuvanın cebine gitmektedir. İşte bu fark işçi sınıfı ile burjuvazi arasındaki çatışmanın sebebidir.

Kapitalizmin normal işlevi sermayenin ve üretim araçlarının belirli kesimin elinde toplanmasını sağlar. Böylece ırgat sınıfının sayısı artmaya devam eder.

Sefalet ve sıkıntı işçi sınıfının burjuva sınıfını ortadan kaldırıp güç kullanarak yönetime el koymasına dek sürecektir.

Burjuva sınıfının kökü kazınana, kalıntıları yok olana kadar işçi sınıfının diktatörlüğü devam etmelidir.

İşte böyle bir ortamda Manc'ın tasavvuruna göre çatışmadan uzak sınıfsız bir toplum ortaya çıkacaktır. Artık böyle bir toplumda devlete ihtiyaç kalmaz. Marksizm'in anlayışına göre devlete ihtiyaç kalmadığı gibi, burjuvazinin sömürüsünü sürdürmek için ortaya attığı her türlü aile ve din gibi sistemler de ortadan kalkar, yok olur.

Gerçeği gören araştırmacılar Marksizm hakkında şöyle demektedir:

"Ancak Marx'ın sınıf çatışması, kapitalistlerin işçi sınıfını sömürmesi ve sosyal gelişim zorunluluğu teorisi ekonomi uzmanlarının pek çoğunca kabul görmemiştir."

Bunlara göre Marx 19. yüzyıldaki kapitalist ülkelerdeki uygulamaların etkisi altında kalmıştır. 19. yüzyıl işsizliğin yaygın olduğu kadın ve çocukların işçi olarak kullanıldığı ve ücretlerin düşük olduğu bir zamandır. Marx bu geçici olgunun kapitalizm için devamlı bir özellik olduğunu sanmıştır. Oysa kapitalizmin yeterli ve kesin kanunları vardır. Bununla beraber devlet insanların birbirinden yararlanmasını sınırlamaya gücü yettiği gibi işçiler de sendika sistemi ile haklarını elde edebilirler.

Ana hatları ile İslam ve Marksizm hakkında söylenebilecek olanlar bunlardır. Bu iki sistem arasında iki zıt şey arasındaki mesafe kadar uzaklık vardır.

Her şeyden evvel İslâmiyet, devamlılık, (sistem olarak) oturmuşluk ve sabitlik özelliğine sahiptir. Fakat Marksizmin özelliği değişim ve kararsızlıktır.

Hiç şüphesiz İslâm iki kaynağa dayanır: Kur'an ve Hz. Peygam-ber'in (hadisi) sünneti.

Kur'an Hz. Peygamber'e indirildiğinden bu yana değişmemiştir. Sünnet de değişmemiştir. Sahih kaynaklarda yer aldığı günden beri aynı sünnettir. İslâm'ın kaynağı Allah'ın koruması altındadır:

Kur'an'ı kesinlikle biz indirdik. Elbette onu yine biz koruyacağız. (Hicr/9)

Fakat Marksizm eksiklik ve acizlik özelliği olan bir insanın ortaya koyduğu bir doktrindir. Üzerinden yarım asırlık bir zaman geçmeden sarsılmış ve değişime uğramıştır. Marksizm düşünce, uygulama ve pratikte kararsızlık ve tereddütler içerisinde kalmıştır.

Marksizm coşkulu patlama döneminde yandaşlar kazanmış, sonra yandaşlarını kaybetmiştir. Çünkü insan yapısıdır. İnsan ne olursa olsun her şeyi ile sınırlı bir varlıktır.

İslâm ise Allah'ın ortaya koyduğu bir müessesedir. Kur'an'ın şu ayetiyle ifade edildiği gibidir:

Allah'ın boyasıyla boyandık. Allah'tan daha güzel boyası olan kimdir? Biz ancak O'na kulluk ederiz. (Bakara/138)

Hz. Allah mutlak kemal, mutlak celal ve mutlak cemal sahibidir. Bunun içindir ki (Allah'ın dini olan) İslâmiyet her geçen gün berraklık ve şeref kazanıyor. İslâm'a karşı yapılan düşmanlık, kin ve iftira ancak onu sağlamlaştırır ve ona güç kazandırır. İslâm dinine inanıp gönül verenlerin sayısı yüz milyonlarla ifade ediliyor. Bu sayı eksilmiyor, çoğalıyor, yüceler yücesi Allah doğruyu söylemiştir:

İnsanlara ufuklarda ve kendi nefislerinde ayetlerimizi göstereceğiz ki onun (Kur'an'ın) gerçek olduğu, onlara iyice belli olsun. Rabbinin her şeye şahit olması yetmez mi? (Fussilet/53)

İslâmiyet ile Marksizm arasında çok ciddi farklar olduğu açık seçik ortadadır. Bu farklılık öyle bir düzeydedir ki ikisini bir araya getirme imkanı yoktur.

"Ben hem müslümamm, hem de Marksistim" iddiasında bulunmak bir çeşit İslâm'a iftiradır. Çünkü iman ile inkarı, tevhid ile putçu-luğu, aydınlık ile karanlığı bir araya getirmek mümkün değildir.

Aşağıda bu iki sistem arasındaki bir takım farkları göreceksiniz. Bu farkları kendisini beğenmiş utanmazların dışında hiç bir kimse kabul etmekten kaçmamaz.

1. İslâmiyet kaynağı Allah olan bir dindir. Temeli Allah'a inanmaya dayanır. Marksizm'in temeli ise Allah'ı inkar etmekten ibarettir.

2. İslâmiyet'te öldükten sonra dirilmeye, hesaba çekilmeye, sevaba, günaha, sonsuz ahiret hayatına inanmak vardır.

Marksizm ise cahiliye dönemindeki kafirlerin dediği gibi bunları inkar eder:

Dediler ki: "Hayat ancak bu dünyada yaşadığımızdır. Ölürüz ve yaşarız. Bizi ancak zaman helak eder." (Casiye/24)

3. İslâmiyet ruha, gayb alemine, manevi değerlere, ahlaka, fazilete ve sadaka vermek gibi değerlere inanır. Marksizm ise anarşiye Özgürlük, günah işlemeye uyulması gereken yol adını veriyor. Marksizm maddeden ve duyularının kendisine bildirdiğinden başka hiç bir şey tanımaz.

Bunun içindir ki ilk ve en büyük gerçek olan Allah'ın varlığını inkar etmiştir. Yetiştirdiği kuşakları bu temel üzerine yerleştirmiştir.

Güvenilir kaynakların anlattığına göre 1930'da Marksizmin şeytanları çocuklarda din ruhunun öldürülmesi için şu günahkar yolu seçtiler:

İşgal edilen müslüman şehirlerde çocukları koğuşlara toplayarak sordular:

Fakat şurası bir gerçek ki hiç bir zaman insanlara tabaklarda hazır halde yemekler gökten gelmiyor. Zira Cenab-ı Allah herşeye bir sebep belirlemiştir.

Günahsız yavrular uzun süre yemek gelecek diye bekliyorlar. Açlıkları arttığı için sızlanıp şikayet etmeye başlıyorlar. Tam bu noktada şeytanlar çocuklara şunu öneriyorlar:

Çocuklar "Ey Stalin! Bize yemek ver" deyiniz!

Neredeyse açlıktan ölecek hale gelen çocuklar hep bir ağızdan tekrarlıyorlar:

Ey Stalin! Bize yemek ver!

Daha önce belirlenen çirkin plan gereği hizmetçiler, tam bu noktada iştahla yenecek leziz yemekleri süratle çocuklara dağıtıyor. Çocuklar bu yemekleri yeyip karınlarını doyuruyorlar.

İşte bu şeytanlar, günahsız küçük çocuklara yemekten sonra şunu söylüyorlar: Allah gerçekten var olsaydı, elbette size yemek verecekti. Fakat, yok olduğu için size yemek vermedi. Sizin Allah'ınız ancak Sta-lin'dir. Sizin kendisine tapmanıza, kendisini anıp kutsamanıza o layıktır.

Bu sahtekar hainlere verilecek cevap hazırdır. Bu cevabı uzakta aramaya gerek yoktur. Cevap hemen yakındadır. Bu cevap aşağıda anlatılan güzel olaydadır.

Marksist öğretmen, henüz orta öğretimin ilk sınıflarından birinde, çocukların ortasında durmuş, inkarcılığını ortaya koyacak şekilde soruyor:

Allah'ı görüyor musunuz?

Gençler hep bir ağızdan "Hayır!" cevabını veriyorlar.

Sınıftan bir çocuk ayağa kalkarak -babası dini tahsil görmüş olsa gerek- şöyle diyor:

Arkadaşlarıma bir soru sormama izin verirmisiniz? Öğretmen sıkıntı içinde çocuğa izin vererek şöyle diyor:

Sor bakalım! Ne soracaksın?

Genç arkadaşlarına dönerek sessiz ve sakin bir şekilde sordu:

Arkadaşlar! Öğretmenin aklını görüyor musunuz? Çocuklar hep birlikte cevap verdiler:

Hayır!

Bu noktada genç şunu söyledi: - Öğretmenin aklı yoktur!

Sınıf alkış ve gülüşme gürültüsü ile doldu taştı. Öğrencinin Marksist öğretmenine cevabı susturucu olmuştu. Kâfir apışıp kaldı!

Uzaya giden (Rus) astronotlarından birinin saçmalarını basından okuduk. Bu astronot şöyle diyordu:

Uzayda herkesin sözünü ettiği Allah'ı uzun süre aradım. Fakat onu ne bulabildim, ne de gördüm!

Bu adama diğer bir astronot cevap verdi. Bu kişi dindar ve Allah'a inanan (Amerikalı Hristiyan) bir astronot idi. O ise şöyle diyordu:

Benim inandığım Allah'ı bu inkarcının gözleri görmez!

(Hristiyan olmasına rağmen) sanki bu astronot verdiği cevabı, Allah'tan bahseden şu ayetin nurundan almıştı:

Gözler O'nu göremez; halbuki O gözleri görür. O lütuf sahibidir, herşeyden haberdardır. (En'am/103)

4. İslâmiyet, Allah'ın insanları hidayete sevketmek için gönderdiği peygamberlerden bahsediyor. Bir müslümanın Allah'ın peygamberlerinin hepsine inanması şarttır.

Marksizm ise bunlardan hiç birisinin peygamberliğine inanmaz. Peygamberleri gönderen Allah'ın varlığına inanmadığı için peygamberleri yalancı ve iftiracı saymaktadır.

İman eden yüz milyonlarca ümmetleri olduğu halde Hz. Muham-med'i, Hz. Musa'yı, Hz. İsa'yı ve diğer peygamberleri yalancı ve iftiracı kabul etmektedir.

Sapıklıkta bu ne cesaret ve ne yüzsüzlüktür?

5. İslâmiyet Allah'ın seçtiği kullarına vahy indirerek, elçilik ve Allah'ın dinini tebliğ etme görevini yükleyerek onlardan insanları dine davet etmelerini ve bunda titizlik göstermelerini istediğini bildirmektedir.

Marksizm ise dini hurafe sayıp halk ve milletler için dinin bir uyuşturucu olduğunu söylemektedir.

6. İslâmiyet insana çalışıp kazanmasını, mülk sahibi olup, gerektiğinde biriktirip, gerektiğinde harcayarak hayatın güzelliklerinden yararlanmasını tavsiye ediyor.

Marksizm ise hiç bir sorumluluk ve hakka dayanmadan baş kaldırmaya anarşiye davet etmektedir.

7. İslâmiyet, helâl mal ile edinilen özel mülkiyeti tanıyor ve mülkiyet hakkını koruyup ona saygı gösteriyor.

Hz. Peygamber "Müslümanın müslümana her şeyi; kanı, malı, ırzı haramdır" buyuruyor.

Marksizm ise insanda doğal, yaratılıştan bir eğilim olan özel mülkiyeti ortadan kaldırarak, ona karşı koymaktadır.

8. İslâm, miras hukukunu bir sistem olarak ortaya koymuş, detaylarıyla birlikte hak sahiplerini belirlemiştir. Bu sistem öylesine benimsenmiştir ki müslüman olmayanlar bile bu hükümleri kendi istek ve arzuları ile uygulamışlardır.

Kur'an mirasta hak sahiplerini tafsilatı ile anlattıktan sonra bu hükümler hakkında şöyle buyurmuştur:

Bunlar, Allah'ın (koyduğu) sınırlardır. Kim Allah'a ve Peygam-ber'ine itaat ederse Allah onu, altından ırmaklar akan cennetlere koyacaktır. (Onlar) orada devamlı kalıcıdırlar. İşte büyük kurtuluş budur.

Kim Allah'a ve peygamberine karşı isyan ederse ve sınırlarını aşarsa, Allah onu devamlı kalacağı bir ateşe sokar ve onun için al-çaltıcı bir azap vardır. (Nisa/13-14)

Marksizm ise miras diye bir şey tanımıyor. Miras ile ortaya çıkan hak ve hukuka bir değer vermiyor.

İslâmiyet tüm insanları kardeşliğe çağıran bir dindir. Kur'an'da bunu belgeleyen ayetler vardır:

Ey insanlar! Doğrusu biz sizi erkek ile dişiden yarattık. Ve birbi-rinizle tanışmanız için sizi kavimlere ve kabilelere ayırdık. (Hu-curat/13)

Ey insanlar! Sizi tek bir nefisten yaratan ve ondan da eşini yaratan ve ikisinden bir çok kadınlar ve erkekler üreten rabbinizden sakının. (Nisan/l)

Hak bir hüküm olarak tek üstünlük faktörü takva ve Allah korkusudur. Bunu Hz. Allah şöyle bildiriyor:

Muhakkak ki Allah katında en değerli olanınız. O'ndan en çok korkanımzdır. (Hucurat/13)

Hz. Peygamber de şöyle buyuruyor:

Beyazın çocuğu siyahın çocuğundan üstün değildir. Ancak takva ve iyi işler yapan(lar diğerlerinden) üstündür.

Marksizm ise belirli bir sınıfın (işçi sınıfının) diğer sınıflardan üstün olması için çalışır.

11. İslâmiyet insan için ve insanı mutlu etmek için gelmiştir. Ce-nab-ı Hak şöyle buyurur:

Allah sizin için kolaylık ister, zorluk istemez. (Bakara/185)

O (Allah) din hususunda üzerinize hiç bir zorluk yüklemedi. (Hac/78)

Allah sizden (yükünüzü) hafifletmek ister. (Nisa/28)

Oysa Marksizm şöyle der: "İnsan kominizm için vardır". Sanki kominizin insanın taptığı puttur.

İslâmiyet insanı yüceltir. Cenab-ı Hak şöyle buyurur:

Biz hakikaten insan oğlunu şan ve şeref sahibi kıldık. Onları, (çeşitli araçlar ile) karada ve denizde taşıdık. Kendilerine güzel güzel azıklar verdik. Yine onları yarattıklarımızın bir çoğundan üstün kıldık. (İsra/70)

Fakat Marksizm insanı devlet dolabında bir çivi sayar.

Kominizmin putlarından biri olan Lenin şöyle der: "Hürriyetin olduğu yerde devlet, devletin olduğu yerde hürriyet yoktur!"

İslâmiyet hikmetlidir; sorumluluk yüklenmiş devlet ile özgürlük sahibi kişiyi birarada düşünür. İslâm'a göre devletin yöneticisi herkesten Önce sorumludur. Bu anlayışı Hz. Ömer'in şu sözü ifade ediyor: "Dicle kıyısında bir hayvanın ayağı kopup düşmesi halinde, niçin yolu düzgün yapmadığımdan kıyamette sorguya çekileceğimden korkarım."

İslâmiyet halkın karşısında devleti ve devlet başkanını sorumlu tutmaktadır. Hz. Ebubekir halife seçildikten sonra irad ettiği ilk hutbesinde şöyle diyor:

Benim doğru yolda gittiğimi görürseniz bana yardım ediniz. Eğer batıl yolda olduğumu görürseniz beni düzeltiniz. Allah'a itaat ettiğim sürece siz de bana itaat ediniz. Eğer ben Allah'a isyan edersem, sizin bana itaat etmeniz gerekmez.

Hz. Ömer de bir konuşmasında: "Benim eğri bir yanımı görürseniz, doğrultunuz" deyince, dinleyenlerden birisi kalkıp Hz. Ömer'e şu cevabı veriyor: "Biz senin bir eğriliğini görürsek onu kılıçlarımızla doğrulturuz."

İslâmiyet insanın doğuşundan itibaren hürriyetine değer vermiştir.

Hz. Ali şöyle der: "Allah seni hür yaratmıştır. O'ndan başkasına kul köle olma."

Hz. Ömer, valilerinden birinin bazı kişilerin Özgürlüğünü kısıtladığını görünce şöyle demiştir: "Analarının hür olarak dünyaya getirdiği insanları ne zaman köleleştirdiniz?"

İslâmiyet'in getirdiği ve müslümanların uyguladığı bu prensibleri Marksizm bilmez ve tanıyıp benimsemez. Şayet marksizm bu prensib-lerden bazılarını dile getirirse, bu karşılaştığı kimseyi aldatmak için söylediği boş bir sözden ibarettir.

Şayet Marksizm servetin sadece zenginlerin elinde dolaşmayıp herkesin mal sahibi olmasını isteyip, insanların sermaya birikimini -insanın servet sebebiyle doğru yoldan çıkıp taşkınlık yapacağı gerekçesiyle— yasaklıyorsa, İslâm'ın böyle uydurma toplumculuktan yana olan Marksizmin sahte ışığına ihtiyacı yoktur.

Nitekim İslâm'ın Gerçekleri isimli kitapta şunları görmekteyiz: Mal kazanmak, mubahtır ve iyi bir şeydir. Fakat altın ve gümüşü toplayıp da onu hayırlı yerlere harcamayanlar, lanetlenmişlerdir ve elem verici azabı hak etmişlerdir. Kur'an'da şu ayet ile bu hususa işaret edilmektedir:

Altın ve gümüşü yığıp da onları Allah yolunda harcamayanlar yok mu, işte onlara elem verici bir azabı müjdele. (Tevbe/34)

Servetin iyi olması elden ele dolaşması ile olur. Böyle olursa, sadece zenginler arasında dolaşan bir mal olmaktan çıkar. Ondan herkes yararlanır. Varlığın bir insanın elinde toplanarak, sahibini taşkınlığa sevk etmesi, iyi bir şey değildir. Nitekim şu ayette buna işaret olunuyor:

Gerçek şu ki, insan kendini kendine yeterli görerek azar. (Alak/6-7)

Karaborsacılara gelince: Bunlar İslâm toplumunda safdışı edilip, dışlanmışlar ve lanetlenmişlerdir.

Nitekim aşağıdaki hadislerde buna işaret edilmiştir:

Halka (gıda malzemesi) getirene rızık vardır. Karaborsacı ise la-netlenmişir.

Fiatı artırmak amacı ile kırk gün bir malı depolayan kimse Allah'tan uzak olur. Allah da ondan uzak olur.

Bir taraftan mal, bir taraftan işçilik olmak üzere kurulan şirketlerde karaborsacılık hilesine engel olmak için para ve yiyecek maddesi değişimlerinde fazlalık şiddetle yasaklanmıştır. Böylece bu tür değişimlerde faiz de engellenmiştir.

Birbirine yakın rivayetlerde şöyle buyurulmuştur:

Altın ile altın, gümüş ile gümüş, buğday ile buğday, arpa ile arpa, hurma ile hurma, tuz ile tuz aynı miktarlarda ve peşin alınıp verilerek takas edilir. Her kim fazlasını alırsa faiz almış olur.

İslâmiyet müslümanın çalışıp kazanmasını hoş görür (ve bunu teşvik eder). İşsizliğin ve başkalarına yük olmanın İslâm'a göre hoş olmadığını bildirir.

Hz. Peygamber'in hadisleri bu konudaki ilahi emirleri desteklemektedir. Bu hususta söylenilenleri şu ayet içinde toplamış bulunmaktadır:

(Rasûlüm!) De ki: "(Yapacağınızı) yapın! Yaptığınızı Allah da, Ra?;C'lü de müminler de görecektir." (Tevbe/105)

Konuyu ilgilendiren hadisler de şöyledir:

Allah hünerli çalışkan kulunu sever. İşsiz (çalışmayan) kulundan hoşlanmız.

Kazancın en iyisi insanın el emeği ile kazandığıdır.

İslâm devletini kuran Hz. Ömer şöyle diyor: "Yemin ederim ki Arab olmayanlar (yarın kıyamet gününde) çalışkan olarak gelip de, bizler bir iş yapmadan (Peygamberin huzuruna gelirsek) onlar (Peygamberin huzurunda olmaya) bizden daha çok layıktırlar. İşinde kusuru olanı, soyu sopu öne çıkaramaz.

İslâm toplumunda çalışmaya ve kazanmaya gücü yetip de (işsiz olarak) oturan kimsenin hiç bir mazereti olamaz. Fakat bir sıkıntı nedeniyle veya gücü yetmediği için zorunlu olarak çalışıp kazanamayan kişinin toplum tarafından bakılmak gibi bir hakkı vardır. Bu öyle bir haktır ki İslâm toplumunun hiçbir ferdi aldırmazlık edemez. İslâm toplumunun bireylerinden zekat nisabına sahip olanlar bu hakkı ödemek durumundadır. Bilindiği üzere zekat, İslam dininin üzerine kurulduğu beş farzdan biridir.

Kur'an'da hiç bir farz, zekatın tekrar tekrar anıldığı gibi anılma-mıştır. Zekat kendine ait kelime ile Kur'an'da geçtiği gibi, ayrıca şadaka, ihsan, iyilik etmek, yetim ve yoksulları yedirmek adı altında da Kur'an'da yer almaktadır.

Marksizmi eleştirirken sadece kendimiz tarafından söylenilen sözlerle yetinmiyoruz. Bu konuda araştırmacı olan, toplumsal hareketler hakkında hüküm verebilen ve çeşitli yönlerin analizini yapabilen uzmanların sözlerini de buraya alıyoruz.

Bunlardan birisi önce marksist olarak sivrilip parlamış, Marksizmi derinlemesine incelemiş, güçlü bir şekilde söz sahibi olmuş bir kimsedir. Daha sonra acı hakikatin ortaya çıkması ile gerçeğe dönen bu zat, meşhur Fransız yazar Andree Gide'dir. Bir süre Marksizm ile aldatıldıktan sonra şöyle demiştir:

Ne olursa olsun ahlak, kominizmde olduğu kadar aşağılara düşmemiştir. Ne kadar güçlü hayal sahibi olunursa olunsun hiç bir kimsenin insanlık, din ve hürriyet gibi değerlerin kominist ülkelerdeki sefaletinin büyüklüğünü tasavvur etmesi mümkün değildir. Kominizmde olduğu kadar insanlığın hiçe sayılmasının hiç bir sistemde kominizmdeki düzeye ulaşması mümkün değildir.

Hindistan'ın meşhur lideri Gandi 1965 Nisan'mda yaptığı konuşmada şöyle diyor:

19. yüzyılda yaşayan Kari Marx'ın düşüncesi, 20. yüzyıla uygun düşmemektedir. Zira bu yüz yılda bilim ve ekonomik doktrinler öylesine ilerlemiştir ki, artık Marx'ın görüşleri bu yüz yılda geçerliliği kalmamış ve kabul edilir olmaktan çıkmıştır.

Benim Marksist felsefe ile bir ilgim yoktur. Marksist felsefe benliğimin boşluğunu doldurmadığı gibi, aklımın yönlendirdiği soruya da cevap olamıyor. Marksizm örnek olmaktan uzaktır. Kötülük iyilik aracı olamaz.

Belki bu sözlerden sonra görüş sahibi olan her insan için açık bir şekilde ortaya çıkmıştır ki İslâmiyet ler bakımdan Marksizmi reddetmektedir. Hiç bir surette bir müslümanın hem müslüman, hem marksist olması mümkün değildir.

Hem Marksist kominist, hem de müslüman olduğunu iddia etmesi Allah'a, gerçeğe iftira etmesi demektir. Bu durumda olan kimse dinini ve imanını inkar etmiş ve büyük bir günah işlemiş olur.

Allah doğruyu söyler ve doğruya hidayet eden O'dur.

İslâmiyet Ve Kadıyanilik

SORU: Bazı ülkelerde bir takım insanlar İslâmiyet ile bağdaşmayan mezheplere girmektedir. Bunlar ve Özellikle Kadıyanilik hakkında bilgi verirmisiniz?

CEVAP: Tüm sapık ve bozuk mezhepler arasında iki tanesi vardır ki, bunları sömürgeciler Hindistan bölgesinde hain emellerini gerçekleştirmek için araç ve ajan olarak kullanmıştır. Bu iki mezhepten biri Bahailik, diğeri Kadıyaniliktir.

Kadıyanilik, Hindistan'da Pencap eyaletinin köylerinden birine nisbet edilmektedir. Bu günah dolu mezhebin kurucusu yalancı ve sahte peygamber -bir başka deyişle İngilizlerin sahte peygamberi- Gulam Ahmed Kadıyani'dir. Aslı İranlı veya Moğol'dur. Tam adı Ahmed b. Gulam Murtaza b. Ata Muhammed'dir. Babasının Semerkant'tan olduğu söylenmektedir.

Gulam Ahmed 1839 hicri tarihinde Kadıyan'da doğmuş, bazı Arabi ilimleri, bir parça da İngilizceyi öğrenmiştir. Gulam Ahmed'in hastalıklı bir bünyesi vardır. Verem, kalp zayıflığı, baş dönmesi, hazımsızlık bünyesindeki hastalıklardan bazılandır. Kendi kendini anlatırken "Ben devamlı hasta bir adamım" diyor.

Gulam Ahmed sömürgeci ajanı hain bir ailede yetişmiştir. Babası Gulam Mirza İngiliz hükümeti ile arasında güçlü bir bağlantı olduğu bilinen biri idi. Bu adamın İngiliz hükümetinin (Hindistan'daki) ofisinde kendine ayrılmış bir yeri vardı. 1851 yılında kendi dindaş ve vatandaşlarına karşı İngilizlere yardımcı olan gruba girerek İngilizlere 50 at ve 50 asker ile yardım etti.

Urdu ve Arabça dillerinde bazı kitapları tetkikten sonra bir miktar hukuk tahsili yapıp Siyelkut şehrinde görev aldı.

Daha sonra Ahmediyyenin Delilleri isimli kitabını bölümler halinde yayınlamaya başladı.

Günahkar davet hareketine 1877 yılında başladı. 1885'te müced-did olduğunu ilan etti. 1891'de Mehdi olduğunu ve (geleceği) vaad edilen Mesih olduğunu iddia etmeye, "Ben Mesih'im" "Ben Kelimulla-hım," "Ben Allah'ın seçtiği Ahmed Muhammed'im" demeye başladı.

Bu noktada peygamberlik iddiasının üstünde kendisinin hem İsa, hem Musa, hem Muhammed olduğuna inanıyor, buna dayanarak kendisinin tüm peygamberlerden üstün olduğunu iddia ediyordu.

Gulam Ahmed sinir sistemi bozuk bir insan olarak yetişti. Zaman zaman bir takım hayallere dalar, kuruntular içine girerdi. (Bu sebeple gülünç durumlara düşerdi). Komik hallerinden birisi de şöyledir. Kendi ifadesine göre bir melek görmüş, bu melek bir İngiliz delikanlı şeklinde imiş. Bir keresinde İngiliz Kraliçesinin Hindistan imparatoriçesi olarak evini şereflendirdiğini gördüğünü söylemiştir. Onun biı tür söz ve davranışları İngilizlerin sayılıp övülmesine sebep oluyordu.

