Uluslararası Çalışma
Örgütü (ILO), 1919 yılında sosyal adaleti sağlamak suretiyle sosyal barışı
gerçekleştirmek ve daha iyi yaşama şartlarını tesis etmek üzere hükümet, işçi
ve işveren sendikalarım bir araya getirerek ortak hareket etmelerini temin
etmek için kurulmuştur. Milletler Cemiyeti (Cemiyet-i Akvam) ile birlikte ve
Versay Anlaşması'na dayanarak doğmuş olan ILO, üçlü bir yapıya sahip olup işçi,
işveren ve hükümet temsilcileri eşit statüde çalışmalara katılmaktadır. Sosyal
adalet ve barışı kurma yolundaki çalışmalara katılmaktadır. Sosyal adalet ve
barışı kurma yolundaki çalışmalarından dolayı 1969 yılında Nobel Barış Ödülünü
almıştır.
ILO'nun kuruluşu 19.
yüzyılın sosyal düşüncesine dayanmakladır. Endüstri devriminden sonra,
işçilerin düşük ücretlerle ve kötü çalışma şartlarında uzun sürelerle çalıştırılması
ve çocuk ve kadınların istismar edilmesiyle ortaya çıkan sömürü ve sefalet
birçok düşünür, bilim adamı ve sanayici tarafından tepkiyle karşılanmıştır.
İnsanlık dışı çalışma ve yaşama şartlarını değiştirme, çalışanların
istismarına dayanan uluslararası rekabeti ortadan kaldırma ve sosyal adalet
temeline dayalı sürekli ve evrensel
bir barış sağlamaya
yönelik görüş ve teklifler ortaya atılmıştır. Başta Iskoçyalı bir sanayici
olan Robert Owen ve diğer sosyal reformculara göre herhangi bir ülke çalışma
şartlarını iyileştirmek için tedbirler alsa, bu işgücü maliyetlerini yükseltmek
suretiyle uluslararası rekabette o ülkeyi olumsuz yönde etkilemektedir. Bundan
dolayı daha iyi çalışma ve hayat şartlarının sağlanması için uluslararası
işbirliği yapılması gereği ortaya çıkmıştır.
Uluslararası işbirliği
arayışlarının ilk sonucu olarak 1890'da 14 ülke temsilcisinin katılmasıyla
Berlin'de uluslararası bir konferans düzenlenmiştir. Bu ilk konferansta bazı
öneriler ele alınmış, fakat müşahhas bir karar ve öneri ortaya çıkmamıştır. Bundan
sonra 1897de Brüksel'de ikinci konferans toplanmıştır. Bu konferansta işgücünün
korunması amacıyla uluslararası bir büro kurulması önerisi ete alınmıştır. Bu
büronun kuruluşu hemen gerçekleştirilmemiş, fakat Paris'te toplanan yeni bir
uluslararası konferansta Uluslararası İş Kanunları Derneği'nin kurulması
kararlaştırılmıştır. ILO'nun başlangıcı olan ve merkezi Brüksel'de bulunan bu
Dernek iş kanunlarını çeşitli dillere çevirerek yayınlamaya başlamıştır.
"Legisllative Series" olarak başlatılan bu yayın faaliyeti ILO
tarafından sürdürülmüştür. Dernek 1906 yılında iki uluslararası sözleşmenin
kabul edilmesi konusunda çalışmalar yapmak üzere Bern'de bir konferans
düzenlemiştir. Bu sözleşmelerden biri kibrit üretiminde kullanılan ve zehirli
bir madde olan beyaz fosfor kullanımının azaltılması, ikincisi ise endüstride
kadın işçilerin çalışmasının yasaklanması ile ilgiliydi. Bu iki sözleşmenin
kabul edilmesi, uluslararası işbirliğinde yeni bir dönemin başlangıcını teşkil
etmiştir. Dernek bundan sonra işçilerin gece çalışmalarının yasaklanması ve
günlük çalışma süresinin on saat olarak kabul edilmesi üzerinde çalışmalar
yapmışsa da 1914 yılında başlayan savaş nedeniyle bu çalışmalar sonuçlandırılmamıştır.
