NUMARALI
HADİS-İ ŞERİF:
127 - (2356) حدثنا
زهير بن حرب.
حدثنا جرير عن
الأعمش، عن أبي
الضحى، عن
مسروق، عن
عائشة. قالت:
صنع
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم أمرا فترخص
فيه. فبلغ ذلك
ناسا من
أصحابه.
فكأنهم كرهوه
وتنزهوا عنه.
فبلغه ذلك،
فقام خطيبا
فقال "ما بال
رجال بلغهم
عني أمر ترخصت
فيه. فكرهوه وتنزهوا
عنه. فوالله!
لأنا أعلمهم
بالله وأشدهم
له خشية".
{127}
Bize Züheyr b. Harb
rivayet etti. (Dediki): Bize Cerir A'meş'den, o da Ebu'd-Duhâ'dan, o da
Mesruk'dan, o da Âişe'den naklen rivayet etti. (Şöyle demiş):
Resulullah (Sallallahu Aleyhi
ve Sellem) bir iş yaptı da o işe ruhsat verdi. Az sonra bu, ashabından bazı
kimselerin kulağına vardı. Galiba onlar bundan hoşlanmadılar. Ve ondan
çekindiler. Derken Resulullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) bunu duydu. Ve
hutbe okumak üzere ayağa kalkarak:
«Bir takım adamlara ne
oluyor ki, benim ruhsat verdiğim bir iş kulaklarına varıyor da ondan
hoşlanmıyorlar ve çekiniyorlar! Vallahi ben onların Allah'ı en iyi bileni ve
ondan en çok korkanıyım!» buyurdular.
127-م - (2356)
حدثنا أبو
سعيد الأشج.
حدثنا حفص
(يعني ابن غياث).
ح وحدثناه
إسحاق بن
إبراهيم وعلي
بن خشرم قالا:
أخبرنا عيسى
بن يونس.
كلاهما عن
الأعمش. بإسناد
جرير. نحو
حديثه.
{m-127}
Bize Ebû Said El-Eşecc
rivayet etti. (Dediki): Bize Hafs (yâni İbni Gıyas) rivayet etti. H.
Bize bu hadîsi İshâk b.
İbrahim ile Âlî b. Haşrem de rivayet ettiler. (Dedilerki): Bize İsâ b. Yûnus
haber verdi.
Her İki râvi A'meş'den
Cerir'in isnadı ile onun hadîsi gibi rivayette bulunmuşlardır.
128 - (2356) وحدثنا
أبو كريب.
حدثنا أبو
معاوية عن
الأعمش، عن
مسلم، عن
مسروق، عن
عائشة. قالت:
رخص
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم في أمر.
فتنزه عنه ناس
من الناس.
فبلغ ذلك
النبي صلى
الله عليه وسلم
فغضب. حتى بان
الغضب في
وجهه. ثم قال
"ما بال أقوام
يرغبون عما
رخص لي فيه.
فوالله! لأنا
أعلمهم بالله
وأشدهم له
خشية".
{128}
Bize Ebû Kureyb dahi
rivayet etti. (Dediki): Bize Ebû Muâviye A'meş'den, o da Müslim'den, o da
Mesruk'dan, o da Âişe'den naklen rivayet etti. (Şöyle demiş):
Resulullah (Sallallahu
Aleyhi ve Sellem) bir işe ruhsat verdi de bazı insanlar ondan çekindi. Bu Nebi
(Sallallahu Aleyhi ve Sellem)'in kulağına geldi. Ve kızdı. O derece ki: Gadab,
yüzünden belli oldu. Sonra şöyle buyurdular:
«Bazı kavimlere ne
oluyor ki : Bana ruhsat verilen şeyden yüz çeviriyorlar! Vallahi ben onların
Allah'ı en iyi bileni ve ondan en çok korkanıyım.»
İzah:
Bu hadîsi Buhârî «Edeb»
ve «İ'tisâm» bahislerinde; Nesâî «Kitâbu'I-Yevm ve'lleyle»'de tahric
etmişlerdir.
Nebi (Sallallahu Aleyhi
ve Sellem)'in burada ne yaptığı malûm değildir. Ancak Ashâb-ı Kiram kendi
yaptıklarının daha doğru olduğunu zannederek bu işde ona uymaktan
çekinmişlerdir. Onların bu hâlini duyan Resûl-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi ve
Sellem) yemin ederek kendinin Allah'ı onlardan daha iyi bildiğini, kendi Allah
korkusunun onlarınkinden çok daha fazla olduğunu bildirmiştir. Bundan murad:
«Bu işden çekinmek sizin zanettiğiniz gibi Allah'a daha yakınlık sayılmaz.
Allah'a yakın olmak, onun emirlerine uymak ve ondan korkmakla olur. Yoksa
hayâlâtla ve emretmediği şeyleri yapmağa çalışmakla bir şey elde edilmez.»
demektir.