Bir keresinde şöyle demişti:

Bizim inancımız İngiltere'ye ^ve İngiliz hükümetine feda olsun. Eğer biz İngiltere'ye karşı gelirsek İslâm'a karşı gelmiş oluruz. Çünkü Allah Kur'an'da şöyle buyuruyor:

Ey iman edenler! Allah'a itaat edin. Peygamber'e ve sizden olan ülul'emre (idarecilere) de itaat edin. (Nisa/59)

İngilizler ulü'l-emrdir.

Allah ona da ulü'1-emr dediklerine de lanet etsin.

Gulam Ahmed 29 Mayıs 1908 tarihinde Lahor'da öldü. Kadıyan köyüne gömüldü.

Gulam Ahmed düşüncelerini ve sapıklığını ortaya koymakta zekice hareket ediyordu. Açıktan açığa İslâm düşmanlığı yapmıyor, İslâmiyet'e karşı baş kaldırma durumuna girmiyordu. Hareketlerine yenilikçi ve gelişimci görünümüyle başlamış, sonra Mehdi olduğunu, daha sonra da kendisine vahiy gelmeye başladığını iddia etmişti. Peygamberlik iddiasında da sinsice davranıyor, müstakil bir peygamber olmadığını, fakat Harun Aleyhisselamin Hz. Musa'ya bağlı olduğu gibi kendisinin de Hz. Muhammed'e bağlı bir peygamber olduğunu söylüyordu.

Daha sonra maksadını gerçekleştirmek üzere Kur'an ayetlerini sapık bir şekilde yorumlamaya girişti. Sonra da sömürgeci ve işgalcilerle büyük çapta yardımlaşmaya girişti.

Bu cümleden olmak üzere bir fetva çıkararak cihad farzının sona erip kaldırıldığını, bundan dolayı Hindistan'ı işgal eden İngilizlere karşı silah kullanmanın caiz olmadığını söyledi. İngilizlere karşı nasıl sa-vaşılabilirdi ki onlar, Gulam'm fetvasına göre yeryüzünde Allah'ın halifesi idiler. Gulam Ahmed'in alçak ağzından büyük laflar çıkıyor!

Gulam Ahmed'in kendisinden sonra yerine geçip halifesi olan oğlu Mahmud da babasının peygamber olduğu fikrini yaymaya devam etti. Gulam'ın oğlu bir sözünde şöyle diyordu:

Biz Kadıyaniler bizim dışımızdakileri kafir sayarız. Çünkü Kur'an bize haber veriyor ki peygamberlerden birini inkar eden kafir olur. Buna göre her kim Gulam Ahmed'in peygamberliğini inkar ederse Allah'a da küfretmiş olur.

Gulam'ın ikinci oğlu işi daha da sulandırarak, tüm utanmazlık ve yüzsüzlüğü ile şöyle diyor:

Musa'ya inanıp, İsa'ya inanmayan veya İsa'ya inanıp, Muhammed'e inanmayan kâfirdir. (Diğerlerine inanıp) Gulam Ahmed'e inanmayan da kafirdir.

Kadıyaniliği anlatan kitaplarda iddia edildiğine göre, güya, Allah Gulam Ahmed'e vahy göndererek şöyle demiştir:

Beni seven ve bana iaat edene, sana inanıp uymak farz olur. Aksı halde sana inanmayan kimse beni sevmemiş olup benim düşma-nımdır. İnsanlar bunu kabul etmek istemeyip seni yalanlar ve sana eziyet ederlerse, onları kötü bir ceza ile cezalandırır, cehennemi o kafirlere hapishane olarak hazırlarız.

Gulam Ahmed pis tuzağına bir zemin hazırlayıp peygamberlik iddiasını güçlendirmek için, peygamberlik makamına dil uzatarak şöyle diyor:

Benimle diğer seçilmiş (peygamber)lerin arasını ayıran kimse beni görmemiş ve tanımamıştır.

Sapık Kadıyanilik mezhebi insanların düşünceleri arasında yer alan "Allah'ın zaman zaman peygamber gönderdiği" düşüncesini ele alarak sapık fikrini desteklemektedir.

Hz. Allah geri kalıp düşüş dönemi yaşadıkları sırada Arablara peygamber olarak Muhammed'i göndermiştir. İnsanlar arasında bozulma ve sapıklık yaygınlaşınca Muhammed'den sonra bir peygamber gönderme ihtiyacı doğmuştur. Buna göre Allah Mirza Gulam Ahmed'i peygamber olarak göndermiştir.

Bundan dolayıdır ki Kadıyaniliğin batıl inancına göre peygamberlik Hz. Muhammed ile sona ermemektedir. Kadıyaniliğin uydurmasına göre onlar şöyle demektedir: inancımız odur ki Allah'ın günümüzde bile bu ümmeti düzeltmek ve hidayete sevk etmek için peygamber göndermesi bir zorunluluktur.

Kur'an'ın apaçık nassına karşı bu ne büyük densizliktir, zira Allah Teâlâ şöyle buyuruyor:

Muhammed sizin erkeklerinizden hiçbirinin babası değildir. Fakat o, Allah'ın Rasûlü ve peygamberlerin sonuncusudur. (Ahzab/40)

Ote yandan Sahih-i Buharîde Hz. Peygamber'in şöyle buyurduğu rivayet edilmektedir:

Benden sonra peygamber yoktur.

Fakat Kadiyaniler yukardaki ayetin, peygamberliğin Hz. Muham-med'le sona erdiğini göstermediğini iddia ediyorlar. Bu konuda tartışma kabilinde şunları ileri sürüyorlar:

1. Hz. Muhammed'in peygamberlerin sonuncusu olduğunu iddia edenlerin ileri sürdükleri ayetteki Hatem kelimesi son anlamına gelmez. Kelimenin ayetteki anlamı şöyledir: "Muhammed sizin erkeklerinizden hiçbirinin babası değildir. Fakat o Allah'ın Rasûlü ve peygamberlerin en fazilitlisidir."

2. Ayette geçen Hatem kelimesinin bir anlamı da mühür'düv. Yani peygamber insanları mühürlüyor, onaylıyor demektir. Demek ki onun mühürlemesi ile birisi peygamber olacaktır.

3. Ayette geçen Peygamberler''den maksat, müstakil şeriatle gelen peygamberlerdir. Buna göre Hz. Muhammed müstakil şeriatle gelen peygamberlerin sonuncusudur. Musa'nın yanında Harun peygamber olduğu gibi, (Muhammed'in yanında da Gulam Ahmed peygamberdir demek istiyorlar.)

Bu söylenilenler asılsız yorum ve bozuk birer saptırmadır.

İbn Kesir'de ifade edildiğine göre bu ayet, Hz. Muhammed'den sonra nebi gelmeyeceği hususunda kesin bir belgedir. Buradan anlaşılıyor ki Hz. Muhammed'den sonra Rasûl de gelmeyecektir. İbn Kesir bu ayetin tefsiri sırasında "Ben peygamberlerin sonuncusuyum" hadis-i şerifinin yanısıra, aynı anlamı ifade eden bir hayli hadis zikretmiştir.

Kadıyanilerin sapıklıklarından biri de peygamberlik makamına, raşid halifelere ve temiz sahabe-i kirama çirkin tarzda sözlü saldırıda bulunması, cennet gençlerinin efedisi olan Hasan ve Hüseyin efendilerimizin saygınlığına dil uzatmasıdır.

Kadiyani bidatçilerinin başı diyor ki:

Bana kendimi Hasan ve Hüseyin'den üstün tuttuğumu söylüyorlar. Evet, ben kendimi onlardan üstün tutuyorum. Allah yakında bu üstünlüğü ortaya çıkaracaktır.

Bu günahkarın daha sonra gelen oğlu da aynı yolda yürüyerek şöyle diyor:

Babam şöyle demiştir: Yüz Hüseyin, benim cebimdedir. İnsanlar bunu babamın yüz Hüseyin'e eşit olacağı şeklinde anlamışlar. Ben bundan daha fazlasını söylüyorum: Babamın din uğrunda harcayacağı bir saat, yüz Hüseyin'i kurban etmekten daha faziletlidir.

Daha bu terbiyesizce dil uzatmak bir şey değil. Zira bu adamın suçu Peygamber'in saygınlığına da dil uzatmaya kadar varmıştır. Diyor ki:

Peygamberlerin üç bin mucizesi vardır. Lakin benim mucizem milyondan fazladır!

Kadıyanilerin sapık günahkarlıklarından biri de, günahkar saldırılarının Kur'an ayetlerini yorumlarken sapık yorumlar yapmaları boyutuna ulaşmasıdır. Bu konuda o kadar çok örnek vardır ki burası bu örneklerin hepsini ortaya koymak için elverişli değildir.

Bunlardan biri İsra suresinin şu ayetidir:

Bir gece, kendisine ayetlerimizden bir kısmını gösterelim diye kulunu Mescid-i Haram'dan, çevresini mübarek kıldığımız Mescid-i Aksa'ya götüren Allah noksan sıfatlardan münezzehtir. O, gerçekten işitendir görendir. (İsra/1)

Kadıyanilerin söylediğine göre bu ayetteki Mescid-i Aksa'dan maksat, tüm tefsir ve tarih âlimlerinin görüş birliği ederek söylediği gibi Kudüs'teki Mescid olmayıp, -haşa- Kadiyan'daki mescittir. Çünkü peygamberin gece yolculuğu yaptırıldığı mescid Kadiyan'ın doğusun-dadır.

Gulam Ahmed, Kadiyan'daki mescidi, Mescid-i Haram'a benzetiyor. Bu asılsız inanca göre Kadiyan'daki mescit, hakkında "oraya giren emniyette olur" (Al-i İmran/97) ayetinin indiği mescittir.

Kadiyanilerin Kur'an ayetlerini sapık bir şekilde yorumlama Örneklerinden biri de aşağıda zikredeceğimiz ayete yaptıkları yorumdur:

Andolsun, sizler güçsüz olduğunuz halde Allah, Bedir'de size yardım etmişti. (Al-i İmran/123)

Ayetteki Bedir, bir yer ismi olduğu halde bir utanmazlık duygusu içinde kelimenin sözlük anlamı olan Dolunay anlamım vererek şöyle demişlerdir: "İslâmiyet başlangıçta ayın küçük durumu olan hilal gibi idi. Daha sonra Allah bu çağda onun dolunay haline gelmesini takdir etti, yani (Gulam Ahmed'le) mükemmelleştirdi.

Bu sapık görüş 14 asır önce Hz. Allah'ın "Bugün size dininizi ikmal ettim, üzerinize nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslâm'ı beğendim" (Maide/3) buyurması ile nasıl bağdaşabilir?

Hatta burada şöyle bir soru sorabiliriz: Onların bu yorumu, Kadi-yani liderinin peygamber olduğu iddiası ile nasıl bağdaşır? Zira sapık Kadiyanilere göre bozukluk ve sapıtma dünyayı kapladığı için Allah, Gulam Ahmed'i peygamber olarak göndermiş (!) Peki dünyayı bozukluk bu kadar kaplamış da, bu çağda İslâm'ın hilal halinden dolunay haline gelerek mükemmelleşmesi nerede kaldı?

Bir diğer utanmazlık örneği Hucurat suresi 29. ayetinde ifade bu-yurulan "Muhammed Allah'ın Rasûlüdür" cümlesinin yorumurfdan yapılmıştır. Bu utanmaz adam, ayette geçen Muhammed isminin kendisi olduğu saplantısına kapılarak şöyle demiştir:

Bu ayetteki Muhammed benim. Çünkü başka yerlerde de bana bu isim verildiği gibi bu ayette de bana resul ve Muhammed adı verilmiştir.

Bu yüzsüz adam bu sözünü Tebliğ ir-Risale adlı kitabında yazmaktan çekinmemiştir.

Gulam, beyinsizliğe devam ederek şöyle diyor:

"Biz seni ancak alemlere rahmet olarak gönderdik" (Enbiya/107) ayetinde kastedilen benim.

"Benden sonra gelecek Ahmed adında bir peygamberi müjdeleyici olarak geldim" (Saf/6) ayetinde sözü edilen peygamber de benim.

Gulam'ın bunu söylerken ileri sürdüğü gerekçe şöyle: Arab asıllı olan Peygamber'in adı Ahmed değil, Muhammed'dir.

Kadiyaniliğin sapıklıklarından biri de bağlılarını vahyin iniş yeri olan Kâbe-i Müşerrefeden, Mescid-i Haram'dan vazgeçirmektir. Bunu, Kadiyan köyünde bir kıble oluşturup onu Mekke'deki Kabe yerine kabul ettirerek gerçekleştirmek istiyor. İnkarcılıklarında ve sapıklıklarında öyle bir dereceye vardılar ki hacca gitmek yerine Kadiyanilerin Ka-diyan köyündeki yıllık kongreye gelmelerini yeterli görmektedirler.

Bunların büyüğü Gulam Ahmed şöyle diyor: "Kadiyan'a gelmek hacdır."

Ayrıca Kadiyaniler, batı Pakistan'da küçük bir şehir inşa ettirip adına Rabve diyerek burasını davetlerinin merkezi yapmışlar ve bu merkezin üzerini heybetli bir bulutla kaplayıp kutsallık havası vermeye çalışmışlardır.

Gulam Ahmed kendisine Allah'tan vahiy geldiği kuruntusuna kapılarak güya gelen vahiyleri Kitab-ı Mübin adlı bir kitapta toplamıştır.

Gulam kendisine gelen vahyin peygamberlere gelen vahiyden çok

olduğunu ileri sürmektedir.

Gulam Ahmed iddiaları ve kuruntuları ile dolu bir çok kitap yayınlamıştır. Bunlardan bazıları aşağıdadır:

1. Berahin-i Ahmediyye

2. halet'ul Evham

3. Hakikat 'ul Vahy

4. Sefinem Nuh

5. Tebliğ-i Risalet

6. Hıttafün Hhamiyye

Kadiyanilerin sapıklıklarından biri de Saf suresi 6. ayetinde geçen Ahmed adını kullanarak mezheplerine Ahmediyye adını vermeleridir.

Kadiyaniliğin yalancı peygamberinin içine düştüğü sapıklıkların en çirkini belki de müslümanların gücünü sömürgecilerin önünde zayıf düşürmesidir. O bunu işgalciler karşısında müslümanların cihadını ortadan kaldırarak yaptı. "Bu andan sonra İslâm'da cihad yoktur" diyerek çağrılar yapıyor, bunun gerekçesini çirkin ve gülünç bir şekilde açıklayarak şöyle diyordu:

Allah yolunda cihad etme emrini, Hz. Allah derece derece hafifletti. Hz. Musa'nın zamanında çocukların öldürülmesi serbest idi. Hz. Muhammed'in zamanında çocuk, kadın ve yaşlının öldürülmesi yasaklandı. Benim zamanımda da cihad tamemen kaldırıldı.

Bir başka sözünde şöyle diyor:

Bugün kılıçla cihat etmenin hükmü kaldırılmıştır. Bugünden sonra cihad yoktur. Herkim bundan böyle kafirlere silah çeker ve kendisine "gazi" adını verirse Allah'ın Rasûlüne aykırı davranmış olur. O peygamber ki on üç asır önce (geleceği) vaad edilen Mesih'in zamanında cihadın kaldırılacağını bildirmiştir. İşte Mesih benim. Benim ortaya çıkmamdan itibaren cihad yoktur. Biz barış flamasını ve iyilik bayrağını kaldırmış bulunuyoruz.

Gulam Ahmed, cihada karşı çıkmakta ısrarlı bir şekilde gayretini yoğunlaştırarak Allah'ın ve Peygamberinin bu konudaki emirlerine ters düşmeye devam etmiştir. Bir sözünde şöyle demiştir:

Artık cihad fikrini bırakınız. Çünkü din uğrunda savaşmak, İmam Mesih'in gelmesiyle haram kılınmıştır. Gökten Allah'ın nuru indi, artık cihad yoktur. Allah yolunda cihad eden, Allah'ın düşmanıdır.

Gulam Ahmed, İngilizleri hoşnut edip onların sevgisini kazanmak için cihada karşı koymakta kendisini bir hayli yorup durmuştur. Gulam diyor ki:

On yedi yıl boyunca seri konferanslarımda vefalı ve ihlaslı bir şekilde İngiliz devletine bağlı olduğumu ortaya koydum.

İnsanları sevmek ve hükümete can-ı gönülden bağlı olmak benim inancım dır.

Bu inanç, bağlılarım ve müritlerim için bana biat etmenin şartları arasındadır. Bunu müritlerime ve bağlılarıma dağıtılan Biaî'ın Şartlan isimli risalede dördünce maddede ifade ettim.

Kadiyaniler unutuyorlar ki cihat, yer ve gök var oldukça İslâmî bir farzdır. Cihaddan maksat düşmanı püskürtmek, zulme uğrayanları ve ezilenleri savunmaktır.

Kur'an'daki cihad ile ilgili ayetlerden bazıları aşağıdadır: Allah uğrunda, hakkını vererek cihad ediniz. (Hac/78)

Ey iman edenler! Sizi acı bir azaptan kurtaracak ticareti size göstermeyim mi? Allah'a ve Rasûlüne inanır, mallarınızla, canlarınızla Allah yolunda cihad edersiniz. Eğer bilirseniz, bu sizin için daha hayırlıdır. (Saff 10-11)

O halde, dünya hayatını ahiret karşılığında satanlar, Allah yolunda savaşsınlar. (Nisa/74)

Ey iman edenler! Kafirlerden yakınınızda olanlara karşı savaşın ve onlar sizde bir sertlik bulsunlar. (Tevbe/123)

Ey Peygamber! Kâfirlere ve münafıklara karşı cihad et. Onlara karşı sert davran. Onların varacağı yer cehennemdir. O gidilecek yer ne kötüdür. (Tahrim/9)

Kur'an'dan sonra Hz. Peygamberin hadisleri de cihadın farz olduğunu destekleyip cihada çağrıda bulunuyor. Hz. Peygamber buyuruyor ki:

Cennet kılıçların gölgesindedir.

Allah yolunda gaza ediniz. Her kim Allah yolunda biniti üzerinde

savaşa katılırsa cennete girmek ona hak olur.

Allah yolunda bir (sefere) gidiş ve (seferden) dönüş, andolsun ki dünyadan ve dünyanın içerisindekilerden daha hayırlıdır.

Cihad, amellerin en faziletli sidir.

Cihadı emreden bu kadar ayet ve hadislere rağmen, sömürgecilerin bayağı arzularının gerçekleşmesine araç olan günahkar Kadiyaniler artık İslâm'da cihad emri olmadığı saçmasından başka bir şey söylemiyorlar.

Burada bir noktaya dikkat çekmemiz yerinde olacaktır.

Sömürgeci İngilizler İslâm'ın ve müslümanların sömürge ve sömürgeciler üzerindeki tehlikesi üzerinde uzun uzun düşündüler. Nihayet sömürgecilik, İslâm'a karşı savaşak üzere bir araç ortaya koymaya karar verdi. Buna göre müslümanlar kendi aralarında birbiriyle vuruşmak, kendi elleriyle birbirlerini yıkmak idi.

İngiliz sömürgeciliği şu görüşte idi: Bu yıkım, müslümanların arasından, aslı nıüslüman olan bir grup, mesela Bahailer, Kadiyaniler ve benzerleri gibi sapık bir grubun ortaya çıkması ile gerçekleşecektir.

İngiliz sömürgeciler bu alanda altın ve parayı kullandılar. Kendilerine ajanlık yapacak olanları fakir ve muktaçlar arasından seçerek onları paraya boğdular. Bunlar aynı zamanda psikolojik ve akıl yönünden problemi olanlar arasından seçilirdi. Bu, sömürgecilerin çirkin arzularını onlar üzerinde kolayca gerçekleştirebilmesi içindir.

Bu yoksul insanlar bir gün bir gece içerisinde servet sahibi, muazzam sarayların, lüks arabaların ve geniş yetkilerin maliki olan biri olu-veriyorlar. İşte bu tuzaklar neticesinde ve arzular uğrunda bu ajanlar dinlerini ve prensiblerini satmışlardır. Sömürgecilerin izinde giderek onlar için göbek attılar, onların her yaptığını utanma duygusundan mahrum ve vicdandan yoksun bir şekilde övdüler.

İşte Kadiyanilerin reisi Gulam Ahmed şöyle diyor:

Benim oluşturduğum topluluğa girenlerin çoğunluğu İngiliz hükümetinin üyeleri, yüksek mevkii olan adamlar, veya bu memleketin ileri gelenleri ve tüccarları veya İngiliz eğitimi görmüş avukatlar veya İngiliz hükümetine hizmet etmiş bilim adamlarıdır.

Bunun içindir ki Kadiyaniler İngilizlere övgü ve şarkılar terennüm ederler. Şayet deyim yerinde ise hep İngilizleri hamd ve teşbih ederler.

Günahkar Kadiyani, kafir İngiliz hükümeti ile bir görüşmesinde şöyle diyor:

Ben İngiliz hükümetini tanıyan bir ailedenim. Bu aile İngiliz hükümetine karşı vefalı bir ailedir. Hükümet yetkilileri de ifade etmiştir ki babam ve benim halkım hükümete her türlü bağlılığı göstererek gönülden hizmet etmişlerdir. Bize iyilik eden İngiliz hükümetine karşı teşekkür ve minnetlerimi ifade edecek kelime bulamıyorum. En tatlı huzur ve rahatı bu hükümetin himayesinde buluyoruz. Bunun içindir ki ben, babam ve kardeşim bu hükümetin iyiliklerini ortaya koymak, insanlara bu hükümete itaatin farz olduğunu anlatmak ve bunu onların kalbinde kökleşltirmek için paçaları sıvamış bulunuyoruz.

Bir başka yerde şöyle diyor:

Ben hayatımın çoğunu İngiliz hükümetini desteklemek ve cihada muhalefet etmek için harcadım. Hala müslümanlarm bu hükümete vefa ve ihlasla bağlanmalarını sağlamaya çalışıyorum.

Gulam Ahmed Hindistan'daki İngiliz yöneticinin vekiline verdiği bir dilekçe ile İngilizlere vefa ile bağlı olan ailesinin korunması ricasında bulunmuştur.

Bu bayağı dilekçede Kadiyani şöyle diyor:

Zat-ı alinize bana bağlıların listesi ile sunduğum bu dilekçeden tek maksadım benim ve babamın yaptığımız hizmetleri göz önünde bulundurmanızdır.

Yüce devletinizden, elli yıl boyunca mükemmel bir şekilde bağlılığını ve vefasını isbat eden ailemizi himayesine almasını rica ediyorum. Bu aile hükümete candan bağlıdır. Bu ailenin dostluğunu büyük hükümetin ileri gelenleri ve yöneticiler itiraf ve idafe edip, ailenin hükümete hizmet eden bir aile olduğuna dair belgeler yazmışlardır. Bu sebeple küçük memurlarınıza bu elinizle diktiğiniz ağacın korunması için gerekenleri yazınız.

Ayrıca bağlılarıma dost gözüyle bakılmasını rica ediyorum. Çünkü biz sizin yolunuzda şimdiye kadar canımız ve kanımızla fedakarlık yapmaktan geri durmadık, bundan böyle de geri durmayacağız. Bu değerli hizmetler sebebiyle, büyük hükümetten, birilerinin bize saldırmaması için yardım ve destek istemeye hak sahibiyiz.

Bir başka yerde aziz İngiltere için yaptığı hizmetlerin şarkısını söylemeye, onun hatırını hoş etmek için dini ile ilgili işlediği suçlan saymaya başlıyor ve diyor ki:

İngilizleri medhetmek üzere yazdıklarımla kütüphaleri doldurdum. Özellikle pek çok müslümanın inancı içinde yer alan cihadı ortadan kaldırmak için çok şeyler yaptım. Bu büyük bir hizmettir. Bunun iyi bir şekilde mükafaatlandırılmasını istiyorum.

Bir başka sefer de insanlara kahpe İngilizi sevdirmek için zehir dolu kitapları yazmak üzere 18 yıl emek verdiğini söylüyor. Diyor ki:

On sekiz yıldan beri müslümanlarm size sevgi, itaat ve dostluk beslemesi için kitap yazmakla meşgulüm. Bununla beraber âlimlerin çoğu yaptıklarım sebebiyle bana öfkelenmektedirler. Onların kalbi benim bu düşüncelerimden dolayı kin ile yanmaktadır. Fakat ben biliyorum ki onlar öyle cahillerdir ki insanlara teşekkür etmeyen Allah'a şükretmez. İyilik yapana teşekekkür etmek, Allah'a şükretmek gibidir. Bizim inancımız budur.

Fakat ne yazık ki değerli hükümetimiz, kendisine sevgi ve vefa gösterilmesi gerektiğine dair yazılarla dolu bu eserlere, kendilerinin defalarca dikkatini çekmeme rağmen inceleyici bir gözle bakmamaktadır. Şimdi bu dilekçemle bir kere daha bu kitaplara ilgi gösterilmesini hatırlatıyorum. Bu kitaplardaki işaretlediğim sahi-felerde gösterdiğim yerlerin okunması dileğimdir. İngiliz hükümetinin 18 yıldan beri müslümanları hükümete itaat etmek için yönlendirmek maksadı ile sarfedilen bu sürekli gayretleri dikkate alması gerekir. Bu itaat duygusunun onların kalbinde kökleşmesi için çalışıyorum.

Diğer ülkelerde İngiliz hükümetinin propagandasının yayılması için gaye ve hedef nedir? Bu gibi kitaplar yayınlanıp (oralara) gönderilmiyor, niçin?

Sahte peygamber Gulam icad edip ortaya attığı şeylerle, dini bozup, dinin farzlarını yıkıp öğretilerini bozmak ile yetinmiyor. Ona göre herhangi bir müslümanın arkasmda namaz kılmak caiz değildir. Arkasında namaz kılınacak kimsenin mutlaka Kadıyâni olması gerekirmiş! Bu konuda söyledikleri aynen şöyledir:

Benim meşhur mezhebim odur ki Kâdiyanilerden başka bir kimsenin arkasında namaz kılmanız caiz değildir. Arkasında namaz kıldığınız kimseyi insanlar ne kadar överse övsünler ve bu kişi kim olursa olsun, hüküm böyledir. Bu, Allah'ın hükmüdür. Allah'ın istediği budur. Bu konuda şüphe edip tereddüt gösteren yalancılardandır. Allah sizinle onlar arasında bir ayırım olmasını istemektedir.

Aynı konuda gene şunları söylüyor:

Allah bana bildirdi ki beni yalanlayan veya bana itaat etmekte tereddüt eden birinin arkasında namaz kılmak kesinlikle haramdır. Bilakis kendi imamlarınızdan birinin arkasında namaz kılmak size farzdır. Buna, "İmamınız sizdendir" hadisinde işaret olunmuştur. Bu demektir ki Mesih geldiği zaman müslüman olduklarını söyleyen mezhepleri bırakıp imamlarınızı kendinizden yapınız. Emredildiğiniz şeyi uygulayınız. Yoksa bilmeden yaptığınız (ibadet ve iyilik gibi) şeylerin yok olup gitmesini mi istiyorsunuz?

Kadıyânilik bu meselede kendini gizleme, perdeleme ve aldatmaca yoluna sapmaktadır. Bunu en iyi gösteren şey Gulam'ın oğlu ve ikinci halifesi Mahmud'un söyledikleridir. Gulam'ın oğlu hac yolculuğunu anlatırken şöyle diyor:

1912 yılında Mısır'a oradan da hacca gittim. Cidde de ana tarafından dedemle karşılaştım. Birlikte Mekke'ye gittik. Birinci gün tavaf ediyorduk. Namaz vakti geldi. Ben Kabe'nin dışına çıkıp gitmek istedim, fakat kalabalıktan yol tıkanmış idi. Namaz başlayınca dedem namaza girmemi emretti. Biz de beraberce namaza başlayıp namaz kıldık. Kaldığımız eve döndüğümüzde şöyle dedik: Hazırlanın, Kâdiyani olmayan birinin arkasında kılındığı için kabul edilmeyen namazımızı kılalım. Kalkıp bir kez daha namaz kıldık. Biz böyle yaparız.