I. Dünya Savaşı sona erdiğinde dünyada evrensel ve kalıcı barışı sağlamak üzere
başlatılan Barış Konferansının 28 Nisan 1919 tarihli oturumunda barışı sağlamak
ve savaşı önlemek amacıyla Cemiyet-i Akvam (Milletler Cemiyeti)'in kurulması
kararlaştırıldı. Cemiyet-i Akvam'ın kurulmasına ilişkin karar Versay
(Versailles) Anlaşması ile birlikte 10 ocak 1920'de yürürlüğe girdi.
I. Dünya Savaşı
sonlarında çeşitli ülkelerin sendikalarının isteği üzerine, 1919 yılında
Paris'te toplanan Barış Konferansı'nda 15 üyeden oluşan bir çalışma komisyonu
kurulmuştur. Bu komisyonun üyeleri arasında komisyonun başkanı olan Amerikalı
Samuel Gompers ile sonradan Nobel barış ödülü kazanan Fransız Leon Jouhaux bulunuyordu.
Komisyonda ayrıca uluslararası îş Kanunları Demeği liderlerinden olan Fransız
Arthur Fontaine, Belçikalı Emest Maha-im, Belçikalı sosyalist lider Emile
Vonder-velde de yer alıyordu. Komisyonun çalışmaları sırasında işçi ve işveren
temsilcileri karşısında hükümetlerin eşit şekilde temsil edilmesi en fazla
tartışılan konu oldu. Sonunda işçi ve işveren kuruluşlarının birer kişi ile
temsil edilmesine karşılık hükümetin iki kişi ile (% 50) temsil edilmesi esası
kabul edildi. Böylece Komisyonda hükümet, işçi ve işveren taraflarının
temsiline dayanan üçlü yapı içinde çalışan uluslararası bir örgütün
kurulmasına 11.4.1919 tarihinde karar verilmiş oldu.
Komisyonun çalışmaları
sonunda hazırlanan ve kabul edilen metin Versay Anlaşmasının ILO'yu kuran XIII.
bölümünü oluşturmuştur. Dolayısıyla ILO 1919 yılında Cemiyet-i Akvam ile
birlikte ve Versay An-laşması'na dayanarak kuruldu.
ILO'nun tüzüğü
durumundaki bu metnin önsözünde evrensel ve kalıcı bir bansın ancak sosyal
adalet temeli üzerinde kurulabileceği esası kabul edildi. Bu metinde yer alan
ilkeler, 1944 Filadelfiya Bildirisi ile yapılan değişikliklerle birlikte, bugün
de ILO'ya yön vermektedir.
ILO'nun ilk konferansı
Washington'da Ekim 1919'da toplanmıştır. Yeni kurulan Uluslararası Çalışma
Bürosu'nun ilk müdürü de bakanlık ve büyükelçilik yapan tarihçi Fransız Albert
Thomas oldu.
İki dünya savaşı
arasındaki dönemde ILO, Cemİyet-i Akvam'a bağlı özerk bir bölüm olarak
faaliyet göstermiş ve günlük çalışma süresinin 8 saate indirilmesi, işsizlikle
mücadele, hamile kadın işçilerin korunması, kadın ve genç işçilerin çalışma
şartlarının iyileştirilmesi, çaba harcadığı başlıca alanlar olmuştur, ikinci
Dünya Savaşı sırasında merkezi Kanada'da Montreal kentine taşınan ILO, 1944
yılında 25 yıllık faaliyetinin ardından Fıladelfıya'da Uluslararası Çalışma
Konferansı'm toplamıştır. Bu top-lanfda, örgütün karşılaşacağı savaş sonrası
sorunlar için hazırlanmasına yardımcı olmak üzere ilke hedef ve amaçlan
yeniden tanımlanmıştır. "Filadelfiya Bildirisi" şu ilkeleri
içermektedir:
1) Emek
ticari bir meta değildir.