Çoğu kere evlerimizde namaz kılarız. Bazen bekleriz, ki cemaatle kılınan namaz sona ersin; daha sonra kalkıp kendi cemaatimizle namazımızı kılarız. Bazı vakitler bize Kâdiyani olmayanlar da katılır.

Daha sonra şöyle diyor: (Eve) döndüğümüzde birimiz ilk halife Nureddin'e şöyle bir soru sordu: "Kâdiyani olmayan bir kimsenin arkasında namaz kılan Kâdiyani ne yapacak?" Halife şu cevabı verdi: "Eğer Kâdiyani olmayan kimsenin arkasında namaz kılmakta bir fayda varsa namazını kılar, sonra bu namazı iade eder."

Günahkâr ve hak yoldan sapmış bulunan Kadiyanilik mezhebi,

bağlılarına liderlerinin ağzı ile şöyle der:

Müslümanların düğün merasimlerine katılmayınız. Başka toplantılarında da bulunmayınız ve cenaze namazlarını kılmayınız. Çünkü aramızdaki ilişki ve bağlar koptuktan ve onları ilgilendiren şeyler bizi ilgilendirmedikten sonra aramızda bir alaka kalmamıştır.

Kâdiyanilerden biri, mezhebin ikinci hâlifesine sorar: "Müslüman çocuklardan vefat edenin cenaze namazını kılmak caiz midir? Çünkü o günahsızdır. Eğer yaşasaydı belki Kâdiyani olacaktı."

Allah cezasını veresi halife şu cevabı verir:

Günahsız oldukları halde Hristiyan çocuklarının namazını kılmadığımız gibi müslüman çocukların namazını da kılmayız.

Aynı adam Envâr-ı Hilâfet isimli kitabında şöyle diyor:

Bir soru kalmıştır: Müslüman çocukların cenaze namazını kılmak caiz midir? Bu sorunun cevabı için derim ki: Hindu veya Hristiyan olanların çocuklarının namazını kılmak caiz olmadığı gibi müslüman çocuğun cenaze namazını kılmak da caiz değildir. Çünkü çocuğun mezhebi, anasının babasının mezhebidir. Çocuk onlara tâbidir!

Görülüyor ki bunlar müslümanları Hindular ve Hristiyanlarla bir tutmaktadırlar. Bu noktadan sonra bunların İslâmiyet ile bir ilişkisi kalır mı? İsterlerse İslâm örtüsü ile örtünmüş olsunlar.

Onlar, biz müslümanız demekle ancak müslüman toplulukların arasına sızıp, tuzakları için bir yol bulmayı amaçlarlar. İslâm'da yenilik iddiası ile, İslâmiyet'i içinden yıkmak isterler. (Onlar) tuzak kurdular; Allah da onların hilelerine karşılık verdi. Allah hilelere karşılık vermekte en güçlü olandır. (Al-i Imran/54)

Kâdiyanileri ve ona uyanları kucağına alan sömürgecilerin çirkin himayelerinden biri de İsrail'in merkezinde Kâdiyaniler için önemli bir merkez açmasıdır.

O İsrail ki Filistin'i zor kullanarak zaptetmiş, Mescid-i Aksâ'yı yakmış, milyonlarca müslümanı evinden yurdundan etmiş, İslâm'a karşı savaş vermek için Arabla pis yardımlaşmasını gerçekleştirmiştir. Böylece Kâdiyaniler İsrail'in göbeğinde kendisine kapılarını geniş bir şekilde açan ve "hoş ve safa geldin" diyen birisini bulabiliyor. Bu mel'un anlaşma ile Filistinli çocukların kurban edilen cesetleri üzerinde Kâdiyani merkezi açılıyor. O çocukların kanı sömürgecilerle Siyonistlerin işbirliği ile kurulan tuzak sonucunda dökülmüştür.

Kadiyaniliğin tarihindeki kara noktalardan biri de şudur: Türkiye Cumhuriyeti'nin kuruluşu sırasında halifeliğin kaldırılmasına karar verilince, Hindistan'da halifeliğin kaldırılmaması hususunda büyük gösteriler yapılmıştı. Kâdiyaniler bu gösterilere karşı çıkıp, tüm taraftarlarını bu gösterilere katılmamaya çağırdılar. Az veya çok, nasıl katılabilirlerdi ki İngiliz efendileri "Hasta Adam" denilen Türkiye'nin ve halifeliğin işini bitirmeye karar vermiş bulunuyordu.

İslâm şairi merhum Muhammed İkbal Kâdıyanilerin yalanlarını ortaya koyan, sapıklıklarını ve batıl görüşlerini açıklayan bir dizi ateşin makale yazmış idi. Muhammed İkbal'den başka ilim adamları, İslâm davetcüeri ve araştırmacılar da bu tür yazılar yazdılar.

Fakat Kâdiyaniler taşkınlık ve sapıklıklarında devam ettiler. Kendilerine bir yönden sömürgeciler, bir yönden de onların haram malları yardımcı oluyordu.

Ayrıca Kâdiyaniler İslâm'ı gerektiği gibi anlayanların az oluşundan, dinî bilgisizliğin toplumda yaygın oluşundan ve çeşitli sosyal durumların etkisinden faydalanmıştır.

Bir takım hurafelerin, cahilliklerin ve kuruntuların kabul edilmesi için münasip olan ortam da Kadiyâniliği hazırlamıştır.

Kadiyanilik pis emellerini gerçekleştirmek için değerlendirmemiş hiç bir fırsat bırakmamıştır. Kitaplar yazmışlar, dergiler çıkarmışlar, gazeteler yayınlamışlar, Kur'an'ı çeşitli dillere tercüme etmişler, bir takım kuruluşlar meydana getirmişler, hastahaneler açmışlar, sosyal hizmetler veren evler açmışlar ve diğer çalışmaları yapmışlardır.

Kadiyanilik hakkında sözün özü şudur: Kadiyanilik, sömürgeciliğin pis bir oyunudur.. İslâmiyet'e mensup imiş gibi görünür, fakat İslâm ile Kadiyanilik arasında hiç bir ilgi yoktur.

Sömürgecilik tuzağı bu sapık ve saptırıcı Kadiyâniliği emri altına almıştır. Bu yol ile sürekli İslâmiyet'i karıştırmak ve müslümanlan zayıflatmak uğrundaki emellerini gerçekleştirmeye çalışmıştır. Fakat İslâm dini düşmanlarına rağmen baki kalacaktır.

Allah emrini yerine getirmeye kadirdir. Fakat insanların çoğu (bunu) bilmezler. (Yusuf/21)

Musa Peygamber Zamanındaki Firavn Kimdir?

SORU: Mısır'da bulunan Firavn'un cesedi hususundaki gerçek nedir? Hz. Musa zamanındaki Firavun kimdir? Firavun hakkında Kur'an'da niçin "Senden sonra geleceklere ibret olman için bugün senin bedenini (cansız olarak) kurtaracağız" (Yusuf/92) denmiştir? Açıklar mısınız?

CEVAP: Müdekkik tarihçilerin bildirdiğine göre İsrail oğullarına zulmeden kimse, II. Ramses'tir. Onunla beraber yaptığı işlere 13. oğlu Minfitah da iştirakçi olmuştur.

Minfitah, Hz. Allah'ın kendisine peygamber olarak Musa ve Harun'u gönderdiği ve bu peygamberlerin İsrail oğullarını Mısır'dan onun zamanında çıkardığı Firavun'dur. (Aradan geçen bunca zaman sonra) cesedi bulunan ve şu anda cesedi Mısır müzesinde sergilenen Firavun da budur.

Hz. Musa kendisine inananlar ile birlikte Süveyş kanalı körfezine yakın, körfezin kuzeyinde bulunan Asya karaşındaki "Hyun-u Musa" adiyle meşhur olan ve haliçte bulunan acı gölden geçmiştir. Burası Süveyş kanalından pek uzakta değildir.

Hz. Allah Firavun'un boğulması ve bedeninin kurtarılması hakkında Kur'an'da şöyle buyurur:

Biz, İsrailoğullarmı denizden geçirdik. Ama Firavun ve askerleri zulmetmek ve saldırmak üzere onları takip etti. Nihayet (denizde) boğulma haline gelince (Firavun:) "Gerçekten İsrailoğullarının inandığı tanrıdan başka tanrı olmadığına ben de iman ettim. Ben de müslümanlardanım!" dedi. Şimdi mi (iman ettin)?! Halbuki daha önce isyan etmiş ve bozgunculardan olmuştun.

(Ey Firavun!) Senden sonra geleceklere ibret olman için, bugün senin bedenini (cansız olarak) kurtaracağız. İşte insanlardan çoğu, hakikaten âyetlerimizden gafildirler. (Yunus/90-92)

Bu ayetler Hz. Allah'ın kudret ve yardımı ile İsrailoğullarmı denizden geçirdiğini ifade ediyor. Onlara düşmanlık ve zulüm etmek üzere arkalarından Firavun geliyor. Hz. Musa'nın ve adamlarının arkasından Firavun denize dalıyor. Boğulma noktasına gelince Firavun: "Gerçekten israil oğullarının inandığı tanrıdan başka tanrı olmadığına ben de inandım" diyor.

Firavuna denildi ki: Şimdi mi müslüman oluyorsun? Artık yeri olmadığı halde şimdi boyun eğip itaat ettiğini mi iddia ediyorsun? Oysa laa °nc^ ısyan etmi§ ye yer yüzünde bozgunculardan ve Allah'ın kulğundan şüphe eden İsrailoğullarının onun öldüğünden emin olmalarını sağlamaktır.

Firavun'un olayından alınacak ders şudur: Anlaşılan Musa-Fira-vun hikayesi Allah'ın peygamberlerine vaadettiklerinin, düşmanlarına vereceğini bildirdiği cezaların doğru olduğunun fiilen gösterilmesidir. Bu ayetler kendilerine bir delil olmak üzere indirilen Mekke'nin azgınlarının durumuna işarettir.

Fahreddin Razi buradaki "Senin bedenini kurtaracağız" ifadesi üzerinde bir kaç manaya işaret etmiştir:

1. Senin bedenini denizden yüksek bir yere atarak dışarı çıkaracağız.

2. Seni halkının denizin derinliklerinde boğulduğu yerden çıkarıp kurtaracağız.

3. Ayetten Firavun'un gerçek anlamda kurtarılacağı anlamı çıkmaz. Bu ifade alay edici bir tarzda söylenmiştir. Nitekim bazı ayetlerde "Onları elem verici bir azapla müjdele!" denmektedir. Ayetteki ifade ile şöyle denmek istenmiştir: Biz seni kurtaracağız. Fakat bu kurtuluş, bedenin için olacak, ruhun için olmayacaktır. Böyle bir söz alay etmek maksadıyle söylenir. "Seni hürriyetine kavuşturacağım, fakat öldükten sonra" veya "Seni hapishaneden kurtaracağını, fakat öldükten sonra" demek gibi.

Ayetteki "Senden sonra geleceklere ibret olman için..." ifadesine gelince: Bu ifadede dahi bir kaç yorum vardır:

1. Firavun'un Allah olduğuna inananlardan onun boğulduğunu görmeyenler buna inanmayıp yalanladılar. Zira onlara göre Firavun gibiler ölmezdi. Hz. Allah denizde boğulduktan sonra Firavun'un cesedini çıkardı ki onlar bunu görsün ve kalplerindeki şüphe ortadan kalksın.

2. Bilindiği üzere Firavun halkına: "Ben sizin en yüce rabbinizim" (Naziât/24) der idi. Hz. Allah Firavun'un sonunu insanlara göstermekle onları Firavun gibi ilahlık iddia etmekten için sakındırmak Firavun'un sonunu onlara gösterdi. Dün azametin zirvesinde olan adamın denizde boğulunca ne hâle geldiğini insanlara gösterip bundan bir ders ve ibret almalarını temin etti.

3. Ayetteki Halfeke kelimesini bazı kıraat âlimleri Halakake şeklinde okumuştur. Buna göre mana "seni yaratanın varlığına bir delil olman için senin bedenini bugün kurtaracağız" şeklini almaktadır.

4. Allah Firavun'u halkı ile birlikte denizde boğmuştu. Boğulanlardan hiç birini kurtarmayıp sadece Firavun'un cesedini dışarı çıkarmış olması Allah'ın kudretinin mükemmelliğini ve Hz. Musa'nın peygamberlik davasında haklı olduğunu göstermektedir.

Andolsun onların (geçmiş peygamberlerin ve ümmetlerinin) kıssalarında akıl sahipleri için pek çok ibretler vardır. (Yusuf/111)

Peygamber'e Gelen Kadın Temsilci

SORU: Hz. Peygamber'e temsilci olarak gönderilmiş olduğunu okuduğum Esma binti Yezid hakkında bilgi verir misiniz?

CEVAP: Soruda adı geçen hanım efendi İslâm kahramanlarından değerli bir sahabiyedir. Kendisi hicretin birinci yılında kadınların temsilcisi olarak Hz. Peygamber'e gelmiş Mümtehine suresi 12. ayetinde bildirilen esaslara göre biat etmiştir.

Bu ayet şöyledir:

Ey Peygamber! İnanmış kadınlar Allah'a hiçbir şeyi ortak koşmamak, hırsızlık yapmamak, zina etmemek, çocuklarını öldürmemek, elleri ile ayakları arasında bir iftira uydurup getirmemek ve iyi iş işlemekte sana karşı gelmemek üzere sana biat etmeye geldikleri zaman biatlarını kabul et. Ve onlar için Allah'tan mağfiret dile. Şüphesiz Allah, çok bağışlayan, çok esirgeyendir. (Mümte-hine/12)

Nitekim Hz. Esma âyette sayılan hususları dile getirerek: "Hz. Peygamber'e bu şartlarla biat ettik" diyor.

Hz. Esma sadakat ve ihlasla biat etmiştir. Hatta siyer kaynaklarında kaydedildiğine göre biat sırasında Hz. Esmâ'nın kolunda iki altın bilezik bulunuyormuş. Hz. Peygamber ona: "Esma! At o bilezikleri! Allah'ın koluna ateşten bilezik takmasından korkmuyor musun?" buyurması üzerine Hz. Esma en ufak bir tereddüt göstermeksizin bileziklerini çıkarıp Rasûlullah'ın önüne koymuştur.

Daha sonraları Hz. Esma Peygamber'in hadislerini dinle(yip ezberlemiştir. Hz. Peygamber'e ince meseleleri sormuş öğrenmiştir. Kadının hayızdan nasıl temizleneceğini sorup öğrenen de odur. Dini öğrenmekte utanmak olmaz.

Hz. Esma kuvvetli kişiliği olan bir kimse idi. İbn Abd'il Berr onun hakkında şöyle diyor: "Esma, dindar ve akıllı bir kimse idi."

Müslüman kadınları temsil etmek üzere Hz. Peygamber'e gelir onlar adına Rasûlullah ile konuşurdu. Bir keresinde Peygamber'e gelerek

şöyle dedi:

Ey Allah'ın Rasûlü! Ben arkamda kalabalık bir kadın cemaatinin elçisiyim. Onların hepsi benim sözüme katılmaktadır. Onlar aynen benim görüş ve kanaatimdedirler.

Hz. Allah seni kadın ve erkeklere paygamber olarak gönderdi. Biz de sana iman edip uyduk.

Biz kadınlar bazı hususlarda erkeklerin yaptıklarını yapamıyor, örtümüzün içinde, evlerimizde oturuyoruz. Erkeklerin cinsel ihtiyacını gideriyor, çocuklarını karnımızda taşıyor (ve doğuruyoruz.

Erkekler ise cuma namazlarına gidiyor, cenaze merasimlerine katılıyor ve cihad yapıyorlar. Onlar cihâda gittiklerinde biz onların mallarını korur, çocuklarına bakarız. Biz böyle yapmakla erkeklerin sevabına ortak olabilir miyiz?

Hz. Peygamber Esmâ'yı dinledikten sonra ashabına yönelerek: "Kadının söylediğini işittiniz mi? Dini hakkında bundan daha güzel sorusu olan biri olabilir mi?" buyurdu. Onlar: "Evet ey Allah'ın Rasûlü!" dediler. Rasûlullah şöyle buyurdu:

Ey Esma! Git temsilcisi olduğun hanımlara bildir ki sizden birinizin kocası ile iyi geçinmesi, kocasının hoşnutluğunu kazanmaya çalışması ve onunla uyum içinde olması, erkekler için söylemiş olduğun şeylerin hepsinin sevabına eşittir.

Hz. Peygamber'den bunları duyan Esma geri dönerken sevincinden tekbir getiriyor ve "La ilahe illallah" diyordu. Hz. Esma gücü yettiğinde Rasûlullah'ın İslâm davetine hizmet ediyordu. Nitekim rivayet edildiğine göre Esma (r.a) şöyle demiştir: "Mâide suresi nazil olduğu sırada ben Rasûlullah'ın devesi Azba'nın yularından tutmuş bulunuyordum. Mâide suresinin geldiği sıradaki vahyin ağırlığından neredeyse devenin pazuları parçalanacaktı."

Hz. Peygamber Esmâ'ya değer verir, ona ilgi gösterirdi. Nitekim bizzat Esmâ'nın rivayet ettiğine göre Rasûlullah Hz. Esmâ'nın içerisinde bulunduğu bir kadın topluluğuna uğramış ve onlara selam vermiştir. Hz. Esma ve arkadaşları da Peygamber'in selamına mukabele etmişlerdir.

Hz. Esma Arab kadınlarının en güzel konuşanlarından olup, cesaret ve kahramanlığı ile tanınırdı. Kendisine "Kadınları hatibi" denirdi. Karşılıklı konuşma ve bir bahsi ele alıp anlatmakta başarılı idi. Nitekim kadınların elçisi olarak Peygamberimiz'e gönderdiklerinde İslâm dininde kadının durumu hakkında nasıl konuştuğunu görmüştük.

Hz. Esmâ'nın gönlünde savaşlara katılıp cihad etmek arzusu vardı. Fakat o sıralarda şartlar onun bu isteğini yerine getirmeye elvermemişti.

Aradan aylar ve yıllar geçti. Hz. Peygamber'in vefatından bir kaç sene sonra hicretin on üçüncü yılında Yermuk savaşı gelip çattı.

Bu savaş zorla alınmış Arab topraklarında insan bedenlerini öğüten bir değirmen gibi şiddetli bir milliyetçilik savaşı idi. Bu savaşta müslümanlar Bizanslılara sonsuza kadar unutamayacakları bir ders vermişlerdir.

Esma binti Yezid ile ilgili olarak Ebtâlu Akideîin ve Cihad isimli kitabımda bilgiler verip uzun uzun söz ettim. Bu hususta geniş bilgi arzu edenler oraya baş vursunlar.

FİLİSTİN, YAHUDİLER ve DİĞERLERİ

Müslümanlar Ve Filistin

SORU: Bazı yahudi yayın organları mü s Ilımanların eskiden Kudüs'e ilgi göstermedikleri yolunda yayın yapıyorlar. İddiaya göre müs-lümanların Kudüs'e ilgi, göstermesi Yahudilerle müslümanlar arasında başlayan bir yarıştan sonra ortaya çıkmıştır. Bu iddianın doğruluk derecesi nedir?

CEVAP: 14 Temmuz 1967 tarihli /. Observer dergisinde yayınlanan Kudüs ve İslâm başlıklı bir makale okudum. Londra'da yayınlanan bu dergi aynı zamanda dünya Siyonist Ajansının resmi yayın organı durumundadır.

Adı geçen makale çirkin Siyonist amaçları hedefleyen Batı kamu oyunu saptırmak için girişilen büyük gayretin bir parçasıdır. Bu makalede tarihe hakaret, gerçekleri çarpıtma, Kur'an'a saldırı ve Hz. Peygamber'e dil uzatma vardır. Bu hareketlerin boyutu öylesine ağırdır ki böylesine ancak bir siyonist cesaret edebilir. Siyonistler bu hareketleri ile çirkin suçlarını temize çıkarıp, Filistin'deki iki kıblenin birincisi Mescid-i Aksâ'ya karşı yaptığı günahkarlık ve düşmanlığı örtmek istemektedir.

Hz. Peygamber ve müslümanlar İslâm'ın ilk yıllarında 17 ay boyunca namazlarında Kudüs'teki Mescid-i Aksâ'ya dönmeye devam ettiler.

Kudüs'ün müslümanlar nazarında çok önemli ve yüksek bir yeri vardır. Çünkü orada Mescid-i Aksa vardır. Mescid-i Aksa Kur'an'da açık bir şekilde adı geçen iki mescidden biridir. Diğeri de, içinde Kabe'nin bulunduğu Mescid-i Haram'dır.

Hz. Peygamber'in Mescid-i Harâm'dan başlayan gece yolculuğu Mescid-i Aksâ'da noktalanmış, buradan da miraç yolculuğu başlamıştır. Cenab-ı Hak şu âyetinde buna değinmiştir:

Bir gece, kendisine âyetlerimizden bir kısmını gösterelim diye (Muhammed) kulunu Mescid-i Harâm'dan Mescid-i Aksâ'ya götüren Allah noksan sıfatlardan münezzehtir. O, gerçekten her şeyi işitendir, görendir. (İsra/1)

İslâmiyet Mescid-i Aksa üzerine kutsallık, keramet ve heybet örtüsü örtmüştür. Hz. Peygamber Mescid-i Aksâ'da kılınan bir namazın Mescid-i Haram ve Hz. Peygamber'in Medine'deki mescidi dışındaki mescitlerde kılman namazdan 500 kat daha sevap olduğunu bildirmiştir. Mescid-i Aksâ'da kılınan bir namazın bin namazdan daha hayırlı olduğu rivayeti de vardır.

Bir hadiste: "Kudüs'te vefat eden gök yüzünde vefat etmiş gibidir" buyurulmuştur. Tabiidir ki hadiste kastedilen müslüman olarak, Allah'a ve Peygamber'e itaat ederek ölendir.

İslâm fıkhında ifade edildiğine göre hac veya umre için Kudüs'ten ihrama girmek müstehabtır. Çünkü hadiste şöyle buyrulmuştur:

Her kim hac veya umre için Mescid-i Aksâ'da ihrama girerse geçmiş günahları bağışlanır.

Enes b. Mâlik'ten rivayet olunduğuna göre Hz. Peygamber şöyle buyurmuştur:

Cennet Mescid-i Aksâ'ya şevk içinde arzu duymaktadır.

Hamevi Mucem'ul Büldan'mda bildirdiğine göre Kudüs'e Beyt'ul Makdis de denir. Beyt'ul-Makdis'e İliya da denmektedir. Söylendiğine göre İlya'nın anlamı Beyt'ul-Makdis'dir.

Meşhur şair Ferazdak'm şiirinde de Beyt'ul-Makdis'e İliya denmiştir:

Dünyada iki ev vardır ikisi de aziz Biri Beytullah biz onun sahipleriyiz Diğeri sanki bir saraydır îîiya tepesinde Sahibidir en yüce sânın da şerefin de.

İliya denmesi Kudüs'ü yaptıranın adı sebebiyledir de denmiştir. Bu zâtın adı İliya b. İrem b. Sâm b. Nuh'tur.

Öte yandan Hz. Peygamber'in şöyle buyurduğu rivayet edilmektedir:

Miraç gecesi Kudüs'e gittiğimde (oradaki büyük) kayanın sağ tarafında namaz kıldım.

Rivayet edildiğine göre Hz. Peygamber miraç gecesinde Mescid-i Aksâ'da peygamberlerden oluşan bir cemaata imam olmuştur.

Bu belgeler ve haberler soruda sözü edilen makaleyi yalanlamakta, müslümanların İslâm güneşinin doğuşundan beri Kudüs'e değer verip saygı gösterdiklerini ortaya koymaktadır.

Müslümanların Filistin'e ve Mescid-i Aksâ'ya eskiden beri önem verdiklerinin bir göstergesi de tarihte yüzyıllar boyunca buralarla ilgili küçük büyük her şeyden söz etmiş olmaları, buralar hakkında detaylı analizler yapıp bu kutsal yerleri ebedileştirircesine büyük çapta kitaplar yazmış olmalarıdır.

Kudüs ve Mescid-i Aksa ile ilgili İslâm âlimleri tarafından yazılan kitapların bazıları şunlardır:

1. Fedail'ul-Kudüs, İbn'ul Cevzi (Vefatı 1200 m. 597 h.). Bu eser 760 yıldan fazla bir zamandan beri mevcuttur.

2. Ei-ÜnsfîFedail'U Kudüs, İbn Hibetullah eş-Şâfii. Bu eserin yazan 7. hicri asır âlimlerindendir. Şu anda 14. hicri yüzyılın sonlarında bulunmaktayız.

3. Müsir'uî Garam bi-Fedâl il-Kudüs Ve'ş-Şâm, İbn Surur Makdi-si (vefatı 765 h. 1363 m.)

4. Üns'ül Celi! bi Tarih' il-Kudüs ve'l-Halil, Mucir'ud-Din Hanbe-

lî (vefatı 927 h. 1520 m.)

5. Câmi'ul Mustaksâ fi Fezâü'il Mescid'ii Aksa, İbn Asâkir (vefatı 948 h. 1469 m.)

6. Fedaü'ulKudüs, Şerif İzz'ud-Din Hamza (vefalı 874 h. 1469 m.)

7. Bâis'un-Nüfus ila Ziyaret'il Kudüs'il-Mahrûs, İbn Kadi Salt (vefatı 729 h. 1328 m.)

8. Fedail'ul-Kudüs, Ebûl Me'âli el-Mûşrif b. Murci.

Kudüs ve Mescid-i Aksâ'mn faziletine dair, Filistin'in müslüman-lar katındaki değeri hakkında günümüze kadar kitap yazılmaya devam etmiştir.

Son zamanlarda bu konuda yazılan kitaplar arasında Tarih'ul Ha-rem'il Kudsî ve El-Mufassal isimli kitapları görmekteyiz. Bu iki kitabın yazarı Arif el-Ârif olup Filistinlidir. Günümüzde Kudüs'ün işgal edilmiş bölgesinde yaşamaktadır.

Günah dolu ve yanlış inanç üzerine kurulmuş makalede deniyor ki: "Kudüs'ün kutsal bir yer olduğu bilinci, müslümanlarda ancak İngiliz döneminde Kudüs'e verilen Önemle güçlenmiştir."

Bu görüş asılsız ve yalandır. Çünkü yüzyıllar boyunca müslüman-lar Hz. Peygamber'den gelen bir yönlendirme ile Mescid-i Aksâ'yi ziyaret için yolculuğa çıkmaktadırlar.

Eğer müslümanîarm bu kutsal yere fazlaca önem vermesinin, Kudüs ve Filistin problemleri sebebiyle 20. yüzyılda ortaya çıktığını söylemek söz konusu ise bu sözün doğru biçimde yorumlanması gerekir.

İddiada ileri sürüldüğü gibi 20. yüzyılda Kudüs ve Mescid-i Ak-sâ'ya müslümanlarca fazla ilgi gösterilmesinin sebebi şudur: Filistin'i Yahu dile ştirmek üzere İngiltere'nin Siyonizm'le anlaşarak Filistin'i zorla zaptetmesi ile -ki bunların arkasında Amerika da yer almaktadır-Arabların ve müslümanîarm yüzlerce yıldan beri gönüllerindeki Filistin sevgisi ve hırsı patlamıştır. Onların böyle davranması sömürgeci siyonistlerin elinde Filistin'in elem verici sonundan, daha dikkatli bir ifade ile "Filistinin yerle bir olması" sonucundan korkmalarıdır.

Adı geçen makalede müslümanîarm Kudüs'te ve Filistin'de kutsal sayılacak bir şeyleri olmadığını ifadeye gayret edilmektedir.

Bu görüş de asılsız ve yalandır. Çünkü Filistin'de, bizzat Kudüs'te Kur'an'da açık bir şekilde adı geçen müslümanlar için kutsal olan Mescid-i Aksa vardır. Kur'an'da Mescid-i Aksâ'nın etrafının mübarek kılındığı bildirilmektedir. (Bkz. İsra/1)

Kudüs'te bir büyük mübarek kaya vardır ki Abdullah b. Abbas onun hakkında şöyle demiştir: "Kudüs'teki kaya cennet kayalanndan-dır." Hz. Ali de aynı konuda şöyle buyurur: "Mekânların efendisi Kudüs, kayaiaun efendisi de Kudüs'teki kayadır."

Kudüs'te müslümanlar için kutsal sayılan şeyler arasında Miraç Kubbesi, Hz. Peygamber'in Mihrabı, Burak Duvarı ve hicri 14, milâdi 635 yılında yapılmış olan Hz. Ömer Camii vardır.

Makalede Kudüs'te Yahudilerin pek çok kutsal yeri olduğuna işaret edilmektedir. Bilindiği üzere Yahudiler eski Kudüs'ün bir parçası olduğuna inandıkları Ağlama Duvarı'na yoğun ilgi göstermekte ve önem vermektedir. Süleyman'ın heykelinin var olduğu günlerde Kudüs'te bazı kutsal şeyler var idi. Fakat Romalılar Kudüs'ü (o günkü adiyle Yeruşalim'i) yerle bir ettiklerinde Yahudilerin kutsal saydığı şeyleri de yok ettiler. Zira miladi 70 yılında Taytos, 135 yılında da Ad-riyanos tarafından Kudüs tarumar edilmiştir.

Soruda sözü edilen makale çelişkiler içermektedir. Bir bölümünde müslümanîarm Filistin'e ancak son zamanlarda ilgi gösterdikleri

söylenmektedir.

Oysa makalenin bir başka yerinde müslümanîarm Kudüs'teki kayaların üzerindeki kubbeyi Kabe'den sonra ikinci derecede kutsal saydıkları söyleniyor. Buna ilave olarak Hz. Peygamber'in, müslümanlan namaz kılarken Kudüs'e çevirmekte ısrar ettiği ifade ediliyor.

Makaleyi yazanın tarih konusundaki cahilliğine bakınız ki Kudüs'teki kayanın üzerindeki kubbeyi Abdullah Me'mun'un yaptırdığını söylüyor. Bu aşırı bir bilgisizliktir. Çünkü kubbeyi yaptıran Emeviler-den Abd'ul-Mclik b. Mervan'dır. Me'mun ise Abbasi halifesidir.

Abdulmelik bu yapının inşasına hicri 66, miladi 685 tarihinde başlamış, inşaat hicri 72, miladi 691 yılında tamamlanmıştır. Abd'ul-Melik kayanın bulunduğu yerdeki mescidin yapımı için Mısır'ın haracını (vergisini) yedi yıl boyunca sarf etmiştir. Bu mescidin yapımında şöyle bir olaydan da söz edilmektedir:

Abd'ul-Melik binanın yapımındaki yönetim görevi sebebiyle Re-ca b. Hayve el-Kindi ve Yezid b. Selâm'a 100 bin dinar vermek istemişti. Bunlar ise halifeye şöyle dediler: "Bizler kendi mallarımızdan başka hanımlarımızın altınlarını da bu mescid için harcamayı daha uygun bulmaktayız. Siz bize vereceğiniz parayı kendinize göre en sevimli bulduğunuz yere harcayınız."

Makalenin yazarının asılsız iddiasına göre, miraç mucizesi Hz. Muhammed'in yeri belirlenmemiş ve adı belli olmayan bir yere yaptığı bir gece ziyaretinden ibarettir. Aslında yazar Hz. Peygamber'in miraç mucizesinin başlayıp bittiği yeri bildiren Kur'an ayetini kasıtlı olarak bilmezlikten geliyor. İsra suresi 1. ayetinde gece kelimesi ile mucizenin zamanı, Mescid'il-Haram ifadesiyle mucizenin başladığı, Mescid-i Aksa ifadesiyle bittiği yer bildirilmektedir.

Siyonist yazar enteresan bir iftirada bulunarak diyor ki: "İlk müs-lüman müfessirler Mescid-i Aksa Medine'deki Mescid'dir, demişlerdir." Bu, çok büyük bir iftiradır.

İşte tefsir âlimlerinin hocası, hicri 310 tarihinde vefat etmiş olan İbn Cerir Taberi diyor ki: "Mescid-i Aksa Kudüs'teki mescid'dir. Aksa denmesi ziyaretine gidilen en uzak mescid olmasındandır." Hatta bu

yorum (daha eski olup) Abdullah b. Abbas'a aittir.

Kurtubi tefsirinde şöyle denmektedir: "Bu mescide Aksa denmesi Mescid-i Haram ile arasındaki uzaklıktan dolayıdır. Mescid-i Aksa, ziyaret edilerek saygı gösterilen yeryüzünde Mekkelilere en uzak mescid idi."

Kurtubi daha sonra şöyle der: "Böylece İslâmiyet Mescid-i Ak-sâ'yı mukaddes kılmıştır." Kurtubi Mescid-i Aksâ'nın Şam topraklarında olduğuna işaret eder. Filistin, tarihi aşamaların çoğunluğunda Şam'ın güney parçasından sayılmıştır.

Razi ise, tefsir âlimlerinin Mescid-i Aksâ'nın Kudüs'teki cami olduğunda ittifak ettiklerini bildirmektedir.

Bakınız bu sapık Siyonist gerçeği nasıl gizlemekte ve gerçeğin zıddım süsleyip süslemektedir? Güya Mescid-i Aksa, Medine'deki mescid imiş! Buraya kadar söylediklerimize şunu da ekleyelim: Miraç mucizesindeı: önce Medine'de mescid yoktu. Çünkü Medine'deki Hz. Peygamber'in mescidi hicretten sonra yapılmıştır. Miraç ise hicretten önce meydana gelmiştir.

Siyonist yazar öyle satırlar kaleme alıyor ki, bunlarla Kur'an'm Hz. Muhammed'in ortaya koyduğu bir kitap olduğunu ima ediyor. Bazen: "Muhammed Kur'an'da şunu belirlemedi..." Bazen de "Muham-med Kur'an'da şuna işaret ediyor..." diyor.

Kur'an'ın Muhammed'in uydurduğu bir kitap olduğu iftirası müşriklerin, kâfirlerin ve suçluların baştan beri tekrar edip durdukları bir şey idi. Halbuki Kur'an açık bir ifade ile Kur'an'ın kul kelamı olmadığını tekrar tekrar vurgulamaktadır.

Kur'an Allah kelamı olmak itibariyle tüm dünyaya meydan okumuş, tüm insanların birbirine destek olarak onun bir benzerini ortaya koymalarını istemişti.

Hz. Allah şöyle buyurmuştur:

Eğer kulumuza indirdiklerimizden her hangi bir şüpheye düşüyorsanız, haydi onun benzeri bir sûre getirin. Eğer iddianızda doğru iseniz Allah başka şahitlerinizi (yardımcılarınızı) da çağırın!

Bunu yapamazsanız -ki elbette yapamayacaksınız- yakıtı insan ve taş olan cehennem ateşinden sakının. Çünkü o ateş kâfirler için hazırlanmıştır." (Bakara/23-24)

Siyonist ve kıskanç yazar diyor ki: "Muhammed devamlı Yahudileri kıskanırdı." Bu iftiraya verilebilecek en iyi cevap şu ata sözüdür: "Hastalığını bana attı ve sıyrılıp kaçtı."

Zira Hz. Peygamber hicretten sonra (Medine ve çevresinde bulunan) Yahudilere güvenlik vermiş, canlarının ve mallarının güven içinde olduğunu bildirmişti. Ayrıca onlara özgürlük tanımış, inançlarını diledikleri gibi yaşayabileceklerini, ancak doğruluktan ayrılmadıkları sürece kendilerine bu hakların verildiğini bir anlaşma belgesi ile tesbit etmişti.

Fakat onlar bu anlaşmayı bozdular, hainlik edip sözlerinde durmadılar. Onlar bu davranışlarını İslâm'a, Hz. Peygamber'e ve müslüman-lara olan hasetlerinden dolayı yapmışlardı. Kur'an bu gerçeğe bir kaç yerde işaret ediyor:

Yoksa onlar, Allah'ın lütfundan verdiği şeyler için insanlara hased mi ediyorlar? (Nisa/54)

Ehl-i kitaptan çoğu, hakikat kendilerine apaçık belli olduktan sonra, sırf içlerindeki kıskançlıktan ötürü, sizi imanınızdan vazgeçi-rip küfre döndürmek istediler. (Bakara/109)

Komik olan şudur: Bu yazar bir süre sonra dönüp kendisi ile çelişkiye düşüyor. "Muhammed Yahudileri sürekli kıskanırdı" dedikten sonra (bir başka yerde) "Muhammed hicretten sonra Yahudileri destekleme arzusu duyuyordu" diyor.

Bu söz ile önceki, nasıl bağdaşabilir?

Makale sahibi Efendimiz Hz. Muhammed'i (hâşâ) deccal olarak tanıtmaktadır. Bunda bir gariplik yoktur. Çünkü yazarın mensub olduğu kavim bakire ve temiz Meryem Betül'ü "en büyük fahişe" olarak suçlamışlardı. Hz. Meryem'in oğlu, Allah'ın ruhu ve kelimesi olan İsa

peygamberi de (annesi Meryem'in işlediği) hatanın neticesi ve putpe-

rest olmakla itham etmişlerdi. (Yahudilerin inanç kaynağı olan) Tal-mut'da yer aldığı üzere (Yahudilerin iddiasına göre) İsa cehennem ateşinde sonsuza kadar azap görecektir.

Habis yazar, makalesinin sonunda pis Siyonist düşüncesini açıklayıp diyor ki: "Orta doğuda bir halk inancı vardır ki buna göre (bir gün) tüm dinlerdeki kutsal yerler aynı eş değerde görülecektir. İşte o gün dünya barışı gerçekleşmiş olacaktır."

Bu söz dini bir düşünce ile sömürgeciliğin yok etme belasının kasıtlı olarak birbirine karıştırılmasıdır.

Müslümanlar kendileri ile dünya halkı arasında bir barış ve yardımlaşma bağlan olmasına karşı çıkmıyorlar. Fakat bunun, mutlaka şu şartla olması gerekiyor: Yardımlaşma ve barış bağlarının Filistin'in zaptedilmesi, halkının sürgün edilmesi, Filistin içinde bir yahudi vatanı oluşturulması ve Siyonizm'in adalet ve ahlâk değerlerini parçalaması karşılığında olmamasıdır.

Dünyanın doğusunda ve batısında bulunan her akıl sahibi kimse şu noktaya dikkat etmelidir ki şu sıralarda Yahudiler Hristiyanlarla bir yakınlaşma gayreti içindedirler. Bu davranışları ile insanlara Hristiyanlarla Yahudiler arasında bir yardımlaşma ve uyum olduğu izlenimini vermek istemektedirler. Böyle bir şeyin olmasına kesinlikle imkan ve ihtimal yoktur. Çünkü Yahudilerle. Hristiyanlar arasındaki anlaşmazlık özdedir. Yahudiler Hz. İsa'nın peygamberliğini inkar ederler. Hristiyanla-rın Hz. İsa ile ilgili olarak kutsal saydıkları şeyleri benimsemezler.

Yahudiler Hz. İsa aleyhinde entrikalar düzenlemişlerdir. Romalı hükümdar Pontıus Pilatus'u Hz. İsa'nın aleyhine kışkırtmışlardı. Hris-tiyanlığı ile övünç duyan her bir Hristiyan, Hz. İsa'yı Yahudilerin öldürdüğüne inanır.

Yahudiler, Hristiyanlardan intikam almakta aşırı derecede ileri gitmişlerdir. Yahudiler, Hristiyanları kovmuşlar, onlara saldırmışlar ve kanlarını içmişlerdir. Bunu Sedr Hudarut gibi kitaplarında kendileri itiraf etmişlerdir. Bu bilgiler 1899 yılında Dr. Yusuf Nasrullah tarafından Arabçaya çevrilen Dr. Ruhleng'in kitabında yer almaktadır.

Hâlâ günümüzde Yahudiler Amerika'da Hz. İsa'yı bir insana yaraşmayan bir şekilde tanımlamaktadır. Bunun canlı örneği Newyork'ta Simon ve Shwester yaymevince yayınlanan İsa'nın Son Deneyimi isimli kitaptır. Bu kitapta öylesine bir çirkinlik vardır ki Hz. İsa, kadınlarla düşüp kalkmaktan kadın bedenleri üzerine yığılıp kalmış bitkin bir insan gibi anlatılmaktadır.

Böylesine alçak bir iftira nerede, Kur'an'ın Hz. İsa'yı 14 yüz yıl Önce Hz. Meryem ve oğlu İsa'dan söz ederken şu tanıtımı nerede?

Meryem çocuğu gösterdi. "Biz dediler, beşikteki bir çocukla nasıl konuşuruz?" (Allah'ın gelecekte elçisi olacak çocuk O'nun verdiği konuşma yeteneği ile dile geldi ve) şöyle dedi: "Ben Allah'ın kuluyum. O, bana kitab verdi ve beni peygamber yaptı. Nerede olursam olayım, O beni mübarek kıldı, yaşadığım sürece bana namazı ve zekâtı emretti. Beni anneme saygılı kıldı. Beni bedbaht bir zorba yapmadı. Doğduğum gün, öleceğim gün ve kabrimden kaldırılacağım gün esenlik banadır." (Meryem/29-35)

Bir de şu ayetleri görelim:

Melekler demişlerdi ki: "Ey Meryem! Allah sana kendisinden bir kelimeyi müjdeliyor. Adı Meryem oğlu İsa Mesih'dir. Dünyada da, ahirette de itibarlı ve Allah'ın kendisine yakın kıldıklarmdan-dır. O, sâlihlerden (Allah'ın iyi kullarından) olarak be'şikte iken ve yetişkinlik halinde insanlara konuşacak."

Meryem: "Rabbim!" dedi, "Bana bir erkek eli değmediği halde nasıl çocuğum olur?" Allah şöyle buyurdu: "İşte böyledir: Allah dilediğini yaratır. Bir işe hükmedince ona sadece ol! der; o da oluverir."

(Melekler, Meryem'e hitaben İsa hakkında sözlerine devam ettiler:) "Allah ona kitabı, hikmeti, Tevrat'ı ve İncil'i öğretecek." (Âl-i İmran/45-48)

1717 miladi tarihinde Amsterdam'da basılan Sifr-i Yokasii. isimli kitapta Yahudilerin Hristiyanlara uyguladığı toplu öldürme manzaralarını gösteren korkunç bir fotoğraf var. Bu kitapta ayrıca Yahudilerin

Roma, Libya, Kıbrıs ve başka yerlerde yüzbinlerce Hristiyanı öldürdüğü yer almaktadır.

Herkes şunu bilmelidir ki Filistin tarihte yüzyıllar boyunca Ara-bistan'm Güney Şam bölgesinde bulunan bir olarak kalmıştır. Bu bölge Suriye, Lübnan, Ürdün ve (bugünkü) Filistin'i içine almaktadır. Arablar milattan önce 2500 yılından beri Filistin'de bulunmaktadır. Eskiden bu bölgedeki Arablar Kenaniler olarak bilinirlerdi. Kenâniler 2500 yıl Filistin'e hükmetmişlerdir.

Müslümanlar Filistin'i hicri 15, miladi 636 yılında fethetmişlerdir. Bu tarihten itibaren (son zamanlardaki) Yahudileştirme belasına kadar Filistin Arab ve müslüman olarak kalmıştır.

Birinci dünya savaşından sonra Filistin'in İngiltere'nin garantörlüğüne bırakılmasına kadar Filistin'deki Yahudi oranı %7den fazla olmamıştır. Daha sonra İngiltere Filistin'i işgal ve otoritesi altına alınca ya-hudi göçmenler için görünür görünmez penceresini açtı ve sonunda uğursuz Belfor vaadi gerçekleşmiş oldu.

Filistin'de sömürgecilik ateşi alevlenene kadar mü s lü m ani arla Yahudiler arasında iyi ilişkiler sürüp gitmiş, bu iyi ilişki hiç bozulmamıştır.

Yahudilerin Filistin'de işlediği suç ve fecâatlardan sonra, Siyonizm'le sömürgecilik Filistin'i sahiplerinin elinden gasbetmek ve orada bir milli yahudi vatanı kurmak üzere anlaştılar.

Ortada Yahudilere yapılmış bir zulüm varsa, bunu yapan Arablar değildir. Ancak kendi yaptıklarına karşılık olarak Yahudilere karşı, Avrupalıların Arabları düşmanlığa ve zulme teşvik etmeleri söz konusudur. Bu durum bize aşağıdaki şiirde yer alan eski bir Arab ata sözünü hatırlatmaktadır:

Cinayeti işleyen başkası cezayı ben çektim

Pişman olan işaret parmağı gibiyim ah ben ne ettim!

Filistin'de müslümanlar Hri s uyanlarla bir uyum ve yardımlaşma içerisinde yaşamışlardır. Buna bir örnek olarak Hristiyan olan Tutah ve Paul Şahhade tarafından yazılan Kudüs Tarihi isimli kitabı gösterebiliriz. Bu kitapta, açık bir şekilde Hristiyanlann Filistin'de Arablann yönetiminde tam bir hürriyet içinde yaşadıkları ortaya konmaktadır.

Yahudiler Filistin'in kendileri için arz-i mev'ûd (va'd edilmiş toprak) olduğuna, dolayısıyla Filistin'in kendi topraklan olduğuna inanıyorlar ve kendilerinin Filistin üzerinde Arablardan daha fazla hak sahibi olduklarını söylüyorlar.

Onların bu inancı, ancak dış/arıdan Filistin'e gelip, orada kısa bir müddet kalmalarının sonucudur. Çünkü Davud ve Süleyman burada bir yüz yılı geçmeyecek kadar bir süre kalmışlardır. Daha sonra Taytus gelerek Yahudileri darmadağın etmiş, heykellerini ve tüm izlerini miladi 70 yılında yok etmiştir.

Bir süre Filistin'de kalmış olmak, Yahudilere Filistin'i zorbalıkla almak hakkını veriyorsa, İranlıların da Filistin'de hakkı var demektir. Çünkü İranlılar milattan önce asırlarca Filistin'de kalmışlardır. Aynı şekilde Yunanlılar da Filistin üzerinde hak sahibi olurlar. Çünkü onlar da milattan önce dördüncü yüzyılda Filistin'i işgal etmişlerdir.

Yahudilerin bir halk olarak yüzyıllar boyunca Filistin'le olan gerçek bağlan kesintiye uğramıştır. İşledikleri suç ve günahlar onları böyle bir akıbete duçar etmiştir. Fakat sömürgecilerin (Filistin üzerindeki) emelleri Yahudileri tekrar Filistin'e dönmek üzere cesaretlendirmiştir.

1901 yılında Yahudiler Sultan Abd'ul-Hamid'i Yahudi yerleşimciler için Filistin'e açılan bir kapı oluşturması için teşvik etmişlerdir. Bunun için Sultana bir yardım paketi ve bir servet sunmuşlardır. Bunlardan bazılarını aşağıya alıyoruz:

1. Bir Osmanlı deniz üssü yaptırmak,

2. Kudüs'te bir Osmanlı üniversitesi kurmak,

3.Osmanlı ülkesinde mimari faaliyetleri gerçekleştirmek için gerekli planları uygulamak üzere ödünç para vermek,

4. Osmanlının borçlarını ödemek,

5. Ekonomiyi geliştirmek üzere yıllık belirli bir vergi ödemek.

Fakat Abd'ul-Hamid Han bunların hepsini reddederek Yahudilere verdiği cevapta şunları söylemiştir:

Filistin topraklarından bir karış yerin çıkmasına göz yummaya gücüm yetmez. Filistin benim şahsi malım değildir. Filistin, bu topraklar için mücadele edip, kanlarıyla onu sulayan halkımındır. Yahudiler milyonlarına sahip olsunlar. Bir gün imparatorluğum parçalanırsa o zaman, karşılığında para ödemeden Filistin'i alabilirsiniz. Fakat ben sağ olduğum sürece vücudumun parça parça edilmesi benim için Filistin'in imparatorluğumdan koparılmasından daha ehvendir. Böyle bir şey asla olamaz! Biz sağ olduğumuz sürece bedenimizin parçalanmasına muvafakat etmeyiz.

1907 yılında İngiltere başbakanı Cambel Banerman Arab yarımadasındaki kartalın Afrika kanadını Asya kanadından ayırmak istedi.

İngiliz başkanı uzmanları ile birlikte şu fikri uygulama kararma vardı: Arab dünyasının Afrika kesimini oluşturan Mısır, Libya, Tunus, Cezayir ve Marekeş ile Asya kesimini oluşturan Şam ve Arab yarım adası arasına (onlardan olmayan) garip (yabancı) bir cisim sokulacaktı. Yahudiler bu büyük Arab vatanında bir çıban olmak üzere garip cisim olarak kendilerini sundular.

İngiltere bu melun fikri benimseyerek 2 Kasım 1917 tarihinde Belfor vaadini vermiş oldu. Daha sonra hile ve tuzaklarını işletti. Nihayet Filistin'i garantörlüğüne aldığını bir belge ile tesbit edip Arab toprağı olan Filistin'i Yahu dile ştirmek üzere Filistin anayasasını oluşturdu. 15 Mayıs 1948 tarihinde yenilebilir bir lokma ve buz gibi bir ganimet olarak Filistin'i Yahudilere takdim etti.

İngiltere'den sonra Amerika da Filistin'de bir milli Yahudi vatanı kurulmasını desteklemiştir. Bu destekleme hak sahibi Filistinlilerin sürgün edilmesi bahasına uygulanmıştır. Bölgede Amerika yeni bir sömürge politikası gütmüştür. Amerika'nın en büyük amaçlarından biri Arab halkına İsrail'i kabul ettirmektir. Onun Arab vatanında zâlim sömürgeciliğinin yoğunlaştığı nokta budur.

Fakat Arab halkı bunu kabul etmemiştir ve etmeyecektir. Arab toplumu okyanustan halice kadar topraklarını hürriyetine kavuşturmakta kararlıdır.

Allah en iyi bilendir.

İsrail Oğullarının Bozgunculuğu

SORU: İsra suresinde (ayet 4) İsrail oğullarının yeryüzünde yaptığı bildirilen iki bozgunculuk üzerinde insanlar çokça konuşur oldular. Ayette bildirilen birinci ve ikinci bozgunculuk ne zaman olmuştur? Geniş bir şekilde bu konuyu açıklar mısınız? Teşekkürler...

CEVAP: Soruda sözü edilen ayet İsra suresindedir. Konu, bu surenin 4. ayetinden 9. ayetin sonuna kadar devam etmektedir. Cenab-ı Hak buyuruyor ki:

Biz, kitapta İsrailoğullarına: "Sizler yer yüzünde iki defa bozgunculuk çıkaracaksınız ve azgınlık derecesinde bir kibre kapılacaksınız" diye bildirdik. Bunlardan ilkinin zamanı gelince, üzerinize güçlü kuvvetli kullarımızı gönderdik. Bunlar, evlerin arasında dolaşarak (sizi) aradılar. Bu yerine getirilmiş bir vaad idi.

Sonra onlara karşı size tekrar (galibiyet ve zafer) verdik, servet ve oğullarla gücünüzü artırdık, sayınızı daha da çoğalttık.

Eğer iyilik ederseniz kendinize etmiş, kötülük ederseniz yine kendinize etmiş olursunuz. Artık diğer cezalandırma zamanı gelince, yüzünüzü kara etsinler, daha önce girdikleri gibi yine mescid'e (Süleyman mabedine) girsinler ve ellerine geçirdikleri her şeyi büsbütün tahrip etsinler (diye, başınıza yine düşmanlarınızı musallat kıldık). Belki rabbiniz size merhamet eder. Fakat eğer siz yine (bozgunculuğa) dönerseniz, biz de sizi yine cezalandırırız. Biz cehennemi kâfirler için bir hapishane yaptık.

Şüphesiz ki bu Kur'an en doğru yola iletir. İyi şeyler yapan mü'minlere, kendileri için büyük bir mükâfat olduğunu müjdeler. (İsra/1-9)

Yahudilerin Filistin'de kurduğu İsrail devleti, tekrar tekrar Arab topraklarına saldırması ve Filistin Arab-İslâm topraklarını zorbalıkla alması sebebiyle günümüzde bu ayetler üzerinde insanlar çokça konuşur olmuşlardır.

Bununla beraber tefsir âlimlerinin hepsi bildirmişlerdir ki ayette geçen iki kez bozgunculuk İslâm'dan, Hz. Peygamber'in gönderilmesinden önce gerçekleşmiştir.

Bazı yazarlar Yahudilerin pek çok defa yaptıkları, hâlâ da Arab topraklarında yapmakta oldukları bozgunculuk ile bu ayetler arasında bir bağlantı kurma gayreti içinde olmuşlardır.

Umarım ki en iyisi, tarih ve gerçek için en insaflı davranış bu ayetlerin özünü ve genel olarak anlaşılanı ortaya koymaktır. Fakat önce Yahudilerin Filistin toprağı ile ilgilerinin tarihi görünümünü ortaya koymak lazımdır.

Kur'an-ı Kerim'in Bakara suresinde (246'dan 251'e kadar olan ayetlerde) verilen haberlerden biliyoruz ki Hz. Allah İsrail oğulları için Tâlut'u kral olarak seçmiştir. Talut, Câlût'a karşı zafer kazanmıştır. Oysa daha önce Câlut, onları yenip hezimete uğratmış idi. Câlut sonunda Hz. Davud'un eliyle yok edilmiştir.

Tâlut uzun yıllar İsrailoğulları'nm kralı olarak kalıp milattan önce 1055 yılında vefat etti. Yaklaşık bundan 40 sene sonra Hz. Dâvud, ondan sonra da milattan önce 975 yılında vefat eden Hz. Süleyman İsrailoğulları'nm başına geçti.

Hz. Davud'un ve Süleyman'ın döneminde İsrailoğullan'nın durumu güçlendi. Mallan ve çocukları çoğaldı. Hz. Süleyman'dan sonra oğlu Rahabâm geldi. Bu dönemde fitne ve çalkantılar çoğaldı. Bunun sonucunda krallık ikiye bölündü.

Bir bölümü Yahuda krallığı olup, kralı Rahabâm, başkenti Kudüs idi. Diğeri, İsrail krallığı olup, kralı Rahabâm'ın kardeşi Yarbaâm, başkenti Samarra idi.

Buhtunnasr Yahuda krallığını milattan önce 558 tarihinde tarihten sildi. İsrail krallığına da Asur kralı Sercun milattan önce 721 tarihinde son verdi.

Fakat İran kralı Cyrus Bâbil kralı Buhtunnasr ile savaşıp zafer kazanınca Yahudilerin Kudüs'e dönmelerine izin verdi. Lâkin Yahudilerin bir kısmı dönmedi.

Milattan önce 33 tarihinde ortaya çıkan İskender İranlıların yönetimine son verdi. İskender vefat edince bir yıl sonra ülkesi komutanları arasında taksim edildi. Bu taksim sonucunda Kudüs Mısır kralı Bat-

lamyus'un eline geçti.