2) Düşünce
ve demek kurma özgürlükleri, kalıcı bir ilerlemeyi gerçekleştirmenin esas
unsurlandır.
3) Fakirlik,
görüldüğü her yerde, refaha
yöneltilmiş bir
tehlikedir.
4) Bütün insanlar;
ırk, inanç ve cinsiyetleri ne olursa olsun, kendi maddi durumlarını ve manevi
gelişmelerini özgürlük, vekar, ekonomik güvence ve fırsat eşitliği şartlan
altında geliştirme hakkına sahiptir.
Filadelfıya
Bildirisi'nde yer alan ilkeler, ILO anayasasının bir bölümünü oluşturdu. 1946
yılında Birleşmiş Milletler'in bünyesinde ilk ihtisas örgütü olarak yeniden
kurulan ILO'nun başlangıçta 45 olan üye ülke sayısı, 1980'de 144'e bugün de
155'e ulaşmıştır. 1948'de 4.5 milyon dolar olan örgütün bütçesi 1981'de 96
milyon dolara çıkmış ve bugün 120 milyon dolara ulaşmıştır. ILO, ikinci Dünya
Savaşı sonrasında sosyal politika atanında büyük gelişmeler gösteren
uluslararası teknik işbirliği programlarının hazırlanmasında önemli rol
oynamıştır.
ILO'nun çalışma alanlarının
başlıcaları şunlardır:
1- Çalışma
ve hayat şartlarım iyileştirmeye, iş bulma imkânlarını arttırmaya ve temel
insan haklarını daha ileri düzeylere oturtmaya yönelik katkılarda bulunmak ve
uluslararası politika esasları ile faaliyet programlarını hazırlamak.
2- Bu politikaların her ülke tarafından
onaylanarak uygulanabilmesi için uluslararası düzeyde çalışma standartları
oluşturmak.
3- Bu
politikaların etkinlikle uygulanmasında hükümetlere yardımcı olacak kapsamlı
bir uluslararası teknik işbirliği programı hazırlamak.
4- Bu
çabaların tümünü etkin bir şekilde ilerletebilmek için eğitim, öğretim, araştırma
ve yayın faaliyetinde bulunmak.
ILO her yıl toplanan
Uluslararası Çalışma Konferansı, Yönetim Kurulu ve Uluslararası Çalışma
Bürosu'ndan oluşur.
Kural koyan organ özelliğini taşıyan
Konferans, her yıl
Haziran ayında toplanır. Örgüte üye ülkelerin bir araya gelerek oluşturdukları
genel kuruldur. Konferansa, üye ülkelerden iki hükümet temsilcisi ile bir işçi
ve bir işveren temsilcisi katılır, üye devletlerden gönderilecek işçi ve
işveren temsilcileri en fazla temsil yetkisine sahip işçi ve işveren
sendikasından seçilir. îşçi ve işveren örgütlerinin temsilcileri, hükümetin
temsilcilerinden tamamen bağımsız olarak kendi meslek gruplarının çıkarlarını
temsil ederler.
Çalışma hayatıyla
ilgili sorunların uluslararası düzeyde ele alındığı bir forum mahiyetinde
olan konferansta yönetim kurulu seçilir, üye ülkeler tarafından finanse edilen
Örgüt bütçesi onaylanır, uluslararası çalışma standartları tesbit edilir,
sözleşme ve tavsiye kararları alınır ve önemli görülen her konu müzakere
edilebilir. Sözleşme ve tasviye kararlarının uygulanabilmesi için her ülkenin
yetkili organları (parlamento) tarafından onaylanması gerekir. Konferansa
BM'in çeşitli kuruluşlarının temsilcileri gözlemci olarak katılır ve örgüt'ün
diğer organlarında uluslararası Hür İşçi Sendikaları Konfederasyonu (İCFTU),
Dünya Sendikalar Federasyonu (WFTU) ve Dünya îş Konfederasyonu (WCL) danışman
olarak temsil edilir.