Milâdi 63 tarihinde Romalılar Kudüs'ü zaptettiler. İranlıların 614 yılında Kudüs'ü almasına kadar Kudüs Romalıların elinde kaldı. 628 yılında tekrar Romalılar Kudüs'ü aldılar. Daha sonra hicretin 15. miladın 636. yılında Hz. Ömer döneminde müslümanlar Kudüs'ü fethettiler.

Bu kısa tarihî bilgilerden sonra insaf ölçülerinden ayrılmaksızın soruda söz konusu edilen ayetlerin yorumunu sunuyoruz:

1. Biz kitapta İsrailoğullarma: Sizler yer yüzünde iki defa bozgunculuk çıkaracaksınız ve azgınlık derecesinde bir kibre kapılacaksınız, diye bildirdik. (İsra/4)

Ayette geçen kitap Hz. Musa'ya indirilen Tevrat'tır. Nitekim bu ayetten önceki ayette buna şöyle işaret edilmektedir:" Biz Musa'ya kitabı verdik ve İsrailoğullarma: "Benden başkasını dayanılıp güvenilen bir rab edinmeyin" diyerek bu kitabı bir hidayet rehberi kıldık. (İsra/2)

Ayetteki söylenenleri açarak ifade edersek şu manayı görürüz: Biz onlara (Yahudilere) Şam topraklarında iki defa büyük bozgunculuk yapacaklarını bildirdik. Onlar Allah'a isyan edip, emirlerine karşı gelecekler ve Allah'a ibadet etmek yerine kibirlenecekler.

Yahudilerin bozgunculuğu çok yönlü ve çeşitlidir. Onlar (peygamberleri olan) Musa'ya isyan ettiler, Tevrat'ı tahrif ettiler, peygamberleri mesela Zekeriyya'yı öldürüp aralarında rezillikleri yaygmlaştırdılar. İşlemekte oldukları kötülüklere son vermediler. Bu suçların hepsinin kolaylıkla ilk bozgunculuk olduğunu söyleyebiliriz.

İhtimal ki Hz. Allah'ın bu haberleri bildirmesi, Allah'ın Yahudileri bozgunculukları üzerine cezalandıracağına bir işarettir. Aklı olanlar bu haber verme sayesinde bozgunculuk yapmaktan çekinir. Öğütten anlayan, ibret alan kimseler, Yahudilerin yaptığı gibi bozgunculuk yapmazlar.

Hz. Allah'ın verdiği bu haberlerde Hz. Peygamber zamanında yaşayan ve daha sonra gelecek Yahudilere dolaylı bir sözlü uyarı vardır ki onlar da ataları gibi bozgunculuğu sürdürecekler ve geçmiştekilere verildiği gibi onlara da ilahi, adaletli ve (aynı suçu tekrar işlemekten) vazgeçirecek bir ceza verilecektir.

2. Bunlardan ilkinin zamanı gelince, üzerinize güçlü kuvvetli kullarımızı gönderdik. Bunlar evlerin arasında dolaşarak (sizi) aradılar. Bu, yerine getirilmiş bir vaad idi. (İsra/5)

Yani ey bozguncu İsrailoğulları! Yaptığınız ilk bozgunculuğun cezasının verilme vakti gelince Allah üzerinize kullarından bazılarını musallat etti. İnsanların hepsi Allah'ın kuludur. Bunlar arasında güçlü kuvvetli olanlar vardır.

Allah'ın İsrailoğulları'm cezalandırmak üzere onlara musallat ettiği güçlü insanlar İsrailoğulları'nm yurduna gelince evleri ve yerleşim birimleri arasında dolaşıp ne buldularsa tahrip ettiler. Onları yıldırıcı bir ceza ile cezalandırdılar. O derecede ki dolaştıkları yerlerde Öldürülmemiş veya cezalandırılmamış kimse kalmışımdır diyerek arama yaptılar.

Ayette geçen kullar'dan maksat tercih edilen görüşe göre güçlü kuvvetli kimseler olan Câlût ve askerleri idi. Câlut ve askerlerine Bakara suresi 249 ve devamındaki ayetlerde işaret edilmiştir.

Ayetteki kullarımız ifadesinden maksadın, Allah'ın inançlı ve şalin (iyi) kulları olduğuna dair bir iddia söz konusu değildir. Çünkü Kur'an dilinde kul deyimi, iyiler için de, kötüler için de kullanılmıştır.

Kul ifadesinin iyi olmayan insanlar için kullanıldığını Yasin/30, Nisa/118, îsra/17, Furkan/58 ayetlerinde görmekteyiz.

İsrailoğulları'nın evleri arasında dolaşarak onları cezalandırma işleminin İslâm'dan önce olduğunu gösteren tarihi belge vardır. Bu belge, Hz. Ömer'in komutan olarak görevlendirdiği Sa'd b. Ebi Vakkas ve askerlerine yaptığı tavsiyedir.

Bu belgede Hz. Ömer şöyle diyor:

"Düşmanımız bizden kötüdür. Allah, bizden kötü olanı bize musallat etmez" demeyiniz. Çünkü nice kavimler vardır ki kendilerinden daha kötü olanlar onlara musallat olmuştur. Hz. Allah, gazabını gerektiren şeyler yaptıkları için İsrailoğullanna kendilerinden daha kötü olan mecusi kafirleri musallat etmiştir. Onlar İsrail oğullarının evleri arasında dolaşarak tarumar etmişlerdir. Bu yerine getirilmiş bir vaad idi.

3. Sonra onlara karşı size tekrar (galibiyet ve zafer) verdik. Servet ve oğullarla gücünüzü artırdık. Sayınızı daha da çoğalttık. (İsra/6)

Israiloğulları cezalandırılmalarından sonra pişman olup kötülük işlemekten vazgeçtiler. Kendilerine verilen emirleri Allah'ın lütfü ve verdiği muvaffakiyetle yerine getirdiler. Hz. Allah onlara tekrar üstünlük, güç, kuvvet, oğullar ve servet vererek eskiden olduğu gibi sayılarını da çoğalttı.

Görünen odur ki bu yeniden toparlanma ve güçlenme Hz. Dâvud ve Hz. Süleyman döneminde olmuştur. Kur'an buna şu ayetlerde işaret ediyor:

Câîût ve askerleriyle savaşa tutuştuklarında: "Ey rabbimiz! Üzerimize sabır yağdır. Bize cesaret ver ki tutunalım. Kâfir kavme karşı bize yardım et!" dediler. Sonunda Allah'ın izni ile onları yendiler. Davud da Câlût'u öldürdü. Allah ona (Davud'a) hükümdarlık ve hikmet verdi, dilediği ilimlerden ona öğretti. Eğer Allah'ın insanlardan bir kısmının kötülüğünü diğerleriyle savması olmasaydi, elbette yeryüzü alt üst olurdu. Lakin Allah bütün insanlığa karşı lütuf ve kerem sahibidir. (Bakara/250-251)

Allah'ın tekrar ihsan ettiği bu lütfü karşısında İsrail oğullarının görevi hakikata sarılmak ve vefalı olmak idi. Fakat onlar kim ki bunu yapsınlar!

Hz. Muhammed'in döneminde yaşayan Yahudilerin yerine getirmesi gereken görev, kerem sahibi, alemlere rahmet, peygamberlerin sonuncusu ve tüm insanlığa müjdeci ve uyarıcı olarak gönderilen Mu-hammed'e (s.a) inanmak olmalıydı. Fakat onlar kim ki bunu yapsınlar?!

4. Eğer iyilik ederseniz kendinize etmiş, kötülük ederseniz yine kendinize etmiş olursunuz. Artık diğer cezalandırma zamanı gelince, yüzünüzü kara etsinler, daha önce girdikleri gibi yine mescide (Süleyman mescidine) girsinler ve ellerine geçirdikleri her şeyi büsbütün tahrip etsinler (diye, başınıza yine düşmanlarınızı musallat ettik). (İsra/7)

Bu ayette de Cenab-ı Hak bildiriyor ki inançta, sözde ve davranışta iyilikten ayrılmayana bu yaptıklarının yararı vardır. Kötülük yapan da kendine kötülük etmiş olur.

Ayetteki bu ifade bir bakıma bir hatırlatma ve müjdedir. Bir başka yönden ise bir uyarı ve korkutmadır.

Fakat İsrail oğulları verdikleri söze vefa gösterip nimetlerin kıymetini bilmediler. Tekrar kötülüğe ve bozgunculuğa döndüler.

Bozgunculuklarının dış görünümü, Allah'ın haram kıldığı şeyleri helâl saymaları, faiz yemeleri ve benzeri bir takım günahları ve rezaletleri yapmaları idi. Bu itibarla Allah onlara tekrar bir düşman musallat ederek onları kendilerine boyun eğecek hale getirdiler. O kadar ki perişan hallerinin belirtisi yüzlerine vurmuştu.

Allah'ın musallat ettiği bu düşman sonradan Mescid-i Aksa olan mabede girdi. Daha öncekilerin girdiğinde yapıkları gibi bunlar da ellerine ne geçirdiyse yerle bir ettiler.

Allah'ın İsrailoğullarına ikinci kez musallat ettiği düşmanın Babil hükümdarı Buhtunnasr olduğu anlaşılıyor.

Buhtunnasr Yahudilerle milattan önce 606, 599 ve 588 yıllarında olmak üzere üç defa savaşmıştı. En sonuncusunda yaygın bir şekilde öldürme, esir etme ve tahrip hareketleri meydana geldi.

Bazı tarih kitaplarında geçtiği üzere Nebti kralı Senharib veya Sa-hâbin, bu savaşa katılmıştır. İkinci kere Yahudilere musallat olan düşman Romalı Teytus ve askerleri de olabilir.

Her ne kadar intikam aşamaları ve zamanları farklı ise de ikinci bozgunculuktan sonra İsrailoğullarına musallat kılman düşmanın Romalılar ve B abuliler olmasına bir engel yoktur.

5. Belki rabbiniz size merhamet eder; fakat siz eğer yine (bozgunculuğa) dönerseniz, biz de sizi yine cezalandırırız. Biz cehennemi kafirler için hapishane yaptık. (îsra/8)

Ayetin aslındaki asa kelimesinin -tefsir âlimlerinin ifade ettiğine göre- anlamı ümittir. (Buna göre belki ve umulur ki şeklinde tercüme edilir.) Burada bu kelimenin karşılığı olan ümit, Yahudilerin devletinin onlara geri dönmesi anlamına gelmez. Olsa olsa itaat eden, doğruluktan ayrılmayan, hatalarına tevbe eden kullarına Allah'ın rahmeti yetişir anlamına gelir.

Buna göre ayetin anlamı: Ey İsrail oğullan! Belki rabbiniz size merhamet edip affeder. Yeter ki siz ıhlasla itaat edin, bozgunculuğu, sapıklığı ve gerçekleri değiştirmeyi bırakın. Günah belâyı çeker, bağışlanmak ise belâyı kaldırır. Eğer siz tekrar bozgunculuğa, isyana ve günahları işlemeye dönerseniz, Hz. Allah da sizi tekrar perişan edecek, size en kötü cezayı verecek kimseleri üzerinize gönderir. Allah onlara zulmetmemiştir, lakın onlar kendilerine zulmediyorlar.

Israiloğulları'nın bozgunculuğa tekrar tekrar döndüklerinde şüphe yoktur.

Onlar, Hz. Peygamber'i yalanlamadılar mı? Onlar, Hz. Peygam-ber'in ve müslümanlann aleyhine hileler ve tuzaklar düzenlemediler mi? Onlar, Peygamber'in karşısına düşmanca çıkıp onunla savaşmadılar mı? Sonuçta bu yaptıkları nedeniyle cezalandırılmayı hak ettiler ve Hz. Allah onlara sürgün edilmeyi yazınca temiz şehir olan Medine onlardan arındırıldı. Kur'an bunu onaylamaktadır. (Bkz. Haşir/3)

Onlar sapıklık ve iftiralara tekrar döndüler, Allah da onları cezalandırmak üzere bu kere müslümanları görevlendirmişti.

Dikkat edilirse sonuncu ayet, açıkça bir tehdit ile bitiyor: "Biz cehennemi kâfirler için hapishane yaptık."

Yani, onların yatağını ve döşeğini cehennem yaptık. Küfür ve taşkınlıklarına devam eden Yahudiler burada kalacaklar, cehennem onları kuşatmış olacaktır. Artık oradan kaçmaya güçleri yetmeyecektir.

6. Yahudilerle ilgili ayetlerden sonra cenab-ı Hak şöyle buyuruyor:

Şüphesiz ki bu Kur'an en doğru yola iletir. İyi davranışlarda bulunan mü'minlere, kendileri için büyük bir mükâfat olduğunu müjdeler. (İsra/9)

Sanki bu ayet Hz. Peygamber dönemi Yahudilerine şöyle demektedir: Daha önceleri küfredip bozgunculuk yapan geçmişteki atalarınız gibi olmayınız. Allah'ın ve elçisinin davetini kabul edip getirdiği dine ve Kur'an'a inanın. Çünkü Hz. Muhammed'in getirdiği din çağrıların en doğrusu, yolların en adaletlisidir. Ona iman eden ve inançlarını güzel davranışlarla sağlamlaştıranlar değerli mükâfatlar kazanacaklardır.

Bu ifadeler Yahudilerin Allah'ın Rasûlüne, İslâm davetine ve İslâm'ın kitabı Kur'an'a inanmadıkları sürece sapıklık ve iftiralarına devam edecekleri fikrini desteklemektedir.

Allah en iyi bilendir.

Kur'an'a Göre Yahudi Ahlakı

SORU: Kıır'an'ın anlatımı ile Yahudilerin ahlâkı hakkında bilgi verir misiniz?

CEVAP: Hz. Allah îsrailoğullan'nı imtihan etmeyi murad etti. Bu sebeple onlara bir çok nimetler verip ikramlarda bulundu. Fakat Yahudiler kötü kimseler idi. İyiliğe karşı kötülükle mukabele etmek hususunda en kötü örnekleri verdiler. înkarda, inatçılıkta ve sapıklıkta kötü örnek olup nimete nankörlükle karşılık verdiler. Lütuf ve ihsana nankörlükle mukabele ettiler. Bunlardan dolayıdır ki Hz. Allah onlara aşağılık ve yoksulluk damgasını vurdu.

Yahudiler devamlı nefislerinde eksiklik olduğunu dile getirirlerse de kendilerinin Allah'ın seçkin halkı olduklarına inanırlar. Onların liderlerinden biri olan Pensker çirkinliklerini ve kötülüklerini gösteren şu sözleri ağzından kaçırmıştır: "Bizim silahımız aşağılık ve yoksulluktur!"

Kur'an Yahudilerin pekçok kötü ahlâkını anlatmıştır. Bunlardan birisi korkaklıkla beraber isyan rezilliğidir.

Hz. Allah, çok eskilerde onlara lütufta bulunmayı murad etti. Bu sebeple belirli bir süre kutsal topraklara girmelerini emretti. Fakat onlar korkaklık göstererek emredildiği üzere itaat etmekten kaçındılar. Fasık ve isyankar olmaları yüzünden bunlara verilecek adaletli ceza parçalanıp dağılmaları olmuştur.

İşte Kur'an eski çağdaki Yahudilere Hz. Musa'nın diliyle şöyle sesleniyor:

Ey kavmim! Allah'ın size (vatan olarak) yazdığı kutsal toprağa girin ve arkanıza dönmeyin. Yoksa kaybederek dönmüş olursunuz. Onlar şu cevabı verdiler: "Ey Musa! Orada zorba bir toplum var, onlar oradan çıkmadıkça biz oraya asla girmeyeceğiz. Eğer oradan çıkarlarsa biz hemen gireriz."

Korkanların içinden Allah'ın kendilerine lütufta bulunduğu iki kişi şöyle dedi: "Onlann üzerine kapıdan girin; oraya girdinizmi artık siz zaferi kazanrmşsınızdır. Eğer mü'minler iseniz Allah'a güvenin!"

(Diğerleri şöyle) dediler: "Ey Musa! Onlar orada bulundukları müddetçe biz oraya asla girmeyiz. Şu halde sen ve rabbin gidin savaşın. Biz burada oturacağız."

Musa da: "Rabbim! Ben kendimden ve kardeşimden başkasına hakim olamıyorum. Bizimle bu yoldan çıkmış toplumun arasını ayır!" dedi. (Maide/21-24)

Kur'an'm ifade ettiğine göre Yahudilerin korkaklığı o dereceye ulaşmıştır ki savaş ile yüz yüze gelemiyorlar, kendilerini savaşla karşılaşmaktan gizleyecek şeylerin Örtüsü arkasında durmayı devamlı tercih ediyorlar. Bunun içindir ki Kur'an onlann hakkında müslümanlara şöyle sesleniyor:

' Onlar müstahkem şehirlerde veya siperler arkasında bulunmaksızın sizinle toplu halde savaşamazlar. Kendi aralarındaki savaşları ise çetindir. Sen onları derli toplu sanırsın. Halbuki kalpleri darmadağınıktır. Böyledir, çünkü onlar aklını kullanmayan bir topluluktur. (Onların durumu) kendilerinden önce geçmiş ve yaptıklarının cezasını tatmış olanların durumu gibidir. Onlara acıklı bir azap vardır. (Haşr/14-15)

Kur'an-ı Kerim her seviyesiz ve alçak kimsede olduğu gibi Yahudilerin de ahlâkının sür'atle inkara ve kafirliğe yönelmek olduğunu bildirmektedir. Onlar münafık ve aldatıcı kimselerdir. İçleri başka dışları başkadır. Dilleri, kalplerinde olmayan şeyleri söyler. Kişiliklerinin basitliği ve nefislerinin kötülüğü sebebiyle yalan ve iftiraları dinler ve dinledikleri bu yalan ve iftiralara uyarlar. Gerçekleri değiştirip Allah'a ve tarihe karşı yalan söylerler. Kalpleri kirli, ruhları pis olup temiz değildir. Haram malı her yoldan elde edip, yağma, çarpma ve faiz yoluyla haram yerler. Ticaret mallarının satımı ve diğer yollar da bunların haram yeme yoludur.

Bu söylediklerimize Kur'an şu ayetlerde işaret etmektedir:

Ey Rasûl! Kalpleri iman etmediği halde ağızlarıyla "İnandık!" diyen kimselerden ve Yahudilerden küfür içinde koşuşanların hâli) seni üzmesin. Onlar durmadan yalana kulak verirler ve sana gelmeyen (bâzı) kimselere kulak verirler, kelimeleri yerlerinden kaydırıp değiştirirler. "Eğer size şu verilirse hemen alın, o verilmezse sakının!" derler. Allah bir kimseyi şaşkınlığa (fitneye) düşürmek isterse, sen Allah'a karşı, onun lehine hiç bir şey yapamazsın. Onlar, Allah'ın kalplerini temizlemek istemediği kimselerdir. Onlar için dünyada rezillik ve âhirette onlara mahsus büyük bir azap vardır.

Hep yalana kulak verir, durmadan haram yerler. Sana gelirlerse, ister aralarında hüküm ver, ister onlardan yüz çevir. Eğer onlardan yüz çevirirsen sana hiçbir zarar veremezler. Ve eğer aralarında hüküm verirsen, adaletle hükmet. Allah âdil olanları sever. (Ma-ide/41-42)

Kur'an bunların benliklerinde eskiden beri korkaklığın bulunduğunu desteklemektedir. Nasıl olmasın ki bunlar yapmadıklarını söyler, önce söz verir, sonra verdikleri sözü bozarlar. Görünürde sorumluluk yüklenir gibi davranır, sonra sorumluluktan kaçarlar.

Tarihte bir vakitler kahraman gibi görünmek istediler. Savaş hazırlıkları içerisinde idiler. İş ciddiyete binince benliklerindeki aşağılık duygu ve derin korkaklık hissi ortaya çıkıverdi. Kur'an bunu şöyle anlatmaktadır:

Musa'dan sonra İsrailoğulları'ndan ileri gelen kimseleri görmedin mi? Kendilerine gönderilmiş bir peygambere: "Bize bir hükümdar gönder ki (onun komutasında) Allah yolunda savaşalım" demişlerdi. (Peygamber onlara): "Ya size savaş yazılır da savaşmazsanız?" dedi. "Yurtlarımızdan çıkarılmış, çocuklarımızdan uzaklaştırılmış olduğumuz halde neden savaşmayalım?" dediler. Kendilerine savaş yazılınca içlerinden pek azı dışında, geri dönüp kaçtılar. Allah zâlimleri iyi bilir. (Bakara/246) işte Kur'an'ın bildirdiği üzere İsrail oğullarının ahlâkından bir kısmını gördük. Daha onların tarih boyunca halklara ve milletlere en kötü örnekleri verdiklerini gösteren nice kötü ahlâkları bulunmaktadır.

Allah en iyi bilendir.

Yahudilerin Suçsuzluk Belgesi

SORU: Yahudilerin Hz. İsa'nın kanını dökme konusunda suçsuz oldukları hakkında yakında yayınlanacağı söylenen belge hususunda ne dersiniz?

CEVAP: Bana öyle geliyor ki konuya iki açıdan bakmamız gerekmektedir: a. Dini açıdan b. Siyasi açıdan.

Önce konunun dini açısını ele alalım:

Müslümanlar Hz. İsa'nın öldürülmediği hususunda görüş birliği etmişlerdir. Nitekim Kur'an'da: "(Onlar) onu (Hz. İsa'yı) ne öldürdüler ne de astılar..." (Nisa/157) buyuruluyor.

Fakat Kur'an'ın Hz. İsa'nın öldürüldüğünü ve asıldığını kabul etmemesi, Yahudilerin müstahak oldukları kovulmadan, lanetten, dünya ve âhirette verilecek azaptan temize çıkmalarını gerektirmez. Çünkü onlar peygamberleri öldürmüş, temiz ve bakire Meryem'in rezillik, fahişelik yaptığım söylemiş ve Hz. İsa'nın bu rezilliğin meyvesi olduğunu iddia etmişlerdir. Daha sonra Allah katından peygamber olarak gelen Hz. İsa'yı reddetmişlerdir.

Hz. İsa'yı inkar etmekle de kalmamışlar, ona tuzak kurup aleyhinde entrikalara girişmişlerdir. Entrikalarını olgun başları koparan büyük kimseleri yok eden güçlü, kudretli devlet adamları aracılığı ile işletip sonunda Hz. İsa'yı öldürmeye girişip, bunun için gerekenleri yapmışlardır. Fakat onlarla yapmayı diledikleri şey arasına kendilerinin veya her hangi bir insanın mâni olmayacağı birşey girerek dilediklerini gerçekleştirmeye engel olmuştur.

Bunun anlamı şudur: Eğer suçlarını tamamlamaya fırsat bulup Hz. İsa'ya saldırmaya imkan bulsalardı bu suçu işlemekten geri durmayacaklardı. Her ne kadar araya giren engel sebebiyle ona ulaşmak güç ve kudretleri dışında kalmış iseler de Yahudiler düşünce niyet ve yöneliş

bakımından suçlu olarak vasıflandırılmışlardır.

Eğer sonradan ortaya attıkları belge ile Yahudileri Hz. İsa'nın kanından temizlemek, onu öldürmediklerini isbat etmek istiyorlarsa, önümüzde en yüce kaynak olan Kur'an'dan sonra bir başka belge daha vardır.

Bu belge meşhur bir hristiyan kaynağıdır. Uzunca bir süreden beri basılıp yayınlanmış bulunan bu belge Hz. İsa'nın Öldürülmesi ve asılması hususlarında Kur'an ile uyum içerisindedir. Sözünü ettiğim bu belge Prof. Halil Saâde'nin çevirisini yapıp Reşid Rıza'mn 1907 yılında yayınladığı Barnaba İncili'dir.

Ben bu İncil'deki Hz. İsa'nın öldürülme girişiminin anlatıldığı kısmı okudum. Geliniz birlikte bu kitabın 313. sahifesindeki şu malumatı okuyalım:

Yehuda ile askerler birlikte Hz. İsa'nın olduğu yere yaklaştıklarında, Hz. İsa büyük bir kalabalığın yaklaşmakta olduğunu anladı. Bu sebeple korkarak evin bir kenarına çekildi. (Havarileri oluşturan) onbirler uyuyorlardı.

Hz. Allah kulunun tehlikede olduğunu görünce Cebrail, Mikâil, İsrafil ve Azrail'den oluşan elçilerine Hz. İsa'yı dünyadan çekip almalarını emir buyurdu.

Termemiz melekler gelip Hz. İsa'yı bulunduğu evin güney cephesinde bulunan pencereden alıp göğün üçüncü katma koydular. Hz. İsa burada sonsuza kadar Allah'ı teşbih etmektedir.

Yehuda (ki bu, Hz. İsa'yı askerlere şikayet edip, yerini gösteren haindir) Öfkeli bir şekilde Hz. İsa'nın göğe çekildiği odaya girdi. Hz. İsa'nın talebelerinin (havarilerin) hepsi uyuyorlardı. Hz. Allah bu anda çok ilginç bir şey yarattı: Yehuda'nm konuşması ve yüzü değişerek Hz. İsa'nın bir benzeri olup çıkıverdi. (Hz. İsa'nın talebeleri der ki): Hatta biz Yehuda'nın İsa olduğunu sandık. Yehu-da'ya gelince, o bizi uyandırdıktan sonra hocamızın nerede olduğunu aramaya başladı. Bunun içindir ki biz hayret edip şöyle cevap verdik: '"Efendim, hocamız sensin, bizi unuttun mu?" Yehuda ise gülerek şöyle dedi: "Siz aptal mısınız? Yehuda İskaryut'u tanımıyor musunuz?"

Yehuda bunları söylemekte iken askerler içeri girdiler ve (İsa şeklini almış olan) Yehuda'yı yakaladılar. Çünkü o her yönden Hz. İsa'ya benziyordu. Biz ise Yehuda'nın sözlerini işitip, askerler topluluğunu görünce deliler gibi kaçmaya başladık.

Ketenden bir çarşafa sanlı olan Yehuda'da uyanıp kaçmaya başladı. Onu çarşafından bir asker yakalayınca çarşafı bırakıp çıplak olarak kaçtı. Hz. Allah İsa'nın duasını kabul edip onbir talebesini kötülüklerden kurtardı.

Askerler Yehuda'yı yakalayıp alay ederek kendisini bağladılar. Çünkü o gerçeği söylüyor ve İsa olduğunu inkar ediyordu. Askerler alaycı bir şekilde: "Efendim! Korkmayın, biz seni İsrailoğulla-rı'nın başına kral yapacağız. Ancak kral olmayı red edersin diye

seni bağladık" dediler.

Yehuda (askerlere) şöyle cevap verdi:

Her halde siz çıldırmış olmalısınız. Siz, İsa'yı almak üzere elinizde ışık ve silahlarla sanki bir hırsızı yakalamak üzere geldiniz. Size onun yerini gösteren benim. Şimdi beni kral yapmak için mi bağlıyorsunuz?

Bu sırada askerlerin sabrı taşıyordu. Artık vurdukları tokat ve tekme darbeleri ile Yehuda'yı perişan hale getiriyorlardı. Boynuna ip bağlayarak onu Kudüs'e götürdüler.

Barnaba İncilinde devamla Yehuda'nın Hz. İsa'ya benzeyen görünümü ile Kral ile karşılaşmasını şöyle anlatıyor: "Kral, Yehuda'nın iddialarını duyunca onun aklını kaybettiğini düşündü. Sonunda Yehuda öldürüldü."

Demek ki önümüzde basılı, yayınlanmış meşhur bir hristiyan kaynağına dayanan belge bulunmaktadır. Bu belge Hz. İsa'nın öldürüldügünü ve asıldığını reddetmektedir. Buraya kadar konuyu dini açıdan ele aldık. Meselenin özeti şudur: Yahudiler gerçekte Hz. İsa'yı öldürmemiş ve asmamışlardır. Fakat onlar Öyle bir suç işlemişler ki bu suç gökte ve yerde büyük gürültüler koparmıştır.

Gerçekte (onlar Hz. İsa'yı öldürmediler değil,) kendileri ile Hz. İsa'yı öldürme eylemi arasına giren Allah'ın kudreti (sebebiyle öldürmeye güçleri yetişmediği için öldüremediler.)

Konunun siyasi açısına geliyoruz: Yahudilerin ileri sürdükleri bu belge zeki bir Yahudi tuzağıdır. Onlar bu girişimleri ile Yahudiler ve Hristiyanlardan oluşan bir kitleyi Arablann ve müslümanların karşısına çıkarmak istemektedirler. Sanki Yahudiler, Hristiyanlarla aralarındaki düşmanlığı hafifletmek gayreti içindedirler. Eh, onlar Hz. İsa'yı öldürmediklerine göre Hristiyanların dostudur. Yahudiler bu girişimi şunun için yapıyor: Hristiyanlann bedeninde kanayan yara, İsa'nın öldürülüp asılmış olmasıdır. Bu olayın suçlusu ise Yahudilerdir.

Yahudilerin bu girişimi ile meydana gelecek kutuplaşmanın karşısında bizim durumumuz ne olmalıdır? Bu durum karşısında (müslü-manlar olarak) durumumuz, çeşitli görevleri yerine getirmemizi gerektirmektedir.

Birinci görevimiz, ne önünden ne de arkasından batılın yaklaşmayacağı Kur'an'da sabit olan Yahudilerle ilgili suçları ortaya koymak olmalıdır.

Bana öyle geliyor ki Kur'an-ı Kerim bize Yahudilerin üç durumdan geçtiklerini anlatmaktadır.

Birinci durum ihsan, lütuf ve ikramlara nail oldukları dönemdir.

İkinci durum, yüz çevirip Allah'ın emirlerine karşı gelip, onlara uymadıkları dönemdir.

Üçüncü durum, cezalandırıldıkları dönemdir.

Kur'an'ın bize anlattığına göre Cenab-ı Hak Yahudileri, yaşadıkları zamanın halklarının yükselebilmesi mümkün olandan daha yüksek derecelere yüceltmek istemiş, onları (o zaman) cümle âleme üstün kılmıştı. Onlara sultanlık ve ayrıca on (çeşit) nimet verilmişti. Peki ne oldu?

Bu bol ve geniş, daha önceki toplumlardan ve çağdaşlarından hiç birine verilmemiş olan nimetlere karşı on hata işleyerek cevap verdiler. Sanki her bir nimet, bir isyan ve günah ile karşılanıyordu. Daha sonra bununla yetinmeyip günahlar üstüne günahlar işlediler. Karşı koyma aşamasını ceza aşamasının izlemesi kaçınılmaz idi.

Lütuf ve ihsan ne kadar bol ve geniş olduysa, sapma da o denli büyük ve tehlikeli oldu. O halde ceza da, olabileceğin en şiddetlisi olmalıydı.

Kur'an'da ceza olarak Yahudilerin şekillerinin maymun ve domuza çevrildiğinin bildirilmesi yeterlidir. (Bkz. Bakara/65, Maide/60, A'raf/116). Onların kimisi putperest oldu, Allah'tan bir himayeye ve insanların himayesine sığmmadıkça üzerlerine miskinlik ve zillet damgası vuruldu. (Bkz. Âl-i İmran/112)

Ayrıca Kur'an Yahudilerin Allah'ın gazabına uğradıklarını da bildirmektedir. (Bkz. Bakara/61, Âl-i İmran/112)

İhsan olunan lütuf ve ikram ile, verilen elemli azap arasmdaki bu denge -ki ikisi arasında şiddetli bir karşı koyma vardır- her topluma ibret olmalıdır. Tâ ki başka bir halk, Yahudilerin işlediği hataları ve günahları işlemesinler ve Yahudilere verilen ceza onların başına gelmesin.

Demek oluyor ki birinci görevimiz, Yahudilerin kötülüklerini, günahlarını ve yaptıklarını Kur'an'ın ışığında (kamu oyuna) sunmak olmalıdır.

İkinci görevimiz, Kur'an'ın Yahudilerle ilgili olarak anlattıkları ile Hz. İsa, Hristiyanlar ve doğruluktan ayrılmamış ve iman etmiş rahipler hakkında anlatılanları karşılaştırmaktır. Maide suresi 82. ayeti bir örnek olabilir.

Bu ayette Yahudilerin adı Allah'a şirk koşanlardan önce geçmektedir. Her ne kadar gramer (nahiv) âlimlerinin ifade ettiğine göre Yahudi kelimesi ile müşrikleri ifade eden kelimeler arasındaki vav harfi bir sıra ve takibi gerektirmiyorsa da Yahudilerin başta zikredilmiş olması, şirk koşanlarla birlikte Yahudilerin mü slü m ani ara şiddetli düşman olduklarım ifade eder.

Yahudilerin bu durumu ile ayetin alt tarafında Hristiyanlar hakkında söylenilenleri karşılaştıralım:

Onlar içinde iman edenlere sevgi bakımından en yakın olarak da "Biz Hristiyamz" deyenleri bulacaksın. Çünkü onların içinde keşişler ve rahipler vardır ve onlar büyüklük taslamazlar. (Ma-ide/82)

Ayrıca Yahudilerin günahkâr kişiliklerinin korkutucu tasviri, doğru yoldan sapan kibirli kişilikleri ile Kur'an'ın, dünya kadınlarının efendisi Hz. Meryem'i ve başka hiç kimseye verilmemiş ölüyü diriltme, kör ve alacalı kimseleri iyileştirme gibi mucizeler verilmiş olan Hz. İsa'nın kişiliğini anlatışı arasında karşılaştırmalar yapmalıyız.

Üçüncü görevimiz, Yahudilerin yalnız müslümanlara yönelik değil, hristiyanlara yönelik suç ve cinayetlerini de ortaya çıkarmalıyız.

Yahudiler müslümanların iki kıblesinden birincisi ve üçüncü haremleri olan Mescid-i Aksâ'nın bulunduğu toprağı zorbalıkla aldığı zaman sadece müslümanların kutsal yerlerine saldırmakla kalmadılar. Aynı zamanda Filistin'de Hz. İsa'nın beşiğine, Kıyamet Kilisesi'ne ve Beşik Kilisesi'ne de saldırdılar, ki buralarla Hristiyan Arablar şeref duymaktadır.

Hristiyanlan, özellikle Arab olanlarını bilinçlendirmeliyiz. Bu zahiren doğru gibi görünen Hz. İsa'nın öldürülmemiş olması meselesine kanıp Yahudilerin ortaya attığı bu akıma kapılmasınlar.

Çünkü Yahudiler bu söylemleri ile pis bir tuzak peşindedirler. Maksatları Arablann direncini kırmak, Filistin'in geri alınması hususundaki Arab planını geçersiz kılmak ve Filistin'e yabancı olarak gelen Yahudileri geldikleri yere gönderme çalışmasını engellemektir.

Dördüncü görevimiz, Yahudilerin ileri sürdükleri bu belge ortaya çıksa da çıkmasa da bize bir zarar vermeyeceğinden emin olmamızdır.

Zira böyle bir belge ortaya çıkmaz ise Hristiyanlar ile Yahudiler arasındaki düşmanlık devam edecek, dolayısıyla Filistin'in geri alınması eyleminde Hristiyanlar müslümanların yanında yer alacaklar demektir.

Eğer sözü edilen belge ortaya çıkarsa bunu ortaya atanlar belgenin içindeki bilgilerin doğruluğunu itiraf ederlerse, bu Hristiyanlar tarafından "Onlar onu (İsa'yı) ne öldürdüler ne de astılar. Fakat (öldürdükleri) onlara İsa gibi gösterildi" (Nisa/157) ayeti kabul edilmiş demektir.

En iyi bilen Allah'tır

Bir Yahudi İnancı

SORU: Bazı yabancı dergilerde Yahudilerin bir iddiasını okudum: Buna göre Hz. Peygamber Medine'de iken onlardan cizyeyi kaldırmış. Bu, onların diğer kitap ehlinden daha faziletli olduğuna bir delil imiş. Bu doğru mudur?

CEVAP: Yahudilerin ne çok asılsız inançları var ve Allah'ın dilediği zamana kadar da olmaya devam edecektir.

Onların bu (ve buna benzer) iftiralarını reddetmek için şunu söylememiz yeterlidir; Hz. Allah ondört yüz yıl önce kitabında hükmünü bildirmiştir. "Kur'an'ı kesinlikle biz indirdik. Elbette onu yine biz koruyacağız" (Hicr/9) ayetine uygun olarak gökler ve yer var oldukça Allah'ın Yahudiler hakkında bildirdiği hüküm var olmaya devam edecektir.

Cenab-ı Hak Kur'an'da şöyle buyuruyor:

insanlar içerisinde iman edenlere düşmanlık bakımından en şiddetli olarak Yahudiler ile şirk koşanları bulacaksın. Onlar içinde iman edenlere sevgi bakımından en yakın olarak da "Biz Hristi-yanlarız" diyenleri bulacaksın. Çünkü onların içinde keşişler ve rahipler vardır ve onlar büyüklük taslamazlar. Rasûle indirileni duydukları zaman, tanış çıktıkları gerçekten dolayı gözlerinden yaşlar boşandığını görürsün. Derler ki: "Rabbimiz! İman ettik, bizi (hakka) şahit olanlarla beraber yaz." (Maide/82-83)

Kur'an böyle söylerken nasıl olur da bu Yahudiler başkalarından daha faziletli olur? Cenab-ı Hak onların mü slü mani ara insanlar arasında en şiddetli düşmanlık besleyenler olduğunu bildirmiştir. Hatta ayette Yahudilerin düşmanlığı müşriklerinkinden önce zikredilmiştir.

Yahudilerden cizye (vergisi)nin kaldırıldığına gelince, bu yalan bir haberdir.

İbn Kesir Siyer-i Nebi isimli kitabında Sahih-i Buharı ve Müslim'de yer alan bir hadisten söz ediyor. Buna göre Hz. Peygamber Hay-ber Yahudileri ile Hayber toprağından elde edilen üretimin yarısını ödemeleri şartıyla anlaşmış, onlara: "Sizi dilediğimiz süre için buraya yerleştiriyoruz" buyurmuştur.

Hz. Peygamber (hasat mevsiminde) onlara Abdullah b. Revaha'yı mahsulün yarısını toplamak üzere gönderirdi. Hz. Abdullah Mûte savaşında şehit edilince (bu görev için) Cübâr b. Sahr'ı gönderiyordu. Bu durum Ebubekir hazretlerinin döneminde de devam etmiştir.

İbn Kesir daha sonra şöyle diyor:

Hayber Yahudileri, hicri 300 yılından sonraki zamanlarda ellerinde Hz. Peygamber tarafından yazılı bir belge olduğunu; içerisinde kendilerinden, cizyenin kaldırıldığının yazılı olduğunu iddia eder olmuşlardır. Bazı ilim adamları bu mektuba aklanmışladır. Halbuki bu mektup uydurma bir mektuptur.

İbn Kesir bu iftirayı iptal etmek için özel bir kitap yazmıştır.

İbn Kesir'den başka İbn'us Sabbağ, Şeyh Ebû Hâmid, İbn Mes-leme gibi ilim adamları da bu iddiayı iptal etmek için eserler yazmışlardır.

Hicri 774 yılında vefat eden İbn Kesir diyor ki:

Yahudiler 700 yılından sonra bir kere daha harekete geçmiştir. Bu hareketlerinde cizye (vergisi)nin üzerlerinden kaldırılmış olduğunu bildiren bir mektup ortaya çıkarmışlar, bunun içerisinde önceleri iddia ettikleri mektuba da yer vermişlerdir.

İbn Kesir bu mektubu ele geçirmiş ve onun uydurma olduğunu tesbit etmiştir. Çünkü iddiaya göre bu mektupta Sa'd b. Muaz'ın şahitliğine yer verilmiştir. Oysa Hz. Sa'd Hayber'in fethinden önce vefat etmiştir. Ayrıca bu mektupta Muaviye b. Ebi Süfyan'ın şahitliğine de yer verilmiştir. Oysa Muaviye b. Ebi Süfyan o sırada daha müslüman olmamıştı. Bu mektupta cizyenin kendilerinden kaldırıldığı söyleniyor. Halbuki o zamanlar cizye uygulaması yoktu. İlk cizye Necr anlılar d an alınmıştır, ki bu da hicretin 9. yılında olmuştur.

İşte bunlar Yahudilerin cizye konusunda söylediklerinin doğru olmadığını göstermektedir.

Yahudilere Allah'ın Verdiği Ceza

SORU: "Rabbin, elbette kıyamet gününe kadar onlara en kötü eziyeti yapacak kimseler göndereceğini ilân etti. Şüphesiz rabbin cezayı çabuk verendir. Ve O çok bağışlayan, pek esirgeyendir" (A'raf/167) âyetinde kastedilenler kimlerdir?

CEVAP: Bu âyet A'raf suresindedir. Bu ayetin öncesinde ve sonrasındaki ayetler Allah'a isyan eden, peygamberleri haksız yere öldüren, Cumartesi yasağı konusunda taşkınlıklar yapan, ve Allah'ın emrine karşı gelen Yahudiler hakkındadır.

Yahudiler sürekli bozgunculuk ve inad içerisinde olmuşlardır. Halbuki geçmişte Hz. Allah onlara (pek çok) lütuflarda bulunmuştu. Allah'a itaat ve şükür etmeleri gerekirken başkaldırmışlar ve bozgunculukta ısrar etmişlerdir. Sonuç olarak onların başına elem verici azap gelmiştir.

Menar tefsirinde (bu) ayetin anlamı ile ilgili olarak şunlar kaydedilmiştir: Hz. Allah, Peygamberinden Yahudilere tekrar tekrar nasıl azab etmiş olduğunu hatırlatmasını istemiştir. Gene Hz. Allah bozgunculuklarına, zulüm ve günahlarına uygun bir ceza olarak onlara (gereken) azabı tattıracağını, kıyamete kadar onlara en kötü eziyeti yapacak kimseleri musallat edeceğini bildirmiştir. Çünkü onların bozgunculuk hareketi tekrarlanmıştır. Cenab-ı Hak onlara vereceği azabı bildirerek ve tehdit ederek: "Eğer siz yine (fesatçılığa) dönerseniz, biz de sizi yine cezalandırırız" (İsra/8) buyurmuştur. Bu ayet açıkça ifade ediyor ki onlar son cezalandırmadan sonra tekrar bozgunculuğa dönerlerse, tekrar cezalandırılacaklardır. Onlar gerçekten tekrar tekrar bozgunculuğa döndüler. Allah da Yahudileri ezecek kimseleri onların başına musallat etti.

Daha sonra İslâm geldi. Allah'ın cezasından ve zilletten kaçan Yahudiler İslâmiyet'e de düşmanlık yaptılar. Arab ülkelerine yerleştiler ve oralarda güvenlik içinde yaşadılar. Fakat onlar Allah'ın Rasûlü ile yaptıkları anlaşmalara ihanet edip, ahitlerin! tekrar tekrar bozdular. Hz. Peygamber'in aleyhine müşriklere yardım ettiler. Onun aleyhine entrikalara giriştiler. Bunun üzerine Hz. Allah Peygamberini onlara musallat ederek onlarla savaştırdı. Allah'ın Rasûlü onları yenip, kimilerini öldürerek, kimilerini sürgün ederek terbiyelerini verdi.

Hz. Ömer hilafeti döneminde onların kötülük ve hainliklerine son vermediklerini gördü. Sonuçta o da Yahudileri (bulundukları yerden) uzaklaştırdı.

Yahudiler taşkınlık ve hainliklerine devam ettiler. Sanki bu onların yaratılışlarında ve tabiatlarında var olan bir şeydi. İşte şimdi de İsra ve Miraç mucizesinin gerçekleştiği Filistin topraklarına saldırıp işgal ettiler. Burada yaşayan halkı darmadağın edip mahsulleri ve canları mahvedip yok ettiler. Böylece yeryüzünde bozgunculuk yaygınlaştı.

Şüphe yok ki onlar bu davranışları ile cezayı hak etmişlerdir. Onlar düşmanlıklarında ve taşkınlıklarında ısrarlı oldukça cezalandırılmayı hak edeceklerdir. Bunların gasbettikleri hakların arkasında, hak sahipleri haklarını isteyip geri almaya çalıştıkları sürece, bu günahkarlar sükun ve huzuru tatmaya güç yetiremiyecek-lerdir. Allah işinde mutlak galibtir. Fakat insanların çoğu (bunu) bilmezler.

Yahudiler azgınlıklarına son verseler, bozgunculuğu kışkırtmasa-lar veya yeryüzünde bozgunculuk yapmak istemeselerdı, İslâmiyet onların hayatını ve güvenliğini garanti altına alırdı.

Onlar Allah'ın davetine icabet etseler, Allah'a ve Rasûlüne inansa-lardı başlarına gelen acıları tatmazlardı. Bunun içindir ki soruda geçen ayette "Allah'ın azabı çabuk veren'1 olduğu ifade edildikten sonra "O çok bağışlayan, pek esirgeyendir" buyurulmuştur. Bu ifadede Hz. Allah'ın adaletine işaret vardır. Şöyle ki: Her sapan ve azgınlık yapana ceza, her inanan ve hidayete erene de mağfiret.

Allah onlara zulmetmemiştir. Fakat onlar kendilerine zulmetmişlerdir.

Yahudilerin Sonu

SORU: Hz. Allah Tih çölünde Yahudilere aşağılık ve yoksulluk damgası vurulmasına hükmettikten sonra "Yahudilerin asla yeryüzünde bir devlet kuramayacaklarını" biliyoruz. Bunun Kur'an'dan bir delili -var mıdır? Buna göre şimdiki İsrail devletinin anlamı nedir?

CEVAP: Hz. Allah Yahudilerin ayrılmaz özelliklerini bildirmek için Bakara suresinde şöyle buyuruyor:

İşte (bu olaydan sonra) üzerlerine aşağılık ve yoksulluk damgası vuruldu. Allah'ın gazabına uğradılar. Bu musibetler (onların başına) Allah'ın ayetlerini inkara devam etmeleri, haksız olarak peygamberleri öldürmeleri sebebiyle geldi. Bunların hepsi, sadece isyanları ve taşkınlıkları sebebiyledir. (Bakara/61)

Ayetten anlıyoruz ki Cenab-ı Allah küfürleri ve bozgunculukları sebebiyle onlara aşağıhklığı ve yoksulluğu bir yazgı olarak yazmıştır.

İşledikleri günahlar, küfür, isyan ve düşmanlık sebebiyle Allah'ın gazabına müstehak olmuşlardır. İşledikleri günahların en çirkini haksız yere peygamberleri öldürmeleridir.

Muhammed Abduh bu cezalandırmanın gerekçesini şöyle ifade ediyor:

Çünkü onlar alıp kabul etmeleri gereken hükümlerle ilgili olarak Allah'ın emirlerine isyan etmişler, Allah'ın gönderdiği peygamberlerin şeriatlerinde bildirdiği sınırları çiğnemişlerdir. Oysa bu hükümler ve sınırlar onları içinde bulundukları aşağılık durumdan çıkarıp kurtarmak için konulmuş hükümler idi.

Âl-i İmran suresinde şöyle buyuruluyor:

Onlar (Yahudiler) nerede bulunurlarsa bulunsunlar, Allah'ın ahdine ve insanların himayesine sığmmadıkça kendilerine aşağılık (damgası) vurulmuştur. Allah'ın hışmına uğramışlar ve miskinliğe mahkum edilmişlerdir. Çünkü onlar, Allah'ın ayetlerini inkar ediyorlardı ve haksız yere peygamberleri öldürüyorlardı. Bu da, onların isyan etmiş ve haddi aşmış bulunmalarındandır. (Âl-i İmran/112)

Ayetin anlamı(nı biraz daha açarsak durum) şöyledir:

Küfreden, öldüren, isyan eden ve haddi aşan bu Yahudilere zillet adeta yapışıktır. Bu zillet, Allah'ın ahdine sığmmadıkça onlardan ayrılmayacaktır.

Tefsir âlimlerinin hocası durumunda olan İbn Cerir Taberi şöyle diyor:

Yahudilerin zilletten kurtulmasını sağlayacak sebep İslâm'a girmeleri ve İslâm'ın hükümlerini kabul etmeleridir. Ayetteki "insanların himayesine sığınmak"tan maksat, insanların onlara güvenlik vermesidir. İnsanların onlara güvenlik vermesi, buna hak kazanmaları ile olur. Bu da taşkınlığı, düşmanlığı ve bozgunculuğu bırakmaları ile olur. Onlar küfür ve kötülüklerinde devam ettikleri sürece dünyanın neresinde olurlarsa olsunlar, aşağılık olmaktan kurtulamazlar.

Bu gösteriyor ki Yahudiler kendi kendilerine güçlü olamazlar. Onların gücü başkalarının desteği ve otoritesi ile olur. Eski ve yeni ibretli olaylar açık bir şekilde bunu ortaya koymaktadır.

Yahudilerin İsrail' devletini kurmuş olmasına gelince, bu onlardan zilletin ve yoksulluğun giderilmiş olduğuna delil değildir. Çünkü bu devlet ancak sömürgecilikle ve yardımlarla kurulmuştur. Bu devlet kendi başına günahkar varlığını savunmaya güç yetiremez.

Bundan dolayıdır ki yeni sömürge düzeninin saldırgan ve böbürlenir bir tavırla "İsrail baki kalmak üzere var olmuştur" deyişine bakarak İsrail devletinin köklerinin sağlam olduğunu söylemek mümkün değildir. Çünkü kesin iman sahipleri "İsrail, her ne kadar mevcut ise de baki kalmayacaktır" diyorlar. Çünkü bu devlet kötülük ve hainlik üzerine kurulmuş, bozgunculuk ve batıl ile kök salmıştır. Onun var oluşu bir gecenin hainliğindendir. Durumu böyle olan bir varlık sürekli kalamaz. Filistin'in hukuki sahipleri bir gün mutlaka ülkelerine döneceklerdir. İşte o gün Allah'ın yardımı sayesinde kazanacakları zaferle mü'minler sevineceklerdir. Allah dilediğine yardım eder. O azizdir, hikmet sahibidir.

Yahudiler Ve Kudüs

SORU: Yahudilerin Kudüs'ü işgal etmelerinde haklılık payı var mıdır? Dinin bu husustaki görüşü nedir?

CEVAP: Birey olarak Yahudiler bir dine sahip olan kimselerdir. İslâm dini onları Kitap ehli sayar. Eğer onlar müslümanlarla barış içinde olurlarsa, müslümanlar da onlarla barış içinde olur. Şayet onlar müslü-manlara düşmanca davranırlarsa, müslümanlar da onlara düşman olur. Bu anlayış aşağıdaki ayetin gereğidir.

Allah, sizinle din uğrunda savaşmayan ve sizi yurtlarınızdan çıkarmayanlara iyilik yapmanızı ve onlara adaletli davranmanızı yasaklamaz. Çünkü Allah, adaletli olanları sever. Allah, yalnız sizinle din uğrunda savaşanları, sizi yurtlarınızdan çıkaranları ve çıkarılmanız için onlara yardım edenleri dost edinmenizi yasaklar. Kim onlara dost olursa işte zâlimler onlardır. (Mümtehine/8-9)

Lâkin Yahudiler, siyonizmi benimsemişler, Arab ve müslüman toprağı olan Filistin'i zorbalıkla almışlardır.

Bu durumda Yahudiler İslâm'a göre karşı konulması ve kendileri ile savaşılması gerekli olan bir düşmandır. Onların Filistin'i zorbalıkla zaptedip halkı tarumar etmelerine karşı suskunluk gösterilemez.

Yahudiler bir zulüm ve iftira olarak Filistin'in kendileri için Allah tarafından vaad edilmiş toprak olduğunu iddia etmektedirler. İddialarına göre eski zamanlarda Hz. Allah Filistin'i Hz. İbrahim'e vaad etmiştir.

Onların bu iddiasını kabul etsek bile o zaman Hz. İbrahim'in çocukları yoktu. Sonra Hz. İbrahim'in ilk çocuğu Arablann atası olan İsmail idi. Filistin'in Hz. İbrahim'e ve çocuklarına vaad edilmesi bir gerçek olsa, Arablar Filistin üzerinde en hak sahibi olurlar. Çünkü onlar Hz. İsmail'in çocukları ve torunlarıdır. Günümüzdeki siyonist Yahudilerin Hz. İbrahim'in sülalesinden olduklarına dair insaf sahibi akılların kabul edebileceği bir delil ileri sürmeleri mümkün değildir. Yahudilerin Hz. İbrahim'in soyundan olduğunu varsaysak bile, onların İbrahim peygamber'in mirasında hak iddia etmeleri söz konusu değildir. Zira onlar İbrahim, Musa, İsa ve Muhammed peygamberlerin dinine karşı gelmişlerdir.

Tuhaftır ki bu Allah'ın kelamını ve tarihi gerekçeleri değiştiren Yahudiler Allah'ın seçkin halkı ve Allah'ın oğulları olduklarını söylemektedirler. Onlar bunu söylediklerinde Kur'an onları reddetti ve yalanladı:

Doğrusu siz de O'nun yarattığı insanlardansınız. (Maide/18)

Gene Yahudiler Hz. İbrahim'in Yahudi olduğuna inanırlar. Halbuki Kur'an bu hususta da onları yalanlamaktadır:

İbrahim ne Yahudi, ne de Hristiyan idi, fakat O, Allah bir tanıyan dosdoğru bir müslüman idi. (Âl-i İmran/67)

Kur'an daha sonra aynı surede müslümanların Hz. İbrahim'e başkalarından daha yakın olduğunu bildiriyor:

İnsanların İbrahim'e en yakın olanı, ona uyanlar, şu peygamber (Muhammed) ve (ona) iman edenlerdir. Allah mü'minlerin dostudur. (Âl-i İmran/68)

Gene Yahudiler geçmişte Filistin'de uzun süreli bir Yahudi devletinin bulunduğuna inanmaktadırlar. Bu da tarihe yapılmış bir iftiradır.

Amerikalı araştırmacı Blavatstyin Filistin ve Yeni Tatar Saldırısı isimli eserinde şöyle diyor:

Bundan binlerce yıl Önce Filistin'de eskiden kullanılan paralar keşfedildi. Hz. Musa'nın yaşadığı çağda yaşayanların kabirleri de keşfedildi, hatta Hz. Musa'dan önce Filistin'de yaşayan insanların da kabirleri keşfedilmiş bulunmaktadır. Bunların özellikleri tesbit edildiğinde, o dönemlerde yahudi halkı veya milletinin var olduğunu gösteren en basit bir delil ve işarete rastlanmamıştır. Eskiden Filistin'de var olduğuna inanılan millete ilişkin şeylerin hiç birisi mevcut değildir.

Prof. D. Daunt Eski Şehrin Merkezi isimli kitabında şöyle demektedir:

Filistin'de İbrani krallığının bulunduğuna dair bir tek eski yazıt'a rastlanmamıştır. Kudüs'te Süleyman veya Davud'un varlığım göstermek üzere ileri sürülen antik kalıntılar, böyle bir şeyi belgelemekten âciz kalmış, fiyasko ile sonuçlanmıştır.

Yahudiler kendilerinin eski Batı Asya kavimleri arasında yer aldığını isbat için delile muhtaçtır. Onların ilk günlerindeki yatak (bulunurlar tek kelime ile Yahudiliği göstermemektedir. Eğer Filistin o günlerde Yahudilerin vatanı olmuş olsaydı, elbette eski Yunanlıların bunlarla bir ilintisi olması gerekirdi. (Meşhur tarihçi) Heme-ros onlar hakkında kesinlikle bir şey bilmemektedir.