Yılda en az üç defa
Cenevre'de toplanarak politika ve programlar hazırlar ve bunlar hakkında
karar verir. Yönetim kurulu 28 hükümet üyesi, 14 işveren temsilcisi ve 14 işçi
temsilcisinden teşekkül eder. On ileri sanayi ülkesinin daimi hükümet
temsilcileri bulunur. Diğer üyeler ise üç yılda bir Konferans tarafından
seçilir. Yönetim Kurulu Konferansın gündemini belirler, idare işleri yürütür,
bütçeyi hazırlar, bütçenin kullanılmasını denetler ve Cenevre'deki genel merkez
ile diğer ülkelerde bulunan bölge büroları arasında işbirliği sağlar.
Bir icra organıdır ve
başında yönetim kurulu tarafından seçilen genel müdür vardır. ILO'nun
sekreteryası olan Büro, ayrıca bir araştırma merkezidir ve çalışma hayatı ve
sosyal konularda dokümanlar yayınlar. Birçok ülkede bölgesel, yöresel ve şube
büroları vardır. Büroda görev alanların yansı hükümetler tarafından
belirlenir, diğer yarısı ise eşit sayıda çalışma konferansı ve işçi ve işveren
temsilcilerinden teşekkül eden bir grup tarafından seçilen kimselerden meydana
gelir. Büro, konferansta ele alınacak konularla ilgili belge ve raporları
eğitim ve teknik işbirliği programlan hazırlar.
Diğer organlar
arasında "teknik ve bölgesel konferanslar", "devamlı
komiteler" ve "sanayi komiteleri" bulunmaktadır.
Teknik ve Bölgesel
Konferanslar, sadece bir coğrafi bölgedeki ülkeleri ilgilendiren özel
sorunları ele almak için düzenlenir. Afrika, Asya, Yakın ve Uzakdoğu ülkeleri
adına konferans düzenlenen ülkelerdendir.
Yönetim organlarına
yardımcı olmak üzere değişik alanlarda görev yapan devamlı komiteler
kurulmuştur. Bu komiteler ILO'nun görevlerini yürütmede destekleyici bir rol
oynamaktadır. Sanayi komitesi,
dernekleşme özgürlüğü
komitesi, sözleşme ve tavsiye kararlarının uygulanması komitesi, mali ve idari
komitesi bunların başlıca-landır.
Dünya ekonomisinin
belli sektörlerindeki gelişmeleri incelemek üzere sanayi komiteleri
kurulmuştur. Bu komiteler ILO'nun yönetim organlarının ihtiyaç duyduğu
alanlarda çalışmalar yapar ve bilgi sunar. Başlıca sanayi komiteleri
şunlardır: Tarım komitesi, Petrol Komitesi, Kimya Komitesi, Tekstil Komitesi,
Demir-Çelik Komitesi, Ücretliler ve Memurlar Komitesi.
Faaliyetleri
ILO'nun faaliyetleri
düzenleyici, araşü-ncı, yayın ve teknik yardım olarak üç şekilde ortaya
çıkmaktadır.
ILO'nun en önemli
fonksiyonlarından biri, uluslararası çalışma standartlarım düzenleyen sözleşme
ve tavsiyelerin uluslararası çalışma konferansında kabul edilmesini
sağlamaktır. Sözleşmelerin bir ülkede uygulanması için o ülkenin parlamentosu
tarafından kabul edilmesi gerekir. Konferansa katılan her ülkenin hükümeti
karar altına alınan sözleşmeleri bir yıl içinde kanun teklifi haline getirmek
zorundadır. Üye ülkeler belli tarzda hareket etmeye zorlanamaz. Ancak
sözleşmeleri onaylanmış olan ülkelerin görevlerini yerine getirip getirmediklerini
denetleme hakkına sahiptir. Denetim ilk olarak bağımsız bir "Uzmanlar Komitesi"
tarafından yapılır. Bu komite sözleşme ve tavsiyelerin uygulanması ile ilgili
görüşlerini bağımsız olarak açıklar. İkinci adım olarak Uluslararası Çalışma
Konfe-ransı'nda bu konuda üçlü bir yapıya sahip
olan "Sözleşme ve
Tavsiyelerin Uygulanmasına İlişkin Uzmanlar Komisyonu" kurulur ve bu
komisyon Uzmanlar Komite-si'nce hazırlanan raporlar çerçevesinde önemli bulduğu
hususları tartışır. Bir diğer denetim yolu ise Yönetim Kurulu Dernek Özgürlüğü
Komitesi'nce yapılan incelemedir. Komite Birleşmiş Milletler Ekonomik ve
Sosyal Komisyonu'na danışarak sendika özgürlüğü ile ilgili şikâyetleri
incelemektedir. Onayladığı sözleşme ve tavsiyedeki esaslara bir ülkenin
uymadığı, ILO anayasası 24. maddesine göre işçi sendikaları konfederasyonu ve
işveren örgütlerince şikayet edilebilir. Yönetim Kurulu konuyu ilgili
hükümete iletir ve cevap alamazsa konuyu dünya kamuoyuna sergileyebilir. Her
üye ülke sözleşme esaslarına uymayan bir üye ülkeyi şikâyet edebileceği gibi
uluslararası çalışma konferansı heyeti veya yönetim kuruluna şikâyet
edebilir. Şikâyetle ilgili olarak soruşturma komisyonu kurulur. ILO gerekirse
konuyu uluslararası Adalet Divanı'na da götürebilir. Tavsiyelerin onaylanması
gerekli değildir. Tavsiyeler sözleşmeleri tamamlayıcı ve onların uygulanmasında
yol gösterici özelliğe sahip olup üye devletler için herhangi bir yükümlülük
getirmezler. Bir sözleşmeyi kabul eden bir üye devlet, bu sözleşmenin uygulanması
ile ilgili olarak aldığı tedbirler hakkında Uluslararası Çalışma Bürosu'na her
yıl rapor sunar.
Sözleşme ve
tavsiyeler, uluslararası çalışma mevzuatını meydana getirir. Bu mevzuatı
meydana getiren metinler şunlardır
- ILO anayasası
- Filadelfiya
bildirisi
- Uluslararası
Sözleşmeler
- Uluslararası Tavsiye
Kararlan
- Uluslararası Çalışma
Konferansı Kararları
- Bölgesel Konferans
Kararlan
- Sanayi Komitesi
Kararlan
- Sendika Özgürlüğü
Komitesi Kararla-n
ILO, ülkelerin
ekonomik ve sosyal gelişmesine yardımcı olmak, dünyanın ekonomik ve sosyal
refah düzeyini yükseltmek amacıyla Birleşmiş Milletler'e bağlı diğer
kuruluşlarla birlikte çalışmalar yapar. Bu amaçla 115 kadar ülkede 500'den
fazla teknik işbirliği programı çerçevesinde 1000'e yakın uzman çalışmaktadır.
Teknik işbirliği programının en güçlü fon kaynağı Birleşmiş Milletler Kalkınma
Programı (BMKP) dır. Bu projeler için sağlanan hükümet kat-kılan genellikle o
projeler için harcanan uluslararası fon tutarlarım aşmaktadır. Teknik
işbirliği programlan Afrika, Asya, Latin Amerika, Ortadoğu ve daha düşük düzeyde
Avrupa'da yürütülmektedir.