Buraya kadar söylediklerimiz tarihin tanıklığıdır. Daha sonra bu hususta kesin hüküm olarak İslâm sesleniyor:

İslâm'ın nazarında Filistin iki kıblenin birincisi, müslümanlar için üçüncü bir haremdir. Burası İsra ve Miraç mucizesinin meydana geldiği yerdir. Bu ilâhi mucizede peygamberlerin mirasının Hz. Muham-med'e geçmiş olduğuna dair bir işaret vardır. Filistin'de binlerce yıldan beri Arablar yerleşmiş durumdadır. Hz. Ömer'in fethettiği günden beri Filistin'in Arab halkı müslüman olmuştur.

Müslümanlarla Yahudiler arasında olan olmuştur. Bu olanlarda Yahudilerin bayağılığı, kötülükleri ve hainlikleri ortaya çıkmaktadır.

İslâmiyet, hiç bir şekilde bu Siyonistlerin gelip Filistin topraklarını işgal ederek, halkını oradan çıkarmasına, Filistin'in ve halkının saygınlığı ve mukaddesatı ile oynamasına asla cevaz vermez.

Nasıl böyle bir şey olabilir ki Kur'an Yahudilere aşağılık ve yoksulluk damgası vurulduğunu, onların Allah'ın gazabına uğradıklarını ve zâlimlere Allah'ın hidayet vermeyeceğini bildirmektedir.

Böyle bir şey nasıl olabilir ki Kur'an Yahudilerin özelliğini şöyle bildirip durmaktadır:

Müslümanlar Ve Kudüs

SORU: Londra'da yayınlanan bir dergide, müslümanların Kudüs'e ve Mescid-i Aksâ'ya, ancak Filistin'de Arablarla Yahudiler arasında bir yarış başladıktan sonra, son günlerde önem vermeye başladıklarını okudum. Bu doğru mudur?

CEVAP: Bu iddia Yahudilerin tarihe karşı bir düzmecesi, parlayan bir güneşi pis bir el ile örtmek için utanmazlık örneği bir Siyonist girişimidir.

Çünkü müslümanlar İslâm güneşinin doğmasından, Allah'ın peygamberi Muhammed'e miraç mucizesini ikram ettiği günden beri Filistin ve Kudüs'e itina göstermektedirler. Bu gerçek müslümanların eskimez ve unutulmaz ilâhi kitaplarında yer almıştır. Cenab-ı Hak buyurur ki:

Bir gece, kendisine ayetlerimizden bir kısmım gösterelim diye (Muhammed) kulunu Mescid-i Haram'dan, çevresini mübarek kıldığımız Mescid-i Aksâ'ya götüren Allah, noksan sıfatlardan münezzehtir. O, gerçekten işitendir, görendir. (İsra/1)

Böylece Mescid-i Aksa Kur'an'da adı geçen iki mescidden birisi olmuştur. Bunlardan biri, içinde Kâbe-i Muazzama'nın bulunduğu Mescid-i Haram, diğeri Mescid-i Aksâ'dır.

Hz. Peygamber'in "(Namaz ve ibadet için) hiç bir mescide (camiye) yolculuğa çıkılması doğru değildir. (Daha fazla sevap umarak) ancak (şu) üç mescide yolculuğa çıkılır: Mescid-i Haram (Kâbe-i Muazzama), Medine'deki peygamber mescidi ve Mescid-i Aksa" buyurduğundan beri Mescid~i Aksâ'ya ve Kudüs'e müslümanlar önem vermektedirler.

İslâmiyet Mescid-i Aksa üzerine âdeta bir kutsallık, heybet ve keramet örtüsü örtmüştür. Orada kılman namaz Mescid-i Haram ve Medine'deki Peygamber mescidi dışındaki mescidlerde kılman 500 namaza denktir.

Ayrıca Hz. Peygamber bir hadisinde şöyle buyurmuştur:

Her kim Kudüs'te vefat ederse sanki gökyüzünde vefat etmiş gibidir.

Tabidir ki hadiste bildirilen sonuç, müslüman olup Allah'a itaat edenler ve peygambere uyanlar için söz konusudur.

İslâm fıkhında ifade olunduğu üzere hac veya umre için Kudüs'te ihrama girmek müstehabtır. Çünkü bir hadiste şöyle buyurulmuştur:

Her kim hac veya umre için Mescıd-i Aksâ'da ihrama girerse geçmiş günahları bağışlanır.

Enes b. Mâlik'ten rivayet olunduğuna göre Hz. Peygamber şöyle buyurmuştur:

Cennet Mescid-i Aksâ'ya şevk içerisinde arzu duymaktadır.

Müslümanların Filistin'e ve Mescid-i Aksâ'ya eskiden beri önem verdiklerinin bir göstergesi de onların tarihte yüzyıllar boyunca buralarla ilgili küçük büyük her şeyden söz etmiş olmaları, buralar hakkında detaylı analizler yapıp bu kutsal yerleri ebedileştirireesine büyük çapta kitaplar yazmış olmalarıdır.

Kudüs ve Mescid-i Aksa ile ilgili İslâm âlimleri tarafından yazılan kitapların bazılar bir liste halinde şöyledir:

1. Fedail'ul Kudüs, İbn'ul Cevzi (vefatı 1200 m. 597 h.) Bu eser 760 yıldan fazla bir zamandan beri mevcuttur.

2. El-Üns Fî Fedâil'il Kudüs, İbn Hibetulîah eş-Şâfii. Bu eserin yazarı 7.ci hicri asır âlimlerindendir. Şu anda 14. hicri yüzyılın sonlarında bulunmaktayız.

3. Müsir'ul Garâm Bi-Fedâl'il Kudüs Ve's-Şâm, İbn Surur Makdi-si (vefatı 765 h. 1363 m.)

4. Üns'ül CelilBi Tarih'il Kudüs Ve'l-Halil, Mucir'ud-Din Hanbe-lî (vefatı 927 h. 1520 m.)

5. Câmi'ul Muştaksâ Fî Fezâil'il Mescid'il Aksa, İbn Asâkir (vefatı 948 h. 1541 m.)

6. Fedail'ul Kudüs, Şerif İzz'ud-Din Hamza (vefatı 874 h. 1469 m.)

7. Bâis'un Nüfus ila Ziyareî'il Kudüs'ü Mahrûs, İbn Kadi Salt (vefatı 729 h. 1328 m.)

8. Fedail'ul Kudüs, Ebûl Me'âli el-Mûşrif b. Murci.

Kudüs ve Mescid-i Aksâ'nın faziletine dair, Filistin'in müslüman-lar katındaki değeri hakkında günümüze kadar kitap yazılmaya devam etmiştir.

Son zamanlarda bu konuda yazılan kitaplar arasında Tarih'ul-Ha-rem'il-Kudsi ve El-Mufassal isimli kitapları görmekteyiz. Bu iki kitabın yazarı Arif el-Ârif olup Filistinlidir. İsrail'in Filistin'i işgalinden önce Kudüs valisi idi.

Müslümanlar yüzyıllar boyunca ibadet maksadı ile, İslâmî bir görevi ve Hz. Peygamber'in tavsiyesini yerine getirmek amacı ile hazırlık görüp yola düşmüşler ve Mescid-i Aksâ'yı ziyaret etmişlerdir.

Eğer müslümanlarm bu kutsal yere fazlaca önem vermesi Kudüs ve Filistin problemleri sebebiyle 20. yüzyılda ortaya çıktı deniyorsa bu sözün gerçek ve doğru biçimde yorumlanması gerekir.

Yirminci yüzyılda Kudüs ve Mescid-i Aksâ'ya müslümanlarca fazla ilgi gösterilmesinin sebebi şudur: Filistin'i Yahudileştirmek üzere İngiltere'nin Siyonizm ile anlaşarak Filistin'i zorla zaptetmesi ile -ki bunların arkasında Amerika yer almaktadır- Arabların ve müslümanla-rın gönüllerindeki Filistin sevgisi ve hırsı patlamıştır. Onların böyle davranması sömürgeci Siyonistlerin elinde Filistin'in elem verici sonundan korkmalarıdır.

Burada şunu hatırlayalım ki Yahudiler çeşitli yollarla 1901 yılında Sultan II. Abd'ul-Hamid'in Yahudi yerleşimcilerin (Filistin'e göçmek üzere) önlerine bir kapı açması için girişimlerde bulundular. Bu maksatla sultana milyonlar sunup, ihtiyaç duyduğu hizmetleri yapacaklarını bildirdiler. Fakat II. Abd'ul-Hamid bu teklifleri reddederek: "Ben Filistin topraklarından bir karış yer verilmesine göz yumamam. Filistin benim kişisel mülküm değildir. Filistin, bu topraklar uğrunda mücadele edip bu toprakları kanı ile sulayan halkımındır. Yahudiler milyonlarını ellerinde tutsunlar. Bir gün imparatorluğum parçalanırsa, onlar bir bedel ödemeden Filistin'i alabilirler. Bana gelince; benim bedenimin parça parça koparılması, Filistin'i imparatorluğumdan koparılmış olarak görmekten daha hafiftir. Böyle bir şey ebediyyen olmayacaktır. Yaşadığım sürece bedenimizin (topraklarımızın) parçalanmasına muvafakat etmeye kudretim yetmez."

Bunlardan Filistin'in Arab ve müslüman olduğu ortaya çıkmaktadır. Filistin'deki Siyonistler oraya zorbalıkla sonradan girmişlerdir.

Müslümanların Filistin'e önem vermeleri İslâm şafağının atması zamanından, yani eskiden beri var olan bir husustur. Arablarla birlikte müslümanlarm görevi, canlarını ve en değerli varlıklarını feda ederek, aziz vatanımızdan zorbalıkla alınan yerleri geri almaktır.

Kur'an'a Göre Yahudiler Ve Hrîstiyanlar

SORU: Kur'an'a göre Yahudiler ve Hristiyanlar arasında bir fark var mıdır?

CEVAP: Yahudiler aslında Hz. Musa'ya, Hristiyanlar da Hz. İsa'ya uyan kimseledir. Bunlardan her birine Kur'an "Kitap ehli" gözüyle bakar. "Kitap ehli" ifadesinin anlamı bunların peygamberlerine Allah tarafından ilahi bir kitap indirilmiş demektir. Bu kitaplardaki değişiklik (çok) sonraları yapılmıştır.

İncil Allah'ın Hz. İsa'ya, Tevrat da Hz. Musa'ya indirdiği kitaptır. Aşağıdaki ayette Kur'an bu gerçeğe işaret etmektedir:

Andolsun biz Musa'ya kitabı verdik. Ondan sonra ardarda peygamberler gönderdik. Meryem oğlu İsa'ya da mucizeler verdik. Ve onu Ruh'ul-Kuds (Cebrail) ile destekledik. (Bakara/87)

Kur'an'm bize anlattığına göre müslüman için kitap ehlinin yemeğini ve kestiği eti yemek, ehli kitap kadınla evlenmek ve onlara zimmet ahdi vermek caizdir. Onlar bize karşı aldatıcı ve karşı koyucu olmayıp sözlerini yerine getirip barışçı oldukları sürece, onlara iyi muamele etmeliyiz. Böyle bir uygulamada şu İslâmî kurala boyun eğilir: "Müslümanların lehine olarak ne varsa bunlar ehli kitap için de vardır. Bizim aleyhimize ne varsa, aynı şe-yler onlar için de vardır."

Kitap ehli ile ilişkilerin düzenlenmesi konusunda Kur'an şöyle buyurur:

Bugün size temiz ve iyi şeyler helâl kılınmıştır. Kendilerine kitap verilenlerin (Yahudi ve Hristiyanların) yiyeceği size helâldir. Sizin yiyeceğiniz de onlara helâldir. Mü'min kadınlardan iffetli olanlar ile daha önce kendilerine kitap verilenlerden iffetli kadınlar da ... size helâldir. (Maide/5)

Kur'an tüm ehl-i kitabı tek olan Allah'a ve hak dine davet ederken gerçekçi ve insaflı olmuştur. Kur'an'da bu konuda şöyle buyurul-m aktadır.

(Rasûlüm!) De ki: "Ey kitap ehli! Sizinle bizim aramızda ortak olan bir söze geliniz: Allah'tan başkasına ibadet etmeyelim. O'na hiçbir şeyi eş tutmayalım. Ve Allah'ı bırakıp da kimimiz kimimizi üahlaştırmasın. Eğer onlar yine yüz çevirirlerse, işte o zaman: "Şahit olunuz ki biz müslümanlarız!" deyiniz. (Âl-i İmran/64)

Kur'an-ı Kerim aynı zamanda kurtuluş yolunun bu iman olduğunu, başkaca bir kurtuluş yolu olmadığını bildirmiştir. Allah'ın rızâsını kazanmak isteyen kendisini ve duygusunu Allah'a teslim etmeli, yüce Allah'ın tek ilah olduğunu ikrar etmelidir.

Kur'an kitap ehlinden şöyle bahsetmektedir:

(Kitap ehli) "Yahudiler yahut Hristiyanlar dışında hiç kimse cennete giremeyecek" dediler. Bu onların kuruntusudur. Sen de onlara: "Eğer sahiden doğru söylüyorsanız delilinizi getirin!" de. Bil'akis kim muhsin olarak yüzünü Allah'a döndürürse (Allah'a hakkıyla kulluk ederse) onun ecri Allah katındadır. Öyleleri için ne bir korku vardır, ne de üzüntü çekerler. (Bakara/111-112)

Öte yandan Kur'an Allah'ın kitabını değiştiren ve sapan Yahudilere yönelerek onlara yazık olacağını ve yok olacaklarını hatırlatıyor:

İşte (bu hadiseden sonra) üzerlerine aşağılık ve yoksulluk damgası vuruldu. Allah'ın gazabına uğradılar. Bu musibetler (onların başına), Allah'ın ayetlerini inkara devam etmeleri, haksız olarak peygamberleri öldürmeleri sebebiyle geldi. Bunların hepsi sadece isyanları ve taşkınlıkları sebebiyledir. (Bakara/61)

Sözlerinden dönmeleri, Allah'ın ayetlerini inkar etmeleri, haksız yere peygamberleri öldürmeleri ve "kalplerimiz kılıflanmıştır" demeleri sebebiyle (onları lanetledik, türlü belalar verdik. Onların kalpleri kılıflı değildir;) tam aksine küfürleri sebebiyle Allah o kalpler üzerine mühür vurmuştur. Pek azı dışında artık iman etmezler.

Bir de inkâr etmelerinden ve Meryem'in üzerine büyük bir iftira atmalarından ötürü (onları lanetledik)." (Nisa/155-156)

Sonra Kur'an, müslümanların Yahudilere karşı durumu ile Hristi-yanlara karşı durumu arasında bir ayırım gözeterek kitap ehline bakışını şöyle ifade etmiştir:

İnsanlar içerisinde iman edenlere düşmanlık bakımından en şiddetli olarak Yahudiler ile, şirk koşanları bulacaksın. Onlar içinde iman edenlere sevgi bakımından en yakın olarak da "Biz Hristi-yanlarız" diyenleri bulacaksın. Çünkü onların içinde keşişler ve rahipler vardır ve onlar büyüklük taslamazlar. Rasûle indirileni duydukları zaman, tanış çıktıkları gerçekten dolayı gözlerinden yaşlar boşandığını görürsün. Derler ki: "Rabbimiz! İman ettik, bizi (hakka) şahit olanlarla beraber yaz. Rabbimizin bizi iyiler arasına katmasını umup dururken, Allah'a ve bize gelen gerçeğe niçin iman etmeyelim?"

Söyledikleri (bu) sözden dolayı Allah onlara, içinde devamlı kalmak üzere, altından ırmaklar akan cennetleri mükafat olarak verdi. İyi hareket edenlerin mükâfatı işte budur. (Maide/82-85)

Sâbiîler

SORU: Sabitler kimlerdir? Bunların belirli bir din ve mezhebi var mıdır? Şu anda Sâbiîler mevcut mudur?

CEVAP: Sâbiîler Kur'an'da şu üç yerde geçmektedir:

Şüphesiz iman edenler; yani Yahudilerden, Hristiyanlardan ve Sâ-biîlerden Allah'a ve âhiret gününe hakkıyla inanıp iyi işler yapanIar için rableri katında mükâfatlar vardır. Onlar için herhangi bir korku yoktur. Onlar üzüntü de çekmeyeceklerdir. (Bakara/62)

İman edenler ile Yahudiler, Sâbiîler ve Hristiyanlardan Allah'a ve âhiret gününe (gerçekten) inanıp iyi işler yapanlar üzerine asla korku yoktur. Onlar üzülecek de değildir. (Maide/69)

Mü'min olanlar, Yahudi olanlar, Sâbiîler, Hristiy anlar, Mecusiler ve müşrik olanlara gelince; Muhakkak ki Allah, bunlar arasında kıyamet gününde (ayrı ayrı) hükmünü verir. Çünkü Allah her şeyi hakkıyle bilendir. (Hac/17)

Bir kimse (yolunu) sapıtır ve meylederse "Adam Sabi oldu" denir. Sâbiîler hak yoldan saptıkları ve peygamberlerin yolundan çıktıkları için onlara Sâbie denilmiştir. Şehristâni Milel ve Nihal isimli kitabında bunları söylemektedir.

Bildirildiğine göre ilk sâbiîler Şit ve İdris peygamberlere inanır, diğer peygamberlere inanmazlarınış.

İsfehâni'nin Mufredafw.ua bildirdiğine göre Sâbiîler Hz. Nuh'un dini üzerine olan bir topluluktur.

Şehristâni diyor ki: Sâbiîler duygu ve akıl ile bilinenlerin var olduğunu) söylerler. Bir takım had cezalan ve hükümleri benimserler. İslâm ve şeriatı kabul etmezler. Üç namaz kılarlar, cünüp olunca ve ölüye dokununca gusül abdesti alırlar. Deve, köpek ve domuz etini haram sayarlar. Kuşlardan pençeli olanları ve güvercini haram kabul ederler. Şarap içerek sarhoş olmayı ve sünnet olmayı yasaklar. Nikahın veli ve şahit ile kıyılmasını emrederler. Hakim kararı olmaksızın boşanmayı geçerli saymazlar, iki kadını bir kişinin nikahında birleştirmezler. Bunların pek çok putları vardır.

Sâbiîlerde "harrâniler" denilen bir grup vardır ki bunlar "İbadet edilen varlık zât olarak birdir, fakat o kişilerde birden fazladır" derler. Öldükten sonra dirilmeyi inkar edip tenasuh'u (öldükten sonra ruhun başka bedene geçtiğini) kabul ederler.

Sâbiîlerin Hristiy anlıkta bir mezhep olduğunu söyleyenler de vardır. Çünkü günah çıkarmak, vaftiz ve pazar gününe saygı göstermek gibi benzer yanları vardır. Fakat Sâbiîler yıldızların (insanların yaşamında) etkisi olduğuna inanmak gibi başka şeyleri inançlarına karıştırarak sonradan pek çok uydurmaları inançlarına sokmuşlardır.

Bazıları Sâbiîlerin başlıbaşına bir din olduğunu söylemişlerdir. Buna göre bunlar, bilinen pek çok peygambere inanırlar. Fakat Arablar nasıl hanifliğe cahiliyeti karıştırmışlarsa, Sâbiîler de inançlarına bir takım katma ve karıştırmalar yapmışlardır. İmam-ı Azam Ebu Hanife Sâ-biîler'i kitap ehli sayar. Söylendiğine göre Sâbiîlerin, ilahi olduğuna inandıkları kitapları vardır. Fakat çok eski zamanda yaşadıkları için aslı bilinmez olmuş belirsizleşmiştir. Bunların var olduğunu ileri sürdükleri kitabın peygamberlerin getirdiği bir dini bildirmiş olması uzak (bir görüş) değildir. Çünkü Kur'an'da: "Her bir millet için, mutlaka bir uyarıcı (peygamber) bulunmuştur" (Fâtır/24) buyurulmuştur.

Sâbiîler Irak'ın kuzeyinde dağınık bir şekilde yaşamışlardır. Asıl merkezleri Harran'da olup, konuştukları dil Süryanice'dir. Sâbiîlerin varlığı onbirinci yüz yılda sona ermiştir. Bu yok oluş Fâtımîlerin Harran'ı işgal etmelerinden sonra olmuştur. Günümüzde Sâbiîlerden ancak pek az antik kalıntı vardır.

Sabitlerle ilgili detaylı bilgi edinmek isteyenler Şehristani'nin Mi-lel ve Nihal kitabına ve Dımeşki'nin Nuhab'ud-Dehr fi Acâib'il-Bahr isimli kitabına başvursun.

Her bir ilim sahibinin üstünde daha iyi bilen birisi vardır. (Yusuf/76)

Dehrılıgın Gerçeği

SORU: Dehriler kimdir? Bunlar din sahibi sayılır mı?

CEVAP:Dehrilik, Allah'ın varlığını kabul etmeyen inkarcı bir grubun adıdır. (Günümüzdeki karşılığı materyalist'tir) Bunlar hayatın ebedi olduğuna inanırlar.

İmam Gazâlî El-Munkizu Mined-Dalâl isimli kitabında bunlar hakkında şöyle diyor:

Bunlar her şeye gücü yeten, bilen, yöneten ve yaratan Allah'ı inkâr eden eskiden beri var olan bir gruptur. Bunların inancına göre dünya bir yaratıcı olmaksızın kendiliğinden var olmuştur. Canlı varlıklar dölden, döl de canlıdan olmuştur. Geçmişte böyle olduğu gibi sonsuza kadar da böyle olmaya devam edecektir.

Maddeci (materyalist) ekolden olup din ve Allah'a inanmayanla-rada Dehriler denmektedir. Cemaleddin Efgâni bunların inancını red etmek ve sapıklıklarını ortaya koymak için bir kitap yazmıştır.

Kur'an bunların sapıklığına şu ayette işaret etmektedir:

Dediler ki: "Hayat ancak bu dünya da yaşadığımızdır. Ölürüz ve yaşarız. Bizi ancak zaman (dehr) helak eder." Bu hususta onlann hiçbir bilgisi yoktur. Onlar sâdece zanna göre hüküm veriyorlar. Onlara açıkça ayetlerimiz okunduğu zaman: "Doğru sözlü iseniz atalarımızı getirin!" demelerinden başka delilleri yoktur.

De ki: "Allah sizi diriltir, sonra Öldürür. Sonra sizi şüphe götürmeyen kıyamet gününde bir araya toplar. Fakat insanların çoğu bilmezler." (Câsiye/24-26)

Dehriyyenin görüşleri(nden bazıları) şöyledir: Varlıkların kesinlikle evveli (başlangıcı) yoktur. Onlar ancak (kendinde olan bir enerjinin) güc(ü) ile eylem haline geçerler. Güç'ün eylem haline geçmesi ile kendi kendine var olurlar. Bunların var olması başka bir şey(in etkisinden değildir.

Şehristani'nin Milel ve Nihal isimli kitabında bildirdiğine göre Dehriyye yaratıcıyı, öldükten sonra dirilip tekrar var olmayı inkar etmişlerdir.

Bunlar, tartışmasız kâfir bir mezheptir.

Taftazaninin Şerh-i Mekâsıd isimli kitabında bildirdiğine göre kâfir, imansız kimseye verilen addır.

Eğer kâfir (olduğu bilinen kimse) dış görünüşü ile imanlı imiş gibi davranırsa münafık adını alır.

İmanlı olduğu bilinen kimse küfür içine düşerse, İslâm'dan döndüğü için böyle bir kimseye mürted denir.

Bir kimse iki veya daha fazla ilah olduğu görüşünde ise bu kimseye müşrik denir.

Bir kimse semavi dinlerden birine inanmış ise ona ehl-i kitab denir.

Bir kimse dehrin (dünyanın) ezelden beri var olduğuna ve olayların varlığını dünyaya bağlıyorsa buna dehrî denir.

Bir kimse Allah'ın varlığı diye bir hususu kabul etmiyorsa buna, muattıl (ateist) denir.

Bir kimse Hz. Peygamber'in peygamberliğini kabul edip İslâm inancına uygun davranışlar göstermesine rağmen iç dünyasında (kalbinde) kâfirlik olduğu bilinen bir hususa yer veriyorsa buna zındık denir.

Buraya kadar ifade edilenlerden açık bir şekilde ortaya çıkmıştır ki Dehriyye (materyalizm) mezhebi kafir, sapık ve saptırıcı bir mezheptir. Bu mezhepten olanlara din sahibi demek caiz değildir.

Masonluk Gerçeği

SORU: Masonluk hareketinin gerçeğini bilmek istiyorum. Masonluğun din ile ilgisi var mıdır?

CEVAP: Masonluk hareketi şüphelerle, zanlan üzerine çeken garipliklerle dolu), gizlilikle çepeçevre sanlı bir harekettir. Bu haliyle İslâm tarihinde ortaya çıkan yıkıcı hareketlere benzer. Bilimsellik, ruhi veya bunun hilafına bir takım isimler altında, parlak ve aldatıcı bir görünüm içerisinde Arab dünyasının ve İslâmiyet'in parçalanması için çalışmıştır.

Masonluk hakkında yazı yazan yazarlardan biri masonluğun gizli taraflarını şöyle anlatıyor:

Bu sır dolu gizlilikler telkin yoluyla alınmış ve geçmişten bugüne miras kalmış geleneklerdir. Bunlar yazılmaz, resmi, şekli yapılamaz, basılıp hiç bir yol ile ondan haber verilip edebi bir sanat veya kitap haline getirilemez. Hatta bir işaret yoluyla dahi onlardan söz edilemez. Bu sırları ancak ona layık olan masonlar keşfedebilir.

Masonluk kendisini yapmacık korkular ve ilginç şekillerle çevrelemiştir. Üyeleri için anlamadan, kavramadan, kontrol sözkonusu olmadan, yok etme ve azarlama tehdidi altında alaycı durumlar vardır. Özellikle bu tehditler masonluğa karşı çıkan ve sırlarını açıklayanlar içindir.

Masonluk dinler ve inançlar arasında fark gözetmediği propagandası altında dini inancı yok etme gayreti içindedir. Çünkü batıl bile olsa hiçbir dinin diğer dine göre farkı olmadığına göre bir masonun dini ile veya dindarlıkla kıvanç duymasına imkan yoktur. Böylece mason olan bir kimsenin dini duygusu erir yok olur. Bunun içindir ki masonluk mecusilik, zerdüştlük veya hayvana tapmak gibi bâtıl inançlara saygı gösterir.

Masonluğun yazılı olarak ortaya attığı çirkinlikten biri de şudur:

Allah'ın bir olduğuna ve O'nun kainatı yoktan var ettiğine inanmak İsraillilerin atalarının aklının ürünüdür.

Masonların bu sözü Allah'a atılmış çirkin bir iftiradır. Çünkü bu sözün anlamı şudur: Din insan yapısı bir olgudur Allah'ın vahyi değildir.

Tuhaftır ki masonluk cinsiyet, renk, din, sınıf, kan ve millet farkı gözetmediğini ileri sürmekte ise de masonluğa gireceklerin soy bakımından hür bir kimse olmasını, soyunda köleliğe bulaşmış birinin bulunmamasını gerekli kılmaktadır.

Görünen odur ki masonluk gizli bir Yahudilik hareketidir. Bunun içindir ki Süleyman'ın heykelinden ve Tevrat'tan çok fazla söz etmekte ve sembollerini Tevrat'tan aldığını ifade etmektedir.

Araştırmacılar, masonluk hareketini Batılı sömürgecilerin casuslukta kullandıklarını isbat etmişlerdir. Bunun için din masonluğa razı değildir ve masonluğa girmeyi mubah saymaz.

SİYONİZM DÜŞMANLIĞI

Yahudilerin Filistin Ve Sîna'daki İslâm Eserlerine Olan Düşmanlıkları

SORU: Filistin ve Sina'daki İslâm eserlerine karşı Yahudilerin yaptığı düşmanca girişimler hakkında bilgi verir misiniz?

CEVAP: Yahudiler ezelden beri eskileri de şimdi var olan zürriyet-leri de sapıklık, bozgunculuk ve düşmanlığın örneği olmuşlardır. Kur'an onları 14 asırdan fazla bir zamandan beri kör ve sağır olarak, Allah'ın ayetlerini inkâr eden, peygamberleri haksız yere Öldüren ve insanlar içinde adaletli olmayı emredenleri öldüren kimseler olarak anlatmaktadır. Kur'an onlar hakkında bir âyetinde şöyle diyor:

işte onlar, şeytanın yandaşlarıdır. İyi bilin ki şeytanın yandaşları hep kayıptadır. (Mücadele/19)

Yahudilerin günahkar saldırıları 1967 felaketinde Filistin'i işgal etmelerinden sonra daha çok artmıştır. Bu saldırılar, hem İslâm hem Hristiyan eserlerini hedef almıştır. Fakat biz burada sadece Filistin ve Sina'daki İslâm eserlerine Yahudilerin verdiği zarardan söz edeceğiz.

Aslında Yahudiler tarihi eserlere olan saldırılarında müslümanla-rın ve Hristiyanların tarihi eserleri için bir ölçü koymamışlardır. Onlar bu tarihi eserlerin bulunduğu yerlerdeki hazine ve değerleri soymakla, buralarda görev yapan din adamlarının buralara kazandırdıkları değerleri yok etmekle kalmamışlar, kutsal yerlerin sağında solunda bulunan kutsal belirtileri de bozup değiştirmişlerdir.

Bu günahkârca düşmanlık bizzat Kudüs'te yoğunlaşmıştır. Kudüs, Beytullah'm bulunduğu Mekke ve Peygamber şehri Medine'den sonra müslümanlar katında dini duygu ve bilincin merkezlerinden biridir.

1948 tarihinde İsraillilerin Filistin'i zâlimce işgal ettiğinden beri işgalci siyonist otoriteler İslâmi ve tarihi eserlerin bulunduğu mekanların saygınlığını yok etmekte çok ileri gittiler. Camilerdeki, kabirler-deki, ziyaret yerlerindeki İslâmî eserleri tarumar ettiler.

1967 yenilgisinin getirdiği fecaattan sonra düşmanlık katlanarak artmıştır. O kadar ki Siyonist otoriteler, genç kız ve erkeklerden oluşan işgalci Yahudilerin, Mescid-i Aksâ'ya girmelerini serbest bırakmışlardır.

O Mescid-i Aksa ki ibadet kasdı ile yolculuğa çıkılan şerefli mescidlerin üçüncüsüdür. Onun hakkında Kur'an'da şöyle buyurul-m aktadır:

Bir gece, kendisine âyetlerimizden bir kısmını gösterelim diye (Muhammed) kulunu Mescid-i Haram'dan, çevresini mübarek kıldığımız Mescid-i Aksâ'ya götüren Allah noksan sıfatlardan münezzehtir. O, gerçekten işitendir görendir. (İsra/1)

İşgal felâketinden iki ay geçmedi ki Siyonist yayın organları, Mescid-i Aksâ"nın çevresinde bulunan "Burak duvarı"nın bulunduğu alanda, 82 metrelik bir yerin boşaltılmasına ihtiyaç olduğunu ileri süren haberler yayınlanmaya başladı.

Daha sonra ortaya çıktı ki İsrail'in bundan maksadı, Mescid-i Aksa harem'ini çevreleyen vakıf binaları yıkıp, oraları istilâ ederek yerinin orada olduğuna inandıkları heykellerini dikmek imiş!

Bundan sonra Siyonizm'in düşmanlığı daha büyük çapta tecelli etti. 1389 hicri yılının Cu m adiye saniyenin 8. Perşembe günü (milâdi 21/8/1969) Mescid-i Aksâ'yı yaktılar.

Sanki Yahudiler, bu davranışları ile milattan önce 21 Ağustos 70 tarihinde mabetlerini yıkan Teytus'tan intikam almaktadırlar. Böylece intikamlarını Teytus'un tapınaklarını tahrip etmesinden 1900 yıl sonra müslümanlara yönelterek almaktadırlar.

Mescid-i Aksâ'yı yakmakla, oradaki Selahaddin Eyyubi minberini, Hz. Zekeriyya mihrabını ve kubbeyi de yakmış oldular. Bu günahkâr yangında Mescid-i Aksa gibi muazzam bir yapının doğu cephesi tamamen yok olmuştur. Onlar Mescid-i Aksâ'yı, yangın enkazının üzerine inandıkları heykeli dikmek için yaktılar. Kafalarındaki anlayış ve gördükleri rüyalar bunları çıldırtmıştır.

Bunlar o kadar utanmaz kimselerdir ki yapacaklarını yapıp, kirli ellerini bu günaha bulaştırdıktan sonra bir de Mescid-i Aksâ'yı yakma suçunu Michael Ruhan isminde bir deli Yahudi'ye yıkmaya çalıştılar, oysa tanıklar apaçık bir şekilde-ifade etmişlerdir ki Mescid-i Aksâ'nın yakılması önceden planlanmış bir olay olup bu olaya birden fazla kimse katılmıştır.

Bunun delillerinden biri, Kudüs'teki yangının bir yerde değil iki

yerde çıkmasıdır. Yangınlardan biri mihrab ve Selahaddin Eyyubî minberinin bulunduğu bölgededir. Diğeri ise güneydoğu tarafındaki tavanda ve Zekeriyya mihrabının bulunduğu bölgededir.

Mescid-i Aksâ'nın geometrik özelliğini görerek bilen kimse tavandaki yangın yerinin diğer yangın yerinden farklı olduğunu anlar. Bu da, yangını çıkaran kimselerin birden çok olması gerektiği düşüncesini desteklemektedir.

Buna, yangın olayının meydana geldiği sırada dışarıdan konulmuş merdiven veya iskele olmaksızın tavana çıkmanın mümkün olmadığını da eklemelidir. Bu da önceden hazırlanmış bir tertip düşüncesini destekliyor.

Bu yangının arkasındaki amaç, bu mübarek mescidi tamamen ortadan kaldırmaktır. Bu fikri destekleyen ipuçları vardır. Bir kere zâlim işgal otoriteleri çirkin bir biçimde itfaiye çalışmalarını geciktirerek yürütmüştür. Ayrıca yangının olduğu saatlerde Kudüs çevresindeki ha-rem-i şerif bölgesinin suları kesilmiştir.

Eğer Cenab-ı Hak Mescid-i Aksa yangınını söndürmek için kadınıyla, erkeğiyle ve çocuklarıyla müslümanlardan, buldukları her çareye başvuran bir gruba bu sırada çalışmak nasib etmeseydi, bu muazzam İslâm eserini siyonizmin tutuşturduğu ateş ortadan kaldıracaktı.

Kendini beğenmiş bir Yahudi, Mescid-i Aksa yangınının arkasındaki kuruntuya dayalı amaçlarını açıkça dile getirmiştir. Buna göre amaçlan, kutsallar kutsalı saydıkları yahudi heykelinin yeniden yapılmasını gerçekleştirmektir. İnançlarına göre bu heykelin direği (gövdesi) Mescid-i Aksâ'nın temelinde bulunmaktadır.

Bu adam şu sözleri söylemiştir: "Mescid-i Aksa, bizim mülkümüz olan kutsallar kutsalı heykelimizin üzerinde durmaktadır."

Yahudiler bu inançlarını Filistin'in işgalinden az sonra tekrarlayıp dururlardı.

1967 Eylül'ündeki Kudüs'ün Yahudilerce alınması felâketinden sonra İsrail ordusunda haham olarak bulunan yüzsüz işgal kuvvetlerinin gücü ile Mescid-i Aksâ'da bulunan şerefli kayanın yanma sokularak Yahudi usulü üzere dua ve ibadet etmeye başladı. Bu davranışı ile 1926 yılında Yahudi Ansiklopedisinde söylenen Siyonist güveni dile getirmek istiyordu. Adı geçen kaynakta şöyle deniyordu: "Yahudiler güç ve söz birliği edip Kudüs'ü almak istemektedir. Yahudiler burada heykellerini yeniden dikecek ve saltanatlarını kuracaklardır."

Kudüs'teki şerefli kayanın üzerindeki kubbe şahane bir İslâm mi-marisidir. Bu kubbeyi Emevi halifesi Abd'ul-Melik b. Mervan yaptırmıştır. Kubbenin yapımı yedi yıl sürmüştür.

Hicri 927 yılında vefat eden Kâdî Mücir'ud-Din Hanbelî bu kubbenin nasıl yapıldığını El-Üns'ül Celîl bi Târih'il-Kudsi ve'UHalil isimli kitabında anlatmaktadır.

Kâdi Mücir'üd-Dîn diyor ki:

Abd'ul-Melik b. Mervan Kudüs'e gelince şerefli kaya üzerine bir kubbe yapılmasını emretmeyi düşündü. Bu maksatla diğer şehirlerde bulunan tüm valilerine bu maksadını açıklayan, mübarek kayanın bulunduğu yere, müslümanlan sıcak ve soğuktan koruyacak bir kubbe ile birlikte bir mescid yaptırmak istediğini bildiren mektuplar gönderdi.

Abd'ul-Melik halkın görüşünü almadan bu düşüncesini uygulamaktan hoşlanmamıştı. Bunun için gönderdiği mektuplarda bu konuda fikri olanların kendisine ne düşündüklerini bildirmelerini istedi.

Çeşitli yerlerden, aynen Abd'ul-Melik gibi düşünüldüğünü, bunun iyi bir şey olacağını, inşaallah bu kubbe ve mescidin tamamlanmasının kendisine nasib olmasını ve böyle bir şeyin hem halife hem de geçmişler için değerli bir hatıra olacağını bildiren mektuplar geldi.

Abd'ul-Melik inşaat için yüklü bir para ayırdı. Söylendiğine göre bu para yıllarca Mısır'dan alınan vergiler idi. Buradan elde edilen altmlar(dan bir kısmın)ın kubbenin üzerine konulmasını isteyerek onları doğu tarafındaki kayanın önünde bulunan kubbenin üerine koydurdu. Önce kubbenin yapılmasını istedi, sonra (altınları) toplu halde kubbenin üzerine doldurttu.

Camiin ve kubbenin yapımında Ebu'l-Mikdâm Reca b. Haye el-Kindi'yi görevlendirdi. Bu zâta ek olarak Kudüs'ün yerlilerinden olan kendi kölelerinden Yezîd b. Selam'ı da görevlendirdi.

Söylendiğine göre Abd'ul-Melik önce nasıl bir kubbe yapılmasını istediğini sanatkarlara tarif etti. Önce kayanın doğu cephesinde bulunup Zeytin yönünde olan ve Silsile adı verilen küçük kubbeyi Abd'ul-Melik Kudüs'te iken yaptılar. Halife bundan hoşlandı. Aynen tasarladığı gibi kubbe (ve mescidin) yapılmasın emretti. Reca ve Yezid'e gerekli masraflar yapılmak üzere emirler verip harcanacak paradan ayrı olarak kubbenin üzerinin altınla kaplanmasını emretti.

Mescid'in doğusundan batısına doğru olan kubbenin bulunduğu yerden inşaata başlandı. İnşaat bitip yapı tamamlanınca bu işi üstlenmiş olan Reca ve Yezid, Şam'da bulunan Abd'ul-Melik'e mescidin ve kubbenin inşaatının bittiğini, hakkında bir şey söylenmeyecek derecede güzel olduğunu, harcanması için emredilen paradan 100 bin dinar arttığını, bunu halifenin hoşuna giden yerde harcamasını bildiren bir mektup yazdılar.

Halife, görevlilerine: "Artan parayı mübarek mescid'in inşaatın-daki görevinizden dolayı size ödül olarak veriyorum" diye yazı gönderdi. Görevliler halifenin mektubuna şöyle cevap verdiler: "Ey halifemiz! Kendi paramızı bu mübarek yere harcamak bir yana, onlara eşlerimizin ziynetlerini ekleyerek harcamaya bizi daha layık görmez misiniz? Biz bu inşaatta görev yapmaktan dolayı böyle bir parayı alamayız. Bunu siz dilediğiniz yere harcayınız." Bunun üzerine Abd'ul-Melik, artan altının eritilip döküm yapılarak kubbenin üzerine kaplanmasını bildiren bir yazı gönderdi. Kubbenin üzerinde o kadar çok altın olmuştu ki burada ne kadar altın olduğunu kimse tahmin edemezdi.

Hilafetin Velid b. Abd'ul-Melik'e geçmesinden sonra Mescidin doğu tarafı yıkıldı. O sırada hazinede para yoktu. Halife, kubbe üzerindeki altın kaplamanın para şeklinde basılıp, yıkılan yerin yaptırılması için harcanmasını emretti. Kubbenin ve mescid'in yapımı hicretin 73. yılında tamamlanmıştı.

İşte bu kubbe 9 yüzyıldan beri barbar haçlı hücumlarının hedefi olmuştur. Miladi 1099 tarihinde Kudüs'e giren sömürgeciler bu kubbeyi ve Mescid-i Aksâ'yı istilâ ettiler ve burasını kiliseye çevirdiler.

Cenab-ı Hak Selahaddin Eyyubi'nin buralara gelmesini diledi; kubbeyi ve Mescid-i Aksâ'yı eski haline iade etti. Bugün Yahudiler aynı felaketi tekrarlayıp, bu mübarek kubbeyi işgal ederek onunla oynamaktadır. Siyonist işgalciler buraya dostları olan kadınlarla ve şarkıcı kadınlarla girmektedirler.

Yahudiler bu noktada durmayıp Mescid-i Aksâ'nın kütüphanesini yağmalamıştır. Bu kütüphane nefis eserlerle dolu idi. Antik değeri ve üstün kıymeti sebebiyle para ile kıymete vurulmayacak düzeyde basma ve yazma son derece değerli kitaplar vardı. Bunların hepsi yağma edilmiştir.

Daha sonra ilk başlarda Mescid-i Aksâ'nın temelleri altında kazılar yaparak Mescid-i Aksa üzerindeki saldırılarını sürdürdüler. Zaman zaman mescidin yıkılıp çökmesine yol açacak derecedeki bu kazılar onlarca metre derinlikte olmuştur. Bu kazı eylemleri sadece Mescid-i Aksa üzerinde büyük tehlikeler oluşturmakla kalmamış, Yahudiler bu kazılar sebebiyle Mescid-i Aksa çevresinde bulunan beş adet medreseyi, bir takım cami ve tarihi yerleri de yıkmıştır.

Yahudilerin gerçekleştirdiği bu tehlikeli kazı işlemi ile ilgili bir rapor bulunmaktadır. Buna göre kazı işlemleri, herem-i şerifi çevreleyen surun altından güney ve batı yönlerinden başlamıştır. Daha sonra kuzey ve doğu yönlerine uzanmıştır. Sonunda Silsile ve Esbat kapılarının bulunduğu yerden geçerek, Şihabi avlusu denen yere kadar ulaşmıştır.

Yahudiler bu kazı faaliyetlerinde bir takım büyük makineler kullanmıştır. Bu tür makinalarm kullanımından doğan şiddetli sarsıntılar çevredeki eski binaları çökme tehlikesine maruz bırakmıştır. Gerçekten mescidin güney yönünde bu çalışmalar büyük zararlara sebep olmuştur. Mescidin bu bölümü âdeta alt kısmı oyulmuş bir bölge üzerinde havada kalmıştır. Buradaki yapıların ağırlığına, altı oyulan bu bölüm uzun süre tahammül edemez. Belki bir süre sonra mescidin bu bölümü yıkılacaktır. Böyle bir sonuç, Kudüs halkını bir emr-i vaki karşısında bırakmak üzere, İsraillilerin pis bir oyunu ve tuzağıdır.

Mescid-i Aksâ'mn batı cephesi ise ilk bahar, son bahar ve kış sezonlarında Kudüs bölgesine bol olarak düşen yağışların meydana getirdiği yağmur seli tehlikesi ile karşı karşıyadır.

Yahudilerin düşünce yapısındaki çirkinlik o derecededir ki bu, ne beklenmeyecek bir şey ne de tuhaf bir şeydir: Kudüs'ün yağış aldığı sıralarda Yahudi, Mescid-i Aksâ'nm altındaki tünellerin içerisinde bulunan suyu çeken âletleri durdurur, çalışmaz hâle getirir. Yağışlı mevsimlerde bu tüneller bir çamur deryası haline gelir. Neredeyse Mescid-i Aksa tamamiyle bu tünellerin boşluğunda çamur deryasına batmış hâle gelir. Böylece Yahudilerin Filistin'deki en önemli İslâmî eseri yerle bir etme arzusu -belki bir gün- yerine gelecektir.

1948-1969 tarihleri arasındaki yirmi yıllık süre içerisinde İsrail, bin adet cami ve ilim yuvası yıkmıştır. Yahudilerin bundan sonra yıkacağı şeylerin neler olacağım Allah bilir.

Yahudilerin Kudüs'te yıktığı medreselerin bir listesini aşağıda veriyoruz:

1. Selahaddin Eyyubi tarafından miladi 1192 yılında yaptırılan Selahiyye medresesi,

2. Miladi 1193 yılında yaptırılmış olan Efdaliyye medresesi,

3. Selahaddin Eyyubi'nin hazinedarı olan Emîr Meymun tarafından 1021 miladi tarihinde yaptırılan Meymuniyye medresesi,

4. Sultan Muazzam İsa tarafından milâdi 1207 yılında yaptırılan Nahviyye medresesi,

5. Milâdi 1213 yılında yaptırılan Nâsıriyye medresesi,

6. Milâdi 1213 yılında yaptırılan Dürriyye medresesi,

7. Milâdi 1295 yılında yaptırılan Devâdiriyye medresesi,

8. Milâdi 1300 yılında yaptırılan Selâmiyye medresesi,

9. Milâdi 1307 yılında yaptırılan Caligiyye medresesi,

10. Milâdi 1315 yılında yaptırılan Câviliyye medresesi,

11. Milâdi 1319 yılında yaptırılan Kerîmiyye medresesi,

12. Milâdi 1340 tarihinde yaptırılan Tengiziyye medresesi,

13. Milâdi 1362 yılında yaptırılan Tâziyye medresesi.

Bunlardan başka (yıktırılan) daha birçok medrese bulunmaktadır.

Ürdün Din İşleri Bakanı Filistin'de bulunmuş ve İsrail'in saldırısına uğrayan kutsal yerler hakkında bize bilgi vermiştir. Bunların çoğunluğu Kudüs'tedir.

Bakan, bunlardan büyük bir kısmının cami, zaviye, tekke, peygamber, sahabe, şehit ve mücahit makamlarından oluşan yerler olduğunu söylemiştir.

Bunlar arasında Mescid-i Aksa, Kubbe-i Sahra-i Müşerrefe ve Kuds-ü Şerifin etrafını çevreleyen harem-i şerif alanındaki binalar da yer almaktadır. Aslında Mescid-i Aksa denince bu yapıların tümü anlaşılır. Nitekim Ürdün batı yakası ilim adamlannca 1967 Ağustosunda açıklanan fetvada net bir şekilde bu ortaya konmuştur. 1968 ve

yıllarında Kahire'de İslâmi Araştırmalar Konseyinin gerçekleştirdiği iki konferansta bu fetvayı destekleyen kararlar alınmıştır.

Mescid-i Aksâ'da bulunan İslâmi kutsallığı olan yerlerden biri de batı duvarındaki Burâk-ı Şeriftir. Diğer kutsal yerler şunlardır:

a. Halil girişinde Hz. İbrahim mescidi,

b. Kudüs'te Hz. Davud'un türbesi,

c. Hz. Davud türbesinin yanındaki mescid.

Bu mescitte 1948 siyonist işgaline kadar müslümanlar namaz kılıp dua ederlerdi. İşgalden sonra müslümanlann burada namaz kılması yasaklandı.

d. Hz. Musa'nın makamı ve mescidi.

Bu mescidin etrafında başka binalar ve arsalar vardır. Bu mescidi sultan Zahir Baybars yaptırmış, bir çok vakıf mal bırakmıştır. Bu mescid, Eriha yolu üzerinde Kudüs'ün doğusundadır.

Filistin'de Sahâbî Şeddad b. Evs ve Ubade b. Sâmit gibi büyük zâtların türbeleri vardır. Bunlar Mescid-i Aksâ'nm doğu sur'u yanında Bâb'ur-Rahme mezarlığında medfundurlar. Bunlardan Hz. Ubâde Filistin'de müslüman olarak ilk defa hakimlik görevi yapan zâttır.

Filistin'deki meşhur kabirlerden biri de kendi adı ile meşhur mahallede bulunan sahabi Şâse'nin kabridir, ki bu kabir Kudüs'te kendi adıyla anılan caminin içindedir. 1948 Ağustosunda Siyonistler bu me-zan yerle bir ettiler.

Yahudilerin İslâm eserlerine karşı yaptıkları düşmanlıklardan birisi de şöyledir: Vakıf sahibi müslümanları vakıf eserlerini yenilemek veya tamir etmeye mecbur tutuyor. Yapılacak yenileme ve tamir çalışmalarında altından kalkılmaz şartlar ileri sürüyor. Bunun üzerine vakıf sahipleri öyle bir sıkışıyorlar ki vakıftan vazgeçiyorlar. Böylece Yahudiler bu vakıflara el koyup doymak bilmez iştahları için yutulmaya elverişli bir lokma olarak zaptediyorlar.

Yahudilerin Mescid-i Aksâ'da çıkardığı yangındaki günahkâr ateş Kudüs'te Sant Ketrin Kilisesine kadar uzandı. Tur dağının üzerinde Sİ-na'daki bu kiliseyi de yaktılar.

Bu kilisenin aynı zamanda İslâm eserleri ile de sıkı bir ilişkisi vardır. Bu kilise İslâm-Hristiyan tarihi eseri sayılır. Bu kilisenin ortasında Fatımiler döneminde yapılmış bir cami vardır.

Sant Ketrin kilisesi, dünyadaki en eski kilisedir. Milâdi 527 yılında imparator Jüstinyen tarafından yaptırılmıştır. Bu kilise azize Ket-rin'in adı ile anılmaktadır. Azize Ketrin Mısır'ın İskenderiyye kentinden bir genç kızdır. Hristiyanlığa inanmış, bu yola davette bulunmuş ve bu yolda şehit edilmiştir.

Kilisenin içindeki mescide Fatımî Mescidi denmektedir. Çünkü bu cami Fâtımîler döneminde hicri altıncı yüzyılda yapılmıştır. Bu camiin aslının Hz. Ömer dönemine kadar dayandığını söyleyenler vardır.

Kilise içindeki bu camiin uzunluğu 10, eni 7 metredir. Minaresi ile birlikte cami kilisenin tam ortasında bulunmaktadır.

Hristiyan rahipler bu camiyi itina ile korurlardı. Yahudiler gelince bu camiyi de yaktılar. Camide bazı araştırmacıların ifade ettiği gibi iki tarihi bölüm vardı. Bunlardan biri kürsü, diğeri minberdir. Bunlar sert cinsten bir ağaçtan yapılmıştır. Kürsü pramit şeklinde olup dört tarafında işlemeler vardı. Bu işlemeler arasında camiyi yaptıran zâtın adı ve Sina çölündeki diğer eserlerinin ismi bulunuyordu. Bu zât, Emir Mü-nir'ud-Devle Ebû Ali el-Mansur Anuştekin el-Emrî'dir.

Minber'in üzerinde de yaptıran zâtın adı ve yapılış tarihi yazılıydı. Bu yazı "Emîr'ul-Haremeyn Seyf ul-İslâm Kâfil-u Kudât'il-Müsli-min Ebu'l-Kasım Şâhinşah, Allah onunla dini güçlendirsin!" şeklindedir. Tarih de 500 Rebi'ül-Evvel'dir. Gene minberin üzerinde şu yazı görülmektedir: "La ilahe illallah lâ şerike leh. Lehül mülkü ve lehül ham-dü yuhyî ve yümît. Ve hüve alâ külli şey'in kadîr. Allah İmam Ebû Alî Mansûr'a yardım etsin. O bu minberin yapılmasını emretmiştir. O İslâm'ın kılıcı, müslümanlann koruyucusu Ebü'l-Kâsım'ul-Efdal Şehin-şah'tır. Minberin yapımı, hicretin 500. yılında Rebî'ül-Evvel ayının başlarında tamamlanmıştır."

Kilisede çalışma esnasında müslümanlar, buradaki camide namazlarını kılarlar, aynı zamanda rahipler ve hristiyanlar da kilise içinde ibadetlerini yerine getirirlerdi.

Tarihçilerin bildirdiği en değerli tarihi belgelerden birisi, Hz. Pey-gamber'in, hicretin ikinci yılında bu kilisenin rahipleri için verdiği zimmet belgesidir.

Yahudilerin İslâm eserlerine yaptıkları saldırı Halil kentindeki Hz. İbrahim makamına kadar uzanmıştır.

Yahudilerin buraya olan saldırısı, 1948 yılında burada bulunan bir İslâm mescidini kendileri için ibadethane olarak kullanmak suretiyle gerçekleşmiştir. Bundan dolayı çok protestolar yapılmış, fakat Yahudiler hiç aldırış etmemişler, taşkınlıklarını sürdürmüşlerdir. Halil kentindeki askeri yönetici bir emir vererek Yahudilere Makam- İbrahim hareminde ibadet imkanı sağlanmasını istemiştir. Bunun üzerine askerler Yahudilerin ibadet etmelerini sağlamak üzere makinalı tüfekleriyle camiye girmişlerdir. Böylece bu camiyi bir yahudi mabedine çevirmişlerdir. Ayrıca içinde bir çok peygamber mezarının bulunduğu mağaraya ulaşmak gerekçesi ile Makam-ı İbrahim'in haremi yakınlarında kazılar yapmaya başlamışlardır.

Yahudilerin Hz. İbrahim'in makamındaki harem'i işgalleri ve Ya-hudileştirme çalışmaları aşamalar halinde sürmüştür. İsrail önce harem'i işgal ile ise başladı. Daha sonra üzerine İsrail bayrağı çekti. Daha sonra harem üzerine altı köşeli yıldızını yerleştirdi ve harem çevresinde bulunan evleri yıktı.

Buradaki cami 1969 senesi Eylül ayı sonunda 24 saat süreyle kapalı tutuldu. Ama buraâa Yahudilerin ibadetine izin verildi. Daha sonraları fanatik Yahudilerin ifadesi ile harem civarında bir yahudi mabedi yapılacağı söylentisini yaymaya başladılar.

Daha sonra peygamber kabirlerinin bulunduğu Mekfilâ minaresi bölgesine İsrail bir müdür tayin etti ve burasının mülkünün kendisine ait olduğunu iddia etti. Haremde günlük olarak Yahudilere müsade edildi.

Daha sonra haremdeki İslâmi belirtileri bozmak için kazılar yapmaya başladılar. Arkasından Halil kentini Yahudi yerleşimine açma kararı aldılar. Ve gerçekten Halil kentinde Yahudiler için mamur bir bölge meydana getirdiler.

Şair'in dediği gibi hikâye henüz tüm bölümleri ile tamamlanmadı.

Yahudiler batı yakasında içerisinde yazma eserlerin ve belgelerin bulunduğu İslâm kütüphanelerine el koymada çeşitli yollara başvurdu. Kütüphanelerden Ölü Deniz ile ilgili belgeleri çaldılar. Bu kütüphanelerde şahane İslâmî eserler vardı. Bu eserlerin değeri hakkında antik eser uzmanları uzun uzadıya bilgi vermişlerdir.

[1] Buradaki isnad tabiri Arab Edebiyatında bir terimdir.