Çalışma sorunlanna
çözümler getirmek ve bu çözümlerin nasıl uygulanabileceğini göstermek için etüd
çalışma lan yapar. Uluslararası çalışma konferansı ve diğer toplantılar için
raporlar hazırlar, işgücü piyasası ve işçilerin mesleki eğitimi ile ilgili
konularda kurulan komisyonlar çalışmakladır. ILO kendi sahasına giren her
konuda ilmi araştırmalar yapar, bilgi ve belgeler toplar ve yayınlar. Kendi
alanına giren konularda 150 binden fazla kitap bulunan bir kütüphaneye sahip
olan ILO, çok sayıda yayın çıkarmaktadar. "International Labour Review
(ILR)" "Official Bulletin" üç ayda bir ve çeşitli ülkelerin iş
kanunlanndan örnekler veren "Legislative Series" iki ayda
bir yayımlanmaktadır.
"The Year book of Labour Statistics" temel bir referans kaynağı
olup, "Bulletin of Labour Statistics" adı altında bu yıllığın son
istatistikleri yayınlanmakladır. Bundan başka el kitapları araştırma sonuçlan
ve çeşitli ilmi eserler yayınlanmaktadır.
Birleşmiş Milletler
ikinci 10 yıllık kalkınma programı çerçevesinde ILO tarafından "Dünya
İstihdam Programı" hazırlanmıştır. Bu program çerçevesinde ILO, endüstri,
kırsal kalkınma, bayındırlık işleri ve diğer projelerdeki iş imkânlarını
arttırmaya yönelik İstihdam programlarının belirlenmesinde ve ekonomik ve
sosyal kalkınmayı gerçekleştirmek için insan kaynaklarından tam olarak
faydalanmayı amaçlayan teknoloji ve eğitim programlarının seçiminde ülkelere
yardımcı olacaktır. Dünya istihdam programının projeleri üç bölgeye yönelik
olarak hazırlanmıştır: 1) Asya insangücü planı, 2) Latin Amerika ve Karaibler
İstihdam Programı, 3) Afrika İşler ve Beceriler Programı.
ILO, işsizlik ve gizli
işsizliğin önemli boyutlara ulaşmasından dolayı Haziran 1976'da Cenevre'de
istihdam, gelir dağılımı, sosyal gelişme ve uluslararası işbölümü konularında
Üçlü bir dünya konferansı düzenlemiştir. Prodüktif istihdamı geliştirmek için
üç tedbir belirlemiştir: Uluslararası güçlerin hem göçmen işçiler ve hem de
göç kabul eden ülkeler üzerindeki istenmeyen etkilerinin sınırlandırılması,
uygun teknolojilerin kullanılması ve sanayileşmiş ülkelerde tam istihdamın
sağlanması için tedbirler alınması.
Uluslararası Çalışma
Konferansı 1975 yılı oturumunda ''Çalışma Şartlan ve Çevreyi
iyileştirmek" (PIACT) için uluslararası
bir programı kabul
etmiştir. PIACT programı; üye devletleri çalışma şartlarını ve çevreyi
iyileştirmeye yönelik kesin hedefler belirlemeye teşvik edecektir. Program hükümetlere,
işçi ve işveren örgütlerine, araştırma ve Öğretim kurumlarına bu konu ile İlgili
olarak hazırlayacakları ve uygulayacaktan projelerinin desteklenmesini öngörmektedir.
Programa yön verecek genel strateji ILO Yönetim Kurulu tarafından 1976'da
belirlenmiştir.
Uluslararası Çalışma
Etüdleri Enstitüsü, ILO tarafından Cenevre'de 1960 yılında çalışma hayaü ve
sosyal alanla ilgili konularda ileri düzeyde eğitim ve araştırma yapan bir
uzmanlık organıdır. 1965 yılında Tori-no'da kurulmuş olan Uluslararası tleri
Mesleki ve Teknik Öğretim Merkezi. Mesleki eğitim ve idareyi geliştirme
konusunda kendi ülkelerinde bu imkânı bulamayanlara eğitim vererek yüksek
vasıflı elemanları yetiştirmekledir.
Türkiye'nin ILO'ye
üyeliği 9 Temmuz 1932 tarihinde Cemiyet-i Akvam'a üye olmasıyla başlamıştır.
Türkiye, ILO'nün anayasasında yer alan ilkeleri kabul etmesinin gereği olarak
1934 yılında bir tasan hazırlamış ve bu tasarı 1936 yılında 3008 sayılı iş
kanunu olarak kanunlaşmıştır. Türkiye ILO'nun faaliyetlerine 1945 yılında Çalışma
Bakanlığı'mn kurulmasından sonra etkin şekilde katılmıştır. 1947'de çıkarılan
Sendikalar Kanunu'na kadar sendikalar bulunmadığı için ILO'ya işçi ve işveren
temsilcisi gönderilemedi. 1946 yılında Çalışma Bakanlığı bünyesinde kurulan
Araştırma Kurulu'na ILO ile ilişkileri yürütme görevi verildi. 1949 yılında
ILO'dan gelen bir heyet Türkiye'de incelemeler yaptı ve "Türkiye'de
Çalışma Sorunlan" adı ile bir rapor
hazırladı. T.C.
Hükümetinin talebi üzerine 1962'de de ILO'dan bir heyet gelerek toplu sözleşme
ve grev konularında bir rapor hazırladı. 1980 sonrasında Türkiye sürekli ILO
gündeminde kaldı. ICFTU, WFTU, WCL gibi uluslararası işçi konfederasyonları ve
bazı uluslararası işkolu federasyonları ile Norveç İşçi Sendikaları Konfederasyonunun
Türkiye'nin 98 sayılı Sendika ve Toplu Pazarlık Hakkı Sözleşmesi'ne uymadığı
yolundaki şikâyetini incelemek üzere ILO Sendika Özgürlüğü Komitesi 1981 yılından
beri Türkiye'yi gündeminde tutmaktadır. İlk olarak 12-22 Haziran 1982 tarihlerinde
"doğrudan ilişki heyeti" Türkiye'ye gelerek çeşitli incelemeler
yapmıştır. Daha sonra ILO Türkiye'den Mart 1983'te sendikalar ve toplu
sözleşme yasa taslaklarını istedi ve taslaklarla ilgili görüşlerini 11 Nisan
1983'ce Türk Hükümetine bildirdi. Türkiye bu laslaklarda yaptığı değişiklikleri
24 Mayıs 1983'te ILO'ya gönderdi. Haziran 1983'te toplanan Uluslararası
Çalışma Konferansı'nda 98 sayılı sözleşme açısından Türkiye'nin durumunu ele
alarak bu yasa taslaklarında yapılması gereken değişiklikleri bildirdi. 1983
ve 1984 Eylül aylarında gelen ILO heyetleri hükümet, işçi ve işveren
sendikaları yetkilileri ile görüşmeler yaptı ve Sendika özgürlüğü komitesinin
Türkiye ile ilgili görüşleri Kasım 1984'te 237 sayılı raporunda yer aldı.
Türkiye 1983 ve son olarak I989'da 98 ve 111 sayılı sözleşmelerin hükümlerine
uymadığı gerekçesiyle "özel pragrafa" alınmıştır.
Türkiye bugüne kadar
166 adet ILO sözleşmesinden 28 tanesini onaylamış, fakat uluslararası çalışma
konferansında kabul edilmesi için olumlu oy kullandığı 87 sayılı Sendika
özgürlüğü ve Sendika Hakkının
ULUSLARARASI HUKUK |
|
Korunması Sözleşmesi
(9.7.1948)'ni onay- |
|
lamamıştın |
|
Ülke |
Onayladığı |
|
Sözleşme Sayısı |
İspanya |
115 |
Fransa |
110 |
İtalya |
101 |
Norveç |
92 |
Hollanda |
86 |
Uruguay |
84 |
Bulgaristan |
80 |
ingiltere |
80 |
tsveç |
78 |
Yugoslavya |
74 |
Mustafa AYKAÇ